பெண் அன்றி நான் அல்ல பொம்மை...3

சென்ற இரு பகுதிகளின் சுட்டி

முதல்பகுதி: https://thillaiakathuchronicles.blogspot.com/2017/03/Penantri-Nan-Alla-Bommai-1.html#more

இரண்டாம் பகுதி : https://thillaiakathuchronicles.blogspot.com/2017/03/Penantri-Nan-Alla-Bommai-2.html#links

முரளியும், மாதவியும், "யாக்கரை" விஸ்வேஸ்வரர் கோயிலில், பெற்றோர்கள் அறியாமல், மாலை மாற்றித் திருமணம் செய்து கொண்டு விட்டு வீட்டுக்கு வந்ததைப் பார்த்ததும் டீச்சரின்  அம்மா  மிகவும் மனம் நொந்து அழுதார்.

நான் தான் சொல்லியிருந்தேனே! முரளிக்கு ஏதாவது ஒரு சின்ன வேலை கிடைச்சப்புறம் கல்யாணத்தை வைச்சுகலாம்னு.  இப்ப இப்படிப் பண்ணிட்டு வந்து, எங்க நிம்மதியையும் கெடுத்து, எங்க எல்லாரோட முகத்துலயும் சேத்தை அள்ளித் தேச்சுட்டீங்களே! இனி நான் எப்படி மத்தவங்க முகத்துல முழிக்கிறது?” இது டீச்சரின் அப்பா. 

     "மாமா! ஒரு கல்யாணம் பண்ணி வைக்கிற செலவு குறைஞ்சுதேனு சந்தோஷப்படுங்க! இனியும் தாமதமானா, கல்யாணமே பண்ணாம நானும், இவளும் அப்பா, அம்மா ஆகவேண்டிய நிலை வரும்” என்று முகத்திலடித்தபடி சொல்லிவிட, டீச்சரின் அப்பா, பதில் பேச வார்த்தைகள் இன்றி அதிர்ந்தே போனார். பிறகு, அவர் அதிகம் யாருடனும் பேசவே இல்லை. மாலை வீட்டில் தேநீர் அருந்திய பிறகு பக்கத்திலுள்ள கோயிலுக்குப் போனால், இரவு திரும்ப வீட்டிற்கு வந்ததும் ஏதாவது சாப்பிட்டு விட்டுப் படுத்து விடுவார். அந்த அளவிற்கு, முரளியின் வார்த்தைகள் டீச்சரின் அப்பாவின் மனதை வருத்தியது!   அதற்குப் பிறகு அவர் முரளியை நேரில் பார்ப்பதையும், பேசுவதையும் தவிர்த்துவந்தார்.

   இந்தச் சம்பவத்திற்குப் பிறகு, ஜானகியின் அம்மா, ஜானகியையும், மாதவனையும் ஒரே அறையில் அமர்ந்து படிக்கக் கூட விட்டதில்லை. ஆனால், அவர்கள் இருவருக்கும் இடையே நட்பைத் தவிர வேறு ஒன்றும் இல்லை என்பதை ஜானகி எத்தனை முறை சொல்லியிருந்தும் அம்மாவுக்கு நம்பிக்கையே வரவில்லை.  வெந்நீரில் விழுந்த பூனை தண்ணீரைக் கண்டாலே விலகிப் போகத்தானே செய்யும்!

வேலை இல்லாத முரளிக்குத் திருமணம் இப்போது வேண்டாம் என்று பெற்றோர் முன்பு நினைத்திருந்தாலும், வேலை இல்லாத அப்பாவுக்கு மகளாய்ப் பிறக்க மாட்டேன் என்று “வீணாக” அடம் பிடிக்காததால், பத்து மாதம் ஆகும் முன்பே அக்குடும்பத்தில் ஒரு பெண் குழந்தை புது முகமாய் அவதரித்தது! முரளிக்கும், மாதவிக்கும் இடையில் ஏற்பட்ட காதலையும், வீட்டிற்குத் தெரியாமல் அவர்கள் செய்துகொண்ட கல்யாணத்தையும் எதிர்த்த பெற்றோர்கள், அவர்களுக்கு ஒரு பெண் குழந்தை பிறந்ததும் எதிர்ப்பை எல்லாம் மறந்து இன்ப வெள்ளத்தில் மிதந்தார்கள்!  ஒரு குழந்தையின் வரவு சூழலையே தலைகீழாக மாற்றிவிடும் போலும்!!

