தகர்க்கப்பட்ட பால்ஷாமினும் பாதாளத்தில் தள்ளப்பட்ட மஹாபலியும்

     கடந்த வாரம் வெடிகுண்டு வைத்து தகர்த்தெறியப்பட்ட பால்மிரா பால்ஷாமின் கோவில் அழிக்கப்படுவதை சிரியா கடந்த ஞாயிறன்று காணொளியில் காண்பித்ததைக் கண்டதும் மனது பதைத்தது. IS (Islamic State militants) தீவிரவாதிகளின் அக்கரமத்தால் தவிடு பொடியாக்கப்பட்ட பண்டைக்காலக் கோவில்.  

சிரியாவில் கிறித்தவ மதம் பரவும் முன் அங்கு வாழ்ந்த அன்றைய மக்கள் அவர்களது தெய்வமான பேல் (Bel) வேதனை வழிபட்டிருந்த கோயில். இது போன்ற பண்டைய மக்களின், அவர்களது கலாச்சாரத்தின் சின்னங்களை யுனெஸ்கோ உலகில் பல பகுதிகளில் பாதுகாத்து வருகிறது.

அவற்றிற்கெல்லாம் இப்போது IS (Islamic State militants ) போன்ற தீவிர வாத இயக்கங்களிலிருந்து இது போன்ற ஆபத்து எற்படுகின்றது.  இப்படி இதற்கு முன்பும் உலகெங்கும் ஒவ்வொரு காலகட்டத்திலும், அன்று, பணம், படை மற்றும் ஆயுதபலமுள்ளவர்கள், அவர்களுக்குப் பிடிக்காதவற்றை, அவர்களுக்கு மட்டும் புரிகின்ற, மற்றவர்களுக்கு எவ்வளவு ஆழ்ந்து சிந்தித்தாலும் புரியாத, புரிந்தாலும் ஏற்றுக் கொள்ள முடியாத காரணங்களுக்காகத் தகர்த்தெறிந்திருக்கின்றார்கள்.

அப்படித் தகர்த்தெறியப்பட்ட அந்த சம்பவங்கள் நடந்த நாட்கள் எல்லாம் காலப்போக்கில், அக்காலகட்டத்தில் வாழ்ந்தவர்களின் உழைப்பாலும், விருப்பப்படியும் கிடைத்த வெற்றியாகக் கொண்டாடப்படுவதுண்டு.  காலம் செல்லச் செல்ல அதை எதிர்ப்போரது எண்ணிக்கை குறைந்து, அதிகாரத்தில் இருப்போர் சொல்லுவதை ஆமோதிப்பவர்களின் எண்ணிக்கைக் கூடிக் கொண்டேதான் இருக்கும். 

ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு கதை புனைந்து எலியைப் புலியாகவும், புலியை எலியாகவும், நடக்காததை நடந்ததாகவும், நடந்ததை நடக்காததாகவும் சொல்லி, வரலாற்றையே மாற்றி எழுதிவிடுவதுண்டு. யார் சொல்லுவதை நம்புவது என்ற குழப்பம் காலப்போக்கில் அடுத்த தலைமுறையினருக்கு இது போன்றவற்றைக் கேட்கும் போது உண்டாவது இயற்கையே.

      அப்படி ஒரு கதையல்ல பல கதைகள் உலகெங்கிலும் உள்ள மலையாளிகள் அனைவரும் கொண்டாடும் ஓணத்தைப் பற்றியும் சொல்லப்படுகிறது. 

“மாவேலி நாடு வானீடும் காலம்,

மானூச்சரெல்லாம் ஒந்நு போலே”

