உப்பிட்டவரை உள்ளளவும் நினை

      பரம ஏழை என்பதற்கான எல்லா அடையாளங்களுடனும் காணப்பட்டான் அவன். அவன் என்பதை விட அவனுக்கும் ஒரு பெயர் வைத்துக் கொள்வோமே. கதிரவன்? அப்படியே இருக்கட்டும். அவன் வாழ்க்கைதான் பிரகாசமாக இல்லை இப்போது. பெயரிலாவது ஒளி இருக்கட்டுமே. அவனது வாழ்க்கையிலும் ஒளி பிறக்காதா என்ன.

      புயலாய் மாறிய தென்மேற்குப் பருவக் காற்று ஏற்படுத்திய தொடர் மழைக்குப் பிறகு இன்றுதான் சூரியன் எட்டிப்பார்க்க, பசியினால் வாடியிருந்த கதிர், பக்கத்து வீடுகளில் கடனாகப் பணம் கேட்க அவனது சுயமரியாதை இடம் கொடுக்காததால், பசி மயக்கத்திற்கு அனஸ்தீசியா கொடுக்க எண்ணி தெருவில் நடந்தான். அம்மாவிற்கு உதவியாக, ஏதேனும் சிறிய வேலையேனும் கிடைக்காதா, அன்றைய ஒரு வேளை சாப்பாட்டிற்கேனும் வழிவகுக்காதா என்ற எண்ணத்தில். சாப்பிட்டால்தானே வேலையும் செய்ய முடியும்! சரி கதிரின் நடைக்கு வேகத் தடை வரும் முன் அவனைப் பற்றி.

       +2 முடித்திருந்தான். மதிய உணவு அளிக்கும் அரசுப்பள்ளியின் தயவால். கல்லூரியில் அடி எடுத்து வைக்க வேண்டிய காலம். வழியில்லை. அன்றாடங்காய்ச்சி. அம்மாவின் தினக் கூலி மட்டுமே.

 தொடர் மழையால் அம்மாவின் கூலி இல்லை. அம்மா சுருண்டு படுத்துக் கொண்டிருக்கின்றாள் பசியின் மயக்கத்தில், அதை வெல்ல. அவன் வயிற்றின் கெஞ்சல் முகத்தில் தெரிந்தது. வயிற்றிற்குத் தெரிகின்றதா என்ன அவன் வீட்டில் அடுப்பு எரிந்து இன்று மூன்றாவது நாள் ஆரம்பம் என்று. இரண்டு நாள் தண்ணீர் குடித்தே கழித்தாயிற்று. இன்று முடியவில்லை.

      வயிறோ கெஞ்ச, மூளையோ வயிற்றின் கெஞ்சலைக் கொஞ்சமேனும் தீர்த்தால்தான் நான் வேலை செய்வேன்.  அப்புறம்தான் நீ வேலை செய்வாய் என்று சண்டித்தனம் செய்தது.

      “என்னா கதிரு அதிசயமா இந்தப்பக்கம்? அம்மா நல்லாருக்குதா” – கோயில் வாசலில் பூ விற்கும் பாக்கியம் அம்மாவின் குரல் கேட்டதும்தான், கோயில் பக்கமே செல்லாதவன், தான் கோயிலின் பக்கமாக நடந்து வந்திருப்பது தெரிந்தது. பூக்கார அம்மா அடுத்த தெருவில் வசிப்பவர். அம்மாவிற்குப் பழக்கமானவர்.

      அதற்குமேல் நடக்க முடியாததால், அந்த அம்மாவின் அருகில் இருந்த கல்லின் மீது அமர்ந்துவிட்டான்.

      கதிரின் முகம் பார்த்தே புரிந்துகொண்டாள் பாக்கியம் அம்மா. பாம்பின் கால் பாம்பறியும்.

      “என்ன? புயல், தொடர்ந்து மழையினால அம்மாவுக்கு வேலை இல்ல.  அடுப்பு எரியலை. பசி. உனக்குச் சொல்லத் தயக்கம். எனக்கும் இன்னும் போணியாவல. மழையினால பூ விக்கல. பூவும் கிடைக்கல. இல்லைனா நான் உனக்குக் காசு கொடுத்திருப்பேன்.”

      “இல்லம்மா எனக்கு வேண்டாம். எனக்கு ஏதாவது வேலை கிடைச்சா போதும்.”

      “அடேய். கடனாத்தான் தந்திருப்பேன்.  இனாமா இல்ல. நான் என்ன அம்புட்டுப் பணக்காரியா என்ன? சரி அத வுடு. வயிறு நிறைஞ்சாதான் நீ வேலையும் செய்ய முடியும். கோயிலுக்குள்ள போயி அந்த அம்மாவை வேண்டிக்க. வழி பொறக்கும். பொங்கல் ப்ரசாதம் நிறையவே கொடுப்பாங்க. அதைச் சாப்பிடு. அம்மாவுக்கும் கொண்டு கொடு. மதியம் அன்ன தானமும் உண்டு. உங்க அம்மா தினம் வேண்டுற அம்மாதான் இந்த அம்மா.”

