உறங்காத குரங்குகளும், உறங்குகின்ற வீணையும்

      

எனது ராகங்கள் அபஸ்வரமாகிப் போன கதையைச் சொல்லிக் கொண்டு இருந்த போது இடையில் எனது மகனின் வீணை ஆசை பற்றிச் சொல்ல வேண்டி வந்தது.  ஆனால், அது அப்போது அந்த விவரணத்திற்கு அவசியமற்றதாகிப் போனதால், அதற்குக் கத்தரி போட, அதை நம் நண்பர் கஸ்தூரி/மது எழுத வேண்டிக் கோரிக்கை வைக்க, இப்போதுதான் வெட்டப்பட்டக் கதையை இங்கே ஒட்ட முடிந்தது.

      கதைக்கு வருவதற்கு முன் – கதையல்ல நிஜம் என்று சொல்லி உறுதி மொழி வழங்கியபின் – இந்த விவரணத்திற்கு இங்கு மிகவும் முக்கியமானவர் ஒருவரைப் பற்றிச் சொல்லியாக வேண்டும். நாலு கால் இனத்தைச் சேர்ந்தவர் என்றாலும், நமக்கும் அவருக்கும் பந்தம் இருக்கின்றதா என்று அவ்வப்போது எல்லோரையும் விவாதிக்க வைப்பவர் என்றாலும், அவருக்கும் எனக்கும் என்னவோ பந்தம் இருக்கின்றது.

படம் இணையம். நான் எடுத்தப் புகைப்படங்கள் தற்போது தேடும்படி உள்ளதால்

      பல வருடங்களுக்கு முன் எனது மகனுக்கு 21/2 வயதாக இருந்த போது நாங்கள் சிம்லா சென்றிருந்தோம். எனது புகைப்படம் எடுக்கும் ஆர்வக் கோளாரினால் அப்போது இரவல் பெற்று எடுத்துச் சென்றிருந்த புகைப்படக் கருவியால் இயற்கையைச் சுட்டுக் கொண்டிருந்தேன். அதில் நம்மவரும் அடக்கம். அவரைப் பல விதக் கோணங்களில் படம் எடுத்துக் கொண்டிருந்தேன். எடுத்துவிட்டுத் திரும்பியதுதான் தாமதம், அவரது அனுமதி பெறாமல் எடுத்ததால் கோபமோ என்று தெரியவில்லை எனது புடவைத் தலைப்பைப் பிடித்துத் தொங்கிக் கொண்டு ஊஞ்சலாடினார். ஊஞ்சலாடியது மட்டுமல்ல அதைப் பிடித்துக் கொண்டு ஏறுவது போன்று ஆட்டம் வேறு.  நானே நாலடியார்.  இதில் அவரது எடையையும் தாங்க முடியாமல் விழுந்துவிட,  மகன் அழத் தொடங்க, பின்னர் அங்கிருந்த ஒருவர் கம்பு எடுத்து விரட்ட ஓடிவிட்டார்.

      திருவனந்தபுரத்தில் இருந்த சமயம் நானும் மகனும் அங்கிருந்த மிருகக்காட்சிச் சாலைக்குச் சென்றிருந்த போது நம்மவர்கள் கூண்டிற்குள் இருக்கும் இடத்திற்குக் சென்ற போது என் மகன் கூண்டிற்குள் இருந்த ஒருவரிடம், “ஹௌ ஆர் யூ?  நீங்க தானே என் அம்மாவோடத் தலைப்பை பிடிச்சு ஏறினீங்க? இப்ப எங்க அம்மா சாரில வரலையே! சுடிதார்லதானே வந்திருக்காங்க நீங்க என்ன பண்ணுவீங்களாம், ஹெ ஹெ ஹெ” என்று கையால் வினவ, தன்னால் இந்தப் பையனை ஒன்றும் செய்ய முடியவில்லையே, கூண்டிற்குள் வைத்திருக்கின்றார்களே என்ற கோபமோ என்னவோ, அங்கிருந்த தண்ணீரை எடுத்து வீசினாரே பார்க்கணும், மகனின் முகத்தில் வந்து தண்ணீர் அடித்தது! இம்முறை மகன் பயப்படவும் இல்லை, அழவும் இல்லை! அவனுக்கு ஒரே சந்தோஷம். அப்போது அவனுக்கு வயது 31/2.

