அளவுக்கு மீறினால், அமிர்தம் மட்டுமல்ல, அன்பும் நஞ்சே!

படம் : இணையத்திலிருந்து

      இங்கு நான் சொல்லப் போகும் விசயம், துளசி எங்கள் வலைத்தளத்தில் எழுதிய “கோர்ட்டுக்குப் போகும் குரு, சிஷ்ய உறவுகள்” என்ற பதிவை அடிப்படையாகக் கொண்டது. http://thillaiakathuchronicles.blogspot.com/2014/11/Corporal-Punishment-My-Experience.html

      அதில், அவர் சென்னையில் நடந்த ஒரு சம்பவம் குறித்து எழுதியிருந்தார். ஆசிரியை ஒருவர்  மாணவனைக் கன்னத்தில் கிள்ளியதற்காக, அவனது தாய் நீதிமன்றத்தில் வழக்குத் தொடுத்தார். அந்த ஆசிரியருக்குப் பெரிய தொகை ஒன்று அபராதமாக விதிக்கப்பட்டது. அதுவும் போதாது என்று குற்றவியல் நீதிமன்றத்தில் வழக்கு பதிவு செய்து, அந்த ஆசிரியையை கைது செய்து சிறையில் அடைக்க வேண்டும் என்றிருக்கின்றார் அந்தத் தாய். இது அந்தக் குழந்தைக்கு நல்ல உதாரணம் அல்ல. துளசி, தனது அனுபவங்களையும் சொல்லி, அதனால் “ஆசிரியர்களே அடிக்காதீர்கள்” என்று முடித்திருந்தார். மிகவும் சரியே!. இன்னும் ஒரு சில இடுகைகளில் ஆசிரியர்கள் அடிப்பதையும், தண்டனைகள் கொடுப்பதைப் பற்றியும் வேதனையுடன் எழுதியிருந்தோம். எனது கருத்திலும் பெரும் மாற்றம் இல்லை என்றாலும் ஒரு சிறு திருத்தத்துடனான கருத்து. இது உளவியல் சார்ந்தக் கருத்து. இது பெற்றோர்களாகிய நமக்கு. என் சிந்தனையில் ஏற்பட்ட மாற்றம் எதனால்? இதோ ஒரு சம்பவம்.  அது என்னைப் பலவாறாகச் சிந்திக்க வைத்தது. 

      மேற்சொன்ன சம்பவம் நடந்தது பள்ளியில். இதோ இந்த சம்பவம் கோயம்புத்தூர் அருகே உள்ள ஒரு பொறியியல் கல்லூரியில். மிகவும் திறமையான ஆசிரியர் மட்டுமல்ல, நேர்மையான, கிட்டத்தட்ட தமிழ் திரைப்படத்தில் காட்டப்படும் நேர்மையான, தைரியமான, அநீதிக்கு எதிராகக் குரல் கொடுக்கும் ஹீரோ போன்ற குணநலனுடன் உள்ளவர். வசனங்களும் அப்படியே. பாடம் நடத்தும் போது ஒரு மாணவன் டெஸ்கின் மேல் தாளம் போட்டு பாடிக் கொண்டிருப்பானாம்.  அதனால், மற்ற மாணவர்கள் பாதிக்கப்பட அவர்கள் இந்தப் பேராசிரியரிடம் வந்துத் தொடர்ந்து புகார் சொல்லியிருக்கின்றார்கள். பேராசிரியர் அந்த மாணவனை அழைத்து எச்சரித்துள்ளார். 

மாணவன் உடனே, “நான் யாரு தெரியுமா? யாருனு தெரியாம நீங்க எங்கிட்ட பேசுறீங்க” என்று சொல்ல, ஹீரோ பேராசியருக்குக் கோபம் வந்துவிட்டது. (இப்படி ஒரு மாணவன் அல்ல.  பல மாணவர்கள் பல கல்லூரிகளில் இருக்கத்தான் செய்கின்றார்கள். நம் திரைப்படத்தில் வரும் மாணவர்களைப் போல். இதைப் பார்த்து திரைப்படமா இல்லை படம் பார்த்து இவர்களா?!!)