      பாக்கியத்திடம் பூ கேட்க வந்த, கோயிலை நிர்வகிக்கும் அந்தப் பெரியவர் கோயிலின் படியிலேயே நின்று கொண்டு இவர்கள் பேசுவதைக் கவனித்துக் கொண்டிருந்தார்.

      “பாக்கியம் அம்மனுக்கு ஒரு பூமாலை கட்டிக் கொடு, சின்னதா இருந்தாலும் பரவால்ல, கொஞ்சம் உதிரிப்பூவும் வேணும். கோயில் தோட்டத்துல இருந்த பூவெல்லாம் மழைல உதிர்ந்துபோச்சு. இன்னிக்குச் சத்சங்கம் வேற இருக்குல்லயா. கூட்டம் வேற வர ஆரம்சிச்சுருச்சு பாரு.”

      “சரிங்க ஐயா, இருக்கற பூவை வைச்சுக் கட்டித்தாரேன். பூ சுமாராத்தான் இருக்கு.”

      “பரவால்ல. கட்டிட்டு உள்ள கொண்டுவந்துக் கொடு.”

      அந்தப் பெரியவர் உள்ளே செல்லும் போது அவனையும் பார்த்துக் கொண்டே சென்றார்.

      இந்த அம்மன் கோயில் அந்தப் பகுதி மக்களுக்கு அருள்பாலிக்கும் பிரசித்தி பெற்ற கோயில்.

      “கதிரு, நான் மாலை கட்டிட்டு வாரேன்.  நீ உள்ள போய் பிரசாதம் வாங்கிச் சாப்பிடு” என்று பாக்கியம் சொன்னாள்.

அவன் முகத்தைக் கைகளால் மூடிக்கொண்டு, கைமுட்டிகள் மடியில் இருக்க, தலையைக் குனிந்து கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தான். மனதிற்குள் போராட்டம் ஆரம்பித்தது. விவரம் தெரிந்த நாளிலிருந்து கோயிலுக்குச் சென்றதில்லை.

 

சின்னப்பையானாக இருந்தவரை அம்மாவின் கையைப் பிடித்துக் கொண்டு, அம்மா செல்லும் கோயில்களுக்கு எல்லாம் (அருகில் இருக்கும் கோயில்களுக்கு) சென்றிருக்கின்றான். 10 வருடங்களுக்கு முன் அவன் அப்பா மரிக்கும் வரை. அப்பாவும் கூலி வேலைதான் செய்துவந்தான் என்றாலும் ஏதோ இரு வருமானம் இருந்தது. விஷக் காய்ச்சல் என்று சொல்லப்பட்டு அரசு ஆஸ்பத்திரியில் படுக்கையில் இருக்க, அம்மா கதிரையும் கோயிலுக்கு அழைத்துச் சென்று,

“சாமிகிட்ட வேண்டிக்கடா.  அப்பா பொழைக்கணும்னு” என்று சொல்ல அவனும் கண்ணை மூடிக் கொண்டு வேண்டிக் கொண்டவன்தான். ஆனால், அப்பா மரித்துவிட, அவனுக்குச் சாமி மேல் கோபம் வந்தது. அப்போது அவனுக்கு 7 வயதுதான் என்றாலும், அவனது மனதிற்குள்,

“அம்மா எவ்வளவு கஷ்டப்பட்டு, சாப்பிடாம எல்லாம் இருந்து சாமிக்கிட்ட வேண்டிக்கும். ஏன் சாமி அப்பாவக் காப்பாத்தலை” என்ற கேள்விகளுக்கு விடை கிடைக்கவில்லை. மரணத்தைப் பற்றியோ, சாமி பற்றியோ புரிந்து கொள்ள முடியாத வயது. 

அதன் பின்னர், சாமி மேல் இருந்த கோபத்தால் அவன் அம்மாவுடன் கோயிலுக்குச் செல்வதை விடுத்தான். பின்னர் ஓரளவு புரியும் வயது வந்ததும், அவனுக்குச் சாமி நம்பிக்கை இல்லாமல் போனது. கோயில் இருந்த பக்கமே போனதில்லை இதுவரை.

