இனி அம்மாவுடன்......!

நகரத்தின் மருத்துவமனை ஒன்றின 7 வது தளத்தில் நின்று கொண்டு ஜன்னல் வழியாக கீழே தெரிந்த சாலையைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். சிறிய பிம்பங்கள்! வாழ்க்கையிலும் நாம் மேலே செல்லச் செல்ல நம்மைச் சுற்றி இருப்பவர்களும், இருப்பவைகளும் இப்படித்தான் சிறியவைகளாக, அற்பமாகத் தெரியத் தொடங்கிவிடுகின்றதோ? விந்தையான மனம் கீழே மீண்டும் வேடிக்கை பார்த்தது.

வேகமாகச் செல்லும் வண்டிகளும், ட்ராஃபிக் ஜாமும், சென்னையும் பரபரப்பான நகரம்தான் என்று சொல்லுகின்றனவோ? மருத்துவமனைக்குள் கார்கள் நுழைவதும், போவதுமாக, பரபரப்பு நோயாளிகளின் பெருக்கத்தின் அடையாளமா? அல்லது மக்களின் பண வீக்கத்தின் அடையாளமா? இந்த மருத்துவமனையின் பெயரை விட இதில் என் மருத்துவ நண்பர்கள் வேலை செய்கிறார்கள் என்பதால்தான் அம்மாவின் இதயத்திற்கு இங்கு வைத்தியம். அம்மாவின் இதயத்திற்கு வைத்தியம் என்றதும் மனதுள் என்னென்னவோ எழுகின்றது. வைத்தியம் அவசியமா என்ன? இல்லை இது புற இதயம். அம்மாவின் அக இதயம் அது இனிமையானது!

“ப்ரணவ் தம்பி” குரல் கேட்டுச் சட்டென்று ஓர் அதிர்வில் திரும்பினேன். வியப்பு!

“மாமா நீங்க இங்க எப்படி?”. நீலகண்டன் மாமா! நாங்கள் முன்பு குடியிருந்த வீட்டின் மாடி வீட்டிலிருந்தவர். எங்கள் நெருங்கிய நண்பர்.

“மாமிக்கு கேன்ஸர். இங்க அட்மிட் ஆகி ஒரு வாரம் ஆகுது. அம்மா இங்க அட்மிட் ஆகியிருக்கறதா சாப்பாடு கொண்டுவந்த முனியம்மா சொல்லிச்சு. இங்க வந்து பேரு சொல்லி ரூம் நம்பர் பார்த்து வந்தா நீ இங்க நிக்கறத பார்த்தேனா…அதான்..”

“ஆமா, மாமா முந்தா நாள் காலைல அம்மாவே தனக்கு ஒரு மாதிரி ஆகுதுன உடனேயே ஹாஸ்பிட்டல்ல கூப்பிட்டு சொல்லி இங்க வந்து அட்மிட் ஆகிட்டாங்க..அப்படியே என்னையும் கூப்பிட்டுச் சொன்னதும் வந்துட்டேன்..”

“நீயே ஒரு கார்டியாலஜிஸ்ட்…. அப்புறம் என்ன? அம்மாவுக்கும் பெரிய பலம்! சரி அம்மா எப்படி இருக்காங்க?”

“இப்ப அம்மாக்கு ஓகே. மாமா, நான் என்னதான் டாக்டரா இருந்தாலும் அம்மானு வரும் போது பாசம் மருத்துவ அறிவைப் பின் தள்ளிடுது. இங்க நான் டாக்டர் இல்ல. மகன்! மகன் மட்டுமே! மாமா”

“டோக்டர் ஸாரே அம்மைக்கு ட்ரெஸ் மாற்றி. ரூம் க்ளீனிங்கும் கழிஞ்சு. போய்க்கலாம் ஸார். பின்னே உங்க ஃப்ரென்ட் டோக்டர் ரமேஷ் உங்கள விளிச்சு”

“ஓ! ரமேஷ் கூப்பிட்டாரா? மொபைல ரூம்ல சார்ஜ்ல போட்டுருந்தேன்….ஸோ…மிஸ் பண்ணிட்டேன். சரி….அம்மா கண் முழிச்சாங்களா?”

“ஜஸ்ட் நௌ…ஷீ இஸ் கோன்ஷியஸ் ஸார்”. ரூமை நோக்கி நானும், மாமாவும் நடந்தோம்.

