பெண் அன்றி நான் அல்ல பொம்மை...2

முதல்பகுதி https://thillaiakathuchronicles.blogspot.com/2017/03/Penantri-Nan-Alla-Bommai-1.html#more

ஜானகி டீச்சரின் பெற்றோர், எர்ணாகுளத்தைச் சேர்ந்தவர்கள்.  டீச்சரின் அம்மா, பாலக்காடு அருகே உள்ள முண்டூர் என்னும் கிராமத்திலுள்ள L.P. பள்ளியில் (லோயர் ப்ரைமரி பள்ளி) ஆசிரியையாகப் பொறுப்பேற்றதால், அங்கு வருடங்களுக்கு முன்பு குடியேறியவர்கள்.

 டீச்சரின்  அப்பா, விவசாயமும், அரசியலுமாக பிசியாக இருந்தார். ஜானகி டீச்சருக்கு, 5 வயதும், மாதவிக்கு 8 வயதுமாக இருந்த போது, ஒரு நாள் மாலை இருவரும் பள்ளியிலிருந்து வீட்டை அடைந்த போது, ஒரு ஆன்ட்டியும், கூடவே 10, 12 வயதுகளில் இரண்டு பையன்களும் வீட்டிற்கு வந்திருப்பதைக் கண்டார்கள். அவர்கள் கொண்டு வந்திருந்த இனிப்புப் பலகாரங்கள் அந்த மாலையை இனிமையாக்கியது! டீச்சரின் அப்பா, டீச்சரையும், மாதவியையும் அழைத்து,

“இது முரளி! இது மாதவன்! இவங்க, உங்க அத்தை சாரதா. இவங்க மூணு பேரும் இனி இங்கதான் நம்ம கூட இருக்கப் போறாங்க.  நீங்க ரெண்டு பேரும் இவங்க சொல்றத கேட்டு, இவங்க கூட சண்டை எல்லாம் போடாம, நல்ல பிள்ளைங்களா, சமத்தா இருக்கணும், புரியுதா?”

இருவரும் தலையாட்டினார்கள். அது போல், முரளி மற்றும் மாதவனிடமும்,

“முரளி! மாதவா!  இவங்க யாரு தெரியுமா? ரெண்டு பேரும் யாரோ இல்ல, உங்க மாமாவான என் குழந்தைங்க! அதனால, அவங்க ஏதாவது உங்களுக்குப் பிடிக்காததை செய்யவோ, சொல்லவோ செஞ்சா, எங்கிட்டயோ, இல்ல அவங்க அம்மா கிட்டயோ அதான், உங்க அத்தைகிட்டயோ சொல்லணும். அவங்களுக்கு உங்களோட எல்லா நல்ல பழக்க வழக்கங்களையும் சொல்லிக் கொடுத்துப், பழக்கி நல்ல பிள்ளைகளாக்கணும்.  புரியுதா?” அவர்களும் தலையாட்டி, அன்புடன், ஜானகியையும், மாதவியையும் பார்த்து, நாணம் கலந்த புன்சிரிப்பை உதிர்த்தார்கள்!

கொஞ்ச நாட்களுக்குப் பிறகுதான் ஜானகிக்கும், மாதவிக்கும் தெரிய வந்தது, முரளி மற்றும் மாதவனின் அப்பா, அவர்கள் முன்பு வாழ்ந்த இடுக்கியில், 2 வருடங்களுக்கு முன்பு பெய்த கனத்த மழையால் ஏற்பட்ட நிலச் சரிவில் மண்ணிற்கு அடியில் புதைந்து இறந்து போன சம்பவம்! விபத்து நடந்த அன்று சாரதா அத்தையும், முரளியும், மாதவனும் எர்ணாகுளத்திலுள்ள அத்தையின் பிறந்த வீட்டிற்கு வந்திருந்ததால் உயிர் பிழைத்தார்கள் என்பதும், அந்த சம்பவத்திற்குப் பின் இரண்டு வருடங்களாக அவர்கள் அத்தையின் அண்ணன் வீட்டில் தங்கியிருந்ததும் தெரிய வந்தது!

