ஆயிரம் கண்களால் காக்கின்றேன் நான் உனை

படங்கள் - இணையம்.

       இறைவனைக் கண்டதுண்டா?  இறைவனைக் காண்பிக்க முடியுமா?, இளைஞனான விவேகானந்தர் தன் கண்களில் படும் எல்லா சன்னியாசிகளிடமும் இறுதியாக ஒரு நாள் அதிகாலை இராமகிருஷ்ண பரமஹம்சரிடம் இக்கேள்விகளைக் கேட்ட போது, அவர் உதித்துக் கொண்டிருந்த சூரியனைக் காண்பிக்க உலகில் வாழும் உயிரினங்களுக்கெல்லாம் உயிர் வாழத் தேவையான நீர், நெருப்பு, மண், காற்று, வெளி போன்றவை நிலைத்திருக்க வைக்கும் அச்சூரியனைப் படைத்த, இயக்கும் ஜோதி ஸ்வரூபனான இறைவனை, விவேகானந்தர் உணர்ந்ததாகச் சொல்லப்படுகிறது. உடனே அவர் பரமஹம்சரைத் தன் குருவாக ஏற்று அவரது சீடனாக ஆனாராம். இனி பரமஹம்சர் எப்படி இறைவனை உணர்ந்தார் என்பது இதைவிட விசித்தரமான சம்பவம்.  அவரது கண்மூடித்தனமான தீவிர பக்திக்குமுன் வேறு வழியின்றி ஆதிபராசக்தியான காளியே அவர் முன் தோன்றி அவர் படைத்த படையலை (நிவேதியத்தை) புசித்ததாகச் சொல்லப்படுகிறது. இவர்களைப் போன்றப் புண்ணியாத்மாக்களுக்கு இயன்ற இக்காரியங்கள் நம் போன்ற சாதாரண மனிதர்களுக்கு இயலாத காரியம் என்றாலும் நம் எல்லோரது வாழ்விலும், “கடவுள் மாதிரி அவர் வந்து என்னைக் காப்பாற்றினார்”, “என்னால நம்பவே முடியலை.  எப்படி நான் அந்த விபத்திலிருந்து உயிர் தப்பினேன்.” “டாக்டர் நீங்கள் கடவுள் மாதிரி.....” போன்ற வார்த்தைகளை குரல் தழுதழுக்க பேசிய சந்தர்ப்பங்கள் ஏற்பட்டிருக்கலாம்.  அப்படி நம் எல்லோருக்கும் இறைவன் இருப்பதை உணர்ந்து மெய் சிலிர்க்க வைத்த சம்பவங்கள் நம் வாழ்வில் இடையிடையே எப்போதாவது நிகழ்ந்திருக்கும்தான்.  நீங்களும் யோசித்துப் பாருங்கள். ஓரிரு சம்பவங்கள் உங்கள் நினைவிற்கும் வருகிறது தானே. 

       பல்வேறு மதங்களைச் சார்ந்து வாழும் நாம் அனைவரும் பல மொழிகளில் பல பெயர்களில் அழைக்கப்படும் எல்லாம் வல்ல இறைவனிடம் நம் தேவைகளை, நம் ஆசைகளை, நம் எதிர்ப்பார்ப்புகளைம், நம் ஏக்கங்களையும் வெளியிட்டு அவை எல்லாம் ஒரு நாள் நிறைவேறும் என்ற நம்பிக்கையில் வாழ்பவர்கள் தானே.  நம் இடையே இறை உணர்வும், மூட நம்பிக்கைகளும் ஒரு நாணயத்தின் இரு பக்கங்களே என்று நம்பி நாத்திகர்களாய் வாழ்பவர்கள் மேற்கூறியவற்றைச் சொல்லாமலும், செய்யாமலும் வாழ்ந்தாலும் அவர்களது கடின உழைப்பு, சமயோசித புத்தி, தன்னம்பிக்கை, நேர்மை, கடமை உணர்வு, கண்ணியம், கட்டுப்பாடு போன்றவற்றில் அவர்களுக்குத் தெரியாமல் உறையும் இறைவன் அவர்களுக்கு வாழ்வில் வெற்றியே தருகிறார்.  ஆனால், அவர்கள் தங்கள் கண்களால் காணாததை ஏற்றுக் கொள்வதில்லை என்பதால் கடவுளை அவர்கள் ஏற்றுக் கொள்ளமாட்டார்கள்தான்.

