அடையாளம் - 5

முதல் நான்கு பகுதிகளின் இணைப்புகள்

https://thillaiakathuchronicles.blogspot.com/2017/04/Identity-1.html முதல் பகுதி

https://thillaiakathuchronicles.blogspot.com/2017/04/Identity-2.html இரண்டாம் பகுதி

https://thillaiakathuchronicles.blogspot.com/2017/04/Identity-3.html  மூன்றாம் பகுதி

https://thillaiakathuchronicles.blogspot.com/2017/04/Identity-4.html நான்காம் பகுதி

அமெரிக்காவில் கடுங் குளிரையும், பனியையும் கண்ட கார்த்திக்கு பனிமூட்டம் தொடங்கியிராத தில்லியின் குளிர்  பெரிதாகத் தெரியவில்லை. தங்கை தில்லியில்தான் வாசம் என்பதால் அங்குதான் தன் பெற்றோருடன் அமெரிக்காவிலிருந்து வந்ததும் தங்கியிருந்தான்.

அல்பெர்ட் எய்ன்ஸ்டீன் வேர்ல்ட் அவார்ட் பெற்ற கார்த்திக்கு நடந்த பாராட்டு விழாவில், கார்த்தி, அவனுக்கு வழங்க இருந்த ஊக்கத் தொகைப் பரிசை இந்திய ஆராய்ச்சிக் கல்விக்கு வழங்கிவிட்டதாக அறிவித்தார்கள். கார்த்தி பேசும் போது, எந்தத் துறையில் வெற்றி பெற வேண்டுமென்றாலும், அட்டிட்யூட், தோல்வி வந்தாலும் அதைப் புறந்தள்ளி வெற்றி இலக்கை அடையும் வரை விடா முயற்சி, நேர்மையான எண்ணம், இவற்றைக் கற்றுத் தரும் வகையில், மன அழுத்தம் ஏற்படுத்தாமல், ஊக்கம் அளித்து, சுய சிந்தனை, லேட்டரல் திங்கிங்கிங்க் மற்றும் தனிமனித மேம்பாடு போன்ற வகையில் கல்வியை நம் நாடு வழங்கினால், ஆராய்ச்சிகளில் முன்னோடியாகத் திகழலாம் என்று சொன்னவுடன், கூட்டத்திற்குப் புரிந்ததோ இல்லையோ எல்லோரும் பலமாகக் கைதட்டினார்கள். கைதட்டல்கள் எல்லாம் சடங்கு போன்றும், ஆட்டுமந்தை போலவும்தானே!.. மேலும் அவன் முத்தாய்ப்பாகச் சொன்னது, இந்த ஆராய்ச்சியைத் தான் செய்வதற்குப் பின்புலத்தில் மறைமுகக் காரணமாக இருந்தவர் மருத்துவர் சம்யுக்தா என்றும், இவ்வாராய்ச்சி தன் ஒருவனால் மட்டும் வெற்றி பெறவில்லை, பலர் சேர்ந்து குழுவாக உழைத்ததால்தான். எனவே, இந்த வெற்றி தனதானது மட்டுமில்லை, தன் குழுவைச் சாரும் என்றும் சொல்லி முடித்தான்.

விழா, முடிந்ததும், அவனது பெற்றோர் மற்றும் தங்கை குடும்பத்தினர் முன்னரே சென்று விட்டனர். வெகு நேரம் கழித்துதான் கார்த்தியால் விடுபட முடிந்தது. தான் தனியாகச் செல்ல விழைந்தாலும், கேட்காத விழா ஒருங்கிணைப்பாளர்கள், எழுதப்படாத சட்டமான இந்திய முறைப்படி கார்த்தியுடன் அவனுக்கு இடப்பட்ட சால்வைகள், பூங்கொத்துகள், என்று அனைத்தையும் எடுத்துக் கொண்டு பின்னால் வந்தது, கார்த்திக்குக் கூச்சமாகவும், ஆயாசமாகவும் இருந்தது.

வீட்டிற்கு வந்ததும், கார்த்தி, விழா அமைப்பாளர்களை அன்புடன் வழி அனுப்பிவிட்டு, ரிலாக்ஸ்டாக தரையில் அமர்ந்தான். தங்கையின் குழந்தைகளும் விழாவில் வழங்கப்பட்ட சாக்லேட்டுகளைக் கையில் வைத்துக் கொண்டு, சப்பிக் கொண்டு அவன் மடியில் வந்து அமர்ந்தன.