அந்த வீட்டிலுள்ள, சாரதா அத்தையினுடைய உடன் பிறந்த அண்ணன் பாலுவின் இரண்டு பையன்களும், முரளி மற்றும் மாதவனைப் போல் நன்றாகப் படிக்கமாட்டார்களாம்.  அதனால் அவர்களின் அம்மா, முரளியிடமும், மாதவனிடமும் எப்போதும் எரிந்து விழுந்திருக்கிறார். எந்நேரமும், ஏதாவது குற்றம் சொல்லிக் கொண்டே இருந்திருக்கிறார்.  எனவே, முரளிக்கும், மாதவனுக்கும் அங்கு தங்கப் பிடிக்கவே இல்லை.  வேறு ஒரு வீட்டிற்கு மாற முடிவு செய்திருந்த போதுதான், ஜானகி டீச்சரின் அப்பா, அங்கு ஒரு கல்யாணத்திற்குப் போயிருந்திருக்கிறார்.  முரளி மற்றும் மாதவனிடம் தற்செயலாக,

“என்னுடன் பாலக்காடு வருகிறீர்களா?”  என்று கேட்டதும்,

“ஓ வருகிறோம்” என்று இரு குழந்தைகளும் பதிலளிக்க, சாரதா அத்தையும், டீச்சரின் அப்பா, தனது பெரியப்பாவின் மகன் என்பதாலும் இரு குடும்பங்களும் நல்ல உறவில் இருந்ததாலும்,

“அண்ணா! பசங்க இங்க எப்பவும் பாலு அண்ணன் பசங்களோட சண்டை போடறதுனால, படிப்புல கவனம்  இல்லாம இருக்காங்க.  அங்க........உங்க வீட்டுல ரெண்டுமே பொண்ணுங்கதானே! நாங்க அங்க வந்திரட்டுமா? இடுக்கில இருந்த இடத்த வித்தாச்சு! உங்க வீட்டுப்பக்கம் ஏதாவது ஒரு வீடு வாங்கிக்கலாம்.  பாக்கிப் பணத்தை பேங்கில போட்டு, கிடைக்கிற வட்டியை வைச்சு நாங்க யாருக்கும் பிரச்சினை இல்லாம வாழ்ந்துக்கறோம்.  உங்களோட ஒரு கண் காணிப்பும், பாதுகாப்பும் கிடைச்சா போதும்” என்றார்.

நிலச்சரிவில் இறந்து போன டீச்சரின் மாமா, அதாவது சாரதா அத்தையின் கணவர், டீச்சரின் அப்பாவின் சொந்த அத்தை மகனும் கூட. எனவே, அத்தைக்கும், குழந்தைகளுக்கும் அங்கு பிரச்சினை என்றதும், அத்தையின் சொந்த அண்ணன் பாலுவுடன் சண்டையிட்டு, அத்தையையும், குழந்தைகளையும் தங்கள் வீட்டிற்கு அழைத்து வந்தேவிட்டார்.

முரளி மற்றும் மாதவனிடம் ஏராளமான விளையாட்டுப் பொருட்கள் இருந்தன. அவை எல்லாம் ஜானகிக்கும், மாதவிக்கும், இடையிடையே விளையாடக் கிடைத்ததால், நால்வருக்கும் இடையே சண்டை சச்சரவுகள் எதுவும் ஏற்படவே இல்லை. ஆனால், ஜானகியும், மாதவியும் இடையிடையே அப்பாவுக்குத் தெரியாமல் அம்மாவிடம்,

“என்னம்மா, அவங்களுக்கு மட்டும் ஓவலும், ஹார்லிக்ஸுமா? எங்களுக்கு இல்லையா?” என்று வருத்தத்தோடு கேட்பதுண்டு. அப்போது அம்மா,

“அவங்க சின்ன வயசுலருந்தே அதெல்லாம் குடிச்சுப் பழகினதுனால, அது  இல்லாம வெறும் பாலோ, டீயோ, குடிக்க மாட்டாங்க!  ஆனா, நீங்க அப்படியில்லையே! பால், டீ, காபி எல்லாம் குடிச்சு பழகினவங்கதானே? அது போதும். யானை சாணம் போடுதுனு முயல் கிடந்து முக்க வேண்டாம்” என்று கோபமும்பட்டதுண்டு.

