பொன்னேட்டில் பொறிக்கப்பட வேண்டிய சம்பவம்

     தீபாவளி அன்று கர்நாடக மாநிலத்திலுள்ள மங்களூரில், குத்ரோளியிலுள்ள கோகர்ணநாதர் ஆலயத்தில் பொன்னேட்டில் பொறிக்க வேண்டிய சம்பவம் நடந்திருக்கின்றது. அதை நினைக்கையில் மனமெல்லாம் கற்கெண்டாய் இனிக்கிறது! கணவனை இழந்தப் பெண்கள், வாழவேண்டிய அவசியமில்லை.  அவர்கள் இறந்த கணவருடன் உடனே உடன் கட்டை ஏறித் தீயில் வெந்து சாம்பலாகி விடவேண்டும்.  அப்படிச் செய்யாமல் உயிர் வாழ ஆசைப்பட்டால் அவர்களை சமூகம் ஒதுக்கும்.  சந்தர்ப்பம் வாய்க்கும் போது அவர்களும், அவர்களது வீடும் ஏன் அவர்களது குழந்தைகளும் ஆக்ரமிக்கப்படுவதைத் தவிர்க்கவும் முடியாது. 

இப்படியெல்லாம், கணவனை இழந்தப் பெண்களிடம் காட்டுமிராண்டித்தனம் காட்டிய கயவர்கள் வாழ்ந்த நம் நாட்டில், இதற்கெல்லாம் ஆதாரமாக இறைவனையும் இறைவன் அருளால் எழுதப்பட்டதாகச் சொல்லப்பட்ட நூல்களையும் உயர்த்திக் காட்டிப் பெண்களுக்கு அநீதி இழைத்த வஞ்சகர்கள் வாழ்ந்த நம் நாட்டில், சுமார் 185 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு 1829 சதி என்னும் உடன்கட்டை ஏறும் (ஏற்றும்) காட்டுமிராண்டித்தனத்தைப் பிரிட்டிஷ் அரசு தடை செய்தது. அச்சம்பவம் விதவைகளுக்கு ஒரு பாலைவனச் சோலையாய் அமைந்தது. 

ஆனால், அதன் பின்னும், கணவனை இழந்தப் பெண்கள் தொடர்ந்தும் துன்புறுத்தப்பட்டுக் கொண்டுதான் இருந்தார்கள். அதனால்தான், சதி தடை செய்யப்பட்டு 60 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகும், 1893ல், மகாராஷ்டிராவைச் சேர்ந்த வேத பண்டிதையும், சமூக சீர்திருத்தவாதியுமான ரமா பாய், விதவையான தான் முன் போல் மன நிம்மதியோடு இந்து மத்ததில் வாழ முடியாது என்று முடிவு செய்து மதம் மாறியே விட்டார்.  அவர் மட்டுமா?  141 நாட்களில் இந்திய அரசியலமைப்பிற்கு உயிர் கொடுத்த டாக்டர் அம்பேத்கார், மக்களில் சிலரை தாழ்த்தப்பட்டவர்களாகக் கருதப்பட்டு இழிவு படுத்தப்படுவதை எதிர்த்து அதற்குக் காரணமான மனுஸ்ம்ருதியை எரித்து, லட்சக்கணக்கானத் தாழ்த்தப்பட்டவர்களுடன் இந்து மதத்தைத் துறந்து புத்த மதத்தை ஏற்றுக் கொண்டார்.

 

இப்படி இந்து மதம், மதம் பிடித்து, மக்களைத் துன்புறுத்தத் தொடங்கியது என்னவோ 8 நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்புதான் என்று சொல்லப்படுகிறது.  அன்று வாழ்ந்த சிலரது மனதில் தோன்றிய சுயநலம் நிறைந்த விபரீதப் புத்திதான் இதற்கெல்லாம் காரணமாம். அதற்கு முன்பும் இது போன்று நடந்ததாகச் சொல்லப்பட்டதெல்லாம் அந்த நாட்களில், எழுதிச் சேர்க்கப்பட்டவைகள்தானாம்.  அதன் முன் ஆணும் பெண்ணும், எல்லா மனிதர்களும் சம உரிமையுடன்தான் வாழ்ந்திருக்கின்றார்கள்.

