அடையாளம் - 1

படம் இணையத்திலிருந்து

மணி 4 என்று டிஜிட்டல் கடிகாரம் ஒலி எழுப்பிப் பேசியது. திடுக்கிட்டு விழித்தாள் சம்யுக்தா. 

ஓ! மணி நான்கா? அவ்வளவு நேரம் தூங்கியிருக்கிறேனா? அப்போதுதான் உரைத்தது தான் மதிய உணவிற்குப் பிறகு, ஹாலில் இருந்த மூங்கில் கூடை சாய்வு நாற்காலியில் சாய்ந்து கொண்டு செய்தித்தாள் வாசிக்கத் தொடங்கி ஏதேதோ நினைவுகளில் மூழ்கிட, செய்தித்தாள் நெஞ்சின் மேல் சரிந்திட தான் அப்படியே உறங்கிப் போயிருக்கிறோம் என்பது. ஞாயிற்றுக் கிழமை. என்றாலும் காலையில் மருத்துவமனை வரை சென்று ஏதேனும் முக்கியமான கேஸ் இருக்கிறதா என்று எட்டிப் பார்த்துவிட்டு வந்து, உணவு உண்டு  இதோ மணி 4..

மூக்குக் கண்ணாடியைக் கழட்டி அருகிலிருந்த முக்காலியின் மீது வைத்துவிட்டு, எழுந்து சென்று முகத்தைக் கழுவிக் கொண்டு, சோர்ந்திருந்த மனதிற்கு ஒரு கப் காஃபி குடித்தால் தேவலாம் என்று தோன்றிட சமயலறைக்குள் சென்றாள்.

ஏனோ மனமும், உடலும் சோர்ந்து உள்ளது போல் தோன்றியது. மனம் சோர்ந்தால் உடலும் சோர்வடையும்தான் என்று நினைத்துக் கொண்டிருக்கும் போதே வாசல் மணி ஒலித்தது. அடுப்பிலிருந்த பாலை சிம்மில் வைத்துவிட்டு, அஞ்சலையாக இருக்கும் என்று நினைத்துக் கொண்டே கதவைத் திறந்தாள். அஞ்சலையேதான். அஞ்சலை அந்த வீட்டில் அவர்களுக்கு உதவியாக இருப்பவள். அடுத்த தெருவில் இருப்பவள்.

“என்னமா இன்னிக்கு அசந்து தூங்கிட்டீங்க போலருக்கு. கொஞ்சம் முன்னாடி வந்தேன். பெல் அடிச்சேன் அனக்கம் இல்லைன உடனே ரேஷன் கடை வரைக்கும் போய்ட்டு வந்துரலாம்னு போய்ட்டு வந்தேன்.”

“ஓ! பாருங்க, நீங்க வந்து பெல் அடிச்சது கூடத் தெரியாம தூங்கியிருக்கேன். அம்மாவும், அப்பாவும் இருந்திருந்தா இப்படித் தூங்கியிருக்க மாட்டேன். இருங்க இப்பதான் பால் வைச்சேன் அடுப்புல உங்களுக்கும் சேர்த்துக் காஃபி கலக்கறேன்.”

இன்றைய செய்தித்தாளில் அவனை பற்றிய அந்தச் செய்திதான் தன் மன உளைச்சலுக்குக் காரணம் என்று நன்றாகத் தெரிந்தது.

“என்னாச்சும்மா? பால் பொங்குறது கூடத் தெரியாம என்னவோ யோசனை. ஏதாவது ரொம்பச் சிக்கலான கேஸோ?” என்று கேட்டுக் கொண்டே அஞ்சலை அடுப்பை அணைத்தாள்.

“ஓ! மை காட்”

“ம்ம்ம் சிக்கலான கேஸ் தான் என்று சொல்ல வாய்வரை வந்ததை நிறுத்தி…அதெல்லாம் இல்லை அஞ்சலை…..ஒரு எமர்ஜென்சி கேஸ்….சரி அத விடுங்க…இருங்க காஃபி. குடிச்சுட்டு அப்புறமா வேலை பாருங்க…”

“அம்மா உங்ககிட்ட ஒரு யோசனை கேக்கணும்னு நினைச்சேன் கேக்கட்டுமா? இப்ப நீங்க ஃப்ரீதானேமா?”

