பெண் அன்றி நான் அல்ல பொம்மை...4

சென்ற இரு பகுதிகளின் சுட்டி

முதல்பகுதி: https://thillaiakathuchronicles.blogspot.com/2017/03/Penantri-Nan-Alla-Bommai-1.html#more

இரண்டாம் பகுதி : https://thillaiakathuchronicles.blogspot.com/2017/03/Penantri-Nan-Alla-Bommai-2.html#links

     மூன்றாம் பகுதி : https://thillaiakathuchronicles.blogspot.com/2017/03/Penantri-Nan-Alla-Bommai-3.html

தனது மாமியாரான சாரதா அத்தையும் எர்ணாகுளத்திற்குப் போனவர் அங்கேயே தங்கிவிட்டதாலும், தன் தந்தையும் உடல்நலக் குறைவாகிப் படுத்திருந்ததாலும், தானே நேரில் சென்று பார்த்துவிடலாம் என்று முடிவு செய்த போது, வீட்டிற்கு வந்த உறவினர் ஒருவர் முரளி துபாய் போய் விட்டதாகச் சொன்னார்.  மேலும், முண்டூரிலிருந்து, கட்டிட வேலைக்கு எர்ணாகுளம் சென்ற சிலர், சாரதா அத்தையையும், முரளியின் தம்பியான மாதவனையும், முரளியின் புதிய வீட்டையும், அங்கிருந்த முரளியின் மனைவி, மற்றும் குழந்தைகளையும் பார்த்ததாகவும் சொன்னதை இந்த உறவினரும் உறுதிப் படுத்தியதால், மாதவிக்கும், டீச்சருக்கும், அவர்கள் அம்மாவுக்கும் தலையில் இடி இறங்கியது போல் ஆகியது! விசாரிக்கவோ, சண்டை போடவோ போக யாருமின்றி, மூவரும் குமுறி அழுதார்கள்!  என்ன செய்வதென்றும் அவர்களுக்குத் தெரியவுமில்லை. தைரியமும் இல்லை.

டீச்சரின் அப்பாவுக்கும் உடல் ஆரோக்கிய நிலை குறைந்து கொண்டே வந்தது! உடல் நலம் மோசமாகும் போதுதானே தாங்கள் செய்த தவறுகள் மனதில் வந்து வாட்டும். டீச்சரின் அப்பாவும் அதற்கு விதிவிலக்கல்ல. தன் மனைவியிடம், வீட்டில் ஏற்பட்ட துயரங்களுக்கெல்லாம் தான் சிந்திக்காமல் எடுத்த பல தீர்மானங்கள்தான் காரணம் என்று சொல்லி வருந்தினார்.  தன் மனைவி, தன் சொந்தக் காலில் நின்று குடும்பத்தைக் காப்பாற்றியதற்கு உதவியாய் இருந்தது, அவருடைய ஆசிரியப் பணியிலிருந்து கிடைத்த வருமானமும், ஓய்வு பெற்ற பின் கிடைத்த ஓய்வூதியமும்தான் என்பதை உணர்ந்ததால்,  தன் மனைவியிடம்,

“எப்படியாவது மாதவிக்கும், ஜானகிக்கும், வேலை கிடைக்க வழி செய்யணும். நம்மோட இந்த இடத்தை வித்தாலும் பரவாயில்லை.  இரண்டு பேரும் சொந்தக் கால்ல நிக்கணும்! யாரையும் எதிர்பார்க்காம, உன்ன மாதிரி குடும்பத்தைக் கட்டிக் காப்பாத்தணும் கடைசி வரை!”

டீச்சரின் அம்மாவுக்கு, அவரது கணவர் சொல்வதற்கு முன்னரே அந்த எண்ணம் இருந்ததால், தான் ஓய்வு பெறும் முன்பே, தான் வேலை பார்த்த பள்ளியிலேயே தன் மூத்த மகளான மாதவியை வேலையில் அமர்த்த வேண்டிய ஏற்பாடுகளைச் செய்திருந்தார். அவர் பணி புரிந்த பள்ளி நிர்வாகி, இரண்டு வருடங்களுக்குப் பிறகு வரும் காலியிடத்தில் மாதவியை வேலையில் அமர்த்துவதாக உறுதி கூற, ஓய்வு பெற்ற போது கிடைத்த பணத்தில் நல்ல ஒரு விகிதத்தைப் பள்ளி நிர்வாகிக்கு அட்வான்ஸாகக் கொடுத்து, வேலையை உறுதிப்படுத்தவும் செய்திருந்தார். ஆனால், இந்த விவரங்களை டீச்சரின் அப்பாவிடம் அது வரை,  டீச்சரின் அம்மா சொல்லவில்லை.