“சம்யுக்தா வரலை இல்லையாடா? அவளுக்கு எப்படியும் நியூஸ் தெரிஞ்சுருக்கும், வருவாளோனு எதிர்பார்த்தேன். 15 வருஷம் அப்படியும் இப்படியுமா ஓடிப் போச்சு…ம்ம்ம்” என்ற அம்மாவின் குரலில் ஓர் ஆதங்கம் இருந்ததை கார்த்தி உணர்ந்தான். அப்பா எப்போதுமே அமைதி. தங்கை, கார்த்தியைக் கட்டிக் கொண்டாள்.

15 வருடங்கள் ஓடிவிட்டது! கார்த்தி சம்யுக்த்தாவின் நினைவிலேயே வாழ்ந்து வருவதால் இப்போது அம்மாவின் கேள்வி, பலவற்றை அசை போட வைத்தது. தங்கையின் குழந்தைகளை அணைத்துக் கொண்டு அம்மாவின் மடியில் படுத்துக் கொண்டான். 15 வருடங்களுக்கு முன் அவனுக்கும், அவளுக்கும் நடந்த விவாத உரையாடல்கள் மனதில் நிழலாடி, அம்மா சொன்னதும் நினைவுக்கு வந்தது……….

“சம்யுக்தாவுக்குக் கிடைக்கலைனு ரொம்ப அழுதாளோ? நானும் அவ கூட பேசினேன்டா. அவ ரொம்ப குழப்பத்துல இருக்கானு நினைக்கறேன்….”

“அம்மா, நீயும் ஒரு பொண்ணு. அவ பேசறது கிட்டத்தட்ட என்னோடு போட்டி மாதிரி இருக்குமா. ரொம்ப நல்ல பொண்ணும்மா. ஆனா என்னால அவள அப்படி நினைச்சுப் பாக்கவும் முடியலை. நீயும் ஒரு பொண்ணுதானே சொல்லுமா.  இதுக்கு என்ன அர்த்தம்னு…”

“கார்த்தி கண்ணா, இது மேலோட்டமா பார்த்தா ஜெலஸ், போட்டினு தோணும். ஆனா, இது ஜெலஸ் இல்ல. ஒரு மயிரிழை வித்தியாசம்தான். பெண்ணியம் சார்ந்த ஒருவிதமான ஐடென்டிட்டி க்ரைஸிஸ். அடையாளச் சிக்கல். அதப் பத்தி விளக்கமா நான் அப்புறமா சொல்லறேன். இப்ப சுருக்கமா. தோல்விய ஏத்துக்கற மனம் இல்லை; அதுவும் ஒரு ஆண் முன்னாடி; ஏன்னா ஆண்களைப் பிடிக்கலை. ஆனா, உன்னைப் பிடிச்சுருக்கு. உன் மேல நம்பிக்கை இருக்கு. அதே சமயம், தன் லைஃப் பார்ட்னரா வர இருக்கும் ஆண் முன்னாடி இந்தத் தோல்விய ஏத்துக்க முடியல. தன் பார்ட்னரை விட கூடுதலா அச்சீவ் பண்ணனும் அல்லது அவனுக்கு நிகரா அச்சீவ் பண்ணனும். அந்த லெவல்ல இருக்கணும். எனக்கு என்ன தோணுதுனா இதுக்குக் காரணம் அவ சின்ன வயசுல ரொம்பவே காயப்பட்டுருப்பானு தோணுது. உங்கிட்ட ஏதாவது சொல்லியிருக்காளா”