அத்தையும், பிள்ளைகளும் வந்த பின்பு, டீச்சரின் வீட்டில் ஏராளமான மாற்றங்கள் வந்தன. புதிய கட்டில்கள், படுத்தால் பாதி உடல் புதைந்து போகும் மெத்தைகள், ரேடியோ, முரளிக்கும், மாதவனுக்கும் இரண்டு சைக்கிள்கள், இப்படி ஏராளமான பொருட்கள் வீட்டில் இடம் பிடித்தன. இடையிடையே விடுமுறை நாட்களில் அவர்கள் எர்ணாகுளம் சென்ற போதெல்லாம், அவர்களைப் புகைவண்டி நிலையம் வரை கொண்டு விட ஒரு வெள்ளை அம்பாஸடர் கார் வருவதுண்டு. அதில் ஏறி பயணம் செய்ய எவ்வளவோ ஆசை இருந்தும் அப்பாவுக்குப் பயந்து அதை, ஜானகியும், மாதவியும் வெளியில் சொன்னதே இல்லை. 

எப்போதோ ஓரிரு முறை அப்பா இல்லாத போது, அம்மாவுடன் ரோடில் மிதந்து போகும் நல்ல மணமுள்ள அந்த வெள்ளைக்காரில் இனிமையாக மகிழ்வுடன் பயணம் செய்ததும் உண்டு. இது போன்ற ஆடம்பர வாழ்க்கைக்கு எல்லாம் காரணம், அத்தை இடுக்கியில் இருந்த இடத்தை விற்றதால் அன்று – 1967 ல் - கிடைத்த பணமான ரூ.18000த்தை, ஜானகி டீச்சரின் அப்பாவிடம் கொடுத்ததுதான்.      

                                                                                                                                                                டீச்சரின் அம்மா பலமுறை, அப்பாவிடம், அந்தப் பணத்தில், அத்தைக்கும், பிள்ளைகளுக்கும் ஒரு வீடும், நிலமும் வாங்கிக் கொடுக்கச் சொல்லியும், அப்பா அதை செவிகொடுத்துக் கேட்கவில்லையாம்.  எப்படியோ, 8 ஆண்டுகள் பிரச்சினை இல்லாமல் போயிருக்கிறது.  பின் டீச்சரின் அப்பாவினுடைய கையில் இருந்த ரூ.18000மும் செலவாகிப் போனதால் பணப் பற்றாக்குறை ஏற்பட்டது.

டீச்சரின் அம்மாவின் சம்பளத்தை வைத்து அனைவரும் வாழ வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட, அத்தைக்கும், அப்பாவுக்கும் இடையிடையே வாய்ச்சண்டை ஏற்படத்தொடங்கியது.      

                                                                              

  "நாங்கள் எங்கேனும் வேறு வீட்டிற்குப் போகிறோம்.  உங்க கையில பாக்கியிருக்கற பணத்தைத் தந்தா போதும். நாங்க மூணு பேரும் அண்ணி சம்பளத்துலதான் வாழறோம்னும் இடையிடையே அவங்க சொல்லிக் குத்திக் காமிக்கறாங்க”

"சாரதா! நீ தந்த பணத்தை, ஒவ்வொரு தேவைக்கும் எடுத்து செலவு பண்ணி பணமெல்லாம் தீந்திருச்சு!  நீயே பாரு. பாலன்ஸ் இல்ல” என்று சொல்லி பேங்க் பாஸ் புக்கை எடுத்துக் காட்டி இருக்கிறார் டீச்சரின் அப்பா.

 “இனி அந்தப் பணத்தக் கொடுன்னா நான் எங்கப் போவேன்?  நீயே சொல்லு. நீ எங்கூட வராம, எர்ணாகுளத்துல தங்கியிருந்திருந்தா ஒரே வருஷத்துல அந்தப் பணம் தீர்ந்திருக்கும்.  எனக்கு இது வேணும்.  உங்க மேல பரிதாபப்பட்டுக், கூட்டிட்டு வந்தேன் பாரு, எனக்கு இதுவும் வேணும். இன்னமும் வேணும்.”

