கோர்ட்டுக்குப் போகும் குரு, சிஷ்ய உறவுகள்

சில வருடங்களுக்கு முன்பு வரை மாணவர்களை, அவர்கள் நன்மை கருதி செய்யக் கூடாதவைகளைச் செய்யும் போதும், செய்ய வேண்டியவற்றைச் செய்யாமல் இருக்கும் போதும், பிரம்பால், கையிலும், திருப்பி நிறுத்தி பின் புறம் பிட்டத்திலும், அடித்திருக்கிறேன். 

“அது பெரும்பாலும் அவர்களுக்கு வலியை விட ஒரு வித அவமானத்தையே ஏற்படுத்த வாய்ப்பு அதிகம்.  அப்போதுதான் அவர்களால் வகுப்பில் மீண்டும் பிரச்சனைகள் வராது.  அல்லது அவர்கள் எப்படியாவது படித்துத் தேர்வில் வெற்றி பெற முயல்வார்கள்.” என்ற எண்ணத்துடன் தான் பிரம்பை வகுப்பில் முன்பெல்லாம் நாங்கள் (ஆசிரியர்கள்) உபயோகிப்பது வழக்கம். அடிவாங்கும் மாணவன் தான் ஆசிரியர்களின் அறைக்குச் சென்று பிரம்பை எடுத்து வந்து, அடி வாங்கிய பின் திரும்ப அந்தப் பிரம்பை அங்கு கொண்டு வைக்க வேண்டும்.

 

எனவே அடிவாங்கும் போது ஏற்படும் வலியை விட அவர்களுக்கு அடி வாங்கும் முன்னும், அடி வாங்கிய பின்னும் பிரம்புடன் நடக்கும் அவர்களைப் பார்க்கும் மற்ற ஆசிரியர்கள், மற்றும் பிற வகுப்பு மாணவர்களின் பார்வையில் தெரியும் ஏளனம் அவர்களிடம் தேவையான மாற்றத்தை எளிதில் கொண்டுவந்து விடும்.  50 மாணவ, மாணவிகள் உள்ள வகுப்பில், இப்படி அடி அவசியமாவது என்னவோ ஒரு சில மாணவர்களுக்கு மட்டுமே.  அதைக் காணும் மற்றவர்கள் அடி வாங்காமலேயே அங்குக் கல்வி கற்கும் இரண்டு வருடங்களில் செய்ய வேண்டியவைகளை எல்லாம் செம்மையாகச் செய்தும், செய்யக் கூடாதவைகளைச் செய்யாமல் இருந்து, கற்பித்தலையும், அதன் தொடர் நிகழ்ச்சிகளையும் எளிதாக்குவது வழக்கம்.

எனவே, பிரம்பு என்பது, வகுப்பில், ஒரு வருடத்தில், ஒரு சில நேரங்களில் பிரவேசித்துப் போகும் ஒரு இன்றியமையாத ஒன்றாகத்தான் எங்கள் பள்ளியில் 10 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு வரை இருந்தது.  வருடங்களுக்கு முன்பே, வகுப்பறையில், பிரம்பு உபயோகிப்பதைக் கல்வித் துறை தடை செய்துவிட்டதால், அடிக்காமலேயே இம்போசிஷன், எழுந்து நிற்கச் செய்தல், போன்றவைகளின் உதவியால், ஓரளவு வகுப்பறை வேலைகள் சிரமமின்றி இப்பொது நடந்து போகின்றது.

 

இரண்டு வருடங்களுக்கு முன்பு, முன் மாணவனும், இப்போது பட்டாம்பி அருகே உள்ள சிற்றூர் தத்தமங்கலத்தில் உள்ள பள்ளியில் வோக்கேஷனல் லாப் டெக்னீஷியனாக பணிபுரியும் சுரேஷைக் காண நேர்ந்தது.  ஓரிரு முறை வேலை கிடைத்த பின் பள்ளிக்கு ஆசிரியர்களைக் காண வந்த போதெல்லாம், என்னைக் காண வந்து, காண முடியாததற்கு வருந்துவதாகச் சொன்னதும், எனக்கு மகிழ்ச்சியாக இருந்தது.  அதன் பின் சுரேஷ் சொன்ன வார்த்தைகள் என்னை முள்ளாய்க் குத்தியது.

“உண்மையிலேயே எனக்கு சார் கிட்ட வரவோ, பேசவோ பயம். அசைன்மென்ட் வைக்கலன்னு ஒரு நாள் என்னைக் க்ளாசுக்கு வெளியே கொண்டு வந்து, அடிக்கும் போது, ‘சும்மா பின்னாடித் திரும்பக் கூடாது, அங்க தூரத்துல தெரியற கொடிமரத்தைப் பாருன்னு’ சொல்லி என் பிட்டத்தில் அடித்த அடி, பின்னாடி தீக்கங்கை அள்ளி எறியற மாதிரி இருந்துச்சு சார்.  அதுக்குப் பிறகு நல்ல ஸ்டூடண்டா மாறிட்டேன் சார்.....”