“ஆமாம்மா. பணக்காரங்க. இவ ஒரே பொண்ணு. 4 வயசுல, அவங்க வீட்டுல வேலை செஞ்ச ஒருத்தன், பாலியல் சீண்டல்கள், உள்ளாடைக்குள்ள பொம்மைய வைச்சு அனுப்பி வெளில யார்க்கிட்டயாவது சொன்னா கொலை பண்ணிடுவேன்னு மிரட்டறது இப்படியெல்லாம் பண்ணிருக்கான். வீட்டுல பொம்மைய பார்த்து இவளாவே அப்படி செய்யறானு நினைச்சு அடிச்சுருக்காங்க. இவளுக்குப் பயம். அப்புறம் 10 வயசுல வீட்டுக்கு வந்த உறவுக்காரப் பெரிய பையன் ஒருத்தன் இவள தன் மேல படுக்க வைச்சு…..அப்பதான் இவளுக்குத் தெரிஞ்சுருக்கு அந்த செக்ரட்டரி செஞ்சது ஏதோ சரியில்லைனு….அப்புறம் இவ வளர்ந்து வரும் போது கொஞ்சம் புஷ்டியா இருப்பா போல. அப்ப பசங்க டீஸ் பண்ணினது. இப்படி, இன்னும் சில சம்பவங்கள் இதெல்லாம் பாதிச்சுருக்குனு தோணிச்சும்மா”

“ரொம்ப பாவம்டா. சம்யுக்தா. அவ ரொம்பவே பாதிக்கப்பட்டுருக்கா. அது இப்ப வேற விதமா….அடையாளச் சிக்கல்ல…வந்து நிக்குது..”

“ஓகே! அவ அச்சீவ் பண்ணறதுக்கு நான் தடையா இருக்க மாட்டேனேம்மா. இன்ஃபேக்ட் நான் அவளுக்கு ஹெல்ப் பண்ணுவேனே.”

“அங்கதான் இருக்கு பாயின்ட்! அப்புறம் அவ அச்சீவ் பண்ணதுக்கு நீதான் காரணம்னு ஆயுடுமே! சம்யுக்தாவின் கணவன் கார்த்தி! நாட் அஸ் கார்த்தியின் மனைவி சம்யுக்தா. சம்யுக்தானு தான் அறியப்படணும். ஆனா இந்தப் பிரச்சனை அவ்வளவு ஈசியா வெளில தெரியாது. அதுதான் சிக்கல்..”
  

“ம்ம்ம்…இப்ப புரியுது அவ பிரச்சனை. ஓகேமா நான் அவகிட்ட பேசிப் பேசி அவள எப்படியாவது புரிஞ்சுக்க வைக்கறேன்.”

“உன் மனசுல அவதான் அப்படினா, உன்னால முடியும்னா கண்டிப்பா நீ அவளை வெளிக்கொணர ட்ரை பண்ணு கார்த்திக். யு கேன்! ஆனா அவ முதல்ல உன்னோடு பேசணும், அவ ப்ராபளத்தை அவ புரிஞ்சுக்கணும்…ம்ம்ம் இது உன் லைஃப். உன் சந்தோஷம். ஆல்த பெஸ்ட்டா கண்ணா. நாங்க உனக்கு சப்போர்ட்டிவா ஏன் உங்க ரெண்டுபேருக்குமே சப்போர்ட்டிவா இருப்போம்..”

கார்த்தி மனம் நெகிழ்ந்து அம்மாவின் மடியில் அப்படியே படுத்துக் கொண்டான். மனதின் பலம் கூடியது போல் இருந்தது. இந்த அன்பினால் எதை வேண்டுமென்றாலும் சாதிக்கலாம் என்று மனதில் நினைத்துக் கொண்டான்.

இப்போதும் அதே போன்று அம்மாவின் மடியில்தான் படுத்திருக்கிறான்.

“அம்மா நாளைக்கு நான் சம்யுக்தாவைப் பார்க்கப் போறேன்.”

“டேய் அப்ப நாங்க?.”

“அம்மா டோன்ட் பி எக்சைட்டட்! என்னவோ பொண்ணு பாக்க போறா மாதிரி…. நான் முதல்ல போய் பார்த்துட்டு அவ எப்படி இருக்கானு பார்த்துட்டு வரேன். அப்புறம் நாம எல்லாரும் போலாம்..ஓகே?” என்று அம்மாவைத் தன் தோளோடு அணைத்துக் கொண்டான். தன் தங்கையிடம் சென்னைக்கு ஃப்ளைட் டிக்கெட் பார்க்கச் சொன்னான். வாசலில் அழைப்பு மணி ஒலித்தது. திறந்தால், சம்யுக்தாவின் பெற்றோர்!
**************************************************************************************************
சென்னையில்......

அழைப்பு மணி ஒலிப்பது கேட்டதும், சம்யுக்தா அஞ்சலையாக இருக்கும் என்று நினைத்து, க்ரில் வழி பார்த்தால் அஞ்சலையேதான்.