       அப்படி எல்லாம் சிந்திக்க முடியாத நான் என் பிரார்த்தனைகளின் போது நீண்ட தேவைப்பட்டியலை இறைவன் முன் வைப்பது வழக்கம்.  நிவர்த்திச் செய்யப்படும் தேவைகளுக்குப் பதிலாக, புதிய புதிய தேவைகள் அவ்வப்போது பட்டியலில் இடம் பிடித்து பட்டியலின் நீளத்தை குறையாமல் பார்த்துக் கொள்வதுண்டு.  வாரம் ஒரு முறை வீட்டிலிருந்து 115 கிமீ தூரமுள்ள பள்ளிக்குப் போகும் போது, வழியில் 27 கிமீ தொலைவில் உள்ள வண்டூர் சிவாலயத்திற்குச் சென்று வணங்கிவிட்டுப் போவேன்.  அது போல வெள்ளி அல்லது சனி மாலை வீடு திரும்பும் போது பள்ளிக்கு அருகே உள்ள காவில் பகவதியை வணங்கிப் போவேன். 100கணக்கான வாகனங்கள் சீறிப்பாய்ந்து செல்லும் பாதையில், என் பைக்கின் மீதும், என் மீதும் உள்ள நம்பிக்கையை விட நான் வணங்கும் இறைவன் ஆபத்தேதும் நேராமல் என்னைப் பத்திரமாகச் சேரவேண்டிய இடத்தில் சேர்ப்பார் என்ற நம்பிக்கைதான் அதிகம்.  சில நேரங்களில் அந் நம்பிக்கையின் தைரியத்தில் ஓய்வு தேவையான நேரங்களிலும் வேறு வழியின்றி ஓய்வெடுக்காமல் பயணம் மேற்கொண்டதுண்டு.  அப்போதெல்லாம் ஏற்பட்ட விபத்துகளில் தலைக்கு வந்தது தலைப்பாகையோடு போனது இறையருளால்தான் என்று எண்ணி கண்ணீர் மல்க இறைவனுக்கு நன்றி கூறியதும் உண்டு.

       அது போன்ற ஒரு சம்பவம் கடந்த 13.09.2015 ஞாயிறு அன்று எர்ணாகுளத்திலிருந்து நிலம்பூர் வரும் வழியில் நடந்தது.  பொயட் தெ க்ரேட் குறும்படத்தின் முன்னோட்டக் காட்சியை ஒட்டி, 19.06.2015 க்ளாசிக் காலேஜ் நிலம்பூரில் படப்பிடிப்பு நடத்திய மாணவர்களின் பங்கேற்பு நிகழ்வின் படத்தொகுப்பு வெள்ளி இரவு, சனி பகலும், இரவுமாக நடந்து ஒரு வழியாக ஞாயிறு காலை 6 மணிக்குத்தான் படத் தொகுப்பு முடிவடைந்து அதன் முதல் காப்பி எடுக்க முடிந்தது.  மூன்று மாதமாகியும், படம் பிடிக்கப்பட்ட மாணவர் பங்கேற்பு நிகழ்ச்சிக் காணக்கிடைக்கப் பெறாத்தால், க்ளாசிக் கல்லூரி மாணவர்களும், ஆசிரியர்களும், முதல்வராக நடித்த டோனி சாரும் என்னிடம் கோபம் கொண்டிருக்கும் இவ்வேளையில், அன்றே அந்த டிவிடியை டோனி சாரிடம் ஒப்படைப்பது நல்லது என்று தோன்றியாதால் உடனே 180 கிமீ தொலைவிலுள்ள நிலம்பூருக்குப் பயணம் செய்ய முடிவு செய்தேன். முன்னால் குறிப்பிட்டபட என் மீதும், என் பைக்கின் மீதும் உள்ள நம்பிக்கையை விட எல்லாம் வல்ல இறைவனிடம் உள்ள நம்பிக்கையில் படத் தொகுப்பு நடந்து முடிந்த இடப்பள்ளி ஸ்டூடியோவிலிருந்து 7 மணிக்குக் கிளம்பி களமச் சேரியிலுள்ள அக்கா வீட்டிற்குச் சென்று குளித்துக் காலைச் சிற்றுண்டி உண்டு அங்கிருந்து 8.30க்குக் கிளம்பினேன்.  இடையே கண் அயர்ந்தால், சாலை ஓரம் நிறுத்தி சிறிது நேரம் வண்டியில் சாய்ந்து அமர்ந்து உறங்கிச் செல்லலாம் என்ற எண்ணத்துடன் எப்படியும் 2 மணிக்கு முன் டோனி சாரிடம் டிவிடியை ஒப்படைத்துவிட்டு வீடு சென்று நல்ல ஒரு தூக்கம் போட்டுவிடலாம் என்ற எண்ணத்துடனும் தான்.