      அடுத்த சம்பவம், சென்னையில் வண்டலூர் உயிரியல் பூங்காவில் லயன் சஃபாரி சென்ற போது எப்படி அங்கு நம்மவர் வந்தார் என்று தெரியவில்லை, திடீரென்று நாங்கள் சென்றிருந்த அந்த ஜீப்பின் முன் பக்கக் கண்ணாடியில் வந்து தாவிக் கையால் ஒரு அடியடித்து ஜீப்பின் பேனட்டில் அமர்ந்து எங்களைப் பார்த்து முகத்தைச் சுளித்து  “கொர் கொர்” என்ற சப்தம் வேறு. ஓட்டுனர் காரை சற்று வேகம் எடுப்பது போல் செய்ய நம்மவர் தாவி அருகில் உள்ள மரங்களுக்கு இடையில் சென்று அங்கிருந்து அதே கொர் கொர். 

பின்னர் சோளிங்கர் மலையில் எங்கள் பை பறிமுதல், ஜவ்வாது மலையில் கேமரா பறிமுதல், சின்னாரில் ஆற்றினோரம் நடக்கையில் நம்மவர் கூட்டமே என்னையும், மகனையும், தமிழ் படத்தில் வில்லன் கூட்டம் ஹீரோவை வளைப்பது போல் வளைத்து நின்ற நிகழ்வு, பின்னர் ஏலகிரி மலையில் எங்களைப் பின் தொடர்ந்து வந்து எங்கள் கையை அவ்வப்போது பிடிக்க முயற்சி, ஏற்காட்டில் எங்கள் அருகில் வந்து அமர்ந்து எங்கள் உணவைப் பறித்து அருகில் அமர்ந்தே எங்களோடு உண்டது, கோவைக் குற்றாலம் சென்ற போது எங்கள் பையைத் தூக்கிக் கொண்டு எங்களோடு நடந்து வந்து எறிந்து விட்டுச் சென்றது, திருக்குறுங்குடி மலை நம்பிக் கோயில் அருவியில் எங்கள் துணிகளைக் களவாடியது, களக்காடு காட்டிற்குள், தலையணை ஆற்றில் எங்கள் மேல் கையில் கிடைத்ததை எல்லாம் எறிந்தது, நாகர்கோவில் காளிகேசம், வட்டப்பாறை அருவியில் பாறையில் அமர்ந்திருந்த போது மகனின் தலையில் நம்மவர் பேன் எடுத்தது (மகன் தலையில் பேன் இல்லை என்பது வேறு) திருநெல்வேலி மாஞ்சோலை தேயிலைத் தோட்டத்தில் நாங்கள் தங்கியிருந்த விருந்தினர் மாளிகையின் கதவைத் தட்டித் திறக்கச் செய்தது என்று நம்மவருக்கும் எங்களுக்கும் இருந்த பந்தம் தொடர்ந்து கொண்டே இருந்தது வேடிக்கையாகத்தான் இருந்தது.

      சென்னைக்கு வந்த பிறகு ஒவ்வொரு இடமாக வீடு மாறி மாறி வந்து அடையாரில் இருந்த போது, அருகில் கிண்டி உயிரியல் பூங்கா காடுடன் ஐஐடி வளாகம் என்பதால், நம்மவர் கூட்டம் நாங்கள் இருந்த வீட்டிற்குத் தவறாது தினமும் வருகைப் பதிவேடு. அதுவும் குடும்பத்தோடு. செங்குரங்கு இனம். ரீசஸ்/Rhesus.  பெரும்பாலும் நாங்கள் குடியிருந்த வீட்டில்தான் பெரும்பான்மையான நேரத்தைக் கழிக்கும் இந்தக் கூட்டம்.  உணவு வேட்டையிலிருந்து, தூங்குதல் வரை. காலை 9, 10 மணிக்கு வந்தால் மாலை 4, 5 மணி அளவில்தான் தங்கள் இருப்பிடம் செல்வார்கள்.  பல சமயங்களில் விரட்ட வேண்டி வரும்.  இருந்தாலும் எங்களுக்கு அறியாமல் மொட்டை மாடியிலோ இல்லை வீட்டின் பக்கவாட்டிலொ, மரத்திலோ அமர்ந்திருப்பது வழக்கமாகிவிட நாங்கள் கதவை எல்லாம் மூடியே வைத்திருக்க வேண்டியதாகிற்று.