“அண்ணா! பரிதாபப்பட்டுக் கூட்டி வந்தேன்னு எல்லாம் சொல்லாதீங்க.  இங்க நானும், என் பிள்ளைங்களும் இத்தனை நாள் தங்கினோம்னா அதுக்கு அட்வான்ஸா 18000 ரூபாய் உங்க கையில எண்ணிக் கொடுத்த பிறகுதான். அதை ஞாபகம் வைச்சுக்கங்க” என்றதும்,  டீச்சரின் அம்மா,

“சாரதா! என்ன இது? முன்ன மாதிரி ஆடம்பரமா இல்லைன்னாலும், நமக்கும், பிள்ளைங்களுக்கும் பிரச்சினை இல்லாம வாழ முடியுதே!  உன்னோட பணத்துல நாம எல்லோரும் இதுக்கு முன்னாடி வாழ்ந்தோம் இல்லியா? அது தீர்ந்ததுனாலதானே, இப்ப என் வருமானத்துல வாழறோம்! நான் சொன்னது ஏதாவது உன் மனச புண்படுத்தியிருந்தா மன்னிச்சுடு” என்று சொல்லி சமாதானப்படுத்தியிருக்கிறார்.  மீண்டும் எல்லோரும் சேர்ந்தே இருந்தனர்.                                                                                                 

                                                                                                                   

இதற்கிடையில், இளம்பருவமடைந்த முரளியும், மாதவியும் மிகவும் நெருக்கமாகப் பழகுவதைப் பற்றிக் கிராமத்தில் கிசுகிசுக்கத் தொடங்கினர்.  டீச்சரின் அம்மாவின் காதிலும் இந்தச் செய்தி விழுந்தது. நெருப்பு இருந்தால்தானே புகையும் என்று சொல்வதுண்டே! அப்படியென்றால் அது வீண் வதந்தி அல்ல என்றும் தோன்றியது.

ஒரு நாள், டீச்சரின் அப்பாவும், அம்மாவும், அத்தையும், பிள்ளைகள் அனைவரையும் அழைத்து, ஒரு நீண்ட அறிவுரை வகுப்பே எடுத்திருக்கிறார்கள். முரளியும், மாதவியும் காதலர்கள் என்பதையும், அக்காதலை எதிர்த்துத் தோற்கடித்து அவர்களைப் பிரிப்பது சிரமம் என்பதையும் புரிந்து கொண்டார்கள்.  அதனால், முரளிக்குத்தான் மாதவி என்றும், ஆனால், முரளிக்கு ஒரு வேலை கிடைத்த பிறகு கல்யாணம் என்றும் முடிவு செய்தார்கள். மாதவனும், ஜானகியும், பெரியவர்களுக்குக் கட்டுப்பட்டு அவர்களுக்கிடையில் நட்புறவை மட்டுமே வளர்த்துக் கொண்டார்களே ஒழிய காதல் போன்ற உணர்வுகள் எதுவும் ஏற்படாமல் பார்த்துக் கொண்டார்கள்.

 ஆனால், முரளியும், மாதவியும் இதற்கெல்லாம் முன்பே காதலர்களாகி விட்டதாலோ என்னவோ, அவர்களுக்கு, வீட்டில் திடீரென ஏற்பட்ட கட்டுப்பாடும், கண்காணிப்பும் எரிச்சல் மூட்டியது. அதனால், எல்லோரிடமும் எரிந்து விழத் தொடங்கினார்கள்.  அப்பா இல்லாத போது, எரிந்து விழுவது சற்றுக் கூடியது!

 இப்படி நாட்கள் ஓடிக் கொண்டிருக்க, ஒரு நாள், டீச்சரின் அம்மா  ஓ வென்று அழுததைப் பார்த்த வீட்டிலுள்ளோருக்கு அதிர்ச்சி....

டீச்சரின் அம்மா எதற்காக அழுதார்? தொடருங்கள்...தெரிந்துவிடும்!