“சொல்லுங்க அஞ்சலை”

“என் பெரிய பொண்ணுக்கு பரிசம் பேச வந்தாங்க…..எங்க ஊருதான் தூரத்துச் சொந்தம்…பையன் படிச்சுட்டுப் பட்டணத்துல வேலை செய்யுறாப்ல”

“ஓ! படிச்ச பையன்! நல்ல விஷயம்! என்ன வேலை செய்யறாரு பையன்?”

“அத்த ஏன் கேக்குறீங்க என் பொண்ணு வேண்டாங்குது”

“ஏன் பிடிக்கலையாமா?”

“இது கொளுப்பெடுத்து அலையுது….. நாந்தான் படிக்கலை கஷ்டப்படுறேன்னு பொம்பளைப் பிள்ளை… நாலெளுத்து படிக்கட்டும்னு படிக்க வைச்சது தப்பு போல..படிச்சா இப்படித்தான் போல” என்று சொன்னவள், தான் அதிகம் பேசிவிட்டோமோ? ஐயோ, பெரிய படிப்பு படித்து, நல்ல டாக்டராகக் கல்யாணம் செய்துகொள்ளாமல் வாழும், 40 வயதாகும் சம்யுக்தா தவறாக எடுத்துக் கொண்டுவிடுவாளே என்று தயங்கிட, அதைக் கணித்துவிட்ட சம்யுக்தா..

“அஞ்சலை ஏன் நீங்க தயங்குறீங்கனு தெரியுது. நான் தப்பா எடுத்துக்குவனோனுதானே? அந்தக் காலமெல்லாம் கடந்தாச்சு அஞ்சலை… நீங்க சொல்லுங்க…”

“ஐயோ அம்மா தப்பா எடுத்துக்கிடாதீங்க. உங்க குடும்பங்கள்ல இதெல்லாம் பிரச்சனை இல்லை ஆனா எங்க குடும்பங்கள்ல சனங்க ஏதாவது பேசுவாங்க. எங்க குடும்பங்கள்ல எல்லாம் பொம்பளைப் பிள்ளைய நிறைய படிக்க வைச்சுட்டா பையன் கிடைக்கறது கஷ்டம். பையன் சரினு சொல்லிட்டாப்புல. என் பொண்ணுதான் வேண்டானுது. தான் எஞ்சினியரு. பையன் டிப்ளமாதான். பையன் படிப்பு தன்னை விடக் கம்மினு. இத்தனைக்கும் பையனுக்கு நல்ல வேலை, இவளைவிட சம்பளம் கூடுதலு…”

“அப்புறம் என்ன?”

“அவன் சொல்லிக் காமிப்பானாம். ‘பாரு நான் உன்னைவிடக் கம்மியா படிச்சவன் ஆனா உன்னை விட ஜாஸ்தி சம்பாதிக்கறேன்னு.’ அதான் வேண்டாமாம். என்னென்னவோ பேசுதும்மா. நீங்க அதுகிட்ட கொஞ்சம் பேசுங்கம்மா”

“ம்ம்ம். அவ மனசுல வேற யாரும் இருக்காங்களோ என்னமோ! அஞ்சலை பார்க்கறேன். ஒரு ரெண்டு நாள் டைம் கொடுக்க முடியுமா?” என்று கேட்டுவிட்டு, பேப்பரை எடுத்து அந்தச் செய்தியை மீண்டும் வாசித்தாள். அவனது ஸ்டெம்செல் ஆராய்ச்சி மருத்துவ உலகில் மிகப் பெரிய மைல்கல், சாதனை என்று அவார்ட் வாங்கியிருப்பதைப் பற்றிய செய்தி! இந்தத் தலைப்புச் செய்தியும், அஞ்சலையின் வார்த்தைகளும் சம்யுக்தாவின் மனதை 15 வருடங்களுக்கு முன் இழுத்துச் சென்றது.

அடையாளம் தொடரும்...

--------கீதா