ஆசை யாரைத்தான் விட்டது?!.....

சமீபகாலமாகத் தில்லைஅகத்தார்களுக்கு ஒரு ஆசை வந்துவிட்டது!  என்ன ஆசை? சற்றுப் பொருங்கள்!  அது ஒரு வினோதமான ஆசை!  தில்லைஅகத்தார்கள் கூகுள் அக்ஷய பாத்திரத்தைத் தோண்ட, அலாவுதீனின் அற்புத விளக்கு போல எண்ணற்ற வலைத்தளங்களை அள்ளிக் காட்டியது!  அப்படித் தாவித் தாவிப் போன போதுதான் தெரிந்து கொண்டனர், எத்தனை எத்தனைக் கவிதைகள், இலக்கியங்கள், இலக்கணங்களைச் சொல்லும் வலைத்தளங்கள்!  தில்லைஅகத்தார்களுக்கு அப்படியே மனம் எழுச்சியுற்றது!

விஜு ஆசான், சகோதரிகள் அம்பாள் அடியாள், இனியா, இளமதி, தேன்மதுரத் தமிழ் க்ரேஸ், அருணா செல்வம், மைதிலி,  நம் புலவர் ஐயா, ரமணிஜி, மாயவரத்தான், தளிர் சுரேஷ், கவியாழி,  இன்னும் நிறைய சகோதரர்கள் எல்லோரும், கவிதையை அருவியாகக் கொட்டி விடுகின்றார்களா?!. அதுவும் இந்த ஊமைக் கனவுகள் விஜு ஆசான் அவர்களின் வலைத்தளத்தைக் கண்ட பின் ரொம்பவே துடித்தல் தில்லைஅகத்தார்களுக்கு! .அதையெல்லாம் வாசிக்கும் போது தில்லைஅகத்தார்களுக்கும் சிறிது ஏக்கம்! .அதுலயும் இந்த மைதிலி சகோதரியும், பாண்டியன் சகோதரரும் கணக்குப் பயிற்சி பத்தி பதிவு போட்டாலும் போட்டார்கள் நம் விஜு ஆசான் இருக்கின்றாரே உடனே அந்தக் கணக்கைப் பற்றி, இரட்டுற மொழிதல் என்றெல்லாம் சொல்லி கவி, இலக்கியம் பேசுகின்றார்! அதன் நடுவில் இலக்கணம் வேறு! அதில் மயங்கிய இந்தத் தில்லைஅகத்தார்கள், “நாம் நம் தூர்தர்ஷன் போன்று அப்படியே இருக்கக் கூடாது” என்று ஒரு ஞான ஒளி ஏற்பட வந்தது வினை!  தமிழுக்கும், வாசிப்பவர்களுக்கும்! 

“அடடா, நம் வலைத்தளத்தில் கவிதை எதுவுமே எழுதவில்லையே, கவிதை என்று தலைப்பு மட்டும் பந்தாவாகப் போட்டு வைத்திருக்கின்றோம்” என்ற ஒரு ஆதங்கத்துடன் “சரி நாமும் கவிதை எழுதினால் என்ன” என்ற வேகம் எழ, உடனே எழுதுகோல், காகிதம் என்று கீதா உட்கார்ந்தாள்.  ஒரு பால்பாயின்ட் பேனா தீர்ந்து, குப்பைக் கூடை காகிதச் சுருள்களால் நிரம்பியதே ஒழிய கவிதை பிறக்கவில்லை! சட்டியில் இருந்தால்தானே அகப்பையில் வரும்! (அந்த எழுது கோல் ஒரு மாயக் கோலாக இருந்திருக்கக் கூடாதோ?!)

“நமக்கெதற்கு இந்த வீண் ஆசை? நமக்கு எது எழுத வருகின்றதோ அதை எழுதிவிட்டுப் போவோமே!” என்று துளசி சொல்ல, கீதாவுக்கு ரோசம் பொத்துக் கொண்டு வந்தது! 

“அதெப்படி வராது என்று நீ சொல்லுவாய்? எப்பொழுதும் “நீ எழுது” என்று தானே சொல்வதுண்டு? பார் இன்றைக்கு இல்லையென்றாலும் ஒரு நாள் எழுதுவேன்” என்று வீர சபதம் வேறு! நல்ல காலம்! தமிழ் படத்தில் வருவது போல் மின்னல், இடி ஒன்றும் எழ வில்லை!  அசரீரி எதுவும் கேட்கவில்லை! நேரம் சரியில்லை போலும்!  யாருக்கு? தில்லைஅகத்தாருக்கோ? இல்லை வாசகர்களுக்கோ?

