அடையாளம் - 3

https://thillaiakathuchronicles.blogspot.com/2017/04/Identity-1.html முதல் பகுதி

https://thillaiakathuchronicles.blogspot.com/2017/04/Identity-2.html இரண்டாம் பகுதி

முந்தைய பகுதியின் இறுதி வரி....ஒரு ஞாயிறன்று, கார்த்தி தனது பாடத்திற்கான குறிப்புகளை எடுத்துக் கொண்டிருந்த போது தொலைபேசியில் சம்யுக்தாவின் அழைப்பு வரவே எடுத்துப் பேசிட சம்யுக்தாவின் பதட்டமான குரல்….

“கார்த்தி நீ இங்க உடனே வர முடியுமா? நீ இங்கு வா சொல்லறேன். அழுதுவிடுவாள் போல இருந்தது.

“இதோ வர்ரேன்” என்ற கார்த்தி தன் சைக்கிளை எடுத்துக் கொண்டு தான் இருந்த ஜான்ஸன் ஸ்ட்ரீட்டிலிருந்து அவள் தங்கியிருந்த ஃபில்மோர் அவென்யுவிற்கு விரைந்தான். என்னவாக இருக்கும்? கையில் மொபைல் வைத்துக் கொள்ள இயலாத காலம் அது. எப்படி சம்யுக்தாவைத் தொடர்பு கொள்வது என்று கார்த்தி எண்ணிக் கொண்டே அவள் தங்கியிருந்த இடத்தை நெருங்கும் நேரம், சம்யுக்தா வெளியில் வந்துவிட்டாள். அங்கிருந்த அழகான தோட்டம் கார்த்தியின் மனதைக் கவர்ந்தது. ரசிக்கும் நேரம் இல்லை இது.

“கார்த்தி ரொம்ப தாங்க்ஸ் உடனே வந்ததுக்கு…” குரலில் இன்னும் நடுக்கம் இருந்தது.

“எதுவா இருந்தாலும் கூல் சம்யுக்த். பதட்டப்படாதே. இந்தத் தெரு எண்ட்ல ஸ்டார் பக்ஸ் இருக்குல அங்க போய் உக்காந்து பேசலாம்…” 

அவள் கண்களில் கண்ணீர் இதோ கொட்டிவிடுவேன் என்று கட்டியிருந்தது. கார்த்தி சைக்கிளுடன் நடந்தான்.

“எனக்கு உடனேயே வீடு மாறியாகணும். இங்க சேஃப்டி இல்ல.” என்று சொல்லும் போதே சம்யுக்தாவிற்குக் குரல் உடைந்தது.

“ஓகே. மாறலாம். அமைதியா வரியா? ரிலாக்ஸ்.”

“ம்ம்ம்…” ஸ்டார்பக் வந்ததும் வழக்கம் போல் கார்த்தி கோல்ட் காஃபியும், சம்யுக்தா ஹாட் காஃபியும் ஆர்டர் செய்து எடுத்துக் கொண்டு வெளியில் வந்து புல்தரையில் இருந்த ஒரு பெஞ்சில் அமர்ந்தார்கள். ஒரு ஸிப் காஃபி உள்ளே சென்றதும் சம்யுக்தாவிற்குச் சிறிது ரிலாக்ஸ் ஆனது போல் இருந்தது.

“இப்ப ஓகேயா? சம்யுக்த்?”

“யா. ஃபீல் பெட்டர்.”

“இப்ப சொல்லு என்னாச்சு?” அவள் தன் உணர்வுகளை வெளிப்படுத்தட்டும் என்று காத்திருந்தான்.

கொஞ்சம் அமைதி காத்தாள் சம்யுக்தா. இன்னும் 3, 4 ஸிப் விழுங்கிவிட்டுத் தொடர்ந்தாள்.

நாங்க 3 பேர் தனித்தனி ரூம்ல வித் காமண் கிச்சன் தங்கியிருக்கோம்னு சொல்லியிருக்கேன்ல. ஓனர் நம்மூர் ஆளு. நார்த் இண்டியன். மேரிட். வைஃப் கானடால வேலை பாக்கறாங்க. பசங்க வேற ஊர்ல காலேஜ் படிக்கறாங்க.

"அதான் ஏற்கனவே சொல்லிருக்கியே..விஷயத்துக்கு வா.."