“நீ யாரா இருந்தா எனக்கென்ன. காலேஜ்ல எனக்கு நீயும் மத்த ஸ்டூடன்ட்ஸ் போலத்தான். மத்த பசங்க படிக்கணும். அவங்க கஷ்டப்படற குடும்பத்துலருந்து வந்து, பணம் கட்டிப் படிக்கறாங்க. அவங்கள நீ எப்படி டிஸ்டர்ப் பண்ணலாம்? நீ பெரிய வீட்டுப் பையானா இருக்கலாம்.  ஆனா, எனக்கு எல்லாரும் ஒண்ணுதான். நீ நல்ல மாணவான இருக்கறதுக்குத்தான் இந்த அறிவுரை. இல்லன்னா உன்னை டிசி கொடுத்து வெளிய போக வைச்சுடுவேன். டிகிரியே வாங்க முடியாமப் போயிடும்.” என்று வசனம் பேச மாணவன் அடுத்த நாளே தனது பெற்றோரோடு கல்லூரிக்கு வந்துவிட்டான். அவனது தந்தை பெரிய பதவியில் இருப்பவர்.  கல்லூரியின் சாதியைச் சேர்ந்தவர் வேறு. பேராசிரியருக்குப் பிரச்சனைகள் தொடங்கியது. கல்லூரி நிர்வாகம் பேராசிரியரை அழைத்து,

“நீங்கள் கல்லூரிக்கு நல்லது செய்திருப்பதால் நல்ல முறையில் உங்களை வெளியில் அனுப்புகின்றோம்.  இல்லையென்றால் நடப்பதே வேறு”. யதார்த்தத்தில், ஹீரோயிசத்தைக் கொஞ்சம் அடக்கி வாசித்திருக்கலாம். ஆனால், தனது அறிவையும், கொள்கையையும் எதற்காகவும் விட்டுக் கொடுக்காதவர். சலாம் போடும் ஆளும் அல்ல. இப்படித்தான் இந்தப் பேராசிரியர் பல கல்லூரிகள் மாற வேண்டியதாயிற்று. இவர் வேறு யாருமல்ல, கணவர்.

இப்போதையக் கல்வி நிறுவனங்கள். சாதி சார்ந்தவையாக இருக்கின்றன இல்லையேல் கட்சி சார்ந்தவையாக இருக்கின்றன.

இந்த சம்பவம் என்னைப் பலவாறாகச் சிந்திக்க வைத்தது. இந்த மாணவனின் வளர்ப்பு முறையைப் பற்றி. எவ்வளவு கேவலமாக வளர்க்கப்பட்டிருக்கின்றான் என்பதை எண்ணி. பணம் இருந்தால் எதை வேண்டுமானாலும் சாதித்து விடலாம்.  தந்தை பெரிய பதவியில் இருந்தால் எதை வேண்டுமானாலும் நடத்திக் காட்டலாம்.  என்று. இந்த மாணவன், எதிர்காலத்தில், இந்த சமுதாயத்தில் எப்படிப்பட்ட ஒரு நபராக இருப்பான்?  எங்கு வேண்டுமானாலும் தன் பதவி, பணம், சாதியை வைத்துச் சாதிக்கலாம் என்ற எண்ணத்தில் அல்லவா உருவாகின்றான். இது போன்றவர்களால்தானே ஊழல் மிக்க ஒரு சமுதாயம் உருவாகின்றது? விஷமுள்ள விதைகள் ஊன்றப்படுகின்றன? அப்படித்தான் வருவார்கள் என்று சொல்ல முடியாதுதான் என்றாலும், பெற்றோர்களாகிய நாம் அதற்கு விதை ஊன்றாமல் இருக்கலாமே.