“இங்க மலையாளி நர்ஸுங்கதான் அதிகம் போல”

“இங்க மட்டும் இல்ல மாமா. லோகத்துல எங்கெல்லாம் ஹாஸ்பிட்டல் இருக்கோ அங்கெல்லாம் பார்க்கலாம்”

அம்மா கண் விழித்திருந்தாள். முகத்தில் என்னைக் கண்ட சந்தோஷம், மலர்ச்சி, புன்னகை. என் கையைப் பிடித்துக் கொண்டாள். நான் அவள் உச்சி முகர்ந்து தலையைக் கோதிவிட்டேன். அதே அம்மா வாசம்! அம்மாவுக்கு இதமாக இருந்திருக்க வேண்டும். கண்ணை மூடி அனுபவிப்பது தெரிந்தது. பாவம்! தனிமையான வாழ்க்கை. கண் திறந்தவள் என் மனைவி ரஞ்சனியைத் தேடுவது தெரிந்தது. நீலகண்டன் மாமாவைப் பார்த்ததும் அவள் முகத்தில் வியப்பு, சந்தோஷம். மாமா சைகையாலேயே நலம் விசாரித்தார்.

“உங்க பையன் வந்தாச்சு. பாருங்க நீங்க எழுந்து உக்காந்துருவீங்க. சரி உடம்ப பாத்துக்கங்க.” என்று அம்மாவிடம் சொன்னவர் என்னிடம்,

“மாமி படுத்து ஒரு வாரம் ஆகுது. இன்னும் என் பையன் பிரபு வரலை. இத்தனைக்கும் ஹைதராபத்லதான் இருக்கான். அவ தவிக்கறா பிள்ளை வரலை வரலைனு. நீ பாரு வெளிநாட்டுலருந்து உடனே ஓடி வந்துட்ட. ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்குப்பா. ப்ரணவ் நான் சொல்றேன்னு தப்பா எடுத்துக்காதப்பா. அம்மாக்கு நீ ஒரே பையன். அம்மா பாவம் தனியாவே இருக்காங்க இங்க. இப்ப மாதிரி எப்பவுமே அவங்க கூட பேசி, நேரம் செலவழிச்சு கவனிசுக்கப்பா. அதுதாம்பா எல்லா அம்மாக்களும் விரும்பற ஒரே விஷயம்.” என்று சொல்லிவிட்டு, “நீ எதுவும் சாப்பிட்டிருக்க மாட்ட. நான் சாப்பாடு கொண்டுவரேன்” என்று சொல்லி விடை பெற்றார். நானும் அப்புறம் மாமியை வந்து பார்ப்பதாகச் சொன்னேன்.

அம்மா தன் அன்பினாலும், நேர்மறை எண்ணங்களினாலும் நிறைய நட்புகளைச் சம்பாதித்து வைத்திருக்கிறாள்! அவளுக்கு அழைப்புகள் வந்து கொண்டே இருக்கின்றன.

மாமாவின் வார்த்தைகள் நெற்றிப் பொட்டில் அறைந்தது போலிருந்தது. மாமா என்னை என்னவோ ரொம்ப உயர்வான இடத்தில் வைத்து நல்ல பையன் என்று எண்ணியிருக்கிறார். குற்ற உணர்வு எனக்கு மேலிட்டது.

அம்மா மீண்டும் என் மனைவியைத் தேடுவது புரிந்தது. “அவங்க வீட்டுக்குப் போயிருக்காமா. வருவா….நான் தான் இருக்கேனேம்மா….” மகன் நான் இருந்தாலும் மருமகள் தன்னுடன் இருப்பதில் அப்படியொரு சந்தோஷம் அம்மாவுக்கு எப்போதுமே!

சாத்துக்குடி ஜூஸ் வந்திருந்தது. அதைக் குடிப்பதற்கு ஏற்றவாறு கட்டிலை சற்று உயர்த்தினேன். என் கையைப் பிடித்துக் கொண்டே ஜூஸை குடித்தாள். என் தலையைத் தடவிக் கொடுத்தாள். அம்மாவின் ஸ்பரிஸம். அப்படியே அம்மாவின் மடியில் படுக்க வேண்டும் போல் இருந்தது. கொடுக்க வேண்டிய மருந்துகளை நானே அம்மாவுக்குக் கொடுத்தேன். என் கையைப் பிடித்துக் கொண்டு அப்படியே கண் அயர்ந்துவிட்டாள். நான் இருக்கிறேன் என்ற ஒரு செக்யூர்ட் ஃபீலிங்காக இருக்கலாம். கட்டிலை மீண்டும் கீழே இறக்கிவிட்டு, மானிட்டர்களை ஒரு பார்வை பார்த்துவிட்டு அருகில் அமர்ந்து கொண்டேன்.