“அம்மா நான் ஆஸ்பத்திரிக்குப் போறேன். மதியமா வேலைக்கு வரேன்.” என்று சொல்லிவிட்டுச் சென்றாள். கதவை மூடிவிட்டுத் தன் வேலையைப் பார்க்கத் தொடங்கினாள். க்ளினிக் சென்றாள். மனம் ஓடவில்லை. கார்த்தியின் நினைவு அலைக்கழித்தது. கேஸ் ஒன்றும் பெரிதாக இல்லை. 3 மணி அளவில் வீட்டிற்கு வந்துவிட்டாள்.

வந்ததும், காஃபி குடிக்கலாம் என்று காஃபி தயார்செய்த போது கார்த்தியின் நினைவு. அவன் இங்கு என்றால் ஹாட் காஃபிதான் குடிப்பான் என்று நினைத்துக் கொண்டே கலந்த போது, அழைப்பு மணி ஒலிக்கவே, யாராக இருக்கும் என்று நினைத்து க்ரில் வழி பார்த்ததும் ஸ்தம்பித்தாள். மகிழ்ச்சி ஒருபுறம், உணர்ச்சிகள் மறுபுறம். கதவை மெதுவாகத் திறந்தாள்..

“குட் ஈவினிங்க் சம்யுக்த்! திஸ் இஸ் ஃபார் மை லவ்” என்று தான் கொண்டுவந்த ரோஜா பூவை அவளுக்குக் கொடுத்தான். வியப்பிலிருந்து இன்னும் மீளாமலேயே அவனையே பார்த்துக் கொண்டு அந்த ரோஜாவை வாங்கினாள். சத்தமே எழாமல் உதடுகள் மட்டும் “தேங்க்யு” என்ற வார்த்தைகளை உதிர்த்தது.  

“ஹேய் என்ன அதிசயம்! அப்ப பார்த்தா மாதிரியே இந்த 40 வயசிலயும் இருக்க! உன் தலைமுடி நரைக்கத் தொடங்கியிருக்கும்னு நினைச்சு வந்தா….ஓ! யு லுக் வெரி யங்க்!!” என்று கலகலவென சிரித்துக் கொண்டே அவளது பதிலுக்குக் காத்திராமல் உள்ளே வந்து உட்கார்ந்தான்.

“ஹேய்! என்ன பேச்சே இல்லை? என்னடா நம்ம வீட்டுக்குள்ள நம்ம கார்த்தி, 15 வருஷத்துக்கு அப்புறம், சொல்லாமக் கொள்ளாம இப்படி திடீர்னு கண் முன்னாடி வந்து நிக்கறானே என்ன பண்றதுனு தெரியலையோ……கம கமனு காஃபி மணக்குதே” என்று சொல்லிக் கொண்டே எழுந்து கிச்சனுக்குச் சென்றான். அவளும் பின்னாலேயே சென்றாள்.

சம்யுக்தா இன்னும் பிரமிப்பிலிருந்து மீளாமல் பார்த்துக் கொண்டே இருந்தாள். அதே கார்த்தி! இன்னும் மாறவே இல்லை. பெரிய லெவலுக்குப் போயிருந்தாலும் அதே சிம்பிள் கார்த்தி!

“என்ன சம்யுக்த் அப்படியே என்னை பார்த்துட்டுருக்க? ஓ! நான் எப்படி இன்னும் அப்படியே சின்னப் பையனா இருக்கேன்னுதானே?!!” என்று கண்சிமிட்டினான். அதே கண் சிமிட்டல்!

“சரி நீ எனக்குக் காஃபி கொடுக்க மாட்ட. நீ கலந்து கொடுத்து எவ்வளவு வருஷமாச்சு? சரி நானே உனக்கும் கலக்கறேன்” என்று போனவனின் கையைப் பிடித்துத் தடுத்தாள். அவனை பார்த்து புன்னகைத்தாள். கண்ணில் கண்ணீர் எட்டிப் பார்த்தது. கார்த்திக்குப் பரவசம். கார்த்தி அவளது கண்ணீரைத் துடைத்தான்.