எனவேதான் இப்போது இந்த மனப்போராட்டம். எப்படிக் கோயிலுக்குள் சென்று பிரசாதத்தை வாங்கிச் சாப்பிடுவது. அது தனது கொள்கைக்கு முரணானது என்று. ஆனால், மூளையின் மறு பகுதியோ வயிற்றின் போராட்டத்தைச் சுட்டியது. மூளை வேலை செய்ய மறுத்தது. போராட்டத்தில் வயிறு வெற்றியின் விளிம்பில் வரும் சமயம்,

“என்ன கதிரு இன்னும் போகாம உக்காந்துருக்க...” என்று தான் கட்டிய மாலையை எடுத்துக் கொண்டு, அவனையும் இழுத்துக் கொண்டு கோயிலின் உள்ளே சென்றாள் பாக்கியம். உள்ளே இருந்த பெரியவரிடம் சொல்லிவிட்டு, அர்ச்சகரிடம் மாலையையும், உதிரிப்பூக்களையும் கொடுத்துவிட்டுக் கதிரையும் அம்மனை வேண்டிக் கும்பிடச் சொன்னாள். கதிரின் மனம் ஒப்பாததால் அவனால் அம்மனை வேண்டி வழிபட முடியவில்லை. அவன் அங்கிருந்து விலகி வெளியில் வந்தான் சோர்வுடன்.  பின்னாலேயே வந்த பாக்கியம் அவனை, கோயிலின் பிற சன்னதிகள் வழியாக வெளிப்பிராகாரத்தில் இருக்கும்  பிரசாதம் வழங்கும் இடத்திற்கு அழைத்து வந்தாள்.

பிரசாதம் வழங்கும் பகுதிக்கு அருகில்தான் சத்சங்கம். நம் எல்லோருக்கும் தெரிந்த சுவாமி பித்தானந்தா அருளுரையாற்றிக் கொண்டிருந்தார்.  பிரசாதம் வழங்க ஆரம்பித்ததும் குழுமியிருந்த மக்கள் மெதுவாக எழுந்து அதை நாடிச் செல்லத் தொடங்கினர். நம் பித்தானந்தா சுவாமிகள் மிகவும் யதார்த்தவாதி. அவர் உடனே சொல்லத் தொடங்கினார்.

“செவிக்கு உணவில்லாத போது சிறிது வயிற்றிற்கு ஈயப்படும் என்று நமது ஐயன் சொல்லியிருந்தாலும், மானுடராகிய நமக்குப் பசி செவியை அடைக்கும் என்பதால் முதலில் வயிற்றிற்கு இட்டுப் பசியைப் போக்கினால்தான் மூளை வேலை செய்து செவிப்புலனை இயங்க வைக்கும். ஆங்கிலத்தில் ஒரு வாக்கு உண்டு.  “டோன்ட் டாக் ஃபிலாசஃபி டு எ பெக்கர்” என்று. எனவே, நான் எனது தத்துவ உரைகளைச் சிறிது நேரம் நிறுத்தி வைத்துக் கொள்கின்றேன்.  நீங்கள் போய் அம்மனின் பிரசாதம் உண்டு வாருங்கள்” என்று சொன்னது கதிரின் காதிலும் விழுந்தது. அந்தச் சோர்விலும் அவனது முகத்தில் ஒரு புன்னகை அரும்பியது.

கதிரும், பாக்கியமும் பிரசாதம் வாங்கிக் கொண்டு கூடவே, பாக்கியம் கதிரின் அம்மாவிற்கும் வாங்கி வைத்துக் கொண்டு, இருவரும் சாப்பிடும் இடம் வந்து சாப்பிட்டதும், வயிறு நிறைந்து, மனம் அமைதியடைந்து, கதிருக்குச் சற்று தெம்பு வந்தது. கைகழுவும் இடத்தில் கை கழுவி விட்டு திரும்பும் சமயம் கதிரின் தோளில் யாரோ தொட்டு அழைத்தது போல் இருக்கவும் கதிர் திரும்ப, பாக்கியமும் ஆச்சரியப்பட, அங்கு அந்தப் பெரியவர் நின்றிருந்தார். அவர் கதிரிடம்,

“தம்பி நீயும், பாக்கியமும் பேசிக்கிட்டிருந்ததைக் கேட்டேன். உன் பேரென்னப்பா? என்ன படிச்சிருக்க?”

“கதிர். +2 சார்.”

“மேற்கொண்டு படிக்க காலேஜ் எதுவும் அப்ளை செஞ்சுருக்கியா?”

“இல்லை சார்.  படிக்க வசதி இல்லை” என்று தன் கதையைச் சொன்னான்.  வேலை தேடுவதாகவும் சொன்னான்.

“மேல படிக்க ஆர்வம் இருக்குதா? என்ன படிக்க விருப்பம்?”

“ஆர்வம் இருக்கு சார்.  காமர்ஸ்.”

“சரி. உன்னப் பார்த்தா நல்ல பையன் மாதிரி தெரியுது. அப்ப நீ காமர்ஸ் ஈவினிங்க் கோர்ஸ்க்கு அப்ளை பண்ணு.  காலைல என் கம்பெனில வேலை செய்யலாம். இந்தா என் கார்டு.  நாளைக்கு இதுல இருக்கற விலாசத்துல வந்து பாரு. சரியா? தைரியமா  போப்பா.”