      டீச்சரின் பெற்றோர் குழந்தை பிறந்த 28 ஆம் நாள் அரைஞாண் கட்டும் சடங்கை நன்றாகக் கொண்டாட முடிவு செய்தனர்.  பந்தல் போட்டு உற்றார், உறவினர், நண்பர்கள் எல்லோரையும் அழைத்து ஒரு விழாவாகக் கொண்டாடினார்கள். குழந்தைக்கு இந்து என்று பெயரிட்டனர்.  அன்று மாலை முரளி வழக்கத்திற்கு மாறாக மிகவும் உற்சாகத்துடன் எல்லோரிடமும் சிரித்துப் பேசி, டீச்சரின் அம்மா, அப்பா, தன் அம்மா சாரதா அனைவரையும் அழைத்து,

         “இந்த சந்தோஷமான நாள்ல எனக்காக எல்லாரும் ஒரு டம்ப்ளர் பாயாசம் கூடுதலா குடிங்க” என்று கட்டாயப்படுத்திக் குடிக்க வைத்தான். எல்லோருக்கும் வியப்பாக இருந்தது. ஏன் இப்படி என்ற கேள்வி எழாமல் இல்லை.

         அப்படி முரளி அன்புடன் வற்புறுத்தி எல்லோரையும் பாயாசம் அதிகமாகக் குடிக்க வைத்தது, டீச்சரின் அம்மாவும், அப்பாவும் கடன் வாங்கி மிகவும் சிறப்பாகக் குழந்தையின் அரைஞாண் கட்டும் விழாவைக் கொண்டாடியதால் ஏற்பட்ட சந்தோஷமாக இருக்கலாம் என்று எல்லோரும் நினைத்தார்கள். அன்று அவ்வீட்டில் நிலவிய அந்த சந்தோஷம் அக்குடும்பத்தில் என்றென்றும் நிலைத்திருக்க வேண்டும் என எல்லோரும் இறைவனிடம் வேண்டிக் கொள்ளவும் செய்தனர். குளித்துவிட்டு, வேறு உடை அணிந்து வந்த முரளி எல்லோரிடமும்,

  “நான் இப்படி வேலை இல்லாம இனியும் சுத்தினா சரிவராது.  எர்ணாகுளத்தில ஒரு வேலை கிடைக்க வாய்ப்பு இருக்கு.  கொஞ்சநாள் கழிச்சு, ஒரு வாடகை வீடு கிடைக்குமானு பாக்கறேன்.  கிடைச்சதும் உடனே, மாதவியையும் குழந்தையையும், கூட்டிட்டுப் போறேன்!”  என்று சொல்லிவிட்டுப் புறப்பட்டான்.

“இப்பவாவது உனக்குப் பொறுப்புணர்ச்சி வந்துச்சே! சந்தோஷம்பா” எல்லோரும் மிகவும் மகிழ்ச்சி அடைந்தார்கள்.

           “முரளி! இப்ப இந்த விளக்கு வைக்கிற நேரத்துல போகணுமா?  காலைல போயேன்."

    "இல்லை மாமா! ராத்திரி அங்க போய்ட்டா காலைல வேலைக்குப் போகலாமே.”

          “இரு, நான் இதோ இப்ப வரேன்”, என்று சொல்லிவிட்டு டீச்சரின் அப்பா வெளியே போய், ஐந்தே நிமிடத்தில் திரும்ப வந்து, முரளியின் சட்டைப் பாக்கெட்டில் ரூ.100 ஐத் திணித்தார். முரளி, கண் கலங்கி நின்ற மாதவியைக் கட்டி அணைத்து,

   “என்ன இது? முகத்தை இப்படி வைச்சுக்கிட்டு!?  சந்தோஷமா வழியனுப்பு!...எங்க நம்ம செல்லக்குட்டி?” என்று சொல்லியபடியே சென்று, உறங்கிக் கொண்டிருந்த குழந்தையின் நெற்றியில் மெதுவாக, அவளை எழுப்பாமல் முத்தமிட்டுத் தன் பெட்டியை எடுத்துக் கொண்டு நடந்தான்.  டீச்சரின் அப்பாவும், அம்மாவும், முரளியின் பின்னால் கொஞ்ச தூரம் சென்று திரும்ப வந்து “சகுனம் பரவாயில்லை” என்று சொல்லிச் சமாதானப்பட்டனர்.