“நோ க்ரையிங்க் ப்ளீஸ் சம்யுக்த்! சரி காஃபி கொண்டுவா. குடிச்சுக்கிட்டே பேசலாம்…”

அவள் இருவருக்கும் காஃபி கொண்டுவந்து அவன் கையில் கொடுக்கவும், அவள் தன் கையில் வைத்திருந்த அந்தக் கோப்பையை கார்த்தி பார்த்ததும்,

“ஹேய் அப்ப நீ என்னை டெய்லி முத்தமிட்டுக்கிட்டுதான் இருந்திருக்கனு சொல்லு.” என்று அவள் அருகில் காதருகில் ரகசியம் பேசினான். சம்யுக்தாவிற்கு அவளையும் அறியாமல் உடல் சிலிர்த்தது. அவளுக்கு அப்போதுதான் புரிந்தது, தன் கையில் கார்த்தி முன்பு பயன்படுத்திய கப். அவளுக்கே தெரியாமல் கார்த்திதான் அவள் நினைவுகளை இத்தனை வருடங்களாக ஆக்ரமித்துக் கொண்டிருந்திருக்கிறான்! மெதுவாக இவ்வுலகிற்கு வரத் தொடங்கினாள்.

“வெல்..சம்யுக்த் ஜோக்ஸ் அபார்ட்……நீ எப்படியிருக்க?”

“குட்!”

“தாங்க் காட். பாசிட்டிவ் ரிப்ளை”

“பாசிட்டிவா நினைக்கற நீயே, நான் அப்படியே இருப்பேன்னு நினைச்சியோ?” மெதுவாக சம்யுக்தாவின் குரல் எழுந்தது. கார்திக்கு இது அடுத்த பாசிட்டிவ் அறிகுறியாகப் பட்டது.

“ஹேய் நெவர்! காலமும், உன் அனுபவமும் உன்னை மாற்றும்னு எனக்கிருக்கும் நம்பிக்கை. இப்பவும் உனக்கு அடையாளம் இருக்கு சம்யுக்த்! சம்யுக்தானா எல்லாரும் அறியும்படியான நீ ஒரு நல்ல கைனேக்காலஜிஸ்ட்னு பலருக்கும், எனக்கும் தெரியும். இருந்தாலும் உன் மனசுல இருக்கற…ம்ம்ம் ஸாரி.....”

அவளுக்கு வியப்பு. “பரவல்ல…சொல்லு கார்த்தி…..நான் ஹர்ட் ஆகிடுவேனோனு நீ தயங்கற இல்லை? ஐ வோன்ட்!

“இப்பவும் நீ பிம்பம் போட்டு வைச்சுருந்த அந்த ஐடென்ட்டி இல்லைன்ற அந்தக் குறை..…என்ன எனக்கு எப்படித் தெரியும்னு பார்க்கறியா. உனக்கு மெயில் கொடுத்தது எல்லாமே உன்னை இந்த ஃபீலிங்க்லருந்து வெளில கொண்டு வரத்தான். உன்னோடு நிறைய பேசறது போலத்தான் கொடுத்தேன். நீ ரிப்ளை பண்ணலை. அது நான் கெஸ் பண்ணினதுதான். நீ டிப்ரெஸ்ட்னு தோணிச்சு. ரொம்ப கூடிடக் கூடாதுதுனு நீ எப்படி இருக்கனு உன்னை பத்தித் தொடர்ந்து இன்ஃபர்மேஷன் கேதர் பண்ணிக்கிட்டேதான் இருந்தேன். இடையில ரெண்டு முறை இந்தியா வந்தேன். ஆனா, உன்னை தூரத்துல இருந்து பார்த்துட்டுப் போய்ட்டேன். நீ அப்ப இன்னும் மீண்டு வந்துருக்கலை…”