"வீக் என்ட் இல்லையா. மத்த 2 ரூம்ல தங்கியிருந்த 2 பசங்களும் வெளிய போயிருக்காங்க. நான் வழக்கம் போல எனக்குத் தேவையானத சமைக்கப் போனேன். என் அப்பா மாதிரியான அவன்…. என் பின்னாடி வந்து என் தோள்ல மேல கை போட்டு ஹக் பண்ணி..ச்சே.….என்று சொல்லி முடிப்பதற்குள் மீண்டும் அவள் குரல் உடைய அவளால் பேச முடியவில்லை.

“ஓகே. நீ மேற்கொண்டு எதுவும் சொல்ல வேண்டாம். பயப்படாத. ஃபர்கெட் இட். நாம ஸ்டூடன்ட்ஸ். வெளிநாடு வேற…. வேண்டாம் பிரச்சனை. இன்னும் 3 மாசம்தான். அப்புறம் க்ளினிக்கல் எக்ஸாம். நம்ம விசா முடிஞ்சு இந்தியா போயிருவோம். இங்குள்ள லா இன்னும் சரியா தெரியாது. ஸோ… விட்டுரலாம்.  நான் தங்கியிருக்கற அப்பார்ட்மென்ட் வீட்டுல இன்னும் ஒரு ரூம் ஃபில் ஆகாமதான் இருக்கு. அத ஃபிக்ஸ் பண்ணலாம். உனக்கு ஆட்சேபனை இல்லைனா.”

“ப்ளடி ராஸ்கல்…. ஸாரி கார்த்தி நான் அப்படித்தான் அவன சொல்லுவேன். இதுல அவன் போட்ட கண்டிஷன்ஸ் இருக்கு பாரு, ஃப்ரென்ட்ஸ் பார்ட்டினு எல்லாம் வரக்கூடாது, ஃப்ரென்ட்ஸ் வீட்டுக்கு வரக் கூடாது. அப்படி இப்படினு…. அந்த ப்ளடி ராஸ்கல, கிழத்த ஒரே தள்ளூ தள்ளிட்டு மேல என் ரூமுக்கு வந்து உன்னை கூப்பிட்டேன். அவன் என் ரூம் கதவ தட்டி, ஏதோ சொல்லிட்டிருந்தான். கெஞ்சினான். நான் கதவைத் திறக்கவும் இல்ல. ப்ளாக்மெயில் பண்ணினேன். அவன் பயந்து போய்ட்டான். நீ வரத பார்த்துட்டுத்தான் நான் வெளில வந்தேன்.”

“பரவால்ல நான் நினைச்சத விட தைரியமாத்தான் இருக்க.” என்று சொல்லி கார்த்தி அவளைப் பார்த்துக் கண் சிமிட்டிச் சிரித்தான். சம்யுக்தாவும் அழுகை, கோபத்திற்கிடையில், "போடா, யு நாட்டி" என்று வெட்கத்துடன் சிரித்தாள்.

மீண்டும் கார்த்தி தொடர்ந்தான். “இனி மேல மேல இதப் பத்திப் பேச வேண்டாம். இந்தாள் கிட்ட செட்டில் பண்ணிட்டு, உன் லக்கேஜ் எடுத்துட்டு நாம அங்க போறோம். ஓகே?” என்று அவர்கள் பேசிக் கொண்டே எழுந்திருந்த போது, மெதுவான குரலில் கார்த்தி,

"பசங்க வராங்க, ரிலாக்ஸ்டா இரு, எதுவும் முகத்துல காமிச்சுக்காத.." என்றான்.

“ஹை! கேர்ட்டி! ஹேய் ஸெம்யு! ஹௌ யா டூயின்?” என்று கேட்டுக் கொண்டே அவர்களது வகுப்பு மாணவ, மாணவிகள் 4 பேர் காஃபியுடன் வந்தார்கள். அவர்கள் சினிமாவுக்குச் செல்ல இருப்பதாகச் சொன்னார்கள். சிறிது பேசிவிட்டு இவர்கள் இருவரும் புறப்பட்டார்கள்.

“ஓகே பை! ஹேவ் எ நைஸ் டே! நாளைக்கு காலேஜில் சந்திப்போம்.”