மாமாவின் வார்த்தைகள் மீண்டும் நினைவுக்கு வந்தது. நாங்கள் இன்று காலைதான் கானடாவிலிருந்து வந்திறங்கினோம். மனைவி உடனே தன் குடும்பத்தார் தற்போது பங்களூரில் இருப்பதால் அவர்களைப் பார்த்துவிட்டு வருகிறேன் என்று சென்றுவிட நான் நேரே வீட்டிற்குச் சென்று சாமான்களை வைத்துவிட்டு இங்கு வந்துவிட்டேன்.

நான் யோசித்துப் பார்க்கிறேன். நான் காதலிக்கத் தொடங்கும் முன் வரை அம்மாவும் நானும் எவ்வளவு பேசியிருப்போம். அரட்டை அடித்திருப்போம். காதலிக்கத் தொடங்கியதும் அதில் கொஞ்சம் தொய்வு ஏற்பட்டுப் போனதே! ஏன்? இப்போது மனைவி அப்போது காதலி! அம்மாவுக்கு அந்த வாசம் தெரியாமல் போகுமா? அவளது ரத்தம் தானே நான்! காதலைக் கண்டு பிடித்து என்னிடம் மெதுவாகக் கேட்டாள்.

“யாரடா அது எனக்குப் பொண்ணா வரப் போறது?”

“அம்மா நானே சொல்லணும்னு இருந்தேன். ரஞ்சனி!”

“ரஞ்சனியே ரட்சிப்பாய்!” என்று பாடி என்னைக் கலாய்த்தாள். சந்தோஷப்பட்டாள். விவரங்கள் கேட்டாள்.

“நம்ம ஊர்க் குடும்பம்தான். ஆனா ரெண்டு தலைமுறையா பல வெளிநாடுகள்ல இருந்தவங்க. ரஞ்சனி பிறந்து வளர்ந்தது லண்டன்ல.. நான் இப்ப லண்டனுக்குப் படிக்கப் போனப்ப பழக்கம்.”

“ஓ! அப்போ தமிழ் தெரியாதோ?”

“தெரியாதுமா. ஆனா கொஞ்சம் புரிஞ்சுப்பா”

“ஸோ……இங்கிலிஷ் தான் மீடியேட்டர்! இல்லையா? மீடியேட்டரை எப்பவும் நம்ப முடியாதுடா. தாய்மொழில பேசினாலே பல சமயங்கள்ல தப்பா போயிடுது. மீடியேட்டரை ரொம்பவே கேர்ஃபுல்லா ஹேண்டில் பண்ணனும். என்னதான் சொல்லு நம் உணர்வுகளை நம்ம மொழிலதாண்டா சரியா சொல்ல முடியும்…” என்று ஆதங்கப்பட்டுக் கொண்டாலும், அம்மா ரஞ்சனியைத் தன் மகளைப் போல ஏற்றுக் கொண்டாள்.

படிப்பு முடிந்து அம்மாவுடன் சில காலம் இருந்த போது, ரஞ்சனியின் கால் வரும் போது, “ரஞ்சனி ம்ருது பங்கஜ லோலசனி” என்று குறும்புடன் பாடி எனக்கு இண்டிகேட் செய்வாள். மகளிடம் பேசுவது போலவே பேசுவாள். அப்பா இருந்த போதும் சரி, இறந்த பிறகும் சரி, அம்மாவுடன் நான் அனுபவித்த நொடிகள் அனைத்தையும் என் காதல் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகக் களவாடியது. காதல் அத்தனை சக்தி வாய்ந்தது போலும்!

அம்மா நிச்சயமாக ஃபீல் செய்திருக்கலாம் ஆனால் இதுவரை ஒரு வார்த்தை கூடச் சொன்னதில்லை. ரஞ்சனி கூப்பிடும் போது என் ஃபோன் என்கேஜ்ட் என்றால் ரஞ்சனிக்கு கோபம் வரும். ஆனால் அவளை நான் கூப்பிடும் போது அவள் தன் அம்மாவுடன் மணிக் கணக்கில் பேசிக் கொண்டிருப்பாள். ஒரு நாளைக்கு 4, 5 முறை அவள் அம்மா, அப்பாவுடன் பேசுவது என்பது டிஃபால்ட். அவள் குடும்பத்தார் இந்தியாவில் சில மாதங்கள் அமெரிக்காவில் சில மாதங்கள் என்று இருந்து வருகிறார்கள்.

