தலைநகரில் நாலடியாரும், ஆறடியாரும்

      இப்படி நம் நாடு கொஞ்சம் கொஞ்சமாக வளர்ந்து உலக அரங்கில் தலை நிமிர்ந்து நின்றிடாதோ!!!! (படம் எடுக்க/எடுத்து உதவிய வெங்கட்ஜிக்கு நன்றி)

  சமீபத்திய எனது பயணம் தலைநகரை நோக்கி. சுற்றுப் பயணம் இல்லை. மகன் செல்ல அவனுடன் நானும் தொற்றிக் கொண்டேன். பல மாதங்களுக்குப் பிறகு மகனுடன் பயணம். பல முறை சென்றிருக்கின்றோம். சுற்றியும் பார்த்துள்ளோம். ஒரு மாதம் தங்கியும் இருக்கின்றோம். அப்போதெல்லாம் பதிவுலகில் இல்லையே! அதனால் குறிப்பென்று எதுவும் இல்லை. இப்போது எதைப் பார்த்தாலும் பதிவாக்கிவிடலாமோ என்று தோன்றுகின்றதுதான். ஆனால், சுவாரஸ்யமாக என்னால் பதிவாக்க முடியவில்லையே என்ற ஒரு இயலாமையும் வரத்தான் செய்கின்றது.

      ஜூலை 29 ஆம் தேதி இரவு 10 மணிக்கு தமிழ்நாடு விரைவு வண்டியில் ஏறியதும் நாங்கள் பதிவு செய்திருந்த இருக்கைக்குச் சென்று எங்கள் இருக்கை-துயிலிடத்தைக் கண்டு எங்கள் பயணப் பெட்டியை வைக்க முயற்சித்த போது,

“ஆப்கா பெர்த் நம்பர் க்யா ஹை” (தங்களின் பெர்த் நம்பர் என்ன?) என்று அங்கு தங்கள் இருக்கையைக் கண்டுபிடிக்க வேண்டித் தடுமாறிக் கொண்டிருந்த இரு வட இந்திய இளைஞர்கள் எங்களிடம் வினவ, எங்கள் எண்களைச் சொன்னோம்.

“ஹமாரே நம்பர் ஹி ஹை” (எங்களின் எண்ணும் அதே) “ஆப்கா கோச் நம்பர்” என்று அவர்கள் வினவ நாங்கள் அவர்கள் எண்ணைக் கேட்டு, எங்கள் பதிவையும் விளக்கி அப்படியாக ஒரு 20 நிமிடத்தை விழுங்கிய பின் ஒரு வழியாக எங்கள் இருக்கையில் அமர முடிந்தது.

அடுத்தது அவர்கள் சொன்னார்களே பார்க்கலாம், “ஆப் லோக் மதராசி ஹை ந...ஆப்கோ ஹிந்தி  நஹிம் மாலும்? ஹிந்தி பஹுத் சுந்தர் பாஷா! ஹிந்தி சிகாவோ. ஹிந்தி மேம் போலோ!” (நீங்கள் மதராசி இல்லையா உங்களுக்கு ஹிந்தி தெரியாது? ஹிந்தி மிகவும் அழகான மொழி. ஹிந்தி கத்துக்கோங்க. ஹிந்தியில் பேசுங்கள்” என்று சொல்லவும் எங்களுக்குச் சிரிப்புதான் வந்தது. நான் ஹிந்தியில்தான் பேசினேன். எனக்குத் தெரிந்த விதத்தில். அதில் தவறு என்று சொல்லுவதற்கில்லை என்றாலும் ஒருவேளை அவர்கள் புரிந்து கொள்ளும் விதத்தில் இல்லையோ என்னமோ?!