ஒரு நாள் நான் மளிகைச் சாமான்கள் வாங்கி வந்து, அதை அப்படியே ஹாலில் வைத்திருந்தேன். கதவு தாள் இடாமல் மூடி இருக்க, நம்மவர்களின் வருகை அன்று இன்னும் வருகைப் பதிவேட்டில் பதிவாகவில்லையே என்ற நினைப்புடன், மகனுடன் அவனது (9 ஆம் வகுப்பு) பாடங்களைக் குறித்து கருத்துரையாடிக் கொண்டிருந்த சமயம், மகன் என்னை மெதுவாகத் தட்டி சத்தம் போடாதே என்று சொல்லி சமையலறையைப் பார்க்கச் சொல்ல, அடக் கடவுளே! மூடியிருந்தக் கதவைத் திறந்து கொண்டு, நம்மவர் கூட்டத்தின் தலைவர், பெரியவர் சமையலறைக்குள் நுழைந்து, மேடை மேலிருந்த உணவுகளை எடுத்துச் சாப்பிடுகின்றேன் பேர்வழி என்று இரைத்து, தக்காளிப்பழங்களை எடுத்துப் பிய்த்து உண்டு ஆங்காங்கே போட,  நான் உள்ளே செல்ல முயல மகன் என்னைத் தடுத்தது மட்டுமல்லாமல், என்னையும் அறைக்குள் அழைத்துச் சென்று கதவை மூடிவிட்டான்.  பின்னர் சத்தம் எதுவும் இல்லாததால், நான் மெதுவாகச் சமையறைக்குள் சென்று அதகளத்தைக் கண்டு களித்து?! விட்டு ஹாலுக்குச் சென்றால், அங்கு துவரம்பருப்புக், கடலைப் பருப்பு, தனியா பாக்கெட்டுகளைக் காணவில்லை!

அட!  நாம் செய்த சாம்பார் அவருக்கு மிகவும் பிடித்து விட்டது போலும்!  அதான் பாக்கெட்டுகளை எடுத்துச் சென்றுவிட்டார். சமைக்கவும் தெரியுமோ?!  சரி, அப்போ அரிசி?  வேறு வீட்டில் வேட்டையாடலாய் இருக்கும் என்று மகனிடம் சொல்லிச் சிரித்துக் கொண்டே  வாயில் அருகில் சென்றேன்.  மகன் தடுத்தான். அந்தப் பருப்பு பேக்கட்டுகள் பிய்க்கப்பட்டு சிதறி இருக்க பாதிப் பாக்கெட்டுகளுடன் அவர் நடந்து கொண்டிருந்தார். நான் சிறிது விரட்டிவிட்டு, வீட்டிற்குள் வந்து மகனிடம் சொல்லிவிட்டு கடைக்குச் செல்ல பையுடன் வெளியில் சென்று பெரியவர் இருக்கின்றாரா என்று பக்கவாட்டில் எட்டிப் பார்க்க, திடீரென்று என் வலது காலின் கெண்டைக்கால் தசை பெரியவரின் வாயில்! நான் வலியைப் பொறுத்து கீழே விழ மீண்டும் கடி, அந்தத் தசை போதவில்லை போலும்! அப்படியாக மிகவும் ஆழமாக இரண்டு இடங்களில் கடி வாங்க என் குரல் கேட்டு மகன் என்னையும், செங்குரங்குப் பெரியவரையும் பார்த்த்தும் அழத்தொடங்க, சாலையில் போவோர் பெரியவரை விரட்ட, மகன் என்னை ரேபிஸ் ஊசிப் போட துரிதப்படுத்த, நான் மருத்துவமனைக்கு ஓட்டம்.  மகன் அன்று இரவு தூங்கவில்லை.  நான் ரேபிட் ஆகிவிடுவேனோ என்ற பயம்.

