நல்லாசிரியர்கள் ஆகத் தெரியாத ஆசிரியர்கள்

      

      எங்கள் தளத்தில் துளசியின் “கோர்ட்டுக்குப் போகும் குரு, சிஷ்ய உறவுகள்”   என்ற இடுகைக்கு நண்பர் ஸ்ரீ ராம் அவர்களது பின்னூட்டம் இது “ஆறாம் வகுப்புப் படித்தபோது வந்த என் பிறந்தநாளை என்னால் மறக்கவே முடியாது. இந்தியாவில் இருப்புப் பாதைகள் என்ற கேள்விக்கான 4 பக்க பதிலில் என்னால் 2 பக்கங்கள் மட்டுமே சொல்ல முடிந்திருக்க, மங்கள்ராஜ் வாத்தியார் இன்னொரு மாணவனை விட்டு தரையில் மண் தூவச் சொல்லி, என்னை அதில்முட்டிக்கால் போடச்சொல்லி, இரண்டு பாதங்களிலும் வெளுத்தார் பாருங்கள்...இப்போது டைப் அடிக்கும்போதும் பாதங்கள் குறுகுறுக்கிறது!”

      இதை வாசித்த போது மனம் நம் கல்வி முறையை நினைத்து வருந்தியது. 2 பக்கங்கள் எழுதாதது தவறா? அதற்காக, இந்த வயதிலும் கூட அந்த அடி ஆழ் மனதில் பதியும் அளவிற்கு அடிக்கும் தண்டனை அவசியமா? அந்த சிறு வயதில் ஸ்ரீராம் அவர்களின் மனது எப்படி வலித்திருக்கும்? இதனால் அவரது அறிவுக் கூர்மையையோ, இன்று நம்மை எல்லாம் மகிழ்விக்கும் சீரிய, ஹாஸ்ய உணர்வு இழை ஓட அருமையாக எழுதும் அவரது எழுத்துத் திறமையையோ, பள்ளியாலோ, தேர்வாளராலோ, ஆசிரியராலோ அறிய முடிந்ததா? கணித்திட முடிந்ததா? அவரது இசை அறிவை, ஆர்வத்தைக் கண்டுபிடிக்க முடிந்ததா? அவர் நல்ல பணியில் சேர முடியாமல் இருந்ததா என்ன? 

எனக்கு என் மகனைப் பற்றிய நினைவுகள் வந்தன. என் மகனின் சிறிய கற்றல் குறைபாட்டைப் பற்றி ஒரு சில இடுகைகளில் குறிப்பிடிருக்கின்றேன்.  +2 வரை போராட்டம் தான். அப்படியாகக் கால்நடை மருத்துவக் கல்லூரியில் அடி எடுத்து வைத்தான் பலபோராட்டங்களுக்கு இடையில். எழுதுவதற்கும், படிப்பதற்கும் கஷ்டப்பட்டாலும், அதாவது படிப்பதற்கு அதிகப் பாடங்கள் (Subjects) என்பதாலும், அவனோ ஒவ்வொன்றிற்கும் அதிக நேரம் எடுத்துக் கொண்டதாலும், எழுத்து வேலைகளும் அதிகம் என்பதாலும், நேரத்தை நிர்வகிக்க மிகவும் சிரமப்பட்டான். இது அவனது அறிவு சார்ந்தது அல்ல. ஆசிரியர்கள் அவனது பாட அறிவைக் கண்டு மெச்சத்தான் செய்தார்கள். ஒரே ஒரு ஆசிரியரைத் தவிர.  அதுவும், அவன் சிறந்து விளங்கிய கிளினிக்கல் வருடங்களின் போது. அந்த ஆசிரியரைப் பற்றிச் சொல்வதற்கு முன்...

31/2 வருடங்களுக்குப் பிறகு மருத்துவத்திற்கான பயிற்சி வருடங்கள். அப்போது கைனேக்காலஜி பிரிவில் இவனது தேர்வுத் தாளை, ஆசிரியர், வகுப்பில் எல்லோருக்கும் தூக்கிக் காட்டியிருக்கின்றார்.