அந்தப் பள்ளிச் சம்பவத்தின் தொடர்ச்சிதான் இது போன்ற கல்லூரிச் சம்பவங்கள். அந்தச் சிறு பள்ளி மாணவனின் மனதில் ஒரு தவறான எண்ணம் உருவாக வழிவகுக்கலாம்.  நமக்கு நம் பெற்றோர் இருக்கின்றார்கள்.  நாம் என்ன செய்தாலும் அவர்கள் நமக்கு ஆதரவு அளிப்பார்கள் என்ற எண்ணம் உருவாகிடலாம்.  ஆசிரியர்கள் அடிக்கக் கூடாதுதான். ஆசிரியர்கள் கடினமானத் தண்டனைகள் கொடுக்கக் கூடாதுதான். குழந்தைகளைக் கீழ்தரமாக நடத்தக் கூடாதுதான்.  தகாத வார்த்தைகளால் வசை பாடக் கூடாதுதான். ஆனால், அதே சமயம் பெற்றோர்களாகிய நாம் சற்று சிந்திக்க வேண்டும்.

நம் குழந்தைகள் நமக்குச் செல்லங்கள் தான். மறுப்பதற்கில்லை.  ஆயினும், ஆசிரியரின் முன்பும், பள்ளியிலும் அவர்கள் எல்லோரும் சமம்தான். சிறிய தண்டனைகள் இருக்கும் பட்சத்தில், நாம் ஆசிரியர்களிடம் தனிப்பட்ட முறையில் நமது ஆதங்கத்தைச் சொல்லலாம். பேசவேண்டும். நட்புறவு கொண்டாட வேண்டும். நம் குழந்தையைப் பற்றியும் பேச வேண்டும். நாம் ஆசிரியர்களைக் கேள்வி கேட்க உரிமை உண்டு. ஆனால், நம் குழந்தை முன்னிலையில் ஆசிரியர்களைச் சந்தித்துக் கேள்விகள் கேட்பது நல்லதல்ல. நம் குழந்தைகள் முன்னிலையில் அந்த ஆசிரியரை இகழ்ந்து பேசுதலும் கூடாது. பிரச்சினைகளை பெற்றோராகிய நாமும் ஆசிரியரும் தீர்த்துக் கொள்ள வேண்டுமே அல்லாது வெளியில் கொண்டுவருவது, நீதிமன்றம் செல்வது என்பது நம் குழந்தையின் மனதில் தவறான எண்ணங்களை விதைத்து எதிர்மாறான விளைவுகளை விளைவிக்கும்.  அன்பு அவசியம் தான்.  ஆனால், அது குருட்டுத்தனமான அன்பாகவும், அதீத செல்லமாகவும் இருத்தல் குழந்தைகளுக்குத் தவறான அபிப்ராயத்தை மனதில் விளைவிக்கலாம். அது நம் குழந்தையின் ஆளுமைத் திறனில் முரண்பாடுகளைத் தோற்றுவிக்கும்.  இங்கிருந்துதான் சமூகக் குற்றங்கள் துளிர்விட ஆரம்பிக்கின்றன.

அப்படியே ஆசிரியர்கள் தண்டனை எதுவும் கொடுத்திருந்தாலும், நம் குழந்தைகளுக்கு ஆசிரியரைப் பற்றியத் தவறான எண்ணம் வந்துவிடக் கூடாது. அது எப்படிப்பட்டத் தண்டனை, ஆசிரியர் எதற்காகத் தண்டனை கொடுத்தார்கள் என்பதை நாம் முதலில் ஆராய்ந்து பார்க்க வேண்டும். உணரவேண்டும். குழந்தைகளுக்கு உணர்த்த வேண்டும்.  ஆசிரியரிடம் உள்ள நல்லவற்றையும் பேசவேண்டும். ஏனென்றால் குழந்தைக்கு ஆசிரியர் மேல் தவறான எண்ணம் வந்துவிட்டால் அந்தப் பாடத்தைப் படிப்பதிலும், கற்றலிலும் ஆர்வம் குறைந்து விடலாம். அது நம் குழந்தையைத்தானே பாதிக்கும்? சற்று யோசிக்க வேண்டும். அதே சமயம், ஆசிரியர்கள், பாலியல் குற்றம், வன்முறைகளில் ஈடுபட்டால் நிச்சயமாக நாம் நீதிமன்றப் படிகள் ஏறத்தான் வேண்டும்.