மறு நாள் காலை எழுந்தவுடன் காபி, பின்பு கனிவு கொடுக்கும்?? நல்ல செய்தித்தாள் என்ற முடிவுடன், அந்த வெந்நீரை வாங்கினால் அந்த கப் இதுவரை ரயிலில் பார்க்காத, வித்தியாசமான ஒன்றாக இருந்தது. அதில், ஒரு நாடு முன்னேற வேண்டும் என்றால், அடித்தட்டு குழந்தைகளுக்குக் கல்வி புகட்ட வேண்டுவதன் முக்கியத்துவத்தை, சங்கல்ப் ஃபவுண்டேஷன் எனும் ஒரு பொதுத் தொண்டு நிறுவனம் செய்வதைப் பற்றிய செய்தி அச்சடிக்கப்பட்டிருந்தது.  அதன் சுட்டி இதோ. http://www.sankalpfoundation.org.  நல்ல ஒரு சேவையாகத் தெரிகின்றது.

 பின்னர் நானும் மகனும் செய்தித் தாள் வாங்கி அதை வாசித்துக் கொண்டிருந்த போது அதில் மோடியைப் பற்றிய செய்தி ஒன்றை வாசித்து அதைப் பற்றிப் பேச,

“பாயி சாப் மோடி நஹின் “மோதி”. ஆப் லோக் மோடி மோடி கஹ்தே ஹோ” என்றார். அதாவது மோடி என்று சொல்லக்கூடாது. மோதி என்று சொல்ல வேண்டும். 

“தன்யவாத், பாயிசாப்” (நன்றி சகோதரரே)

புகைவண்டியில் கூட்டம் இல்லை. பல இருக்கைகள் பயணிகள் இன்றி இருந்தன. அதனால் சுவாரஸ்யமாக ஒன்றும் இல்லை. அந்த இரு இளைஞர்களும் நாக்பூரில் இறங்கிவிட்டனர். எங்களுடன் மதுரைத் தமிழர் – K . தவசிலிங்கம் – சேது பொறியியல் கல்லூரியில், இயந்திரவியல் துறையில் உதவிப் பேராசிரியராகப் பணி புரியும் இளைஞர் பயணித்தார். அவரும் எங்கள் பகுதியில் இரவு படுக்க மட்டுமே வந்தார்.  மற்ற நேரங்களில் அவரது மாணவர் குழுவுடன் தான் இருந்தார். இந்தக் குழுவைப் பற்றி இதன் தொடர்ச்சியில் சொல்கின்றேன். பயனுள்ள தகவல் அறிந்தேன். 

சென்னையிலிருந்து செல்லும் போது தெலுங்கானா -வாரங்கல் வரை வருகின்ற கொஞ்சம் வறட்சியான பகுதிகள், மஹாராஷ்ட்டிரா, மத்தியப்ரதேச மாநிலங்களில் அப்படியே பசேலென்று மாறிவிடுகின்றன. நாக்பூரிலிருந்து போபால் செல்லும்வரை மிக அழகான இயற்கைக் காட்சிகள். போபால் வரும் சமயம் இரவு ஆகிவிடுவதால் அதன் பின் பார்க்க முடியவில்லை. குறிப்பாக, நாக்பூர் கடந்து மத்தியப்ரதேச மாநிலத்தில் நுழையும் போது,  மத்தியப்ரதேச மாநிலத்தின் மலைகளும், ஆறுகளும், நீரோடைகளும் மனதைக் கொள்ளை கொள்ளுகின்றன. மத்தியப்ரதேசத்தின் இப்பகுதி மிகவும் அழகான பகுதி!

 ஆங்காங்கே மழை                நாக்பூர்-இட்டார்சிக்கிடையில் தண்டவாளத்தில் சோதிக்கப்படுகிறது??

வழியில் வரும் பெரிய ரயில் நிலையங்களைத் தாண்டும் போதோ, நுழையும் போதோ கூவம் போன்ற ஒன்று வரத்தான் செய்கின்றது. குறிப்பாக போபால், தில்லி. பல கிராமங்கள் ஒரு சில வீடுகளுடன் எந்தவித வசதியும் இல்லாமல் இருக்கின்றன.  சில பள்ளிகள் கூட கண்ணில் தென்பட்டன. அவை உட்பட. நம் நாட்டின் உண்மையான முகம் இங்குதான், ஒவ்வொரு நகரத்தின் புறத்தில்தான் இருக்கின்றது. இதுதான் உண்மையான இந்தியா. வழியில் ஆங்காங்கே நல்ல மழை. 31 ஆம் தேதி தில்லி சென்றடைந்தோம்.