      இந்த உண்மையை மனிதர்களுக்கு உணர்த்துவதற்குத்தான், இடையிடையே இறைவன் தன் தூதர்களாம் சமூகச் சீர்திருத்தவாதிகளை அனுப்பி இத்தகைய அநீதிக்கு எதிராகக் குரல் கொடுக்கச் செய்திருக்கிறார். பிற்பட்டோர்கள், தாழ்த்தப்பட்டவர்கள், பெண்கள், விதவைகள் என்று முத்திரை குத்தி எவரையும் இறைவனிடம் இருந்து அகற்றக் கூடாது என்று கூறி, இறைவன் எல்லோருக்கும் பொது சொத்து, இறைவன் ஏற்றத் தாழ்வு பார்ப்பதில்லை அது மனிதனின் தந்திரம், என்று கூறி கடந்த நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் ஸ்ரீ நாராயணகுரு ப்ரதிஷ்டை செய்து நடத்தியக் கோயில்தான் கர்நாடக மாநிலத்தில் மங்களூரில் உள்ள குத்ரோளி கோகர்ணநாத திருக்கோயில்.  அங்கு இறைவனுக்கும் தெவிக்கும் பூசை செய்பவர்கள் பிராமணர்கள் அல்லர். 

பூஜை முறைகளை முறைப்படிக் கற்ற பிற்பட்ட மற்றும் தாழ்த்தப்பட்ட வகுப்பைச் சேர்ந்த பெண்கள்.  அவர்கள் பூஜை செய்வதை விரும்பாத இறைவன் எங்கும் ஓடிவிடவில்லை. எனவே, 2013 அக்டோபர் 6 ஆம் தேதி பிற்பட்டவகுப்பைச் சேர்ந்த விதவைகளான, பண்டியால், மூடாவைச் சேர்ந்த லட்சுமி மற்றும், புத்துபல்லூரைச் சேர்ந்த இந்திராவும், பெண் பூசாரிகள் ஆனார்கள். அப்போதும் இறைவன் அவ்விடம் விட்டுச் செல்லவில்லை.  இம்மாதம், பூஜை முறைகளை முறையாகக் கற்று தாழ்த்தப்பட்ட வகுப்பினரான மங்களூரு, சிலிம்பியைச் சேர்ந்த லட்சுமியும், ராணிபுராவைச் சேர்ந்த சந்திரிகாவும் பெண் பூசாரிகளாய் இருக்கிறார்கள்.  இப்போதும் இறைவன் அசையாமல் அங்குதான் அமர்ந்திருக்கிறார்.

 

அப்படி இந்தியாவிலேயே தாழ்த்தப்பட்ட, பிற்பட்ட வகுப்பைச் சேர்ந்த விதவைகளால் பூஜை, அபிஷேகம் மற்றும் ஆராதனை செய்யப்படும் அம்மையப்பன் அருள் புரியும் அவ்வாலயத்தின் தேர்திருவிழா கடந்த தீபாவளி அன்று நடந்தது.  தேரிழுக்க அம்மையும் அப்பனும் தேர்ந்தெடுத்ததோ நூற்றுக் கணக்கான விதவைகளை.  விதவைகள் இழுத்தத் தேர் விபத்துக்குள்ளாகவில்லை.  ஒரு விபரீதமும் நிகழவில்லை

. எனவே இத்தனைக் காலம் விதவைகளை இறைவனிடமிருந்து அகற்றியது இறைவனல்ல. சுயநலவாதிகளான மனிதர்களே என்பதுதான் உண்மை.  இது போன்ற சுயநலவாதிகள் தான் இப்போதும் கேரளாவில் பல கோயில்களிலும் சட்டை மற்றும் பேன்ட் இட்டுக் கொண்டு செல்லக் கூடாது என்றும், பெண்கள் சூரிதார் இட்டு செல்லக்கூடாது என்றெல்லாம் சொல்லித் தடுக்கிறார்கள்.  கூடவே, பிராமணர்கள் அல்லாதவர்கள் பூஜை செய்யும் கோயில்களில் போய் வேண்டுவதில் பலன் இல்லை என்று பிரச்சாரம் செய்து அவ்வாலயத்தின் வருமானத்தைக் குறைக்கின்றார்கள். அவர்களுக்கு உதவ சோதிடர்களும் ஆவன செய்வதாகவும் கேள்வி.  இருப்பினும் குத்ரோளிக் கோயிலும் திருவிழாவும் தேரோட்டமும் வரலாற்றில் பொன்னேட்டில் குறிப்பிடப்பட வேண்டிய ஒன்றாய் மாறி இருக்கின்றது. நம் நாடெங்கும் இது போன்ற ஏராளமான குத்ரோளிக் கோயில்கள் உருவாக எல்லாம் வல்ல இறைவனை வேண்டுவோம்.  இப்படி சிந்தித்துச் செயலாற்றி நாட்டுக்கு ஒரு உதாரணமான குத்ரோளிக் கோயில் நிர்வாகத்தினரையும், பக்தர்களையும் பொதுமக்களையும், வாழ்த்துவோம்.!