“பை” என்று சொல்லி கார்த்தியும், சம்யுக்தாவும் புறப்பட்டார்கள். குளிர் காற்று அடித்தது. சம்யுக்தாவிற்கு இப்போது மனம் கொஞ்சம் அமைதியாக இருந்தது. வரும்போது சோகமாகத் தெரிந்த தோட்டம், புள்வெளிகள் இப்போது கண்ணிற்குப் பசுமையாக இருப்பது போன்று தெரிந்தது. மனதில் ஓடும் எண்ணங்களுக்கு ஏற்பத்தான் காட்சிகள் மாறிக் கொண்டே இருக்கும் போலும்!

“தாங்க்ஸ் எ லாட் கார்த்தி”

கார்த்தி வழக்கம் போல் தன் தோள்களைக் குலுக்கி, புருவம் உயர்த்தி அவளைப் பார்த்துக் கொண்டே புன்னகையால் ஏற்றுக் கொண்டான். ‘ஏற்கனவே சம்யுக்தாவிற்கு ஒரு இன்செக்யூர்ட் ஃபீலிங்க் இருப்பது போல் தெரிகிறது. இந்தச் சம்பவம் அதற்கு இன்னும் துணை போகுமோ? எப்படியாவது அதிலிருந்து அவளை வெளிக் கொணர வேண்டும்’ என்று நினைத்துக் கொண்டே அடுத்தடுத்து செய்ய வேண்டியதைச் செய்து சம்யுக்தாவைத் தான் தங்கியிருந்த அபார்ட்மென்டில் தங்க வைத்தான்.

அங்கு 4 ரூம்கள். பொதுவான சமையலறை என்பதால் இவர்கள் இருவரும் சேர்ந்து தங்களுக்கானதைச் சமைத்தார்கள். சாப்பாட்டிற்கான செலவைப் பகிர்ந்து கொண்டார்கள். பாடங்கள், புத்தகங்கள் என்று கார்த்தி சம்யுக்தாவிற்குக் கொடுத்து உதவினான். அவர்கள் நட்பும் மேலும் வலுவானது. நாட்கள் ஓடின. ஒரு நாள் மாலை கல்லூரியிலிருந்து அப்பார்ட்மெண்டிற்குப் பேசிக் கொண்டே நடந்து கொண்டிருந்த போது திடீரென்று சம்யுக்தா ஜப்பனீஸ் மேப்பிள் மரம் அருகில் நின்றாள்.

“கார்த்தி, நான் ஒன்னு சொன்னா நீ எப்படி எடுத்துப்பனு தெரில…ம்ம்ம்”

“எதுவுமே சொல்லாம, எப்படி எடுத்துப்பனு நீயாவே டிசைட் பண்ணினா எப்படி?” என்று கீழே விழுந்திருந்த அந்த மேப்பிள் இலைகளை எடுத்து அதன் அழகை ரசித்துக் கொண்டு புல்தரையில் அமர்ந்தான்.

“பாட சம்பந்தமாவும், வேற சில விஷயங்கள்லயும் நம்ம ரெண்டு பேருக்குள்ளயும் ஆர்க்யுமென்ட்ஸ் வந்தாலும், நிறைய விஷயங்கள், ரெண்டு பேரோட லட்சியங்கள், எண்ணங்கள், ப்ரொஃபொஷன் இப்படி ஒத்துப் போறதுனால நாம வாழ்க்கைலயும் சேர்ந்து வாழலாம்னு தோனுது…..எனக்கு உன்னை ரொம்பப் பிடிச்சுருக்கு கார்த்தி!”

“ம்ம்ம் எனக்கும் உன்னை பிடிச்சுருக்கு. ஆனா, இது ரைட் டைம் இல்லையோனும் தோனுச்சு. சொல்லிருக்கேன்ல என் தங்கை இப்பதான் காலேஜ்ல 2 வது வருஷம், ஆர்க்கிடெக்சர். ஃபேமிலில எனக்கு சில கமிட்மென்ட்ஸ் இருக்குல. அதனாலதான் இன்னும் கொஞ்சம் போனப்புறம் பேசலாமேனு தோனுச்சு…”

“ஓ! ரியலி?!! உன் மனசுலயும் இந்த எண்ணம் இருக்குன்றது ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கு கார்த்தி. தேங்க்ஸ் எ லாட்! கமிட்மென்ட்ஸ் நா அப்போ உங்க வீட்டுல ஏதாவது சொல்லுவாங்களா?”