ரஞ்ச்னியைக் கைபிடிக்க நினைத்த போதே எங்கள் எதிர்காலத் திட்டமிடலில் ஒன்றாக, கனடா பி ஆர் க்கு அப்ளை செய்து படிப்பு முடிந்த மறு வருடத்தில் கிடைத்திட, நான் கனடாவில்  மருத்துவனாக வேலைக்குச் சேர்ந்து அம்மா தன் ஆசிரியத் தொழிலில் சம்பாதித்து, எனக்காகச் செலவழித்த, எனக்காக வாங்கிய கடனை எல்லாம் அடைத்து அம்மாவுக்கும் மருத்துவச் செலவு, மற்றும் அம்மா இனி சுகமாக வாழ்ந்திட வேண்டும் என்று சேமித்து, சென்றவருடம் காதலியை மனைவியாக்கிக் கொண்டு என்று கடந்த இத்தனை வருடங்களில் அம்மாவுக்காகப் பணம் சேமித்தாலும், என் அம்மாவுடன், முன்பு போல் எத்தனை முறை அன்புடன் நிறைவாகப் பேசியிருப்பேன்?

எப்போதேனும் கூப்பிட்டு நலமா, நலம் என்று முடித்ததோடு சரி. அம்மா தினமும் என்னை அழைப்பாள். நான் பிஸி என்றால் பொறுப்பாள். ரஞ்சனி தினமும் தன் பெற்றோருடன் காலை எழுந்ததிலிருந்து இரவு படுக்கப் போவது வரை மூன்று, நான்கு முறையேனும் பேசும் போது நானும் அவள் பெற்றோருக்கு ஹலோ சொல்ல வேண்டும். ஆனால், நான் என் அம்மாவுக்கு?

அம்மா பாவம்! எனக்காக எவ்வளவு விட்டுக் கொடுத்திருக்கிறாள். அதுவும் தனியான வாழ்க்கை இங்கு. நான் எவ்வளவு பெரிய தவறு செய்திருக்கிறேன். அம்மாவின் கைகளை இறுகப் பிடித்துக் கொண்டு என் கன்னத்தில் வைத்துக் கொண்டேன். இனி அம்மாவுடனான ஒவ்வொரு நொடியையும் நான் அம்மாவுடன் வாழ வேண்டும். அம்மாவின் இதயத்தில் இல்லை பிரச்சனை. பிரச்சனை என் இதயத்தில்தான்!

நாயகியில் அமைந்த ரங்கநாயகத்தைப் பற்றியும், சேஷு அதை இழைத்துப் பாடியிருப்பதையும் அம்மாவிடம் ஸ்லாகிக்க வேண்டும். மாண்டலின் ஸ்ரீனிவாஸ் ஸ்வர ட்ரான்சிஷனில் புகுந்து விளையாடியிருப்பதை மீண்டும் பிரஸ்தாபிக்க வேண்டும். அம்மாவுடன் சேர்ந்து சக்கைப் பிரதமனும், அக்கி ரொட்டியும், ஷாஹி பனீரும், ராவல்பிண்டி சானாவும், ஆஃப்கானி நாணும் செய்து ருசிக்க வேண்டும். வாசிக்கும் புத்தகத்தைப் பற்றி விவாதிக்க வேண்டும். இவற்றுடன் மிக முக்கியமாக அம்மாவின் மடியில் படுத்து அம்மாவின் கையால் சாதம் சாப்பிட வேண்டும்

“My son is 'my son' till he gets a wife. But my daughter is 'my daughter' till the end of my life.” என்று நீலகண்டன் மாமா சொன்ன வரிகள் நினைவில் வந்தது! நோ! நான் அப்படியான மகனல்ல! அம்மா இனி என்னுடன் தான். .என் கண்ணிலிருந்து என்னை அறியாமல் வழிந்த நீர் அம்மாவின் கையை நனைத்தது போலும். அம்மா திடுக்கிட்டுக் கண் விழித்தாள்!

மொபைலில் என் ஆல்பத்திலிருந்து அம்மா தன் குரலில் பாடிப் பதிந்திருந்த, “இப்படியும் ஒரு பிள்ளை” என்ற ஊத்துக்காட்டின் அரிதான ராகமாலிகைக் க்ருதியை ஒலிக்கவிட்டு, அம்மாவைப் பார்த்துக் குறும்புடன் புன்னகைத்தேன்! “அம்மா இனி நீ என்னோடுதான்!”  அம்மாவின் முகத்தில் பிரகாசம்! அம்மாவும் கூடவே பாடினாள்! எங்கள் இருவரின் இதயமும் ஒன்று சேர்ந்து தனியாவர்த்தனம் வாசிக்கத் தொடங்கின!.

----கீதா

(இரு வருடங்களுக்கு முன் நான் எழுதிய கதையை, ராயசெல்லப்பா சார், "அம்மாவுடன் பேசினீர்களா" என்று பதிவு போட்டதும் எடுத்து தூசி தட்டி போட நினைத்து போடாமால் இதோ இப்போதுதான் வெளியிடல்...)