“இவன் ஒருத்தன் தான் ஒரு டாக்டர் எப்படி எழுதணுமோ அப்படி எழுதியிருக்கான். ஒரு டாக்டர் எப்படி கேஸ் ஹிஸ்டரி எழுத வேண்டுமோ அப்படிச் சுருக்கமாக, மிகவும் சரியான டயக்நோசிஸ், ட்ரீட்மென்ட், என்று ரத்தினச் சுருக்கமாகத் தெளிவாக எழுதிருக்கான்.  நீங்கல்லாம் பக்கம், பக்கமா எழுதிருக்கீங்க, உங்களுக்குத் தெரிஞ்ச கதையெல்லாம், விஷயத்த எல்லாம் எழுதியிருக்கீங்க. ஏதோ சமூகவியல் பேப்பர் மாதிரி. இவன் பேப்பர பார்த்துக் கத்துக்கங்க. இப்படித்தான் இருக்கணும்” என்று பாராட்டிவிட்டு,

“எப்படிப்பா உனக்கு ஆம்புலேட்டரில குறைஞ்சிருக்கு? நீ அதுலயும் சரியாத்தானே, நல்லாத்தானே எழுதிருக்க” என்று சொல்லியிருந்திருக்கின்றார். 

மருத்துவப் பயிற்சி வகுப்புகளில், ஆம்புலேட்டரி வகுப்பு என்று பல கிராமங்களுக்கு அழைத்துச் சென்று மருத்துவப் பயிற்சி அளிப்பதற்காக அழைத்துச் செல்வார்கள். அதில் தேர்வும் உண்டு. கிராமத்தில் அவனுக்கு வந்த நோயாளி ஒரு மாடு.  அதனைப் பரிசோதித்து அதற்கு என்ன பிரச்சினை என்பதைக் குறிப்பிட்டு, அதைச் சற்றே விவரித்து, அதற்கு என்ன தீர்வு, என்ன மருந்து என்று எழுத வேண்டும்.  இவன் எழுதியது ¾ பக்கத்திற்கு. அந்த ஆசிரியரோ,

“என்னப்பா இது?  இது பரீட்சை.  ¾ பக்கம்தான் எழுதியிருக்க.  2, 3 பக்கம் எழுதணும். நீ என்ன படிச்ச?” என்று கேட்கவும் இவனோ

“சார், நான் சரியாத்தான் எழுதியிருக்கேன்.  இது தியரி இல்லையே சார். எனக்கு என்ன பேஷன்ட் வந்துச்சோ அதுக்குண்டான பிரச்சினையை மட்டும்தானே சார் நான் எழுதணும்.  அதைத்தான் எழுதியிருக்கேன் சார்”

“அப்போ புக்க படிக்கலையா? புக்குல என்ன இருக்கோ அத எழுதியிருக்கணும்.  மினிமம் 2 பக்கம் எழுதி இருக்கணும்”

“சார், புக்குல கொடுத்துருக்கறது அமெரிக்க மாடு பத்தி சார்.  அந்த மாட்டுக்கு அங்க என்ன பிரச்சினையோ அத பத்தி சார்.  எனக்கு வந்த மாடு இந்திய நம்மூர் மாடு. அதுக்கு என்ன பிரச்சினையோ அதத்தானே சார் நான் எழுத முடியும். அதுமட்டும் இல்ல, நான் என்ன பேஷன்ட பாக்கறேனோ அதத்தானே நான் எழுதணும், ரெண்டாவது, புக்குல உள்ளத எழுதினா அப்புறம் கேஸே தப்பாயிடுமே சார்.  மூணாவது பாயின்ட், இது கேஸ் பத்தின- கேஸ் ஹிஸ்டரி, டயக்னாசிஸ், ட்ரீட்மென்ட் பத்தின பரீட்சை சார்” அவன் தனது அறிவு சார்ந்த நேர்மையான, நல்ல விஷயங்களை விட்டுக் கொடுக்கத் தயாராக இல்லை. பின்விளைவுகளைப் பற்றி யோசிப்பதும் இல்லை.

“அதெல்லாம் இல்ல.  நீ புக்குல உள்ளத எழுதியிருக்கணும். என்ன நீ எதிர்த்து பேசற, வா, வா உன்ன வைவாவுல நல்லா கவனிச்சுக்கறேன்” என்று சொல்லியவர் இதற்கும் குறைவான க்ரேட் கொடுத்து, வைவாவிலும் - வேண்டுமென்றே குதர்க்கமான கேள்விகள் கேட்டும், அவன் மிகவும் புத்திசாலித்தனமாக விடையளித்தும் கூட குறைந்த மதிப்பெண்கள் இட்டு மொத்தமாக 69% தான் கிடைத்தது.  இவனைத் தவிர மற்றவர்கள் எல்லோரும் பக்கம் பக்கமாக எழுதியிருந்திருக்கின்றார்கள். (நம்ம பையனுக்குத்தான் அது வராதே)