பிரதமர் ஒரு நாள்தான் சுத்தம் பற்றி பேசினார் போலும். பிரதமர் தில்லியில்தானே இருக்கின்றார்?!

 தலைநகர் மாறியதாகத் தெரியவில்லை. 10 வருடங்களுக்குள் பல முறை சென்றிருந்தாலும், இப்போதும் தலைநகரைத் தொடும் முன் வரும் குடிசைகள், பாமரர் வாழும் பகுதிகள் மாறாவில்லை. அப்படியேதான் இருக்கின்றன. ஒரே ஒரு வித்தியாசம். கண்ணாடிக் கட்டிடங்கள் பெருகி உள்ளன. மேலைநாட்டுக் கடைகளைப் போல் குழம்பிக் கடைகள்(காஃபீ ஷாப்), ஆடையகங்கள், மால்கள் என்று பெருகி உள்ளன.  ஆனால், ரிக்ஷாகாரர்கள் மாறவில்லை.

    நாங்கள் பெருநகர் புகைவண்டியில், எனது தங்கை இருக்கும், தில்லியின் எல்லையில் ஹரியானா மாநிலத்தைச் சேர்ந்த குர்காவ்ன் சென்றோம். பரவாயில்லை. இரண்டு வருடங்களுக்கு முன் சென்ற போது எப்படி இருந்ததோ அப்படியே பராமரிக்கப்படுவது தெரிகின்றது. தங்கை இருப்பது புது குர்காவ்ன் என்பதால் ஹூடாசிட்டி நிறுத்தத்தில் இறங்கினோம். அதுதான் இறுதி நிறுத்தம் இந்த மஞ்சள் நிற வழித்தடத்தின் ஒரு பகுதியில். தில்லியின் பல பெருநகர் வழித்தடங்களில் ஒன்றுதான் இந்த மஞ்சள் நிற வழித்தடம். தில்லியின் ஒரு பகுதியான ஜஹாங்கிர் புரியிலிருந்து மறு பகுதியான ஹூடாசிட்டி, ஹரியானா எல்லையைத் தொடும் நிறுத்தம் வரையான வழித்தடம். மொத்தம் 45 கிமீ, 34 நிறுத்தங்களை இணைக்கின்றது.

31 ஆம் தேதி மகனது நண்பருடன் குர்காவ்ன் சுற்றினோம். பணக்கார இடம். சிறு கடைகள் என்பதே கண்ணில் படாது.  எல்லாமே மால்கள் தான். பணக்காரத் தோற்றத்துடன் பல அடுக்கு மாடிகள் கொண்ட வளாகங்கள் எங்கு பார்த்தாலும். சமீபத்திய விலை 25 கோடி. அதன் பிறகு பிற செலவுகள். நிமிர்ந்து கூட பார்க்க முடியவில்லை. மயக்கம் வந்தது. நிமிர்ந்ததால் அல்ல, விலையைக் கேட்டு. பழைய குர்காவ்ன் பகுதியும் உண்டு. அது கொஞ்சம் சென்னை போன்று இருக்கின்றது. அங்கு தனி வீடுகள், சிறு கடைகள் எல்லாம் இருக்கின்றன.

இரு பகுதிகளிலும் பொது போக்குவரத்து என்பதே கிடையாது. ரொம்பக் கடினமாக இருந்தது. ஒவ்வொரு முறையும் வெளியில் வந்தால் மூன்று சக்கர வாகனத்தில்தான் பயணம். தில்லி செல்ல பெருநகர் புகைவண்டி பிடிக்க வேண்டும் என்றாலும். சனிக்கிழமை மகனது நண்பருடன் தில்லி விலங்கியல் பூங்கா சென்றோம். சொல்லும் படி ஒன்றும் இல்லை. தலைநகர் விலங்கியல் பூங்கா என்று பெயர். பராமரிப்பு மிகவும் மோசம். 