என்று சொன்னதும், என் முகத்தில் அடித்தாற் போல் இருந்தது.  அவமானமாக இருந்தது அந்தச் சந்திப்பு.  ‘வாழ் நாள் எல்லாம் மனதில் முள்ளாய் குத்துமே இந்த வார்த்தைகள்’ என்று வேதனையாய் இருந்தது.  இரண்டு வருடம் என்னிடம் கற்ற சுரேஷின் மனதில் மற்றதெல்லாம் மறந்து அடித்தது மட்டும் நினைவு இருந்ததை நினைத்து வருந்தினேன்.  அன்று அடிக்காமல், இப்போது செய்வது போல் வகுப்பில் எழுப்பி நிறுத்தவோ, இம்போசிஷன் கொடுக்கவோ செய்திருக்கலாம்.  கோப உணர்ச்சியைக் கொஞ்சம் கட்டுப்படுத்தி இருக்கலாம். 

இந்த நிகழ்வின் போதுதான், “சுரேஷை நான் அடித்ததைப் போலத்தானே நான் 11 ஆம் வகுப்பு படிக்கும் போது எனது தலைமை ஆசிரியர், ஒரு தினம், என்னை அடித்தார். நான் அதன் பின் அவரை நேருக்கு நேர் சந்திப்பதைத் தவிர்த்தேன்! பல வருடங்கள் அந்த அடி மறக்காமல் என் மனதில் இருந்ததே!  நானும் சுரேஷைப் போலத்தானே இருந்தேன்! அதை நான் எப்படி மறந்து போனேன் சுரேஷை அடிக்கும் போது!?” என்ற குற்ற உணர்வு என் மனதை மிகவும் வருத்தியது. அன்று நான் முடிவு செய்தேன். 

“என்னதான் மாணவர்களின் நன்மைக்காக என்று சொன்னாலும் அடிப்பதும் அவமானப் படுத்துவதும் அவர்கள் மனதில் காயத்தைத்தான் ஏற்படுத்தும். அப்படிக் காயப்படுத்தாமல் அவர்களை அன்புடன் நல்வழிப்படுத்துதல் தான் சிறந்த வழி” என்பதைத் தாமதமாகத்தான் புரிந்து கொண்டேன்.  கண்கெட்ட பிறகு சூரிய நமஸ்காரம்.  வகுப்பறையில் பிரம்பு உபயொகிப்பதைத் தடை செய்த கல்வித் துறைக்கு நன்றி சொல்லத்தான் வேண்டும்.  இல்லையேல் சுரேஷ் போன்ற பல பழைய மாணவர்களைக் கண்டு மனம் நோக வேண்டியிருக்கும்.

 

      பெற்றோர்களும் இப்போதெல்லாம் மிகவும் மாறிவிட்டார்கள்.  சென்னை மைலாப்பூரில் உள்ள ஒரு பள்ளியில் ஏழாம் தரத்தில் படிக்கும் ஆரிக்ஃப் எனும் மாணவன், வீட்டுப் பாடம் செய்யவில்லை என்று, அவன் கன்னத்தில் கிள்ளிய ஆசிரியையான ராமகௌரி, மாணவனுக்கு நஷ்ட ஈடாக ரூ 50,000 கொடுக்க வேண்டும் என சென்னை உயர்நீதி மன்றம் தீர்ப்பு வழங்கி இருக்கிறது. 

கடந்த வருடம் ஆரிக்ஃபின் தாய் கொடுத்த புகாரை பரிசோதித்தத் தமிழ்நாடு மனித உரிமைக் கழகம், ராம் கௌரிக்கு ரூ 1,000 அபராதம் விதித்திருந்தது. ஆனால், ஆரிக்ஃபின் தாயான மெஹருனிசா, ஆசிரியைக்கு அந்த அபராதமும், தண்டனையும் போதாது என்று தீர்மானித்ததால், வழக்கை உயர்நீதி மன்றத்திற்குக் கொண்டு சென்று 1,000 த்தை 50,000 ஆக்கி விட்டார்.  ஆசிரியையும், தான் கன்னத்தைக் கிள்ள வில்லைக், காதைத்தான் கிள்ளினேன் என்றெல்லாம் சொல்லியும் பலனில்லாமல் போனது.  ஆனால், மெஹருனிசா ஆசிரியைக்கு ரூ 50,000 அபராதம் மட்டும் போதாது, அவருக்குச் சிறை தண்டனையும் வழங்க வேண்டும் என்ற நோக்குடன் சைதாப்பேட்டை ஜுடிசியல் மெஜிஸ்ட்ரேட் கோர்ட்டிலும் வழக்குத் தொடுத்திருக்கிறார்.