மாவேலி என்றும் மகாபலி என்றும் (பாகுபலி அல்ல) அழைக்கப்பட்ட மாமன்னர் இப்போதைய கேரளத்தின் மத்திய பாகத்தை ஆண்ட போது எல்லா மனிதர்களும் எந்தவித சாதிமத வேறுபாடுகள் இல்லாமல் சமமாக வாழ்ந்திருந்தனர் என்பதுதான் இவ்விரு வரிகள் பறை சாற்றுவது. எந்தவிதக் குற்றங்களும் இல்லாத அமைதியான நாடாக இருந்த காலம். அவரது ஆட்சி கேரளத்தின் பொற்காலம் எனலாம். 18 ஆம் நூற்றாண்டில் எழுதப்பட்ட இவ்வோணப்பாட்டிலுள்ள வார்த்தைகளையும் அதைப்பாடும் விதத்தையும் வைத்துப் பார்க்கும் போது 17, 18, 19 நூற்றாண்டுகளில் பாணர்களால் பாடப்பட்ட வடக்கன் வீரகதை பாடல்களைப் போல்தான் உள்ளது.  அதற்கு முன் இப்பாடல், இவ் உண்மையை விளக்கும் பாடல், ஒரு தலை முறையினின்றும் அடுத்த தலைமுறைக்கு செவி வழியாகப் பரப்பப்பட்டிருக்கலாம்.

மகாபலியின் ஆட்சி தேவலோகத்தில் வாழ்ந்த தேவர்களைக் கூடப் பொறாமைப்படுத்தும் அளவிற்குச் சிறப்பாக இருந்ததாம். அதனால், தேவேந்திரனுக்கு இது பயத்தையும் ஏற்படுத்தியதாம்.  அசுர அரசன் என்று சொல்லப்பட்ட மகாபலி இந்திரனை வென்று இந்திரலோகத்தைக் கைப்பற்ற முயல்கிறான் என்று யாரோ சொல்ல பயத்தில் இந்திரன் மகாவிட்ணுவைக் கண்டு வருந்த, மகாவிட்ணுவும் அசுரர்கள் என்று சொல்லப்படும் தன்னை வணங்காதோர் அவ்வளவு நல்லவர்களும் வல்லவர்களும் ஆவது உலகிற்கு நன்றன்று என்று நினைத்து (விட்ணுவுக்கு தேவர்கள், அசுர்ர்கள் என்ற பாகுபாடு மட்டுமல்ல, மனிதர்களுக்கு இடையே பிராமண, ஷத்திரிய, வைசிய, சூத்திர வேறுபாடுகளும் உண்டாம்! கூடுதலாக) அதிதியின் வயிற்றில் வாமனனாக திருவோண நட்சத்திரத்தில் அவதரித்தாராம். 

விஸ்வஜித் யாகம் நடத்திக் கொண்டிருந்த மகாபலியிடம் 3 அடி மண் தானம் கேட்க மகாபலியும் சம்மதிக்க விஸ்வரூபம் எடுத்த வாமனன், முதலடியால் பூமியையும், இரண்டாவது அடியால் ஆகாயத்தையும் அளந்து, மூன்றாம் அடி எங்கு வைக்க என்று கேட்க, மகாபலி தன் தலையைக் காண்பிக்க, வாமனன் அப்படி மகாபலியின் தலையில் மூன்றாம் அடியை வைத்து பாதாளத்திற்குள் மிதித்துத் தள்ளினாராம். அசுர அரசர் என்று சொல்லப்பட்ட ஒரே காரணத்தால் நல்ல அரசன் ஒருவனை இப்படிச் செய்திருப்பது ஆச்சரியமாகத்தான் உள்ளது.

தள்ளப்படும் முன் மகாபலி தன் மக்களைக் காண வாமநனின் பிறந்த நாளான ஆவணி மாத திருவோண நட்சத்திர நாளில் வர அனுமதி கேட்க வாமநன் அதற்கு அனுமதித்தும் விட்டாராம்.  அப்படி எல்லா வருடமும் தன் மக்களைக் காணவரும் மகாபலியை வரவேற்கத்தான் இவ் ஓணப்பண்டிகை. 10 நாட்களும் பூக்கோலமிட்டு 10 ஆம் நாள் குடும்பத்தினர் அனைவரும் மகாபலியை நினைவு கூர்ந்து விருந்துண்ணும் பழக்கம் இருந்து வருகின்றது. இத்துடன் வேறு சில ஓணப் பின்னணிக் கதைகளும் இல்லாமல் இல்லை. 

