அடையாளம் - 2

15 வருடங்களுக்கு முன், அமெரிக்காவில், மருத்துவக் கல்லூரி ஒன்றில் சிறப்பு அறுவை சிகிச்சைப் பயிற்சி பெறுவதற்கு முன் அந்நாட்டு மருத்துவ உரிமம் பெறுவதற்கான சிறப்பு வகுப்புகள் தொடங்கி சில மாதங்கள் கடந்திருந்தது. உரிமம் பெற்றாலும், அறுவை சிகிச்சைப் பயிற்சி கிடைப்பது என்பது அத்தனை எளிதல்ல. 

அங்கு பல நாட்டைச் சேர்ந்த மாணவ, மாணவிகள் சேர்ந்திருந்தனர். வகுப்புகள் முடிந்ததும், அவ்வகுப்பு மாணவ மாணவிகள் தங்களுக்குப் புரியாத பாடங்களை கார்த்தியிடம் கேட்டுக் கற்றுக் கொள்ள அவனை சூழ்ந்து கொள்வார்கள். கார்த்தியும் மாலை நேரங்களில் 2 மணி நேரம் அவர்களுக்குச் சொல்லிக் கொடுப்பது வழக்கம். சக மாணவ, மாணவிகள் எப்படியான சில்லியான கேள்விகள் கேட்டாலும் அவர்களை இளக்காரமாகப் பார்க்காமல் விரிவாகச் சொல்லிக் கொடுப்பான். அப்படியான ஒரு நல்ல குளிர் நாளில் தான்….

“ஹை! கார்த்தி, யு டீச் வெரி வெல் யா…ர். யு க்னோ எ லாட்… யு ரெஸ்பெக்ட் வுமன் எ லாட்! யு ஆர் ரியலி க்ரேட்!”

இது என்ன இப்படி திடீர்னு இந்தப் பொண்ணு சம்யுக்தா என்னைப் பற்றி சொல்லுகிறாள் என்று வியந்தான். குழம்பினான்.

“இஸ் இட்? தாங்க்ஸ். ஆர் யு ஃப்ரம் தமிழ்நாடு? இஃப் ஸோ தமிழ்ல பேசலாமா? இப்படியே நடந்துகிட்டே பேசலாமா”

“ஷ்யூர். யெஸ் நான் தமிழ்நாடுதான். தமிழ் தெரியும். ஆனா, இங்கிலிஷ் தான் அதிகம் பேசறதுனால….”

“ஓ! பரவால்ல.”

“ஆமா..நீ எப்படி இப்படிப் பொறுமையா எல்லாருக்கும் சொல்லிக் கொடுக்கற? எல்லாம் தெரிஞ்சு வைச்சுருக்க..எப்பவுமே ரேங்க் ஹோல்டரோ?”

“ஹஹாஹஹ்ஹ்ஹ்”

“ஏன் சிரிக்கற?”

“சொல்லிக் கொடுக்கறதுக்கு ரேங்க் ஹோல்டரா இருக்கணும்னு ஏதானும் இருக்கா என்ன…..ம்?”

“புத்திசாலியா இருந்தாத்தானே இப்படிச் சொல்லிக் கொடுக்க முடியும்?”

“ஸோ, ராங்க் வாங்கறவங்க எல்லாரும் ரொம்ப அறிவாளி, எல்லா அறிவாளியும் ரேங்க் வாங்குறவங்க, நல்லா சொல்லித்தருவாங்கனு நினைக்கற இல்லையா”

அவள் பதில் சொல்லாமல் கார்த்தியையே பார்த்துக் கொண்டு நடந்தவள், கால் இடறிடத் தடுமாறி சமாளித்தாள்.

“பார்த்து. ஆர் யு ஓகே?” என்று சொல்லிவிட்டு கார்த்தி தொடர்ந்தான். “இந்த மாதிரியான ஒரு பொதுவான கருத்து நம்ம மக்கள்கிட்ட இருக்கு. நான் அத தப்புனு சொல்ல மாட்டேன். ஆனா, உனக்கு ஒன்னு தெரியுமா? பெரிய படிப்பெல்லாம் படிக்காதவங்க, ஏன் ஸ்கூல், காலேஜ் கூட ரொம்ப போகாதவங்க பலர் நல்ல டீச்சர்ஸ். நல்ல வாசிக்கற பழக்கம், தெரிஞ்சுக்கற ஆர்வம், தெரிஞ்சுக்கறத அப்ளை பண்ணிப் பார்க்கறது, மாற்றுச் சிந்தனை, சமயோசித புத்தி இதெல்லாம் தான் வாழ்க்கைக்கு ரொம்ப தேவைனு எனக்குத் தோணும்.”