புலி இருக்கும் பகுதியில் உள்ள தடுப்புச் சுவர். இதையும் மீறித்தான் அந்த மனிதர் இறங்கியிருக்கிறார்.

சில மாதங்களுக்கு முன் ஒருவர் புலி இருந்த பகுதியில் விழுந்த இடத்தைப் பார்த்தோம். அவரைக் கொன்ற புலி இறந்துவிட்டதாம். அங்கு ஒரு வெள்ளைப் புலிதான் கம்பீரமாக நடைப் பயிற்சி செய்து கொண்டிருந்தது. வேறு புலிகளைக் காணவில்லை. சிங்கங்களைக் காணவில்லை. மதிய நேரம் என்பதால் குகைக்குள் இருந்தனவோ என்னவோ. நீர்யானைகள் மிக மிக நாற்றம் அடிக்கும் அழுக்கு நீரில் நீந்திக் கொண்டிருந்தன. சுத்தமாகப் பராமரிக்க முடியவில்லை என்றால் ஏன் இப்படி விலங்குகளை அடைத்து வைத்துக் காட்சிப் பொருளாக்குகின்றார்கள் என்று தெரியவில்லை. விலங்கியல் பூங்கா சுவாரஸ்யமாக இல்லை. தில்லி – தலைநகர் ரயில் நிலையமும் சுத்தமாக இல்லை. பிரதமர் அவர்களின் “சொர்கம் என்பது நமக்கு சுத்தம் உள்ள பூமிதான்” என்பது ஒரு நாள் விளம்பரம்தானோ!?

ஞாயிறு மகனுக்கு வேலை.  மகனிடம் சொல்லியிருந்தேன். திங்களன்று நாலடியாராகிய நான் நிமிர்ந்து பார்க்க வேண்டிய நண்பர், தில்லியின் வலை ராஜா, ஆறடியாரைக் காணச் செல்ல வேண்டும் என்றும், அவருடன் பேசி விட்டேன், நேரம் சொல்ல வேண்டும் என்றும். தெரிந்துருக்குமே! ஆம்! நாம் எல்லோரும் காணாத, காண ஆசை கொள்ளும் விதத்தில், மிக அழகான படங்களுடனும், மிக நுணுக்கமான தகவல்களுடனான, பயணப் பதிவுகளாலும், தலைநகரில் இருப்பதால், அருமையான, குளிர்ச்சியான, சத்துள்ள ஃப்ரூட்சாலட் தந்தும் நம்மை எல்லாம் மகிழ்விக்கும், நம் நண்பர் வெங்கட் ஜியேதான்!

முதலில் காலையில் செல்வதாக இருந்தது. மகனுக்கு அன்றும் வேலை வந்துவிட்டதால், மதியம் என்று சொல்ல, நானும் வெங்கட் ஜியிடம் சொல்லிவிட்டேன். மகன் மதியம் எனை அழைக்க, நான் வீட்டிலிருந்து ஹூடாசிட்டி சென்று மகனுடன் பெருநகர் புகையில்லா மெட்ரோ வண்டியில் பயணம். நண்பர் எங்களை சென்ட்ரல் செக்ரட்டேரியட் நிறுத்தத்தில் இறங்கச் சொல்லியிருந்தார். என்னை எய்ம்ஸ் எனும் நிறுத்தம் வரும் போது அவரை அழைக்கச் சொல்லியிருந்ததால் அழைத்துச் சொன்னேன். அடுத்த 5 வது நிறுத்தம் சென்ட்ரல் செக்ரட்டேரியட். இறங்கியதும், அவரை அழைத்து, எங்கிருக்கின்றார் என்று அலைபேசிக் கொண்டே மின் ஏணியில் சென்றால் அங்கே ஆறடியார்! அவர் முகத்தில் என்ன ஒரு மகிழ்ச்சி! எங்களை மிகவும் ஆவலுடனும், மகிழ்வுடனும் வரவேற்று கம்பீரமாக நின்று கொண்டிருந்தார்! 

பயணத்தைத் தொடர்கின்றேன்....படங்களுடன்...

----கீதா