விஜயநகர மன்னர்கள் ஆட்சியில் வளர்ந்த வைணவப் ப்ரோகிதர்கள் சோழ, பாண்டிய நாடுகளில் தாங்கள் நினைத்த வண்ணம் வைணவத்தை வளரச் செய்ய முடியாமல் போகவே, கேரளாவில் மகோதயபுரத்தில் (இன்றைய இரிஞாலக் குடா) வேரூன்றி, அருகே உள்ள திருக்காக்கரையை (எர்ணாகுளம் உள்ளிட்ட பகுதி) ஆண்ட மாவேலியை சதியால் அரியணை துறந்திட வைத்தார்களாம். சைவ மன்னரான மாவேலி கொல்லப்பட்டது (நாடுகடத்தப்பட்ட்து) சோழ, பாண்டிய நாட்டு சைவர்களிடையேயும் பரபரப்பை ஏற்படுத்தவும் செய்தது.

சைவர்கள் பிரித்த ஒரு கதைதான் சீர்காழி சட்டநாதன் கதை. சிவபக்தனான மகாபலியைக் கொன்றதால் செருக்குற்றுத் திரிந்த விஷ்ணுவை சிவபக்தர்களின் வேண்டுகோளுக்கிணங்கி சிவபகவான் கொன்று, அவரது தோலை உரித்து அதை ஆடையாக உடுத்தி சீர்காழியில் “சட்டை”நாதனாக கோபுரமேறி அமர்ந்துவிட்டாராம்.  விட்ணுவின் மனைவி இலக்குமி கணவனின் பிரிவால் அழுது கதற மனமிரங்கி விட்ணுவை உயிர்ப்பித்தாராம்.  இதுதான் சீர்காழியில் வாழும் சட்டநாதரான சிவபெருமானின் கதை.

மேற்கூறிய இரண்டு சம்பவங்களும் தேவைக்கதிகமான வைணவ, சைவ பக்தியால் விளைந்தது என்று சொன்னால் மிகையல்ல.

வேறு ஒரு கதை! This is only legal matter. பரசுராமன் தன் கோடாலியை எறிந்து கேரளக்கரையை அடிக்கடலில் இருந்து மீட்டபின் பிராமணர்களுக்கு அப்பகுதியை தானம் செய்தாராம். எப்போதாவது தனது உதவி தேவை எனில் அப்பிராமணர்களோ, அவர்களது வாரிசுகளோ நினைத்த மாத்திரத்தில் அவர்களுக்கு முன் தோன்றுவேன் என்று உறுதி அளித்தும் போனாராம்.  அதைப் பரிசோதிக்க அப்பிராமணர்கள் தேவை இல்லாமல் பரசுராமனை நினைத்திருக்கின்றார்கள்.

அப்போது பரசுராமனுக்குப் பதிலாக ராமன் அவர்கள் முன் தோன்றி அவர்களைக் கடிந்து கொண்டாராம்.  சபிக்கவும் செய்தாராம். வருடம் ஒரு முறை இச் சம்பவம் நடந்த திருக்காக்கரைக்கு தான் வருவேன் என்றும் அப்படி வரும் தினத்தை விழாவாக எல்லா வருடமும் கொண்டாட வேண்டும் என்றும் கேட்டுக் கொண்டாராம்.  அப்படித்தான் ஓணம் கொண்டாடப்படுகிறது என்றும் ஒரு கதை.

இதன்றி இஸ்லாம் மதம் மாறி மெக்காவுக்குச் சென்ற சேரமன் பெருமானை நினைவு கூரவே இவ்வோணப்பண்டிகை கொண்டாடப்படுகின்றது என்றும் ஒரு கதை சொல்லப்படுகின்றது. 

                                                வில்லியம் லோகன்(1841–1914)** 
       ஆனால், மலபார் மேனுவெல் எழுதிய வில்லியம் லோகன்(1841–1914)** புதுவருடப் பிறப்பைக் கொண்டாடத்தான் மலபாரில் ஓணப்பண்டிகை கொண்டாடப்படுகிறது என்று அவர் எழுதியபோது, தான் கண்டறிந்ததை உள்ளபடி எழுதி இருக்கிறார். 