       அங்கமாலியைத் தாண்டியதும் என் எச் 47, 4 வழிச் சாலை ஆரம்பித்தது.  எதிரே வண்டிகள் வராது.  ஏறத்தாழ 10.30 மணி அளவில் இடையிடையே கண் அயர்ந்து உறங்குகின்றேனோ என்ற சந்தேகம் வந்ததும் வண்டியை நிறுத்தி, தண்ணீர் குடித்துவிட்டுப் பயணத்தைத் தொடர்ந்தேன்.  கண் திறந்த போது என்ன நிகழ்ந்தது என்று தெரியவில்லை.  கண் திறந்த போது ஒரு கண்டெய்னர் ட்ரக்கின் பின்னால் என் பைக் மோதுகிறது.  இடக்கையின் வலப்பக்கத்தில் இருந்த பின் பக்கம் பார்க்கும் கண்ணாடி, கண்டெய்னரின் இடது ஓரத்தில் தட்டி வளைகிறது. கூடவே கைப்பிடியிலிருந்து விடுபட்ட இடக்கையின் மூட்டிற்குக் கீழ் பாகம் கண்டெய்னரில் பலமாக இடிக்கிறது.  வலப்புறம் சரியும் வண்டியும் நானும் சாலையில் விழுகிறோம்.  வலது காலில் மூட்டில் நல்ல வலி. மூட்டின் கீழ் பாகம் உராய்ந்திருக்கிறது.  பைக்கில் எங்கெல்லாமோ தட்டியதால் வலது கணுக்காலில் மேலும் கீழுமாக இரண்டு இடங்களில் சின்னக் காயங்கள்.  எழுந்து நின்ற நான் எப்படியோ, 132 கிலோகிராம் பாரமுள்ள “யூனிகார்னை” உயர்த்தினேன். 

   எங்கிருந்தோ ஓடி வந்த உதவி மனப்பான்மை உள்ள இருவரில் ஒரு இளைஞன் என் வண்டியைப் பிடித்து நிறுத்தி ஏதாவது சிரமம் இருக்கிறதா? ஏதேனும் மருத்துவமனைக்குப் போக வேண்டுமா என்றார்.  சாலை ஓரத்தில் ஹெல்மெட் விற்கும் ஒருவர், “கொஞ்சம் ரெஸ்ட் எடுத்துப் போனால் போதும்” என்றார்.  சுற்றும் பார்த்த எனக்கு ட்ரக்கின் பின்னால் 10 அடி தூரத்தில் ரோடு டிவைடர் உயபோகிக்கும் பைபரால் உருவாக்கிய கூம்பு வடிவுள்ள இரண்டு வைக்கப்பட்டுள்ளது.  களைப்பில் கண்கள் அயர்ந்து வேகம் குறைந்து வந்த வண்டி கண்டெய்னர் லாரியின் பின் புறம் மோதிய போதுதான் நான் கண்களைத் திறந்திருக்கின்றேன்.  மோதிய இடம் 3 அங்குலம் வலப்புறமாகத் தள்ளி மோதியிருந்தால், க்ளச் பிடித்திருந்த என் கைவிரல்கள் கண்டெய்னரில் பலமாய் மோதி விரல் எலும்புகளுக்குச் சேதமேற்பட்டிருக்கலாம்.  அறுவைச் சிகிச்சை, மாவுக்கட்டு, படுக்கையில் ஓய்வு, என்று 6, 7 மாதங்கள் வலியுடனும், வருத்தத்துடனும் கடத்த வேண்டியிருந்திருக்கலாம்.  அது இறை அருளால் நிகழாமல், சின்னதாகச் சில காயங்கள், சிராய்ப்புகளுடன் விபத்து நடந்து முடிந்த்தை எண்ணி நெகிழ்ந்தேன்.  மனம் எத்தனை முறை இறைவனுக்கு நன்றி சொன்னது என்பது நினைவில்லை.  வீட்டை அடைந்து பைக்கை நிறுத்தும் வரை சிவ நாமம் தான்.