"ரொம்ப ரொம்ப நன்றி சார்.  எனக்கு என்ன சொல்ல எப்படி நன்றி சொல்லன்னே தெரியல சார்."

அவர் அவனைத் தோள்களில் தட்டிக் கொடுத்துவிட்டுச் சென்றார்.

கதிருக்கு நடப்பது எல்லாமே கனவு போல இருந்தது. தன்னையே கிள்ளிப் பார்த்துக் கொண்டான். ஒரு மணி நேரத்தில் இத்தனை மாற்றமா என்ற வியப்பு. அவர் கொடுத்த அந்த கார்டைப் பார்த்தான். பெயர் காத்தவராயன். பல நிறுவனங்களுக்குச் சொந்தக்காரர் என்பது தெரியவந்தது. ‘ஓ! காத்தவராயன் இண்டஸ்ட்ரீஸ் கேள்விப்பட்டதுண்டே. அதன் நிறுவனரா இவர்!’ என்ற வியப்பு.

“நான்தான் சொன்னேன்ல தம்பி. அம்மன வேண்டிக்க, நல்ல வழி பொறக்கும்னு.  இந்த ஐயா பெரிய ஆளு.  நிறைய கம்பெனிங்க வைச்சுருக்காரு.  இந்தக் கோயிலையும் இவர்தான் நடத்துறாரு. உனக்குப் பெரிய அதிர்ஷடம்தான் கதிரு.  அம்மனுக்கு நன்றி சொல்லிக் கும்பிடு.”

கதிருக்கு மகிழ்வு இருந்தாலும், சாமி மீதான நம்பிக்கை வரவில்லை. என் குடும்பத்தின் கஷ்டத்தைப் புரிந்து கொண்ட சாமி என்றும், இன்று பெரியவர் உதவிக்கும் சாமிதான் காரணம் என்கிறார் பாக்கியம் அம்மா. அப்படி என்றால் அன்றும் கஷ்டம்தான். தந்தையை இழந்த போதும் சாமி அழைச்சுக்கிடுச்சு என்றார்கள். ஏன் அந்தச் சாமிக்குத் தெரியாதா எங்க கஷ்டம்?’ அவனது இன்னும் பிற கேள்விகளுக்கு விடைகிடைக்கவில்லை.

“உப்பிட்டவரை உள்ளளவும் நினை” “நன்றி மறப்பது நன்றன்று” என்று சுவாமி பித்தானந்தா அருளுரை சொல்லிக் கொண்டிருந்தது கதிரின் காதில் ஒலித்தது. ‘பரவாயில்லையே பித்தானந்தா சாமி தமிழ்லயும் சொல்லி யதார்த்தமா அருளுரை சொல்லுறாரே’ என்று நினைத்தவனின் மனதில் அவரது அருளுரை பதிந்தது.

கதிரால், நிகழ்வுக்குக் காரணம் கடவுள் என்று அர்த்தப்படுத்த முடியவில்லை என்றாலும், ஸ்வாமி பித்தானந்தாவின் உரைக்கேற்ப, பிரசாதம் கொடுத்து இன்றைய தினம் தெம்பு கொடுத்த அம்மனின் பிரசாதத்திற்கும், அம்மனுக்கும் நன்றி சொல்லி உள்ளளவும் நினைத்துக் கொண்டான். என்றாலும் அவனுக்கு இந்த ஒரு நல்ல விஷயம் நடக்கக் காரணமான, அவன் கண்ணெதிரே இருக்கும் பாக்கியம் அம்மாவையும், காத்தவராயன் ஐயாவையும், தான் எப்பவுமே நினைத்து வணங்கிட வேண்டும் என்று மனதில் எண்ணிக் கொண்டிருந்த வேளையில்,

அங்கு சுவாமி பித்தானந்தாவின் முகத்தில் அர்த்தமுடன் கூடிய ஒரு புன்னகை விரிந்தது!

_______________________________________________________________________________________

 கதிரேசன் தனது மகிழ்வைக் கொண்டாட நம் வலைப்பதிவர்கள் எல்லோருக்கும் இனிப்பு வழங்குகின்றான்.  

கூடவே  சகோ ராஜி க்கு, நம் எல்லோர் சார்பிலும் தீபாவளி சீர் பலகாரங்கள். இதோ..

நன்றி : www.awesomecuisine.com

___________________________________________________________________________

பின் குறிப்பு : சுவாமி பித்தானந்தாவிற்கு மிக்க நன்றி! பணிவான வணக்கங்கள். அவரது அப்பாயின்ட்மென்ட் அனுமதி கோராமல் இங்கு சொன்னதற்கு....

----கீதா