“சரி! என்ன செய்யலாம், நம் வாத்தியார் பாலகணேஷ், தனது வலைத் தளத்தில் “கவிதை எழுதுவது எப்படி” என்று  ஒரு இடுகை முன்பே போட்டிருக்கின்றார்!.  அதில் எத்தனை எளிமையாகச் சொல்லி இருக்கின்றார் தெரியுமா? அவருக்கும் கவிதை எழுதவாராது என்று சொல்லி விட்டு ரொம்பவே அழகாக எழுதுகின்றார்!. அதைப் படித்துவிட்டு எழுதினால் ஆயிற்று” என்று துளசி சொல்ல

"எதை?  அவருடைய பதிவையா? சுடச் சொல்கின்றாயா?"

"ஐயோ! நீ புரிந்து கொண்டது அவ்வளவுதானா?  நான் சொல்லியது அதைப் படித்துவிட்டு நாமே கவிதை எழுதலாமே என்றுதான்." 

"அது எல்லாம் சரிதான் துளசி! எழுத ஆசை இருந்தாலும், பயமும் கூடவே எழுகின்றது! சமீபத்தில் வாத்தியார் அவர்கள் ஒரு போஸ்டர் (எங்கள் அபிப்பிராயத்தில நல்ல ஒரு போஸ்டர்த்தான்) வடிவமைத்து இட, அது விமர்சிக்கப்பட்டது போல், நாமும் கவிதை என்று எழுதப் போக அது எல்லோருக்கும் உரைநடை என்று புரிந்து விட்டால்?! வேறு விதமான விமர்சனமாகிவிடுமே!"

என்று தில்லைஅகத்தார்களுக்கு ஒரு பயம் எழுந்தது உண்மைதான்! என்றாலும் வீறு கொண்டு எழுந்து, வந்தது வரட்டும்!  வேறு விதமாக வந்தாலும் அதையும் நல்ல விதமாக எடுத்துக்கொள்ளலாம் என்று ரிஸ்க் எடுத்து ரஸ்க் சாப்பிட விரைந்தார்கள்! ஒருவர் தன் தோல்வியை ஒப்புக் கொண்டு பின்வாங்கிவிட்டார்!

வலைஅன்பர் படைக்கின்ற கவிதைகள்

சிலை வடித்திடும் சிற்பியைப் போல்

தமிழ்த் தாயை அழகிய வார்த்தைகளால்

தகதகவென அலங்கரிப்பது போல்

அலங்கரிக்க இயலவில்லை!

புலமை இல்லை என்பதனால்!

ஏழைக்கேற்ற எள்ளுருண்டை என்று

ஏதோ புனைந்திட முனைந்தோமே!

--------------------------------------------------------------

எண்ணங்கள் எழுந்தன

சுண்ணாம்பாய் எரித்தது

அவனது பிரிவு!

-------------------------------------------------------------

வருவேன் என்றான்

கருகிப் போனான்

கருவாய் வந்தான்.

----------------------------------------------------------------------

அவளும் நோக்கினாள்

அவனும் நோக்கினான்

நோக்கியாவை.

-----------------------------------------------------------------

ஆகஸ்ட் 15

தலைநகரில் கொடியேற்றம்

தென்கோடி கிராமத்தில்

குடியானவன் தற்கொலை!

----------------------------------------------------------------

மின்னல்

வானம் பூமியின் அழகில் 

மயங்கி எடுக்கும்

ஃபோட்டோ ஃப்ளாஷ்.

ஏழையின் குடை

விண்ணில் மட்டும்தான்

நட்சத்திரங்களா

என் குடையிலும்தான்

நட்சத்திர பங்களா!

பூமித்தாய் பொறுமையானவள்!

விண்வெளியில் சூரிய குடும்பம்

சூரியத் தலைவனிடம்

பூமியின் புலம்பல்

நம் குடும்பத்தில்

நான் மட்டும்தான்

குழந்தைகளைச் சுமக்கின்றேன்

மற்றவர்களும் சுமக்கலாமே!

செவ்வாய் கோளுக்குக் கோபம்!

என்னிடம் வசதியில்லை என்றேன்!

உன் குழந்தைகள் நம்பவில்லை!

சந்தேகப் பிராணிகள்!

இன்று மங்கள்யாண் வந்திருக்கிறது!

வேவு பார்க்க!

மற்ற கோள்களும் ஆமோதிக்க

பூமித் தாய் பொறுமையானவள்தான்

சூரியனிடம் எடுத்துரைத்தது!

என் குழந்தைகளுக்கு

இருப்பிடம் கொடுத்தேன்!

சொத்துகள் சேர்த்தேன்!

சொத்துகளைச் சுரண்டி அழிக்கின்றனர்!

குழந்தைகள் எழுப்பும் புகையினால்

மூச்சுத் திணறுகின்றது!

வயதானத் தாயானேன்!

அவர்கள் என்னைக் கவனித்தாரில்லை!

பூமித்தாய் பொறுமையானவள்தான்!

சூரியன் பகன்றது!

நீதான் அவர்களை எச்சரிக்கின்றாயே!

