பெண் அன்றி நான் அல்ல பொம்மை...

  சுவர்க்கடிகாரத்தின் குயிலின் இனிய நாதம் மணி 4 என்றது. அயர்ந்து உறங்கியிருக்கிறேன் போலும். ஏனோ இன்று இப்படி ஒரு அசதி. அதற்குள் 4 ஆகிவிட்டதா என்ற உணர்வு. மதியம் வரைதான் இன்று பள்ளி என்பதால், எனது அறைக்கு வந்ததும் உறங்கியே போனேன். அருகில் இருந்த கோயில் திருவிழா என்பதால்  தேய்ந்து போன ரெக்கார்டில் தாசேட்டன் இழுத்து இழுத்துப் பாடிக் கொண்டிருந்தார்.  தாசேட்டன் இதைக் கேட்டால் என்ன நினைப்பார் என்று நினைத்ததும் சிரிப்பு வந்தது. 

கண் திறக்கும் போது எதிரே சுவற்றில் இருக்கும் முருகன் படத்தில் இருந்த காலண்டரின் தேதி ஜானகி டீச்சரின் மகளது கல்யாணம் நாளை என்பதை நினைவுறுத்தியது. மண நாளுக்கு முதல் நாள் மணவீட்டுக்குச் சென்று வருவது வழக்கம் ஆனதால், இன்று, எங்கள் பள்ளியிலிருந்து மாலை பெரும்பான்மையானோர் ஜானகி டீச்சரின் வீட்டிற்குப் போக வேண்டும் என்று திட்டமிட்டிருந்தது நினைவில் வர, எழுந்து விரைவில் தயாராகி, ஆசிரியர்கள் அனைவரும் பள்ளிக்கூட வாசலில் சந்திக்கலாம் என்று சொல்லியிருந்ததால் அங்கு சென்றேன்.  எல்லோரும் வந்ததும், ஜானகி டீச்சரின் வீட்டுக்குப் போனோம்.

வீட்டின் முகப்பு கல்யாண வீட்டிற்கான களையுடன், அலங்காரத்துடன் இருந்தது. குழந்தைகள் ஆரவாரத்துடன் ஓடி ஆடி, ஒளிந்து விளையாடிக் கொண்டிருந்தார்கள். இளம் பெண்கள் தங்கள் அலங்காரம் நன்றாக இருக்கிறதா என்பதை அறிய அங்கு குழுமியிருந்த இளைஞர்களைக் கடைக்கண் பார்வையால் நோட்டம் விட்டுக் கொண்டிருந்தனர். இப்போதுதான் சமூக வலைத்தளங்கள் வந்துவிட்டனவே! எல்லோரும் ஸ்மார்ட்டாக கையில் ஸ்மார்ட் ஃபோனுடன் செல்ஃபி எடுக்கும் செல்ஃபி பிள்ளைகளாக வலம் வந்து கொண்டிருந்தனர். நொடிக்கு நொடி படங்கள் சமூக வலைத்தளங்களுக்குப் பறந்து கொண்டிருந்தன. இளைய சமுதாயம் நிறையவே மாறிவிட்டதுதான். எங்கள் இளம் வயது காலக்கட்டத்தில் இல்லாத தைரியமும் வந்திருக்கிறது இத்தலைமுறையினரிடம்.  வீட்டினுள் நுழைந்தோம்.

பெரிசுகளின் ராஜ்ஜியம் முன் ஹாலில். 1947 காலகட்டங்களில் சஞ்சரித்துக் கொண்டும் கேரளத்தின் மாற்றங்களைக் குறித்தும், கம்யூனிஸ்டா, காங்கிரஸா என்ற விவாதங்களையும், அலசி ஆராய்ந்தும், அவர்களில் பலரது அடுத்த தலைமுறை கல்ஃபில் வாழும் வாழ்க்கையைப் பற்றியும், தாங்கள் சென்று வந்த பெருமையையும் அவ்வூரையும் நம்மூரையும் ஒப்பிட்டுக் கதைகளாகப் பேசிக்  கொண்டிருந்தார்கள். பொழுது போக வேண்டுமே! கல்யாண வீடு களை கட்டியிருக்கத் தேவையில்லாமல் டிவி யில் நேர்மையான போலீஸ் அதிகாரி சுரேஷ்கோபி, “புல்லே” என்று வசனம் பேசிக் கொண்டிருந்தார்.