“ஹேய் நோ! நான் ஏற்கனவே என் அப்பா, அம்மா, தங்கைகிட்ட உன்னை பத்திச் சொல்லிட்டேன். அவங்களுக்கு என் மேல முழு நம்பிக்கை உண்டு”

“இஸ் இட்?! அமுக்கு மாதிரி இருந்து இவ்வளவு வேலை பண்ணிருக்கியா? நான் என் அம்மா கிட்ட நம்ம ஃப்ரென்ட்ஷிப் பத்தி சொல்லிருக்கேன். ஆனா இது பத்தி இனிதான் பேசணும். பட் பிரச்சனை வராது. என் விருப்பம்தான். அப்பாவும் ஒன்னும் சொல்ல மாட்டார். நான் ஒரே பொண்ணுல..”

“ம்ம்ம்” என்று சொல்லிக் கொண்டே ஏதோ யோசனையில் நடந்து வந்து கொண்டிருந்த கார்த்தி, “உன் குடும்ப ஃபினான்ஸியல் ஸ்டேட்டஸ் ஹை…. என் குடும்ப ஃபினான்சியல் ஸ்டேட்டஸ் லோ தான்… பெரியவங்களுக்கு அது தடைக்கல்லா ஆகாம இருந்தா ஓகே னும் தோனுது….பார்ப்போம்..”

“ஹேய். கமான் கார்த்தி! நம்ம எய்ம் பண்ணினத அச்சீவ் பண்ணிட்டு, நாம ஃபொரொஃபஷன்ல செட்டில் ஆனதும் மேரேஜ் பத்தி பேசிக்கலாமே! இல்லையா” என்று சொல்லி கார்த்தியைப் பார்த்தவள் கார்த்தி ஏதோ யோசனையில் இருப்பதைப் பார்த்ததும், “என்ன யோசனை கார்த்தி? நான் சொன்னது சரிதானே?"

“ம்ம் ஐ ஃபுல்லி அக்ரீ வித் யு. கண்டிப்பா…சம்பாத்தியம் இல்லாம மேரேஜ் பத்தி யோசிக்க முடியாது. ஓகே! அடுத்த வாரம் க்ளாஸஸ் முடியுது, அப்புறம் கிளினிக்கல் எக்ஸாம் வருது. ஸோ அதப் பார்ப்போம் எக்ஸாம் முடிஞ்சப்புறம் இதப் பத்திப் பேசலாம்”

“அக்ரீட்! நல்ல குளிருது கார்த்தி. வீட்டுல போய் சமைக்கணுமே.”

“பார்ப்போம் என்ன இருக்குதோ அதை வைச்சு சமாளிப்போம். எதுவும் இல்லைனா நான் ஏதாவது செய்யறேன். ஓகேதானே?” என்று சொல்லிக் கொண்டே வந்த போது தங்கள் அப்பார்ட்மென்டின் அடுத்து இருந்த 7-லெவன் கடை கண்ணில் பட்டதும், எதற்கும் ப்ரெட் வாங்கிக் கொண்டு போகலாம் என்று கார்த்தி  ப்ரெட் வாங்கிக் கொண்டு வீட்டிற்கு வந்து சான்ட்விச் செய்து சம்யுக்தாவிற்கும், தனக்கும் எடுத்து டேபிளில் வைக்கவும், அவளுக்கு அவள் பெற்றோரிடமிருந்து அழைப்பு வந்தது.

அலைபேசியின் ரிங்க் டோன் சம்யுக்தாவின் நினைவுகளைக் கலைத்தது. பார்த்தாள். அவள் பெற்றோர்தான்.

“சம்யு இப்பதான் ரிசப்ஷனுக்குப் போறோம். என்ன செஞ்ச? சாப்டியா”

“இனிதான் சாப்டனும்மா. ப்ரெட் இருக்கு! அப்பா ஓகேதானேம்மா? காலைல கல்யாணம் நல்லா நடந்துச்சா”

“அப்பா ஓகே. கல்யாணம் நடந்துச்சு. என்ன கொஞ்சம் சம்பந்திப் பிரச்சனை வந்துச்சு….மாப்பிள்ளை வீட்டுக்காரங்க பொண்ணோட அம்மா அப்பாவோடு பிரச்சனை பண்ணிட்டாங்க. சரி மா. கார் வந்துருச்சு. நாளைக்குப் பேசறேன். ஒழுங்கா சாப்டுட்டுப் படு என்ன?”

“ஓ!.... சரிம்மா. பார்த்துப் போங்கமா..”

