நான்கு சுவர்களுக்குள் தீர்க்கப்பட வேண்டியவற்றை நாற்சந்திக்குக் கொண்டுவருவது முறையா

நண்பர் மதுரைத் தமிழன் அவர்கள், சில தினங்களுக்கு முன் தன் வலைத்தளத்தில், “அவள் விகடனில்” வெளியான “ஆ! அமெரிக்க மாப்பிள்ளை! அக்கரையிலிருந்து ஒர் அலறல்” என்ற ஒரு கட்டுரையை பகிர்ந்திருந்தார்.  அதற்கு வந்திருந்த எதிர்வினைக் கருத்துக்களையும் பகிர்ந்திருந்தார். பகிர்வுக்கு, ஒரு பின்னூட்டம் இடலாம் என்று சென்ற போது, நிறைய எண்ணங்கள் வந்து அலைமோதியதால், பின்னூட்டம் பெரிதாகி விடும் என்பதால் இங்கு பதிவாக இடுகின்றோம்.

இந்தப் போட்டி உலகில், பத்திரிகைகள், செய்தியாளர்கள் எல்லோருமே பரபரப்புச் செய்தி வெளியிட இயங்குவது என்பது, நிதர்சனமான உண்மை, என்பது பல சமயங்களில் நிரூபணமாகின்றது.  பெண் கொடுமை என்பது எல்லா சமூகத்திலும், உலகம் முழுவதும் ஏதோ ஒரு விதத்தில் நடக்கத்தான் செய்கின்றது.  அது அமெரிக்கா செல்லும் இந்தியப் பெண்களுக்கு மட்டும் என்று இல்லை. அப்படிப் பார்த்தால் இந்தியப் பெண்கள் மணமானபின், உலகின் பல நாடுகளில் வசிக்கின்றார்கள். நிற்க,

இந்தியாவில் நடக்காத கொடுமைகளா? பலர் அதை வெளியில் சொல்லுவதில்லை, சட்டத்தின் முன் கொண்டு வருவதில்லை. அப்படியே கொண்டு வந்தாலும், உலகம் முழுவதுமே, சிற்றறிவுக்கு எட்டிய வரை பெண்களுக்கு ஆதரவாகத்தான் சட்டம் இயங்குகின்றது.  எப்படிப்பட்ட பெண்ணாக இருந்தாலும். பெண் பத்திரிகைகளும் சரி, பிற பத்திரிகைகளும் சரி,  ஊடகங்களும் சரி, பெரும்பாலும்/எப்பொழுதுமே பெண்களுக்கு நடக்கும் கொடுமைகள் பற்றித்தான் பேசுகின்றன.  ஆண்களுக்கு நடக்கும் இன்னல்களைப் பற்றி அவர்களது கோணத்தில் எந்த சமுதாயமும் ஆராய்வதாகத் தெரியவில்லை.  இருக்கலாம் ஆனால் மிகச் சிறிய அளவே.

ஆண்களை வஞ்சிக்கும் பெண்கள், பணத்திற்காகக் கணவனுடன் வாழும் பெண்கள், பணத்திற்காக, கணவன் செய்யாத கொடுமைகளை எல்லாம் சொல்லி, பெண்களுக்கு ஆதரவாக இருக்கும் சட்டத்தைத் தங்களுக்குச் சாதகமாகப் பயன்படுத்தி விவாகரத்து கோரும் பெண்கள், குடும்பத்தில், தனது எதிர்மறையான ஆதிக்கத்தினால் கணவனை, அவரது தாய், சகோதர, சகோதரிகளிடமிருந்து பிரிக்கும் பெண்கள், மனைவி என்ற பெயரில்/உரிமையில் அதீத பொசசிவ்னெஸினால்/அதீத ஆதிக்கத்தினால், தங்கள் கணவரின் முன்னேற்றங்களுக்குத் தடையாக இருக்கும் பெண்கள், என்று ஒரு ஆணுக்கு நேரும் இன்னல்களைப் பற்றி பேசுவதில்லை. பல ஆண்கள் சமரசம் (காம்ப்ரமைஸ்) என்று – சமரசம் என்பது அவசியமே,  ஆனால், அது வரம்பை மீறிச் சென்று ஒரு ஆணின் எதிர்காலமும், அவனது ஆசைகளும், குறிக்கோள்களும் தடைபட்டு ஆழ்மனதில் உறங்கிப் போகும் அளவிற்கு சிலபெண்களும் இருக்கத்தான் செய்கின்றார்கள்.  

ஏன் இந்த சமூகம் பெண்களை மட்டுமே முன்னிருத்திப் பேசுகின்றது? ஆண்களைப் பற்றி, அவர்களின் துன்பங்களைப் பற்றிப் பேசுவதில்லை?