நம் கண்மூடித்தனமான அன்பினாலும், பாசத்தினாலும், குழந்தைகளை ஆதரிப்பதினால், அந்தச் சூழலில் வளரும் குழந்தைகள்தானே மேலே சொன்ன சம்பவத்தில் வரும் இளைஞனைப் போல் பிற்காலத்தில் உருவாக வழிவகுக்கின்றது? இது போன்ற எண்ணங்கள் குழந்தைகளை பருவ வயதில் திசை மாற வழி வகுக்க நேரிடலாம் அல்லவா? மகாபாரதத்து திருதாஷ்டிரனைப் போல்!

எனது மகனிற்கும் இது போன்ற நிகழ்வுகள் இருக்கத்தான் செய்தது.  அதுவும் கற்றலில் குறைபாடுடன் இருந்ததாலும், அவனுக்கும் பள்ளிக்கும் இடையே பனிப்போர் நடக்கத்தான் செய்தது. அவன் வீட்டில் வந்து பள்ளியில் என்ன பாடங்கள் நடத்தினார்கள் என்று சொல்ல மாட்டான். தான் பள்ளியில் எழுதி ஆசிரியர் திருத்திய தாள்களைச் சுருட்டி பையில் வைத்திருப்பான்.  நான் அவனது பையை துழாவினால் கிடைக்கும் தாள்களில் இருந்துதான் அவன் மன நிலையைப் படிக்க முடிந்தது.  அவனுக்கு நண்பர்கள் இல்லை.  ஏனென்றால் அவன் வகுப்பில் தரத்தில் இறுதியில் இருப்பவன் இல்லை ஏதேனும் பாடத்தில் தோல்வி காண்பவன் ஆயிற்றே. தரத்தில் இருந்தால் மட்டுமே நட்புகள் கிடைக்கும். இருவர் மட்டுமே இவன் குணம் அறிந்து பழகியவர்கள்.  அவர்கள் வீட்டிற்குச் சென்ற போதுதான் நான் அறிந்தேன், பள்ளியில் ஆசிரியர் அவன் சந்தேகம் கேட்டதற்கு அவனைப் படிக்காத மாணவன் என்று எல்லோர் முன்னும் திட்டியதாக. அவனுக்குக் குறைபாடு இருந்ததால் சந்தேகம் கேட்பதே அரிது. அரிதாய்க் கேட்ட சந்தேகத்திற்கும் வசை கிடைத்ததால் மகன் நத்தை போல் சுருங்கத் தொடங்கினான்.

 அவர்களால் இவனைப் புரிந்து கொள்ள முடிவில்லை. நான் அவனது பள்ளி ஆசிரியர்களைச் சென்று சந்திக்கவில்லை. ஏனென்றால் அதில் எந்தவித உபயோகமும் இல்லாமல் போனதால். அவனைப் பற்றிய குறைகள் மட்டுமே பேசப்பட்டது. எனவே, நானே அவனை நத்தை ஓட்டிலிருந்து வெளியில் கொண்டுவர முயற்சித்தேன். ஆசிரியர்கள், அவனது மதிப்பெண்களைப் பற்றி மட்டுமே பேசினார்கள். ஆனால், வீட்டில் அவனிடம் அவன் மதிப்பெண்களைப் பற்றிப் பேசாமல் அவனது அறிவை வளர்க்கும் விதத்தில், கற்கும் ஆர்வத்தைத் தூண்டும் வகையில் மட்டுமே பேசினோம். நல்ல புத்தகங்களையும், இசையையும், நல்லத் திரைப்படங்களையும் (எல்லா மொழிகளிலும்) அறிமுகப் படுத்தினேன். இயற்கையையும், வாழ்க்கையை ரசிக்கவும், அனுபவிக்கவும் கற்றுக் கொடுத்தேன். மதிப்பெண்களை விட ஒரு நல்ல மனிதனாக வர வேண்டும் என்று கற்றுக் கொடுத்து, ஆசிரியர்கள் குறை சொன்னாலும் நல்லதற்கே என்று நேர்மறையாக எடுத்துக் கொண்டு, மதிக்கவும் சொல்லிக் கொடுத்தோம்.