எங்களுக்கு ஆச்சரியம் விடாது கருப்பு போன்று அந்தச் சிம்லா குரங்கு, இந்தத் தென் இந்தியக் குரங்குகள் எல்லாவற்றிற்கும் செய்தி அனுப்பி இருக்குமோ? செம நெட்வொர்க்பா! நாங்கள் செல்லும் இடமெல்லாம் எங்களைத் தொடர்ந்து..... ம்ம்ம் தமிழ் சினிமா தோத்துதுங்க. இயக்குனர்கள் கவனிக்க! நிற்க இப்போது மகனின் வீணை வகுப்பு பற்றி...

மகனுக்குக் கமலஹாசனின் குரல்வளம். அதாவது வசனக் குரல்.  கமல் பாடும் அளவு மகனால் பாட முடியவில்லை. பாடினால் கமல் வசனம் பேசுவது போல் இருக்கும். இசை அறிவு அபாரம். எப்படியாவது அவனது இசை அறிவை வளர்க்க நான் அவனுக்கு வாய்பாட்டு அல்லாமல், வீணை, மாண்டலின், வயலின், புல்லாங்குழல் இசைத்தட்டுக்களையும் நான் கேட்கும் போது அவனையும் கேட்க வைத்ததுண்டு. இசைக் கச்சேரிகளுக்கும் அழைத்துச் செல்வேன்.  அப்படி அவனுக்கு வீணை மிகவும் பிடிக்க ஆரம்பித்து எல்லா வீணை இசக்கலைஞர்களின் இசையை ரசித்தாலும், வீணை மேதை சிட்டிபாபு அவர்களின் இசை அவனுக்கு மிகவும் பிடிக்கும்.  அவரைப் போன்று விறு விறுப்புடனும், ஃப்யூஷனிலும் கலக்கிக் கொண்டிருக்கும் அவரது மாணவர்  திரு ராஜேஷ் வைத்தியா அவர்களின் இசையின் ரசிகனானான். என்னைப் போன்று.  அவனுக்கு அவரிடம் வீணை கற்க வேண்டும் என்று ஆசை வேறு வந்துவிட்டது.  அம்மாவிற்கும், மகனுக்கும் வரும் ஆசைகள் எல்லாமே ரொம்பப் பெரிதுதான்.  அப்போது சேஷகோபாலன். இப்போது ராஜேஷ் வைத்தியா.  நானும் அவர் எங்கிருக்கின்றார் என்று தேடிக் கொண்டிருந்தேன்.  இணையத்தில் தேடியும் கிடைக்க வில்லை.  சரி பார்ப்போம் ஏதாவது வழி பிறக்கும் என்று நினைத்திருந்தோம்.

இந்த நம்மவர் பெரியவர் என்னைக் கடித்ததால், நாங்கள் சென்னை வனவிலங்குகள் துறையைக் கூப்பிட்டு இந்தக் கூட்டத்தைப் பிடித்துக் கொண்டு போகச் சொன்னோம்.  பல முறை புகார் கொடுத்து, வற்புறுத்த, அவர்களும் வீட்டிற்கு வந்து ஒரு பெரிய கூண்டை வைத்து விட்டுச் சென்றனர்.  ஒரு வாரம் கூண்டிற்குள் காரெட், பழங்கள், கடலை என்று எல்லாம் போட்டு வைக்கச் சொல்லிச் சென்றனர். அவை உள்ளே நுழைந்ததும் கூண்டு அடைத்துக் கொண்டு விடும்.  நாங்களும் போட்டு வைத்தோம். ஒரு வாரம், 10 நாட்கள் சென்றன.  பெரியவர் கூட்டம் வந்தது. பழங்கள், கடலைகள் எல்லாம் காலியாகின. ஆனால் கூண்டுக்குள் அல்ல.  சாமர்த்தியமானக் கூட்டம்.  அவர்கள் தெரிந்து கொண்டார்கள்.  எனவே ஒரு குரங்கு அந்தக் கூண்டுக் கதவைப் பிடித்துக் கொண்டால் மற்றொன்று உள்ளே சென்று உணவை எடுத்து வந்து விடும். இது எப்படி?