அவள் விகடன் கட்டுரை, நடு நிலைமையானக் கட்டுரை என்று சொல்வதற்கில்லை.  பெண்கள் பத்திரிகை எல்லாமே பெண்களுக்கு ஆதரவு என்று சொல்லிக் கொண்டு, குரல் கொடுக்கின்றோம் என்று சொல்லிக் கொண்டு,  ஒரு நிகழ்வை வைத்துக் கொண்டு ஒட்டு மொத்தமாகக் குற்றம் சொல்லுவது வாடிக்கையாகி விட்டது.  இது போன்ற செய்திகளை வெளியிடுவது அதிகமாகி உள்ளது.  இரு பாலாரிடையேயும் +, - இருக்கத்தான் செய்கின்றது.  அதைக் கடந்து வருவது அவரவர் கையில் தான் இருக்கின்றது. அல்லாமல் அதைப் பொதுவாக வைத்து அபிப்ராயம் சொல்லுவது என்பது ஆரோக்கியமற்ற சூழலையும், ஆண், பெண் உறவுகள் நல்ல விதத்தில் அமையாமல் போகவும் வாய்ப்பு உள்ளது.  இது பெண்கள் மத்தியிலும், பெற்றோர் மத்தியிலும், முன்னரே தீர்மானிக்கப்பட்ட (ப்ரி டிட்டெர்மின்ட்) எண்ணத்துடன் குடும்ப வாழ்வில் அடியெடுத்து வைக்கவும் தூண்டுவதாக உள்ளது.

முக்கியமாகச் சொல்ல விழைவது. சற்று அறிவியல் ரீதியாகவும், உளவியல் ரீதியாகவும்: ஆணிற்கும், பெண்ணிற்கும் இடையில், எந்த வகையிலும் உயர்வு, தாழ்வு என்பது கிடையாது. இருவரும் சமமே. வேறுபடுவது என்பது ஆணிற்கும், பெண்ணிற்கும் பிறப்பு முதலே மூளையில் ஏற்படும் வேதியியல் நிகழ்வுகளும், ஆணும், பெண்ணும் பருவ வயதை அடையும் போது அவர்களது மூளையில் ஏற்படும் வேதியியல் ரசாயன மாற்றங்களினாலும், ஒவ்வொரு காலகட்டத்திலும் மாற்றங்கள் ஏற்படுவதால்தான். அதனால் தான் பெண்களின் உணர்வுகளுக்கும், ஆண்களின் உணர்வுகளுக்கும் வித்தியாசம் ஏற்படுகின்றது. பெரும்பான்மையான பெண்கள், ஆண்களை விட வெகு எளிதாகத் தங்கள் உணர்வுகளை வெளிப்படுத்த முடிவதும் இதனால்தான். ஒரு ஆணின், வாழ்க்கையைக் குறித்த கோணமும், பார்வையும், பெண்ணின் பார்வையும் வித்தியாசப்படுகின்றது. ஒரே விதமானப் பிரச்சினைகளை அணுகும் முறையிலும் இரு பாலாருக்கும் வித்தியாசம் உண்டு. அது போலத்தான் தீர்வுகளிலும் வித்தியாசம் ஏற்படும். ஆணின் அணுகு முறையும், பெண்ணின் அணுகு முறையும் வித்தியாசப்படும் – உணர்வுகளின் அடிப்படையில். பெரும்பான்மையான பெண்கள் எளிதாக உணர்ச்சிவசப்படுவார்கள். ஆண்களும் உணர்ச்சிவசப்படுபவர்கள்தான் என்றாலும் விகித அளவு குறைவே. இது தான் கணவன், மனைவி இருவருக்குள்ளும் ஏற்படும் பிரச்சினைகளுக்கு அடிப்படைக் காரணங்கள்.

இந்த மாற்றங்களை ஒரு நேர் கோடாகக் கொண்டால், கணவனும், மனைவியும் எந்தப் புள்ளியில் சந்திக்கின்றார்கள் என்பதைப் பொருத்துதான் பிரச்சினைகள் வளர்வதும், வளராமல் இருப்பதும். இருவரும் ஒருவருக்கொருவர் புரிந்து கொண்டு வாழ்ந்துவிட்டால் பிரச்சினைகளே இல்லையே. இதில் ஈகோ என்பது எட்டிப்பார்க்கும் போதுதானே பிரச்சினைகள் வலுக்கின்றன.  இரு மாடுகள் கட்டப்பட்ட மாட்டு வண்டி சீரிய நிலையில் செல்ல வேண்டும் என்றால் இரு மாடுகளும் சமமாக நடந்தால்தான் வண்டியும் சம நிலையில் ஓடும். அது போலத்தான் குடும்பமும்.

எதற்காக இது இங்கு என்று நீங்கள் வினா எழுப்புவது தெரிகின்றது. வருகின்றேன்.