“என்னை மன்னிச்சுருங்க! நான் உங்ககிட்ட சொல்லல.  சொன்னா நீங்க ஒருவேளை அனுமதிக்க மாட்டீங்களோ என்கிற பயம்தான்.  உங்களுக்குத் தெரியாமலேயே நான் மாதவியோட வேலைக்காக பள்ளி நிர்வாகிக்கு அட்வான்ஸ் கொடுத்து வேலையை உறுதிபடுத்தியிருக்கேன், மன்னிச்சுடுங்க.”

அப்பாவின் கண்களில் நீர் நிறைந்தது, “உன்னோட தீர்மானங்கள் எல்லாமே நல்லதுதான்.  நான் தான் அதைப் புரிஞ்சுக்காம போய்ட்டேன்.  உன் அபிப்ராயங்களைக் கேட்டு நடந்திருந்தா நமக்கு இந்தச் சிரமம் எல்லாம் வந்திருக்காது!  என்ன செய்ய! “பெண் புத்தி பின் புத்தி” இல்ல, குடும்பத்துக்கு அவசியமான புத்திங்கறத இப்பதான் புரிஞ்சுக்கிட்டேன்!.” காலம் கடந்த ஒன்று.

இந்தச் சமயத்தில், டீச்சரின் அப்பாவின் மிக நெருங்கிய நண்பரான மணி வாத்தியார் வந்தார். இருவரும் நீண்ட நேரம் பேசினார்கள்!  மணி வாத்தியார் சென்ற பின் டீச்சரின் அம்மா, கணவருக்குக் கஞ்சி சொண்டு போக, “இப்ப வேண்டாம்” என்று சொல்லிவிட மீண்டும்  அரைமணி நேரம் கழித்து  கஞ்சியுடன் சென்ற டீச்சரின் அம்மா, அசைவின்றிக் கிடந்த கணவரைக் கண்டு அதிர்ச்சி அடைந்து மயக்கத்தில் கீழே விழுந்தார். அப்பாவின் மரணம்! எல்லோரையும் உலுக்கியது மட்டுமின்றி டீச்சரின் அம்மா அதிர்ச்சியடைந்து வீழ்ந்ததால் உடலின் இடது பாகம் செயலிழந்து விட்டது.  அதன் பின் டீச்சரின் அம்மா வீட்டிற்குள், கைத்தடியின் உதவியுடன் ஓரளவு அங்குமிங்கும் நடக்கத்தான் முடிந்தது.

பெண்கள் தனியாக இருந்ததால் அங்கிருந்த ஆண்களால் ஏற்பட்ட சில தொந்தரவுகளைப் பற்றியும் சில சம்பவங்களைப் பற்றியும் டீச்சர் என்னிடம் விவரித்ததுண்டு.

ஆண்கள் இல்லாத வீடு என்றால் வக்கிரபுத்தி உள்ள ஆண்களுக்குத் தைரியம் வந்து, பெண்களைத் துன்புறுத்த தயாராகிவிடுகிறார்கள் போலிறுக்கிறது! காவல் துறையில் புகார் கொடுத்தால் நியாயம் கிடைத்துவிடுகிறதா என்ன? அதெல்லாம் நம் நாட்டில் ஏமாற்றம் தரும் எதிர்பார்ப்புக்கள்தான். பணமும், அரசியல் செல்வாக்கும், ரௌடித்தனமும், பெண்களுக்கு நீதி கிடைக்கத் தடையாக இருக்கின்ற சம்பவங்கள் தானே நாடெங்கும் நடக்கின்றன!  பெண்ணுரிமை, பேச்சிலும், எழுத்திலும் மட்டுமே! உயிர் வாழும் அவல நிலைக்கு என்று மாற்றம் வருமோ? என்றெல்லாம் எனக்குத் தோன்றியது!