 

இதற்குள் ஒரு நாள் வனவிலங்குத் துறை ஆள் ஒருவர் வீட்டிற்கு வந்து, “இங்கு பிடி படவில்லை.  வேறொரு விஐபி புகார் கொடுத்துள்ளார்.  எனவே இந்தக் கூண்டை அங்கு எடுத்துக் கொண்டு போய் வைக்க வேண்டும்” என்று சொல்லி, அந்தக் கூண்டை மிதிவண்டியில் வைத்து அதைப் பிடித்துக் கொள்ள மகனையும் அழைத்துச் சென்றார்.  அந்த விஐபி இருந்ததும் அடையார்தான். நாங்கள் இருந்த வீட்டிலிருந்து 15 நிமிட நடை தூரத்தில்.  அங்கு சென்று கூண்டை வைத்துவிட்டு, அந்த ஆளும், மகனும் அந்த வீட்டின் அழைப்பு மணி அடித்துக் கூண்டு வைக்கப்பட்டதைச் சொல்லிவிட்டு தண்ணீர் கேட்டுக் குடிக்கலாமே என்று மணி அடிக்க கதவு திறந்ததும், மகனுக்கு மயக்கமே வந்து விட்டது. திறந்தவர் வேறு யாருமல்ல ராஜேஷ் வைத்தியா. அவர் கையால் தண்ணீரும் வாங்கிக் குடித்துவிட்டு வீட்டிற்கு வந்து விட்டான் ஒன்றும் பேசாமல். நம்ம பையனுக்குத்தான் அது கஷ்டமாச்சே.

இருக்கும் இடம் தெரிந்து விட்டதால், மிகவும் அருகிலேயே என்பதால், நானும் அவனது பரீட்சை முடிந்ததும் அவரைத் தொடர்பு கொள்ளலாம் என்று நினைத்து, ஒருவாரம் கழித்து அங்கு சென்று பார்த்தால் வீடு பூட்டியிருந்தது.  கூண்டும் காணவில்லை.  அவர் வீடு மாறிவிட்டார் என்று தகவல் கிடைத்தது.  கண்ணிற்கு எட்டியது கைக்கு எட்டவில்லை.  பின்னர் மகனைச் சமாதானப்படுத்தி, நாங்கள் இருந்த வீட்டின் அதே தெருவிலேயே இருந்த ஹம்சத்வனி எனும் இசைப்பள்ளியில் வீணை வகுப்பில் மகனைச் சேர்த்து வீணை கற்றுக் கொண்டான்.

குரங்கு செய்த குறும்புகளின் அழகிய வீடியோ இருக்கின்றது ஆனால் அது 100 எம்பி க்கு மேல் உள்ளதால் ப்ளாகர் அனுமதிக்கவில்லை 

இப்போது நாங்கள் இன்னும் ஐஐடி வளாகத்திற்கு மிக அருகில் அதன் சுவரை ஒட்டினாற் போல் உள்ள இடத்தில் இருக்கின்றோம். ஒரு நாள் பால்கனி வழியாக வீட்டிற்குள்ளேயே நம்மவர் வருகை. எங்கள் செல்லங்கள் இரண்டும் குரைத்து விரட்டின. ஆனால் நம்மவர் “கொர் கொர்” என்று சண்டைக்குத் தயாராக இருந்தார். வீட்டிற்குள் வந்து பழம் சாப்பிட்டு விட்டு, கழிதலும் நடத்திவிட்டுச் சென்றார். நான் கடி வாங்கியது போல செல்லங்கள் வாங்கிவிடக் கூடாது என்று பால்கனி கதவுகள் மூடியபடியே. செல்லங்கள் குரைப்பதால், ஜன்னல் வழியாகச் செல்லங்களின் செயினை இழுத்து இழுத்து வம்பும் செய்கிறார். வீட்டு பால்கனியில் தினமும் நம்மவர் வருகைப் பதிவேட்டில் பதிகின்றார். மீட்டுபவர் தற்போது இங்கில்லாததால் வீணை மட்டும் அப்படியே சுவரில் சாய்ந்து நின்று கொண்டே தூங்குகின்றது தன்னை மீட்டுபவரை எதிர்பார்த்து.

-கீதா

பின் குறிப்பு: இதயவீணை தூங்கும் போது பாட முடியுமா?!! பாட முடியும் என்றாகி உள்ளது! விரைவில்!!