குடியைக் கெடுக்கும் குடி, குழந்தைகளின் உயிரையும் பறிக்கத் தொடங்கிவிட்டது.

     கடந்தவாரம் கொல்லம் அருகே 8 வயது சிறுவன் தன் வீட்டில் வைக்கப்பட்டிருந்த மதுவை, அமிதமாக அருந்தி இறந்த செய்தி கேட்ட அதிர்ச்சியிலிருந்து மீளும் முன் மீண்டும் ஒரு பேரிடி.  

திருச்சூர் அருகே உள்ள இடக்களத்தூரில் ஒருவாரம் முன்பு தன் வீட்டருகே உள்ள காலியிடத்தில் விளையாடப் போன 6 வயது சிறுவன், புதருக்குள் மறைத்து வைக்கப்பட்ட நிலையில் கண்ட மது பாட்டிலில், மீதமிருந்த மதுவைக் குடித்து மயங்கி விழ, நீண்ட நேரம் மகனைக் காணாது தேடிவந்த தாய், மது பாட்டில் அருகே மயங்கிக் கிடந்த அவனை மருத்துவ மனைக்குக் கொண்டு சென்று எப்படியோ அவனது உயிரைக் காப்பாற்றி விட்டார் என்ற செய்தி, இடி விழுந்தவன் காலில் பாம்பு கடித்து கதை போல் மனதை நிம்மதி இழக்கச் செய்துவிட்டது.  திருச்சூர் பையன் வேறு எங்கேனும் மது பாட்டில் இருக்கிறதா என்று தேடிய போது அவனை ஒரு பாம்பும் கடித்திருந்ததாம்.  எப்படியோ எட்டு வயது சிறுவன் குடித்த அளவுக்கு மது குடிக்காததாலும், பாம்பு கடித்ததற்கான சிகிச்சை மருத்துவமனையில் தாமதமின்றிக் கொடுக்கப்பட்டதாலும், அந்த 6 வயது சிறுவன் உயிர் பிழைத்தான் என்று மருத்துவர்கள் கூறினார்கள்.

     தனக்கு வந்திருக்கும் நோய் குணமாகக் கசப்பான மாத்திரைகளைச் சாப்பிடவோ, மருந்தைக் குடிக்கவோ மறுக்கும் வயதில் இப்படிக் குடிக்கச் சிரமமுள்ள திரவத்தை எப்படிச் சிறுவர்களால் குடிக்க முடிகிறது என்பது ஆச்சர்யமாக இருக்கிறது. பெரியவர்கள் குடிக்கிறார்களே?! இதில் ஏதேனும் சுகம் இருக்கும் என்ற எதிர்பார்ப்பு, ஆர்வம் அந்தக் குழந்தைகளுக்கு வர வேண்டும் எனில், அவர்கள் குடிப்பவர்களையும், குடித்தபின் அவர்கள் பேசுவதையும் செய்வதையும் (திரைப்படங்களில் மது அருந்துவது உடலுக்குக் கேடு என்று எழுதிக் காண்பித்தபின் கதாநாயகர்களும், வில்லன்களும் குடிப்பதையும், அதன் பின் அவர்கள் போடும் ஆட்டத்தையும் எத்தனை ஆங்கிளில், அருமையான ஷாட்டுகளில் கச்சிதமான இசையுடன் காண்பிப்பது போதுமே!) நுணுக்கமாகக் கவனித்து அதிலுள்ள சுகத்தை அறிந்தே தீர வேண்டும் என்ற அடங்காத ஆசை அவர்களுக்கு ஏற்படுவதுதான் காரணமாக இருக்க வேண்டும்.  

குழந்தைகள் வீட்டிலுள்ள, அக்கம்பக்கத்திலுள்ள பெரியவர்கள் செய்வதை, எப்போதும் அது போல் செய்து பார்ப்பதில் ஆர்வமுடையவர்கள். அப்பாவின்/அம்மாவின், தாத்தாவின்/பாட்டியின் கண்ணாடியை மாட்டி நடப்பது, அவர்களைப் போல் பேசுவது, இப்படி எல்லாம் செய்வது போல், அவர்கள் தன் வீட்டிலோ, அடுத்த வீட்டிலோ, டி.வி.யிலோ, குடிப்பது, சிகரெட் பிடிப்பது போன்றவற்றைக் காண நேர்ந்தால் அதை நிச்சயமாகச் செய்து பார்க்க வேண்டுமென்ற ஆர்வம், ஆசை பெரும்பான்மையான குழந்தைகளுக்கு வரத்தான் செய்யும்.

இது போலத்தான், திரைப்படங்களிலும், தொலைக்காட்சிகளிலும் காண்பிக்கப்படும் வன்முறைக்காட்சிகளும், ஆபாசக் காட்சிகளும். அவற்றை எல்லாம் ஓரளவாவது அவர்கள் பார்க்காமல் இருக்கக் கூடியச் சூழல்களை-உதாரணமாக கலைகளை வளர்க்கும் வகுப்புகள், விளையாட்டு, பெர்சானலிட்டி வளர்ப்பது-பெற்றோர்கள் குறைந்தபட்சம், அவரவர் வீடுகளிலாவது கடைபிடிக்க வேண்டும். 

அதுமட்டுமல்ல, உடலையும், மனதையும் பாதிக்கும் அவற்றை, குழந்தைகள் பார்க்காமல் இருக்க உதவும் மனக் கட்டுப்பாட்டை அவர்களுக்கு உருவாகும் விதத்தில், அவர்களுக்குப் புரியும் விதத்தில் அன்பாகச் சொல்லிப் புரியவைக்க வேண்டும்.  “அதற்கெல்லாம் எனக்கு/எங்களுக்கு நேரமில்லை” என்ற காரணமெல்லாம், வாதமெல்லாம் வேண்டாம். குழந்தைகள் நம்மவர்கள். அவர்களின் நன்மைக்காக நாம் எப்படியாவது நேரம் ஒதுக்கி (இங்கு குழந்தைகளின் மூடுக்குத்தான் முக்கியத்துவம்.  அவர்கள் நாம் சொல்வதை ஆர்வத்துடன் கேட்கக் கூடிய சந்தர்ப்பத்தை ஏற்படுத்த வேண்டும்) அவர்களை நல்வழிப்படுத்த முயல வேண்டும்.  அப்போதுதான் இது போன்ற விபரீத சம்பவங்களைத் தவிர்க்க முடியும். அது நாம் அவர்களுக்குச் செய்யும் கடமையோ, உதவியோ மட்டுமல்ல, நம் அமைதியான, மகிழ்ச்சியான பிற்கால வாழ்க்கைக்கு இடையூறு நேராது இருக்க எடுக்கும் தற்காப்பு நடவடிக்கையும் கூட!.