இவை எல்லாம் உடகங்களும் அறியாமல் இல்லை. எல்லா ஊடகங்களிலும் ஏதாவது ஒரு உளவியல் மருத்துவர் அல்லது ஆலோசகர் இது குறித்துப் பேசத்தான் செய்கின்றார். அப்படி இருக்க, எதற்காக இப்படிப் பத்திரிகையில், ஊடகங்களில் குடும்ப விஷயங்களை அம்பலப் படுத்த வேண்டும். அலச வேண்டும்? தொலைக்காட்சிகளிலும், கதையல்ல நிஜம், சொல்லுவதெல்லாம் உண்மை, போன்ற நிகழ்ச்சிகள், குடும்ப விஷயங்களை, உறுப்பினர்களை அழைத்து வந்து, இந்த உலகம் முழுக்க அவர்கள் வீட்டு அவலங்கள் காட்சிப்படுத்த வேண்டும்? எதற்காக ஊடகங்கள் இது போன்ற நிகழ்வுகளை வெளியிட வேண்டும் (பெண்கள் பத்திரிகைகள்) தொலைக்காட்சிகள் காட்சிப்படுத்த வேண்டும்? இதனை ஊக்குவிக்க வேண்டும்? வெறும் விளம்பரமே! டிஆர்பி ரேட் ஏற்றவும், பத்திரிகைகள் பரபரப்பாக விற்கப்படவும் செய்யப்படுபவையே. தொலைக்காட்சியில் வருபவர்கள் பெரும்பான்மையோர் மிகவும் சாதாரணமான குடும்பங்களைச் சேர்ந்தவர்கள், பாமர மக்கள். அவர்களுக்கு இதைப் பற்றிய ஒரு பார்வை இல்லை எனலாம். விழிப்புணர்வு இல்லை. இவர்களை ஊடகங்கள் தங்களுக்குச் சாதகமாக உபயோகபடுத்துகின்றன என்றுதான் தோன்றுகின்றது. இதனால் இவர்களது பிரச்சினைகள் பெரிதாகின்றதே அல்லாமல் தீர்வு காண முடியுமா? படித்தவர்களும், பத்திரிகைகளுக்கு, இது போன்று தங்கள் குடும்ப பிரச்சினைகளைப் பேசுவது அத்தனை ஆரோக்கியமானது அல்ல. விரிசல் அதிகமாகுமே அல்லாமல் புரிதல், சேர்தலுக்கான சாத்யக் கூறுகள் இருப்பதாகத் தெரியவில்லை. சுய மரியாதையை இழப்பதாகத்தான் உள்ளது.

கணவன், மனைவிக்குள் பிரச்சினை, மாமியார், மருமகள் பிரச்சினை என்பது சமுதாயப் பிரச்சினை என்று கொள்வதற்கல்ல. அது குடும்பப் பிரச்சினை.  நியாயம் வேண்டும் என்றால், குடும்ப உறுப்பினர்களுடன் பேசி இருதரப்பு நியாங்களையும், உணர்வுகளையும் முன் வைத்து சமரச முடிவுக்கு வரலாம். தீர்வு காண விழையலா.  இல்லையேல், குடும்ப நல, உளவியல் ஆலோசகர்களை அணுகலாம்.  இப்போது, பாமர மக்களுக்கும் உதவும் வகையில் ஆலோசகர்கள் இருக்கின்றார்கள். இல்லையேல், காவல் நிலையத்தை அணுகலாம். சட்ட ரீதியாகச் செல்லலாம். அதை விட்டு இப்படி ஊடகங்கள் வாயிலாக ஒரு குடும்பப் பிரச்சினை/விஷயங்கள் அம்பலமாவது ஆரோக்கியமானது அல்ல. குடும்பப் பிரச்சினைகள் நான்கு சுவர்களுக்கு வெளியில் வரும் போது அவை ஊதப்பட்டு, ஊதப்பட்டு, பூதாகாரமாக ஊதிப் போகுமே அல்லாமல், பலூன் வெடிப்பது போல் வெடிக்குமே அல்லாமல் தீர்வு கிடைக்காது.

ஒன்று மட்டும் புரிகின்றது. சமுதாயம் ஆரோக்கியமாக இல்லாமல் விஷமாகிப் போவது போல் உள்ளது. நாம் கொஞ்சம் சிந்தித்துப் பார்க்கலாமே! சொல்லுங்கள், நம் வீட்டுப் பிரச்சினைகள் அடுத்த வீட்டிற்குத் தெரிவதையே விரும்பாத நாம், நாற்சந்தியில் வெளியாவதை விரும்புவோமா? (கீதா வாயை மூடிப் பேச வேண்டுமோ?!!!)

-கீதா