  இதை நான் பெருமைக்காகச் சொல்லவில்லை.  நான் பெருமைப்படவும் மாட்டேன். (முதலில் வேறு ஒரு பையனாகக் குறிப்பிட்டு எழுதலாம் என்றுதான் நினைத்தேன். துளசிதான் இப்படியே இருக்கட்டும் என்று சொன்னதால்தான்) நம் கல்வி முறை எப்படி உள்ளது என்பதைப் பற்றிச் சொல்லத்தான் எழுதினேன்.  அவனது இறுதி மொத்த மதிப்பெண்கள் வந்த போது - 7.32/10 –

“என்னாச்சுப்பா? உன் காமன்சென்ஸ், இன்டெலிஜன்ஸ், ப்ராக்டிகல் நாலெட்ஜ், அப்ளிக்கபிலிட்டி எல்லாம் பாத்தா நீதான் டாப்பரா இருப்பனு நினைச்சோம்...அப்போ நீ பேப்பர்ல ஒண்ணுமே காட்டல? நம்மூர் பொறுத்தவரை நீ பேப்பர்ல கதை காமிக்கணும்பா.” அவங்களுக்குத் தெரியாதே நம்ம பையன் எழுதறதுல வீக்குனு.....

அன்று நண்பர் ஸ்ரீராம் சிறு வயதில் அடிவாங்கியது போலவோ, இன்னும் பலர் அடிவாங்கியதாகவும், தண்டனைகள் பெற்றதாகவும் குறிப்பிட்டு இருந்தார்கள், அதைப் போலவோ, இப்போது பெரும்பாலும் அடிப்பது என்பது தடைசெய்யப்பட்டுள்ளதால், மகன் பள்ளியில் அடிவாங்கவில்லை என்றாலும் பல எதிர்மறை விமர்சனங்கள். அவமானங்கள். நாங்கள் அதற்கு மதிப்புக் கொடுக்காததாலும், மகனின் தன்னம்பிக்கை பாதிக்கப்படக் கூடாது என்று அவன் மனதைப் பக்குவப்படுத்தி இருந்ததாலும் இவற்றை எல்லாம் எதிர்கொள்ள எளிதாக இருந்தது. இன்று அடிகள் குறைந்திருக்கலாம். ஆனால், பெரும்பான்மையான ஆசிரியர்களின் அணுகுமுறையில் மாற்றம் இருப்பதாகத் தெரியவில்லை. அன்றிலிருந்து இன்று வரை இப்படிப்பட்ட ஆசிரியர்கள் இருக்கத்தான் செய்கின்றார்கள்.

 அடிப்பதில்லை என்றாலும், மாணவர்களின் எதிர்காலத்தைப் பாதிக்கும் அளவில்  மதிப்பெண்களில் கைவப்பது, மனம் வலிக்கும் அளவு, சுயமரியாதையைச் தரக்குறைவாகப் பேசுவது போன்றவை நடக்கத்தான் செய்கின்றது. ஆசிரியர்கள்/பேராசிரியர்கள் தங்கள் ஈகோவைத் தவிர்த்து அவர்களின் தன்னம்பிக்கையையும், அறிவையும் வளர்க்கும் விதத்திலும், அவர்களதுத் தனித்திறமையை அறிந்து ஊக்கப்படுத்தி அதை வெளிக் கொணரும் வகையில் நடந்து, மாணவர்களின் மனதில் இறைவனுக்கு அடுத்த இடத்தில் இடம் பெறலாமே. எல்லா மாணவர்களையும் தங்கள் குழந்தைகளாக மனதில் கொண்டுவிட்டால் அவர்களை அடிக்கவோ, மனது புண்படும் அளவு பேசவோ, எதிர்காலம் பாதிக்கும் அளவிலோ செயல்படத் தோன்றாதல்லவா. ஆசிரியப் பெருமக்களே உங்கள் பிரம்பு அடிப்பதற்கு அல்ல, அதைக் குழந்தைகள் பிடித்துக் கொண்டு உங்கள் பின்னால் நடந்துவருவதற்கே. உங்கள் நா வசை பாடுவதற்கல்ல.  இனியதைப் பேசி நண்பரைப் போல பழகிடவே. கற்றோர்க்குச் சென்ற இடமெல்லாம் சிறப்பு. கற்பிப்போருக்கும்தான்! அவர்கள் சிறந்த முறையில் கற்பித்திருந்தால்!

 

( ஆசிரிய சகோதர, சகோதரிகளே! இந்தக் கட்டுரையைத் தவறாக எடுத்துக் கொள்ள வேண்டாம்.  இது ஆசிரியர்களைப் புண்படுத்தும் எண்ணத்தில் எழுதியது அல்ல.  எங்களிலும் ஆசிரியர் இருக்கின்றாரே)

படங்கள் : இணையம்.