எங்கள் கண்கள் ஜானகி டீச்சரைத் தேடிக் கொண்டிருக்க, ஜானகி டீச்சரும் அவரது அக்கா மாதவியும் எங்களைக் கண்டதும் வந்து எங்களை உபசரித்துவிட்டு, உள்ளே அழைத்துச் சென்று, கல்யாணப் பெண்ணிற்கு அவர்கள் வாங்கியிருந்த நகை, கல்யாணப் புடவை எல்லாம் எடுத்து வந்து எங்களிடம் காட்ட, அதைப் பற்றி நாங்கள் எல்லோரும் பேசிக் கொண்டிருந்தோம். பெண் ஆசிரியர்கள் எல்லோரும்  பெண்களுக்கே உரித்தான ஆர்வத்துடன் அதைப் பார்த்து, தங்கள் பெண்களுக்குக் கல்யாணம் செய்யும் போது, வேறு எந்த வகையில் வாங்கலாம், எங்கு வாங்கலாம், போன்ற பல விஷயங்களை ஆராய்ந்து கொண்டிருந்தனர். கூடவே கொஞ்சம் வம்பும், பார்க்கும் பொருட்களைப் பற்றி கமெண்டும் ரகசியக் குரலில் அடித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். நாங்கள் ஆண்கள், எங்களுக்குள், கிடைக்கவிருக்கும் புதிய DA (Dearness allowance) பற்றியும், சம்பள உயர்வு பற்றியும், பேசிக் கொண்டிருந்தோம். டீச்சரின் அக்கா மாதவியிடம், ஏதோ ஒரு சிறு வித்தியாசம் தென்பட்டதால், என் கண்கள் மாதவியை ஆராயத் தொடங்கியது.

ஜானகி டீச்சரின் அக்கா மாதவி எங்களுடன் சிரித்துப் பேசிக் கொண்டிருந்தாலும், ஏதோவொரு பிரச்சினை அவரை அலட்டுவது போல் எனக்குத் தோன்றியது.  இடையிடையே, தொலைபேசி அழைப்புகள் அவருக்கு வந்து கொண்டிருந்தன.  சில அழைப்புகளை ஏற்றுக் கொண்டார்.  சிலவற்றை முணுமுணுத்துக் கொண்டே "கட்" செய்வதுமாக இருந்தார்.  நான் அவரது பிரச்சினை என்ன என்று அறிய சரியான தருணம் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். எல்லோரும் கல்யாணப் பெண்ணிடம் சிரித்துப் பேசிக் கொண்டிருந்த தருணத்தைப் பயன் படுத்தி, மற்றவர்கள் கவனிக்காத போது,

"என்னப் பிரச்சினை?  ரொம்ப டென்ஷனா இருக்கீங்க போல"  என்றேன்.

“அந்த ஆள்தான்!  எவ்வளவு சொன்னாலும் புரிஞ்சுக்காம ஒரே தொந்தரவு. என்ன செய்யறதுன்னே தெரியல! இனிமேயும் என்னால பொறுக்க முடியாது. அதான் போலீஸ்ல புகார் கொடுக்கலாமானு யோசனை பண்ணிக்கிட்டு இருக்கேன்!".  

அவர் யோசிக்கட்டும். அதற்குள் இவர்களைப் பற்றியும், மாதவியைப் பற்றியும் ஒரு சிறு அறிமுகம். இவர்களது குடும்பம் இவர்களின் பெற்றோர் காலத்திலிருந்தே எங்களது குடும்பத்து நண்பர்கள் ஆதலால், ஜானகி டீச்சர் தன் குடும்ப விஷயங்களைப் பற்றி அவ்வப்பொழுது என்னிடம் பகிர்ந்து கொள்வதால், அவ்விரு குடும்பங்களிலும் நடந்த, நடக்கின்ற எல்லா சம்பவங்களைப் பற்றியும் எனக்கு ஓரளவு தெரியும்! 

மாதவி, தற்போது, பாலக்காடு கலெக்ட்ரேட்டில் பணிபுரிகிறார்.  55 வயது. அடுத்த வருடம், 2018, மார்ச் மாதம் ரிட்டையராகப் போகிறார். அவருடைய ஒரே மகள், இந்து, ஒரு வங்கியில் பணி புரிகிறார்.  மகள் இந்துவுக்கு இரண்டு ஆண் குழந்தைகள்.  இருவரும், கல்லூரியிலும், பள்ளியிலுமாகப் படிக்கிறார்கள். இந்துவின் கணவன் மகேஷ் கடந்த வருடம் நடந்த ஒரு சாலை விபத்தில் மரணமடைந்தார்.  எனவே, மகளுக்கும், பேரக் குழந்தைகளுக்கும் மாதவிதான் ஆதரவாகவும், ஆறுதலாகவும் இருக்கிறார்.  இப்போதும் கூட, ஜானகி டீச்சர் சொன்ன சம்பவங்களை எல்லாம் நினைக்கும் போது, அவை எல்லாம் என் கண் முன் சம்பவித்தது போல் ஓர் உணர்வு எனக்கு ஏற்படுகிறது! எனக்கு அங்கு இருந்தவர்களிடம் மேலும் பேச ஒன்றும் இல்லாததால், போரடிக்கவே நான் மெதுவாக மொட்டை மாடிக்குச் சென்று அருகில் இருக்கும் மலைகளையும், அங்கிருக்கும் மல்லிங்கேஸ்வரர் கோயிலையும் பார்த்துக் கொண்டிருக்க மனம் ஒரு குரங்காயிற்றே! அது நினைவுகளை அசை போடத் தொடங்கி பின்னோக்கிச் சென்றது.

(பின் குறிப்பு: இந்தக் குறுநாவல் இரு வருடங்களுக்கு முன் ஒரு மாத இதழின் குறுநாவல் போட்டிக்காக அனுப்பித் தேர்வு பெறவில்லை. அதையே இங்கு பகுதிகளாகப் பிரித்து வெளியிடுகிறேன். அடுத்த பகுதி திங்களன்று வரும் - துளசிதரன்.)