உண்மை என்ன என்று அறிய தமிழகத்தில் உள்ளது போல் பழைய ஓலைச்சுவடிகள் கேரளத்தில் பாதுகாக்கப்படவில்லை.  பால்ஷாமினுக்கு நேர்ந்த கதி கேரளத்தில், ஓலைச்சுவடிகளுக்கும் நேர்ந்துவிட்டது. கிபி 1750 ல் திருவிதாங்கூரை ஆண்ட முதல் வைணவ மன்னரான மார்த்தாண்ட வர்மா கேரளா எங்கிலுமுள்ள சிற்றரசர்கள் மற்றும் கோவில்களில் இருந்த ஓலைச் சுவடிகள், விலை உயர்ந்த ரத்தின்ங்கள், நகைகள் போன்ற எல்லாவற்றையும் “படையோட்டம்” நடத்தி, அவர் கைப்பற்றிய நகைகள் மற்றும் ரத்தினங்களை திருவனந்தபுரத்திலுள்ள பத்மநாப சுவாமியின் காலடியில் காணிக்கையாக்கி பதுக்கியும் வைத்துவிட்டார்.  பாதுகாக்கப்பட வேண்டிய அரிய ஓலைகளை எல்லாம் தீக்கிரையாக்கி, புதிதாக ஒரு கேரளச் வரலாறு அவருக்குப் பிடித்தமான வித்த்திலும் வைணவத்தை வளர்க்கும் வித்த்திலும் எழுதியும் விட்டார். அதுதான் இப்போது எல்லாவற்றிற்கும் கேரளத்தில் ஆதாரமாக்க் கருதப்படுகிறது.

இப்படி இறைவனை ஏதோ ஒரு கட்சித்தலைவரது நிலைக்குக் கொண்டுவந்து பிற்பட்டோரையும், தாழ்த்தப்பட்டோரையும் கோயிலுக்குள் வரவேண்டாம் என்று தடுத்ததால் கேரளத்திலுள்ள மக்களில் ஏறக்குறைய 45% இஸ்லாம் மற்றும் கிறித்தவ மதத்திற்குப் போய்விட்டார்கள். அப்படி அதிகாரவர்கத்தினால் மீட்கப்பட்டாலும், மகாபலியை நினைக்க அவர் நல்லாட்சியில் வாழ்ந்த எல்லா மக்களும் அவர்களது பின் தலைமுறையினரும்(மதம் பாராமல்) இருக்கிறார்கள். ஆனால், பேல் தேவனையோ, பால்ஷாமின் கோயிலையோ மறக்காமலிருக்க இனி வரலாற்றுத் தாள்களில் சில வரிகள் மட்டும்தான் இருக்கும்.  என்ன செய்ய? வருந்தத்தான் முடியும். இப்படி வருந்தி உங்களிடம் புலம்பத்தான் முடியும்!

சுதந்திர இந்தியாவில் வாழ்வதால் இப்படிப் புலம்பவாவது முடிகின்றது. பக்கத்து நாடான பங்களாதேஷில் இப்படிப் புலம்பும் பதிவர்களை கண்டம் துண்டமாக வெட்டிக் கொல்கின்றார்களே.

படங்கள் :இணையத்திலிருந்து

(பின் குறிப்பு: ** William Logan (1841–1914) was a Scottish officer of the Madras Civil Service under the British Government. Before his appointment as Collector of Malabar, he had served in the area for about twenty years in the capacity of Magistrate and Judge. He was conversant in Malayalam, Tamil and Telugu. He is remembered for his 1887 guide to the Malabar District, popularly known as the Malabar Manual.  Malabar by William Logan (popularly known as the Malabar Manual) is an 1887 publication commissioned by the Government of Madras, and originally published in two volumes.[1] It is a guide to the Malabar District under the Presidency of Madras in British India, compiled during Logan's tenure as Collector of Malabar. It is an exhaustive volume giving the details of the geography, people, their religion and castes, language and culture. It depicts the life and style of the vernacular people of Malabar District.  நன்றி விக்கி.