 

ஒரே நேரத்தில், பல நீதி மன்றங்களில் பல வழக்குகளைத் தொடுத்துத் தன்னை மன அழற்சிக்கு உள்ளாக்கித் துன்புறுத்துகின்றார் என்று கூறி, ஆசிரியையும் மெஹருனிசாவுக்கு எதிராக, உயர் நீதி மன்றத்தில் வழக்குத் தொடுத்திருக்கின்றார்.  ஆசிரிய, ஆசிரியைகளே ஜாக்கிரதை!  கோபத்தை அடக்குங்கள்! குழந்தைகளிடம் அன்பாய் இருங்கள்!  இல்லையேல், ராமகௌரி ஆசிரியை போல் பல நீதி மன்றங்கள் ஏறி இறங்க வேண்டியிருக்கும். 

      மெஹருனிசா இந்த அளவிற்குப் போக வேண்டியதில்லையோ என்று சிந்திக்கும் போது, என் மன சாட்சியும் உறுத்துகிறது.  காரணம், 1967ல், ஒண்ணாம்தரத்தில் படிக்கும் போது என் ஆசிரியர், முத்துக் கருப்பன் சார், நான் ஏதோ சேட்டை செய்ய என் தலையில் கம்பால் அடித்து, உச்சித் தலையில் சிறு காயம் ஏற்பட்டு இரத்தம் கசிந்து வீங்கியும் விட்டது.  என் தந்தை இதைப் பற்றிக் கேட்கப் போய் வாக்க்கு வாதம் முற்றியது.

 

“இனியும் இப்படி ஏற்படலாம், அதனால் உங்கள் மகனை ஆசிரியர்கள் அடிக்காத பள்ளியில் கொண்டு சேர்த்துக் கொள்ளுங்கள்” என்று சொல்ல நான்  அந்தப் பள்ளியை விட்டு வேறு பள்ளிக்கு மாற வேண்டியதானது.  சில பெற்றோர்கள் இப்படித்தான்! என் அப்பாவைப் போல், மெஹருனிசாவைப் போல்! பிள்ளைப் பாசம் இப்படி எல்லாம் அவர்களைச் செய்ய வைக்கும்.

  எனவே, ஆசிரியர்கள் தான் இங்குக் கட்டுப்பாடோடு, மாறத் தயாராக வேண்டும்.  எனக்கு என்ன பயம் என்றால் 10 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு படித்த சுரேஷ் போன்ற மாணவர்களில் யாராவது சிலர் எனக்கு எதிராக வழக்குத் தொடுப்பார்களோ என்றுதான்......என்ன சொல்றீங்க?....சட்டம் அமுலுக்கு வருவதற்கு முன் நடந்த சம்பவங்களுக்கு எதிராக எல்லாம் வழக்கு தொடுக்க முடியாது என்றா?....அப்படியென்றால்......பயப்பட வேண்டாம் என்கின்றீர்கள் அப்படித்தானே! நன்றி! மகிழ்ச்சி! (உண்மையிலேயே திருந்தி விட்டேன்!..நம்புங்கள்!...கோபப்படாதீர்கள்!)

-துளசிதரன்

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 இந்தப் பதிவை துளசி கீதாவிற்கு டிக்டேட் செய்து விட, கீதா அதை ப்ளாகரில் போட்டுப் பதிவேற்றம் செய்வதற்காக, அதற்கானப் படங்களைக் கூகுளில் தேடிய போது ஆச்சரியம்! உலகம் முழுவதுமே, மேலை நாடுகளிலும், குழந்தைகளுக்கு மிகவும் முக்கியத்துவம் கொடுக்கும் அமெரிக்காவிலும் கூட (கீதா அமெரிக்காவிலும் இருந்த அனுபவம் இருப்பதால், ஆச்சரியம்! அங்கிருந்த போது மகனின் பள்ளியில் தண்டனைகள் இல்லை!) மாணவர்களை ஆசிரியர்கள் அடிக்கும் பழக்கம் இருந்திருக்கின்றது/இருக்கின்றது.  பார்க்கப் போனால் அதற்கான சட்டமே கூட இயற்றப்பட்டிருக்கின்றது.  ஆச்சரியம் தான்.  ஆனால் அதை எதிர்த்து இப்போது குரல் ஒலிக்கின்றது.  இதோ, கீழே...

It is legal in 20 states to use paddling, a form of corporal punishment that allows teachers and administrators to hit students on the buttocks with a flat wooden board, according to a recent report released by the American Civil Liberties Union and Human Rights Watch. 

It is a form of discipline that causes immediate pain, and in some cases, lasting injury and mental trauma. Texas, Mississippi, Alabama, Arkansas, Georgia and Tennessee are the six states with the most cases of corporal punishment.
In the 21st century, it is hard to fathom why a civilized person or society would ever desire to hit children, or deem it as acceptable.
In 1867 New Jersey became the first U.S. state to abolish corporal punishment in schools. The second was Massachusetts 104 years later in 1971. The most recent state to outlaw school corporal punishment was New Mexico in 2011. Please help to make the United States a civilized country, where paddling students for punishment gets judged as what it is, as child abuse. Corporal punishment should be illegal in all the states of the United States, as it is in most of the countries around the world!

படங்கள் : கூகுள்