அன்று போன முரளி, வாரங்கள் பல கடந்தும் வரவே இல்லை.  கடிதங்கள் கூட வரவில்லை.  “என்ன இந்த முரளி இப்படி பொறுப்பில்லாம இருக்கான்!” என்று கோபமும் எழுந்தது அவர்களுக்கு. 

     “சாரதா, முரளிக்கு என்னாச்சு? ஒரு தகவலும் இல்லையே. நான் எர்ணாகுளம் போய் பார்த்துட்டு வரட்டா” என்று டீச்சரின் அப்பா வீட்டில் எல்லோரிடமும் கலந்து பேசிட, சாரதா அத்தை

“அண்ணே. நான் முதல்ல எங்க பாலு அண்ணனுக்கு ஒரு லெட்டர் போட்டு பார்க்கறேன்.” என்று சொல்லி தன் பாலு அண்ணனுக்குக் கடிதம் எழுத, அதற்கு வந்த பதிலில், முரளி ‘ஓவர்டைம்’ வேலை பார்ப்பதாகவும், பணம் சேர்த்து துபாய் போக முயல்வதாகவும் எழுதப்பட்டுள்ளதாக சாரதா அத்தை சொன்னார்.

மாதவிக்குக் குழப்பம். தானும் குழந்தையுடன் எர்ணாகுளம் போய் முரளியுடன் இருக்கலாமா? அல்லது தான் மட்டும் போய்ப் பார்த்துவிட்டு வரலாமா என்று பல எண்ணங்கள் தோன்றிட வீட்டில் பெரியவர்களிடம் தன் எண்னங்களை வெளியிட்டாள்.

“வேண்டாம். நீ கைக்குழந்தையுடன் அங்கெல்லாம் போக வேண்டாம். அதான் முரளி துபாய் போறதுக்கு முயற்சி செய்கிறான்னு பாலு மாமா சொல்லியிருக்காரில்ல. போனதும் உன்னையும் அங்க கூட்டிப் போவான்” என்று சாரதா அத்தை சொல்லிவிட மாதவியால் அச்சமயம் மேற்கொண்டு எதுவும் பேச முடியவில்லை. டீச்சரின் அப்பாவிற்கும் உடல்நிலை மோசமாகி வந்ததாலும், அவர் ஏற்கனவே பாலுவிடம் சண்டை போட்டு சாரதாவை அழைத்து வந்திருந்ததாலும் அவர் மனதிலும் அங்கு செல்வதற்கு மனத்தடை இருந்து வந்தது.

 கோபத்தில் “இனி அவர் வரும் போது வரட்டும்” என்று மாதவியின் உதடுகள் உச்சரித்தாலும், கண்களில் வரவில்லையே என்ற வருத்தமும், ‘வருவார். தன்னை அழைத்துச் செல்வார்’ என்ற நம்பிக்கை கலந்த எதிர்பார்ப்பும் ஒளிந்திருந்தது. அதன் பின், இடையிடையே சாரதா அத்தையும், மாதவனும் எர்ணாகுளம் போய் வந்தார்கள்.

“முரளி துபாய் போகும் முன் வருவேன் என்றான்” என்றுதான் சொன்னார்களே அன்றி மாதவியையும், குழந்தையையும் அங்கு அழைத்துச் செல்வதைப் பற்றி, அவர்கள் பேசவே இல்லை. எத்தனையோ முறை கேட்டும் அவர்களிடமிருந்து சரியான பதிலும் இல்லை. எல்லோரும் ஒரே வீட்டில் இருந்ததால், வேறு எதிர்மறை எண்ணங்களும் இவர்களுக்கு வரவில்லை. இப்படி இடையிடையே சாரதா அத்தையும், மாதவனும் “எர்ணாகுளத்தில் உள்ள அண்ணன் வீட்டிற்குச் செல்கிறோம்” என்று சொல்லிப் போனவர்கள் இறுதியாக அங்கேயே நிரந்தரமாகத் தங்கியும்விட்டனர்!

மாதவிக்கும், அவள் பெற்றோருக்கும் என்ன செய்வது என்று தெரியவில்லை. பலவிதமான உணர்வுகள் அவர்களிடையே நிலவியது. நேரடியாகச் சென்று கேட்கவோ சண்டை போடவோ மாதவி விரும்பாததால் அதுவும் நடக்கவில்லை.

மாதவியின் குழந்தை வளர்ந்தாள். பள்ளி செல்லத் தொடங்கினாள். 

மாதவியின் வாழ்க்கை என்னாயிற்று?

தொடரும்.....