“அப்போ நீ ரேங்க் ஹோல்டர் எல்லாம் இல்லையா?”

மீண்டும் கார்த்திக் சிரித்தான்.

“இல்லை. பொதுவா சமூகத்தோட அகராதிப்படி பார்த்தா, நான் ஸ்கூல்ல பிலோ ஆவெரெஜ், கடைசி பரீட்சையிலதான் ஏதோ பாஸாகி அடுத்த க்ளாஸ் போனேன்..…கடைசி பெஞ்ச் பையன், காலேஜ்ல ஏதோ கொஞ்சம் மேல போனேன். அவ்வளவுதான்…”

“ரியலி சர்ப்ரைசிங்க்!  ஆனா, நீ இங்க க்ளாஸ்ல கேக்குற டவுட்ஸ், உன் டிஸ்கஷன், உன் பதில்கள், டீச்சர்ஸ் உன்னை புகழறது எல்லாம், நீ ரேங்க் ஹோல்டர்னு நினைக்க வைச்சுச்சு”

தன் முதுகுப் பையை முன்னால் இழுத்துக் கொண்டே, தலையைச் சாய்த்து புன்சிரிப்பொன்றை உதிர்த்துக் கொண்டு பெரிதாக மூச்சை இழுத்து விட்டான்.. “நீ ரைட் ஃப்ரம் ஃபர்ஸ்ட் ஸ்டாண்டர்ட் எப்பவுமே ஃபர்ஸ்ட்தான் இல்ல?. காலேஜ்ல கூட கோல்ட் மெடலிஸ்ட் இல்லையா”

“ம்ம்ம்….”

“பெரிய விஷயம்தான் அது”

“பெண்களை மதிக்கற இப்படியான ஆண் பையனை இப்பத்தான் பார்க்கறேன்.!”

இதற்கும் கார்த்தியின் பதில் சிரிப்புதான். ஆனால் அவன் மனதுள், இவளுக்கு ஏதோ காயம் ஏற்பட்டிருக்கிறது. அதுவும் ஏதோ ஒரு ஆணினால், இல்லை ஆண்களால் இருக்கலாம். ஆனால் இப்போது அதைப் பற்றிக் கேட்பது நல்லதல்ல. சரியான தருணமும் அல்ல. அவளாகச் சொன்னால் சொல்லட்டும். இல்லை அப்புறம் பார்த்துக் கொள்ளலாம் என்று நினைத்துக் கொண்டே வந்தவன் சட்டென்று நின்றான். வழியில், தன் கிளைகளைக் குடை போல் விரித்து அழகான ரோஸ் நிறமும், ஆரஞ்சு நிறமும் கலந்த ஒருவிதமான மனதை மயக்கும் நிற இலைகளை உதிர்த்து ஒய்யாரமாக நின்றிருந்தது ஜப்பனீஸ் மேப்பிள் மரம்.

“என்னாச்சு கார்த்தி? அப்படியே நின்னுட்ட…ஏதோ ஆழ்ந்த யோசனை வேற போல?”

“இல்ல தினமுமே இப்படிப் போகும் போது இந்த மரத்தோட அழகுல கொஞ்ச நேரம் லயிச்சு அழக ரசிச்சுட்டுப் போறது வழக்கம். இன்னிக்கு நிறையவே இலைகளை உதிர்த்து ஏதோ கார்ப்பெட் விரிச்சுருக்கறா மாதிரி….ஆ! என்ன ஒரு அழகு!! மனிதன் இயற்கையை மிஞ்சறதா நினைச்சுட்டு எத்தனை உயரம் தொட்டாலும், விதவிதமா செயற்கை கலர்கள் உருவாக்கி வர்ணம் அடிச்சு படம் வரைஞ்சாலும்…. இயற்கை இயற்கைதான்…இல்ல!!”

“நேச்சர் லவ்வர்?”

“ம்ம்ம்…சின்ன வயசுலருந்தே இயற்கையோடு இணைஞ்சு வாழணும்னு நினைப்பேன்…”

“பை த பை, கார்த்தி கஃபேட்டரியா கிட்ட வந்துட்டமே. ஒரு கப் காஃபி?”

“ஓகே!” என்று கார்த்தி தோள்களைக் குலுக்கிப் பதிலளிக்க இருவரும் காஃபி ஷாப்பிற்குள் சென்றார்கள்.

“கார்த்தி என்ன சாப்பிடற?”

“எந்த காஃபினாலும் சில்லுனு….”

“ஹேய்! என்ன நீ. ஏற்கனவே செமையா குளிருது. கோல்ட் காஃபி வேணும்ற…”

“இந்த ஊர்ல கோல்ட் காஃபிதான் சாப்பிடணும். சூடா காஃபினா அது நம்மூர்தான்…” என்று சன்னமான குரலில் சொல்லிச் சிரித்தான்.