டீச்சரின் அம்மாவின் பள்ளியில் ஆசிரியையாகும் வாய்ப்பு மாதவிக்கு வந்த போது, மாதவியோ,

“ஜானகிக்கு வேலை இருந்தா அவளுக்கு ஒரு நல்ல கல்யாண வாழ்க்கை அமையும்ல!  அதனால அவ அந்த வேலைல சேரட்டும்.  நான் எழுதின பப்ளிக் சர்வீஸ் கமிஷன் தேர்வுல 2 இன்டெர்வ்யூ அட்டெண்ட் பண்ணியிருக்கேன். அதுல, ஏதாவது ஒரு வேலை எனக்கு நிச்சயமா கிடைக்கும்கற நம்பிக்கை இருக்கு!  எனக்கு அது போதும்.” என்று சொல்லித் தனக்குக் கிடைத்த வேலை வாய்ப்பைத் தன் தங்கைக்குக் கொடுத்துவிட்டார்.

 

வேலை கிடைத்த வருடமே, ஜானகி டீச்சருக்கு ரெயில்வேயில் பணிபுரியும் ராதாகிருஷ்ணன் கணவரானார்.  அப்படி ஜானகி டீச்சரை மணந்தபின், அந்த வீட்டிற்கு ஒரு நல்ல பாதுகாவலராய் அன்று முதல், இன்றுவரை இருந்து வருகிறார். அவர், பல முறை, முரளியைக் கண்டு பேசி ஒரு முடிவு எடுக்க வேண்டும் என்று சொல்லியும், மாதவி அதற்கு ஒரு போதும் ஒப்புக் கொள்ளவில்லை. சரி அதற்கு ஒப்புக் கொள்ளவில்லை என்பதால்  மாதவியின் மறுமணத்தின் அவசியம் பற்றிப் பேசிய போதெல்லாம் மாதவி அவரிடம்,

“அதெல்லாம் முடிந்து போன அத்யாயம். கொஞ்ச வருடங்கள் போகட்டும், இந்த வீட்டுல ஒரு கல்யாணப் பந்தல் போடுவோம்.  எனக்கில்ல! என் பொண்ணுக்கு!” என்று  சொல்லிவிட்டாள்.

இதற்கிடையில், படுத்த படுக்கையான அம்மாவைக் காண வந்த மணி வாத்தியார் சொன்ன வார்த்தைகளை, அவர்கள் மூவராலும் நம்பவே முடியவில்லை. மாதவியின் குழந்தை இந்துவுக்கு அரைஞாண் கட்டும் விழா முடிந்த அன்று மாலை, எர்ணாகுளம் சென்று, பின்னர் துபாய் சென்ற முரளி, 4 வருடங்கள் கழித்து மணி வாத்தியாருக்கு ஒரு கடிதம் எழுதியிருந்திருக்கிறான். 

"எங்களைப் பாதுகாக்கிறேன் பேர்வழி என்று எங்கள் சொத்தை எல்லாம் அபகரித்த அந்த மனிதனுக்கு (டீச்சரின் அப்பாவுக்கு) இது நான் கொடுக்கும் தண்டனை!  நான் கஷ்டப்பட்டு சம்பாதித்தப் பணத்தில், எங்கள் மாமா தந்த இடத்தில் ஒரு வீடு கட்டியிருக்கிறேன்!  இப்போது என் அம்மாவும், தம்பியும் அந்த வீட்டில்தான் இருக்கிறார்கள்.  அடுத்த வருடம் நான் நாடு திரும்பும் போது, ஒரு கல்யாணமும் செய்து கொள்ளப் போகிறேன்!" என்று எழுதியிருந்திருக்கிறான்! கூடவே, அதை மறக்காமல் டீச்சரின் அப்பாவிடமும் கொடுக்கச் சொல்லி அதில் குறிப்பிட்டிருந்திருந்திருக்கிறான்!