       இது போல்தான் 2 வருடங்களுக்கு முன்பு பெருந்தல்மன்னா அருகே, பைக்கில் வேகமாகச் சென்று கொண்டிருந்த போது திடீரென சாலையின் இடப்புறமுள்ள ஒரு சிறிய சாலையிலிருந்து ஒரு ஆல்டோ கார்.  கார் நின்றதோ நடுச் சாலை.  நான் ப்ரேக் போட்டும் பலனின்றி என் பைக் காரின் நடுவில் மோதியது.  உடனே பைக்கிலிருந்து மேல் நோக்கி எறியப்பட்ட நான் காருக்கு மேலே பறக்கிறேன்.  முதலில் காரின் மேல்பாகம் கண்ணில் தென்படுகிறது.  பின் கண்ணில் படுவதோ ஆகாயம்.  அதன் பின் காரின் மறுபுறம் உள்ள சாலையில் உட்காருவது போல் விழுகின்றேன்.  விழுந்ததும் பின்னால் சரிகின்றேன். என் தலையிலிருந்த ஹெல்மெட் சத்தத்துடன் சாலையில் இடிக்கின்றது.  பையை முன்னால் வைத்து நீண்ட, கால் முட்டின் கீழ் வரை மறக்கும் மழைக் கோட்டைத் திருப்பிப் (பின் பாகம் முன்னிலும், முன் பாகம் பின்னிலும்) போடுவதுதான் என் வழக்கம்.  மழை வெயில் இரண்டிற்கும் மட்டுமல்ல என் ஆடையிலும், பையிலும் தூசிகள் படியாமல் போவது நல்லது என்று அனுபவ ரீதியாக உணர்ந்ததால் நான் அப்படிப் பயணிப்பது உண்டு.  நான் காரில் மோதி காருக்கு மேல் தூக்கி எறியப்பட்ட போது, அந்தக் கோட்டும், பையும் ஒரு வேளை பாரசூட் போல் மாறி இப்படி ஆபத்தில்லாமல் என்னை மெதுவாக விழ வைத்திருக்கலாம்.  என் கால்சராய் பாக்கெட்டிலிருந்த மாவுக்கல் பிள்ளையார் மேல்தான் நான் உட்கார்ந்த படி விழுந்தேன். 

    அப்போது ஓடிவந்த பலரும், எழுந்து நின்ற என்னை அருகிலிருந்த என்னைப் பிடித்துச் சென்றனர். உடலெங்கும் வலி.  கையிலும் கால்களிலும் அங்கிங்கு சிராய்ப்புகள்.  கூடி நின்ற எல்லோருக்கும் அதிசயம்.  இறையருளால்தான் நான் இப்படிப்பட்ட விபத்திலிருந்து தப்பினேன் என்றார் ஒருவர்.  நான் அவர்களிடம் என் ஹெல்மெட்டைக் காண்பித்து, அதன் பின் பாகத்தில் அடிப்பட்ட இடத்தையும் காண்பித்து உயிர்காத்தது அந்த இறைவனும் ஹெல்மெட்டும் தான் என்றேன்.  முன் சக்கரம் வளைந்த என் வண்டியை ஒரு பெட்டி ஆட்டோவில் ஏற்றி ஒரு பணிமனைக்குக் கொண்டுச் சென்றேன்.  இது போல் ஓரிரு விபத்துகளிலிருந்தும் இறையருளால் இதன் முன் தப்பி இருக்கிறேன்.  எல்லாம் வல்ல இறைவன் இதுவரை காத்தது போல் இனியும் காப்பார் என்ற நம்பிக்கையில் என் நம்பிக்கையில் என் பயணத்தை இப்போதும் தொடர்ந்து கொண்டிருக்கின்றேன்.  ஒவ்வொரு முறை விபத்து நேர்ந்த பின்னும் என் வேகம் குறைகிறது.  தேவையான அளவு ஓய்வு எடுத்த பின்புதான் பயணிக்கின்றேன்.  

    ஆனால், எப்படியோ, இதெல்லாவற்றிற்கும் மேலாக இது போன்ற சம்பவங்கள் இறையுணர்வை வெகுவாக வளர்க்கச் செய்கின்றது.  என்பதற்காக “சக்திமான்” காப்பார் என்று நம்பி உயர்ந்த கட்டிடத்தின் மேலிருந்து, “சக்திமானே என்னைக் காப்பாற்று” என்று தாவிய குழந்தையின் மன நிலைதான் எனக்கு என்றெல்லாம் எண்ணிவிட வேண்டாம்.  இறையருள் என்பது ஒரு கவசம் போல் எப்போதும் நம்மைக் காக்கின்ற ஒன்று.  இறையருள் பெற இறையுணர்வு எப்போதும் நம் மனதில் நிறைந்திருக்க நாம் எல்லா வழிகளிலும் முயல வேண்டும். இறைவன், “எப்போது நான் இருக்கிறேன் உன் அருகே உனைக்காக்க”, என்பதை உணர்த்தும் சம்பவங்களை அடையாளம் கண்டு, இறைவனுக்கு நன்றி கூறி, நம் வாழ்வின் இறுதிவரை இறை தொடர்பைப் பலப்படுத்திக் கொண்டே இருக்க வேண்டும். இராமகிருஷ்ண பரமஹம்சராகவோ, விவேகானந்தராகவோ ஆக முடியாத நம் போன்றவர்களுக்கு, இது போன்ற பலப்படுத்தல்தான் நோயற்ற வாழ்வுக்கு, நோய் எதிர்ப்புச் சக்தி நமக்கு எப்படி உதவுகிறதோ, அது போல் உதவி, பிறவிப் பெருங்கடலை நீந்திக் கடக்க உதவும் சக்தியாக நமக்கு அமையவிருப்பது என்பதை மறக்கக்கூடாது.