மிகச் சிறு வயது முதலேயே கால்நடை மருத்துவனாக வேண்டும் என்ற அவனது விருப்பத்தை அடைய வேண்டியதற்குத் தேவையான தன்னம்பிக்கையை அவன் இழக்கக்கூடாது என்பதில் நான் பிடிவாதமாக இருந்தேன். நான் எடுத்துக் கொண்ட ஒரே ஆயுதம் அதுதான். படி என்று சொல்லாமல், அவனது லட்ச்சியத்தையும், வாழ்க்கையை எதிர்கொள்ள வேண்டியதற்குத் தேவையான நல்ல விசயங்களையும் மட்டும் பேசிப் பேசி ஆர்வத்தைத் தூண்டி, ஊக்கம் அளித்து, பள்ளியின் மீதும், ஆசிரியர்கள் மீதும், பாடங்களின் மீதும் வெறுப்பு வாராமல், நேர்மறை எண்ணங்களை ஊட்டி, அவன் மனதைப் பக்குவப்படுத்தத் தொடங்கினோம். ஏனென்றால், கற்றலில் குறைப்பாடுள்ள மகன் இந்தச் சமூகத்தில் கால் ஊன்றி, ஒரு நல்ல மனிதனாக எதிர் கொள்ள வேண்டும் என்ற எண்ணத்தால்.

பெற்றோர்களாகிய நாம், நம் குழந்தைகளைப், பள்ளிக்கும், ஆசிரியர்களுக்கும் எதிரான எண்ணங்களுடன் வளர்க்காமல், அவர்களுக்கு, வாழ்க்கை என்பதே சவால்தான்; இன்ப துன்பங்கள் நிறைந்ததுதான் என்பதைக் கற்றுக் கொடுத்து அதை எதிர் நீச்சல் அடித்துக் கடக்கவும், நேர்கொள்ளவும் கற்றுக் கொடுக்கலாமே.  பள்ளி, கல்லூரிகளில் மட்டும்தானா தண்டனைகள்? சமூகத்திலும், தொழில் சார்ந்த இடங்களிலும் பல அவமானங்களும், தண்டனைகளும் வாழ்க்கையில் வரத்தானே செய்கின்றன. குழந்தைகள், பள்ளியிலும், கல்லூரிகளிலும் நம் ஆதரவுடன் நீந்திவிடலாம். ஆனால், இறுதிவரைத் தனிப்பட்ட வாழ்க்கையை எதிர்கொள்ள? எனவே, குழந்தைகள் வாழ்க்கையை எதிர்கொள்ளும், ஆளுமைத் திறனைக் கற்றுக் கொடுங்கள். பயிற்சி அளியுங்கள். இதனை என்னால் மிகவும் ஆணித்தரமாகவும், தைரியமாகவும் உரைக்க முடியும். காரணம், எனது எதிர்நீச்சல் வாழ்க்கையும், அனுபவமும், முயற்சிகளும், அதனால் ஏற்பட்ட இன்றைய பலனுமே இந்தக் கருத்துக்களைக் குறித்துப் பேச வைத்துள்ளது. தொடர்வோம். கல்வித் துறையின் அவலங்கள் பற்றி.