 வேறு வழியின்றி, முரளியை இனி எதிர்பார்த்து இருப்பதில் பலனில்லை என்பதைத் தெரிவிக்க, மணி வாத்தியார், நோய்வாய்பட்டு படுத்திருந்த டீச்சரின் அப்பாவைக் காண வந்த போது, அந்தக் கடிதத்தைக் காட்டியதும்,  கடிதத்தை வாசித்த  டீச்சரின் அப்பா மனம் உடைந்து, துவண்டு போய், மணி வாத்தியாரிடம்,

“இந்தக் கடிதத்தை என் மனைவியும், பிள்ளைகளும் வாசித்து மனமொடிந்து,  துவண்டு போய், செயலிழந்து உட்கார்ந்து விடமாட்டார்கள் என்று உறுதியாகத் தோன்றும் போது மட்டும் அவர்கள் கையில் கொடுத்தால் போதும்” என்று மன்றாடிக் கேட்டுக் கொண்டதனால்தான், இத்தனை நாளாக அக்கடிதத்தைப் பற்றிச் சொல்லவில்லை என்று சொன்னார்  மணி வாத்தியார்.

அப்போதுதான், மூவருக்கும் ஒரு உண்மை புரிந்திருக்கிறது!  டீச்சரின் அப்பா இறந்த அன்று, மணி வாத்தியார் வந்ததும், நீண்ட நேரம் அப்பாவும், மணிவாத்தியாரும் பேசியதும், இக்கடிதத்தைப் பற்றித்தான் என்று தெரிந்திருக்கிறது. அப்படியென்றால், அந்தக் கடிதம்தான் அப்பாவின் உயிர் பிரியக் காரணமாயிருந்திருக்கிறது என்பதும் அவர்களுக்குப் புரிந்திருக்கிறது!

அக்கடிதத்தை, வாசித்த இவர்களுக்கும் வருத்தம்தான்.  ஆனால், அந்த வருத்தம் அவர்கள் எதிர்காலத்தை இருட்டாக்கும் அளவுக்குப் பெரிதல்ல என்று தோன்றியிருந்திருக்கிறது.  இப்போது அவர்கள் வாழும் அவர்களது வாழ்க்கை, அவர்களுக்குப் பழக்கப்பட்டு விட்டது. அவர்கள், வாழ்க்கையில் எதிர்பாராத திருப்பங்கள், நிகழ்வுகள் ஏற்பட்டாலும், அதைத் தாங்கும் சக்தியும், எதிர்கொள்ளும் திறனும், எதையும் தாங்கும் இதயமும் உடையவர்களாக மாறி இருந்தார்கள்!  

மாதவியும், இந்துவும், முரளி இல்லாத வாழ்க்கையை, இத்தனை காலம், வாழ்ந்து பழகி விட்டதால், முரளி இல்லாமல் இனி மரணம் வரை வாழ வேண்டியிருக்கும் என்று கேட்ட போதும் கூட, கதற வேண்டிய அவசியம் இல்லாமல் மனம் இரும்பாகிப் போயிருந்திருக்கலாம்! எந்த எதிர்பாராத திருப்பங்களும் அவர்களை ஒன்றும் செய்யாது என்பதுதான் உண்மையாகியிருக்கலாம்!   போதாததற்கு, முரளியை  மனதிலிருந்து வேரோடு பிடுங்கி எறிய அக்கடிதம் அவர்களுக்கு உதவி இருக்கலாம்!

இப்படி இருக்க, காலச் சக்கரத்தின் சுழற்சியில் வருடங்களுப் பிறகு முரளி இந்தியாவுக்குத் திரும்பி, தன் தாய் மற்றும் சகோதரனின் மரணத்திற்குப் பிறகு, மனைவி மற்றும் குழந்தைகளுடன் மகிழ்ச்சியாக வாழத் தொடங்கினாலும், ஒருவேளை, மனதில் எங்கேயோ ஒரு மூலையில் குற்ற உணர்வு உறங்காமல் விழித்திருந்திருக்க வேண்டும்!

அதனால்தான் மாதவியின் அலைபேசி எண்ணை தெரிந்துகொண்டுத் தொடர்ச்சியாக அழைத்திருந்திருப்பானோ?

அடுத்த பகுதியில் நிறைவு பெறுகிறது.