சுனாமி, பெருங்காற்று, புயலென்று

சீறுகின்றாயே!

நிலநடுக்கமென்று நடுங்குகின்றாயே!

எரிமலையாய் பொங்குகின்றாயே!

பூமித் தாய்க்கு ஆதங்கம்!

சீறிப், பொங்கிப் பயனில்லை!

என் குழந்தைகளுக்குப் பயமில்லை!

தாய் என்று உணர்ந்தாரில்லை!

சுயநலவாதிகளாய் மாறிவிட்டனர்!

பூமித்தாய் பொறுமையானவள்தான்!

தாயின் கண்ணீர் பெருகுகின்றது!

பெருகும் கண்ணீர் பொசுக்கிடும் நாள்

அருகில்தான் என்றாலும்

பொசுக்கிட மாட்டாள்!  அவள் தாய்!

பூமித்தாய் பொறுமையானவள்தான்!

--------------------------------------------------------------------------------

குளித்து விட்டு வந்து

கண்ணாடி தேடினேன் 

முகம் பார்த்து பொட்டு வைக்க - என்

முன் வந்தாய் நீ

முன் நெற்றியில் பொட்டும் வைத்தாய்

உன் இதழும் பதித்தாய்

உன்னில் என்னைக் கண்டேன்

உன்னில் என் முகம் பார்த்த பிறகு

கண்ணாடி எதெற்கு?

-----------------------------------------------------------------------------------

கம்பங் காட்டு கொல்லையில

கண்மாயில காத்திருக்கேன்

சமயத்துல வருவியளா

சாதி சனம் வாரதுக்குள்ள

கஞ்சித் தண்ணி வெச்சுத் தாரேன்

கொஞ்சி கொஞ்சி ஊட்டித் தாரேன்

எஞ்சி இருக்கும் கஞ்சித் தண்ணிய

வஞ்சி எனக்கு ஊட்டுவியளா

சோலியெல்லாம் செஞ்சுகிட்டு

சிரிச்சி சிரிச்சி பேசிக்கிடுவோம்

சாதி சனம் பாத்துபுட்டா

பாதியில ஒளிஞ்சிகிடுவோம்

கண்ணு பேசுற சேதியெல்லாம்

ஒண்ணு விடாத சேப்பியளா

கருக்கையில சனம் போன பொறவு 

பொறுமையா காதுல பேசிக்கிடுவோம்

பம்புசெட்டு பக்கத்துல

வம்பாயிட்டு நிக்கிறதுகள

பம்மவைச்சு வெரட்டிடுவோம்

நம்ம கதைய வளத்துக்குவோம்

குளத்தங் கரையில பாத்துக்கிடுவோம்

களனியில திரிஞ்சுகிடுவோம்

ஆத்தோரமா நடந்துகிட்டே கருப்பு

காத்து படாம கட்டிக்கிடுவோம்

சத்தமில்லாம ஒட்டிகிட்டு

முத்தமெல்லாம் கொடுத்துகிட்டு

காவாளிங்க வரதுக்குள்ள

கவனமா பிரிஞ்சுக்கிடுவோம்

காட்டுல நாம சுத்துகையில

போட்டுக் கொடுத்தாய்ங்க களவாணிங்க

கறுவி கறுவி சனங்க செலது

அறுவாளத் தூக்கிட்டு அலயுதுங்க

மச்சான் நீங்க இருக்கயில

அச்சாரம் போடுதுங்க வீட்டில

கிறங்கி மயங்கி கெடக்குறன் நான்

உறக்கம் இல்லாத விசனத்துல

சேதி சொல்லி அனுப்புறேன்

கெதிகலங்கி போறதுக்குள்ள

காத்துக் கெடக்கேன் ஒங்களுக்கு

பத்திரமா வாரியளா

ஒத்தயடிக் கொல்லையில

செத்த நேரம் பேசிக்கிடுவோம்

பத்தவெச்ச கதைய பத்தி

பதவிசா முடிக்கிற சோலிய பத்தி.

பயப்படாத வீட்டுக்கு வாரிகளா

ஐயப்படாத கண்ணாலம் பேசுரிகளா

ஒங்களோட என்னய கூட்டிட்டுப் போறீகளா

ஒங்களுக்காக பொறந்து காத்துருக்கேன் நான்! 

வானத்தைத் தொட நினைக்கும் 

உயர்ந்த தென்னை மரங்களே

நீங்கள் தொட்டது வானமெனில்

இப்புல் நுனியில் படுவதும் ஆகாயமே!

   ஹப்பா! எப்படியோ ஏழைக்கேத்த எள்ளுருண்டை தயாராகிவிட்டது!  தில்லைஅகத்தார்களும் கவிதை (?) படைத்துவிட்டார்கள்! பின்னூட்டத்தில் அழுகிய தக்காளிகளும், முட்டைகளும் பறந்து வராது என்ற நம்பிக்கையில்! 

-கீதா