“ஓ! மை காட்! ரெண்டு முறை வந்தியா? முன்ன மாதிரி இல்லைதான். உன்கிட்ட நான் அப்படிப் பேசினதுக்கு அப்புறம் ரொம்ப மன அழுத்தம் வந்துச்சு. என் மனசு என் அறிவு சொன்ன அறிவுரைய கேக்கல. கிட்டத்தட்ட ஒருவிதமான ஐடென்டிட்டி பிரச்சனைனு தெரிஞ்சுச்சு. அதுல என் ஃபீமேல் சாவனிசம் சேர்ந்துருச்சு. அதனால டிப்ரஷென். வேலைல பிரச்சனை இல்லைனாலும், 2 வருஷம் கஷ்டப்பட்டேன். எனக்கு என் பிரச்சனை புரிஞ்சுது. வந்தனா சைக்கியாட்ரிஸ்ட் தெரியும்ல? அவங்க கன்சீவ் ஆனதும் கன்சல்டேஷன், பிரசவம் எல்லாம் அப்ப நான் வேலை பார்த்த கிளினிக்லதான். எனக்குப் பழக்கமானாங்க. அவங்களாவே என்கிட்ட பேசிப் புரிஞ்சுகிட்டாங்க. ‘மருந்து எதுவும் வேண்டாம், எப்ப நீ உன் பிரச்சனைய புரிஞ்சுகிட்டயோ, ஜஸ்ட் கவுன்சலிங்க் போதும். உனக்குத் தோணும் போதெல்லாம் எங்கிட்ட பேசுனு’ சொல்லி நிறைய பேசினாங்க. உணர வைச்சாங்க. இவ்வளவு வருஷத்துல நான் அதுலருந்து மீண்டுட்டேன்னு சொன்னாலும், எனக்கு இன்னும் கொஞ்சம் நான் நினைச்ச என் அடையாளத்தை இழந்த வலி உள் மனசுல இருக்கு.”

“உன்கிட்ட ஒன்னு சொன்னா தப்பா எடுத்துக்க மாட்டியே? சொல்லட்டா? உங்கிட்ட என்னால எதையும் மறைக்க முடியல சம்யுக்த்”

அவளுக்கு ஒரு புறம் மகிழ்வாகவும், பெருமையாகவும் இருந்தாலும், இப்போது இப்படியான கார்த்திக்குத் தான் சமமானவளா என்று தோன்றாவும் செய்தது. கில்டி ஃபீலிங்க் வேறு. சுதாரித்துக் கொண்டு, “சொல்லு கார்த்தி. இப்போது மனம் நிறையவே பக்குவப்பட்டுருச்சு.”

“உனக்கிருந்த பிரச்சனை அவ்வளவு ஈசியா வெளில யாருக்கும் தெரிய வராது. அதுதான் பெரிய பிரச்சனை. நான் எங்கம்மாகிட்ட பேசினேன். அவங்கதான் கிளியர் பண்ணினாங்க. உடனே வந்தனாவ காண்டாக்ட் பண்ணினேன். வந்தனா என் சீனியர், நல்ல ஃப்ரெண்டும் கூட. அவங்களுக்கு மெயில் கொடுத்து பேசினேன். உன்னை எப்படியாவது காண்டாக்ட் பண்ணச் சொல்லி…உன்னை உன் பிரச்சனைலருந்து வெளில கொண்டுவரணும்னு. அப்படித்தான், இப்ப நீ சொன்னது. உன்னாலயும் என்னை மறக்க முடியாதுனு தெரியும், நான் உன் மனசுல இருக்கேன்னும் தெரியும். ஆனா அத தடுத்தது எதுனா, நீ உன் மனசுல உருவாக்கி வைச்சுக்கிட்ட ஒரு அடையாளம், அந்தச் சிக்கல், அதனால ஏற்பட்ட தாழ்வுமனப்பான்மைதான்”

“அப்ப இருந்த அதே அமுக்குத் தனம் உங்கிட்டருந்து போகலை. அது சரி நீ இந்த ஆராய்ச்சி பண்ணினதுக்கு நான்தான் பின்புலம்னு எல்லாம் பேசியிருக்க! எப்படி அது? இன்னிக்குத்தான் டீடெய்ல்டா வாசிச்சேன் நியூஸ!” என்று சொல்லிப் புன்னகைத்துவிட்டு தன் கைவிரல்களை மடக்கி விரித்து அதையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். சம்யுக்தா இப்போது தெளிவாகப் பேசினாலும், இன்னும் ஏதோ ஒன்று அவளைத் தயங்க வைக்கிறது என்பதை கார்த்தி உணர்ந்தான்.

"நீ நிச்சயமா மறந்துருக்கமாட்ட? நினைவிருக்கா நாம, நீ கைனே ஆகணும்னும், இந்த ஸ்டெம் செல் ஆராய்ச்சில நாம ரெண்டு பேரும் ஈடுபடணும்னு சொன்னது அதப் பத்தி டிஸ்கஸ் பண்ணினது....இப்ப நான் பண்ணிருக்கறது ஒரு தொடக்கம்தான். நீ இன்னும் நிறைய பண்ணலாம்....உன்னால முடியும்"

"...................." அவள் யோசிக்கத் தொடங்கினாள்.