கிச்சன் சென்று, ஏனோ ப்ரெட் சான்ட்விச் சாப்பிடத் தோன்றியதால், செய்து சாப்பிடத் தொடங்கவும் மீண்டும் எண்ண அலைகள் அமெரிக்காவிற்குப் பயணம்…

“கார்த்தி, நான் உங்க அம்மா அப்பாவை நிச்சயமா ரெஸ்பெக்ட் பண்ணுவேன். அதே மாதிரி நீ எங்க அம்மா அப்பாவை ரெஸ்பெக்ட் பண்ணுவதானே”

கார்த்தி ஒரு நிமிடம் அவளையே உற்றுப் பார்த்தான்.

“என்னாச்சு சம்யுக்த்? ஏன் இப்படி ஒரு கேள்வி?”

“இல்ல எங்க வீட்டுல நடந்த சில விஷயங்கள் மனசுல வந்துச்சு அதான்…”

“யார் வேணா எப்படி வேனா இருந்துட்டுப் போகட்டும். என் மேல உனக்கு நம்பிக்கை இருக்குதா இல்லையா? நான் நிச்சயமா உன் பேரன்ட்ஸயும் என் அம்மா அப்பா போலத்தான் நடத்துவேன் போதுமா? சரி இன்னும் ஏதாவது சந்தேகம் இருந்தா தீர்த்துக்க” என்று சொல்லி வழக்கமான அதே புன்சிரிப்பு.

“ஒரு வேளை நான் உன்னைவிட நிறைய சம்பாதிச்சா உனக்கு ஈகோ பிரச்சனை வருமா?” என்று கேட்டுவிட்டு அவனது கண்ணை நேரடியாகப் பார்த்தாள்.

கார்த்தி பெரிதாகச் சிரித்தான்! இவளிடம் நிறைய பேச வேண்டும். பேசித் தெளிய வைக்க வேண்டும்..என்று நினைத்துக் கொண்டான்.

“ஒன்னு சொல்லறேன் உன் மனசுல பதிய வைச்சுக்க. நீ என்னைவிட சம்பாதிக்கறது எல்லாம் எனக்குப் பிரச்சனையே இல்ல. அன்பு. அதுதான் எனக்கு முக்கியம். என்னைப் பொருத்தவரை ஜஸ்ட் இருக்க ஒரு இடம், பசிக்குச் சாப்பாடு, உடுக்க ட்ரெஸ், முடிஞ்ச அளவு உதவணும், நம்ம ப்ரொஃபொஷன்ல நிறைய செய்யணும், தொழில் சாட்டிஸ்ஃபேக்ஷன். அவ்வளவுதான்.”

சம்யுக்தா தங்கள் இருவருக்கும் உரிமம் கிடைத்து சிறப்புப் பயிற்சி என்று தங்கள் வாழ்க்கைத் தொடர்வதாக கனவில் இருந்தாள். 

வகுப்புகள் முடிந்தது. அதன் பின் உரிமம் பெறுவதற்கான கிளினிக்கல் பரீட்சை எல்லாம் முடிந்தது. விசா முடியும் காலம் ஆனதால், இருவரும் இந்தியாவிற்குத் திரும்பினர். அடுத்த ஒரு மாதத்திற்குள் இருவருக்குமே ECFMG certification - உரிமம் கிடைத்துவிட்டது. அடுத்து சிறப்புப் பயிற்சி பெறுவதற்கு விண்ணப்பித்தார்கள். இடைப்பட்ட காலத்தில் இருவரும் அவரவர் ஊரில் மருத்துவமனை ஒன்றில் வேலை செய்துவந்தார்கள். தொடர்பில் இருந்தார்கள். இடையில் சந்திக்கவும் செய்தார்கள்.

சிறப்புப் பயிற்சிக்கான முடிவுகள் வெளியாகின. கார்த்திக்குக் கிடைத்தது. சம்யுக்தாவிற்குக் கிடைக்கவில்லை. சம்யுக்தா மனம் ஒடிந்து போனாள். யாரிடமும் பேசவில்லை. கார்த்தி அவளைத் தொலைபேசியில் அழைத்தான். முதலில் அவள் அழைப்பை ஏற்கவில்லை. பின்னர், அவன் மீண்டும் அழைக்க அவள் எடுத்தாள்.

“ஐ ஆம் ஸாரி கார்த்தி, யு ஆர் நாட் பார்ட் ஆஃப் மை லைஃப் எனிமோர்.” 

தொடரும்....

-----கீதா