சாம்பார்

சகோதரர் விஜு அவர்கள் தனது ஊமைக்கனவுகள் தளத்தில் “தோசை” என்ற பதிவில் அதனை பழைய இலக்கியத் தொடர்புகளோடு தமிழர்களின் உணவு என்று மிக அருமையாகச் சொல்லியிருந்தார். அன்றே தோன்றியது, தோசை என்றால் சாம்பார் வேண்டாமோ என்று! அதுவும் தமிழ்நாட்டு மக்களின் காலை உணவு சாம்பார் இல்லாமல் புலர்வதில்லை! தொடர்ந்து மதிய உணவிலும் இடம் பெறும் அளவு தமிழ்நாட்டின் அடையாளமாகவும், தமிழ் மக்களின் நாவிற்கும், மனதிற்கும் உகந்ததாகவும் ஆகிய ஒன்று. என்னதான் இப்போது ஏற்பட்டுள்ள நாகரீக வளர்ச்சியினால் எல்லா மாநில உணவுகளும், ஏன் பல நாடுகளின் உணவும், பல தமிழக நகரக் குடும்பங்களிலும், உணவகங்களிலும் கலந்து விட்டாலும், சாம்பார் காலை உணவிலும், மதிய உணவிலும் ஆட்சி புரியத்தான் செய்கின்றது.

தமிழ்நாட்டிற்கு வரும் பல மாநிலத்தவரும், ஏன் வெளிநாட்டவரும் கூட, “தமிழ்நாட்டில் உங்களுக்குப் பிடித்த உணவு எது” என்று கேட்டால், சாம்பாரைத் தாங்கள் விரும்பிக் கேட்டுச் சாப்பிடுவதாகச் சொல்வதைக் கேட்கும் போது  அது தமிழ் உணவாகத்தான் இருக்க வேண்டும். அப்படி என்றால் நான் கேள்விப்பட்டக் கதை? அது சொல்லும் வரலாறு?

                       குடம்புளி                         கோக்கம்

10 வருடங்களுக்கு முன் புனாவிற்கு என் உறவினர் வீட்டிற்குச் சென்றிருந்த போது, அங்கு ஒரு நண்பரின் வீட்டிற்கு விருந்திற்குச் சென்றிருந்தோம். நம்மூர்காரர்தான் ஆனால் பல வருடங்களாக அங்கேயே இருப்பவர். அங்கு ஆம்டி எனப்படும் பருப்பு (குழம்பு) சாதத்திற்கு வைத்திருந்தார்கள். அது வேறு ஒன்றுமில்லை, புளிக்குப் பதிலாக கோக்கம் - புளியைப் போன்றது - போட்டு செய்திருந்தார்கள். (கேரளத்தில் இதைக் குடம் புளி என்று சொல்லுகின்றனர்.) சாம்பார் பொடிக்குப் பதிலாக கோடா மசாலா எனப்படும் மஹாராஷ்ட்ரா மசாலா போட்டு செய்திருந்தார்கள். நன்றாக இருந்தது. நான் அதன் குறிப்புகளை வாங்கிக் கொண்டேன். புளியும் போட்டு செய்வார்களாம். ஆம்டியிலிருந்து வந்ததுதான் சாம்பார் என்று சொல்லி நண்பர் இந்தக் கதையைச் சொன்னார்.

அதாவது, தமிழ்நாட்டில் தஞ்சாவூர் (நண்பர் தஞ்சாவூர்காரர்தான்) தஞ்சாவூரை மகாராஷ்ட்டிரா மன்னர் சம்பாஜி ஆண்டு கொண்டிருந்த போது ஒரு நாள் அவரது அரண்மனையில் கோக்கம் தீர்ந்து விட சமையல்காரர் தமிழகத்தில் விளையும் புளி போட்டு செய்தாராம்.  மன்னரும் மிகவும் விரும்பி உண்டாராம், வித்தியாசம் எதுவும் தெரியாமல். பின்னர் ஒரு நாள் சம்பாஜி மகாராஜா அரண்மனைக்கு வந்த போது அரண்மனையில் யாரும் இல்லாததால், தனது பசியைப் போக்கிக் கொள்ள தானே சமையற்கட்டிற்குள் சென்று தனது நளபாகத் திறமையைக் காட்டினாராம். அங்கிருந்த காய்கறிகளையும், பருப்பையும் சேர்த்துச் சமைத்து உண்டாராம். அதுதான் பின்னாளில் சாம்பார் என்று சொல்லப்பட்டது என்றார்.

அப்படியென்றால், சாம்பார் தமிழர்களின் உணவில்லையா என்ற கேள்வி எழ, அதன் வரலற்றைச் சற்று தேட ஆரம்பித்தேன் உட்கார்ந்த இடத்திலிருந்தே..அதாங்க இணையத்தில் தேட கிடைத்த தகவல்கள் சாம்பார் தமிழர்களின் உணவுதான் என்று தெரிய வந்தது.

“அமுதுபடி கறியமுது பல சம்பாரம் நெய்யமுதுள்பட தளிகை ஒன்றுக்கு பணம் ஒன்றாக,” (கல்வெட்டடு, 503, 1530 CE) என்ற கல்வெட்டிலிருந்து நாம் அறிய வருவது, சம்பாஜி மன்னரின் ஆட்சிக்கு (கி.பி.1675) முந்தைய காலத்திலேயே தமிழகத்தில் இருந்திருக்கின்றது என்பது. கறியமுது - சம்பாரம் என்றால் பல காய்களையும், அரிசியையும் (அமுது) கொண்டு சமைக்கப்படும் உணவு என்ற பொருள். கறியமுது, நெய்யமுது, தளிகை என்பன வைணவத் தமிழில் வரும் சொற்கள் என்பது எனது புரிதல். (கேரளத்தில் சம்பாரம் என்றால் நீர் மோர் –உப்பு, கறிவேப்பிலை, மிளகாய், கடுகு என்று தாளித்து செய்யப்படுவது).

சாம்பு எனப்படுவது அரைத்த தானியங்கள், தேங்காய் என்ற பொருள் என்றும் சொல்லப்படுகிறது. இந்த சம்பாரம் என்படும் சொல்தான் சாம்பார் என்று பின்னர் அழைப்பட்டதாகச் சொல்லப்படுகின்றது. இந்தச் சொல் தென்கிழக்கு ஆசிய நாடுகளின் சம்பல் எனப்படும் உணவுடனும் தொடர்புபடுத்தப்படுகின்றது.

இதுவரை மேலே சொல்லப்பட்ட கதைதான் மனதில் இருந்தது.  தோசை தமிழ் இலக்கியத்தில் சொல்லப்பட்டுள்ளது என்றும் இது தமிழ் உணவு என்றும் சகோ விஜு அவர்கள் பல பாடல்களுடன் சொல்லியிருந்ததை வாசித்த போது அதற்குத் துணை போகும் சாம்பாரும் இலக்கியத்தில் சொல்லப்பட்டுளாதா என்று சில தேடல்கள்.  ஆனால், தமிழ் உணவு என்று, எங்கள் அறிவிற்கு எட்டிய தமிழ் விக்கியின் உதவியுடன் இங்கு சொல்லியாயிற்று. சகோ விஜு அவர்கள் இலக்கியப்பாடல்களுடன் சொல்லலாம் என்று நினைக்கின்றோம்.

---கீதா

படங்கள் : நன்றி - இணையம்

(ஹப்பா கீதா சின்னதா பதிவு போட்டுருக்காப்பா...அப்படியாவது மழை நல்லா பெய்யட்டும்...மழை வருதானு பாருங்க..)