“லு சம்யுக்த் லெட் அஸ் கம் டு அவர் லைஃப்.” என்று சொல்லி அவளது விரல்களை தன் விரல்களுடன் கோர்த்து இரு கைகளையும் சேர்த்துக் கொண்டான்.

“இப்ப நீ அல்மோஸ்ட் உன் பிரச்சனைலருந்து வெளில வந்துட்டல்ல. மிச்சம் இருக்கற உன் தாழ்வுமனப்பான்மை, தயக்கம் எல்லாம் உன்னை விட்டுப் போயிரும். நாம சேர்ந்து நம்ம வாழ்க்கையைத் தொடங்குவோம். என் கூட என் மனைவியா இருக்கறதுனால உன் அடையாளத்தை நீ இழக்க மாட்ட. நீ சம்யுக்தாவாகவே இரு. நீ இழந்ததா நினைக்கற அந்த அடையாளத்தையும் நீ பெறலாம். உன்னால முடியும்! உன் இடம் உனக்கானதுதான். எனக்கு உன் அன்பு மட்டும் போதும். ஏன்னா நீ ரொம்ப நல்லவள். நீ நிறைய ஏழைப் பெண்களுக்கு ஃப்ரீயா சிக்கலான பிரசவம் பார்க்கறன்றதும் தெரியும்.  என் அன்பும், ஆதரவும் எப்போதும் உனக்கு உண்டு."

அவளுக்குப் புரிந்தது தன்னை இத்தனை வருடங்கள் இயக்கியது கார்த்தியின் நினைவும் அவனது எண்ணங்களும்தான் என்று. "யெஸ் கார்த்தி, உன்னோட எண்ணங்கள் என்னையும் அறியாம எனக்குள்ளும் பதிஞ்சுருந்துருக்கு. அதுதான் இதுக்கெல்லாம் காரணம்னு புரியுது"

அவள் கைகள் அவனது விரல்களை இறுகப் பற்றிக் கொண்டன. அவள் கண்களிலிருந்து வழிந்த நீர் கார்த்தியின் கைவிரல்களை நனைத்தது. கார்த்திக்கு மெய் சிலிர்த்தது! அவள் தலையை வருடி அவளைத் தன்னோடு அணைத்துக் கொண்டான்.

கண்களைத் துடைத்துக் கொண்ட சம்யுக்தா, கார்த்தியிடம் ‘ஒரு நிமிடம் என்று சைகையால் உணர்த்திவிட்டு, தன் அலைபேசியை உயிர்ப்பித்தாள்.

“அஞ்சலை உங்க பொண்ணையும், அந்தப் பையனையும் எங்க வீட்டுக்குக் கூட்டிட்டு வாங்க. இங்க ஒரு விஐபி இருக்காரு. அவர்கிட்ட பேசினா அழகா பேசி கிளியர் பண்ணிடுவாரு…” என்று சொல்லி கார்த்தியை ஓரக் கண்ணால் பார்த்துப் புன்னகைத்தாள். கார்த்திக்குத் தன்னிடம் உரிமை கொண்டாடும் தன் பழைய சம்யுக்தாவைப் பார்த்த சந்தோஷம். சம்யுக்தா மீண்டும் அலைபேசியில் எண்களை ஒற்றிட அவளைப் பேச விடாமல் தடுத்த கார்த்தி, தன் அலைபேசியை எடுத்து

“எல்லாரும் புறப்பட்டு வாங்க” என்று தன் அம்மாவிடம் சொல்லிவிட்டு, சம்யுக்தாவை அணைத்துக் கொண்டு, “உங்க அம்மா அப்பா இப்ப எங்கருக்காங்க தெரியுமா?” அவள் பதில் சொல்லுமுன், “தில்லில எங்க வீட்டுல” என்று சொல்லி அவளை வியக்க வைத்து, அவள் தோளில் முகம் புதைத்துக் குறும்புச் சிரிப்புடன், இறுக அணைத்துக் கொண்டான். 
                   
                               முற்றும்...

-------கீதா