ஸம்யுக்தா தனக்கு ஒரு ஹாட் காஃபி மோக்காவும், கார்த்தி தனக்கு ஒரு கோல்ட் காஃபி லாட்டெயும் ஆர்டர் செய்தார்கள்.

“உனக்கு நிறைய ஃப்ரென்ட்ஸ் உண்டோ கார்த்தி? நீ எல்லார்க்கிட்டயும் மூவ் பண்ணுற, ஹெல்ப் பண்ற. எல்லார்கிட்டயும் சிரிச்சு பேசுற. சொல்லிக் கொடுக்கற. ஈசியா பழகிடுற…”

கார்த்தி புன்னகை ஒன்றை உதிர்த்து, “ம்ம்ம் அது ரொம்ப முக்கியம் லைஃப்லனு அம்மா அடிக்கடி சொல்லி என்னைப் பழக்கப்படுத்தினதும் அவங்கதான்..”

“யு ஆல்வேஸ் ஸ்மைல் ஃபார் எவ்ரிதிங்க்! ஆனா, நான் இன்ட்ரோவெர்ட். யார்க்கிட்டயும் டக்குனு பழகிடறது இல்ல. ஃப்ரென்ட்ஸ் ரொம்ப கம்மி.”

“ம்ம்ம், பரவால்ல….இருந்தாலும் நீ முடிஞ்சா மாத்திக்க முயற்சி செய்…அது உனக்கு நல்லது…” என்று அவர்கள் பேசிக் கொண்டிருக்கும் போதே காஃபி நுரையுடன் வந்தது.

“ஐ வுட் லைக் டு கன்டினியு திஸ் ஃப்ரென்ட்ஷிப் வித் யு கார்த்தி. வில் யு?”

“நிச்சயமா. ஏன் உனக்கு அதுல என்ன சந்தேகம்?” அவளுக்குள் ஒரு இன்செக்யூர்ட் ஃபீலிங்க் இருக்கிறதோ என்றும் கார்த்திக்குத் தோன்றியது. பொதுவாகவே பெண்களுக்கு ஒரு இன்செக்யூர்ட் ஃபீலிங்க் இருக்குமாமே! அதுதானோ இல்லை இது அதையும் மீறியதாக இருக்குமோ என்றும் நினைத்துக் கொண்டே காஃபியை உறிஞ்சிக் கொண்டிருக்க….

கார்த்தியையே  பார்த்துக் கொண்டிருந்த சம்யுக்தா கண்களின் வழியாகத் தன் மனதில் கார்த்தி மெதுவாக நுழைவதை உணர்ந்தாள். கார்த்தி நிமிர்ந்ததும் சட்டென்று சம்யுக்தா  காஃபியை சிப்பினாள்! 

“அம்மா, காஃபி ஆறியே போயிருக்கும் இப்பத்தான் குடிக்கிறீங்களா. அப்படி என்னம்மா யோசனை?” அஞ்சலையின் குரல் சம்யுக்தாவின் நினைவுகளை சற்று ஒரங்கட்டியது.

“ம்ம்ம்ம் ஒன்னுமில்லை அஞ்சலை… வேலை முடிஞ்சுருச்சா?”

“வேலை முடிஞ்சுருச்சும்மா. அது சரி…அப்ப என் பொண்ணு தன் மனசுல யாரையோ நினைச்சுருக்கும்னு நினைக்கிறீங்களாம்மா. அதான் அந்தப் பையன வேணான்னுத்துக்குக் காரணமோ?”

“அப்படி உறுதியா சொல்லலை அஞ்சலை. .இருக்கலாமோனு.. அவ்வளவுதான். நான் பேசிப் பார்க்கிறேன்”…..என்று அஞ்சலையை அனுப்பிவிட்டு, மறு நாளைக்கான மருத்துவக் குறிப்புகள் எழுதி வைத்திருக்கும் நோட்டினை எடுத்துப் புரட்டத் தொடங்கினாள். மனதை மீண்டும் நினைவலைகள் விசா இல்லாமலேயே அமெரிக்காவிற்கு அழைத்துச் சென்றது.

இருவரும் கல்லூரி அருகில் வேறு, வேறு பகுதியில், கல்லூரியிரியிலிருந்து 10 நிமிட நடை தூரத்தில் தங்கியிருந்தனர். ஒரு ஞாயிறன்று, கார்த்தி தனது பாடத்திற்கான குறிப்புகளை எடுத்துக் கொண்டிருந்த போது தொலைபேசியில் சம்யுக்தாவின் அழைப்பு வரவே எடுத்துப் பேசிட சம்யுக்தாவின் பதட்டமான குரல்….

------கீதா