அதிசய ராகம், ஆனந்த ராகம், அழகிய ராகம், அபூர்வ ராகம்........அபஸ்வரமாகியதே!

தோழர்கள் மதுவும், விசு (visuawesome)  அவர்களும் அவ்வப்போது இனிமையான ஆங்கிலப்பாடல்களைப் பகிர்வதும்,  மது அவர்கள் ஒரு சில பதிவுகள் முன்பு சிறு வயதிலேயே ராகங்களைக் கண்டுபிடிக்கும் அறிவு ஜீவியான ஒரு சிறு குழந்தையின் காணொளியைப் பதிவிடவும், வெங்கட் ஜி பகிரும் அழகான பாடல்களாலும் எனக்குக் கொஞ்சம் சங்கீத ஜுரம் பற்றிக் கொண்டதென்னவோ உண்மை! நண்பர் ஸ்ரீராம், திங்களன்று, சென்னை சபாக்களில்  கச்சேரி பற்றியும், காண்டீன் சாப்பாடு பற்றியும் எழுதியதும், சென்னை டிசம்பர் சங்கீத சீசன் ஆரம்பிக்க இன்னும் ஒரு மாதம் உள்ள நிலையிலும் எனக்குத் தொற்றிய சாதாரண சங்கீத ஜுரம் வைரல் சங்கீத ஜுரமாக மாறி இதோ, காலை, மாலை வேளைகளில் அதிகரித்து, வீடே அல்லோகலப்படுகின்றது, எனது 5 கட்டைக் குரலாலும், ச்ருதிப் பெட்டியாலும்!  என்ன வருத்தம் என்றால் 51/2 க் கட்டைக் குரல் இப்போது சாதகம் இல்லாததால் 5 கட்டையாகிவிட்டதே என்று! பின்னே, தொடர்ந்து வந்த அசுர சாதகம் பல வருடங்களுக்கு முன்பு நின்று போக, இப்போதெல்லாம், வருஷத்துக்கு ஒரு முறை தான், அதுவும் இந்த டிசம்பர் சீசன் வரும் போதுதான் இந்த ஜுரம் வருவதால், வயதும் ஏறி வருவதால் கட்டைக் குரலாகத்தானே மாறும்! வீட்டில் யாரும் இல்லாத போதுதான் இந்த ஜுரம் வரும்! வீட்டில் கணவரோ, எனது தந்தையோ இருந்தால் என் குரல் ஆமை/நத்தை ஓட்டினுள் சுருங்குவது போல் உள்ளே போய்விடும்!  கணவர் சங்கீதம் என்றால், அல்காரிதம் பற்றிப் பேசுவார்! வெள்ளைக் கொடிதான்!  “எல்லோரும் இன்புற்றிருக்கவே அல்லாமல்......”

அப்படி யாரும் வீட்டில் இல்லாத போது, எனது இந்த சாதகக் குரல் கீழ் ஃப்ளாட்டுகளில் தேனாய் ஒலித்தது போலும்!

“எந்தா கீதே! இ வருஷம் டிசம்பரில் கீதே எவ்விடெங்கிலும் கச்சேரி செய்யாம் போகுனுண்டோ”

என்று கீழ் வீட்டு ஆண்டியும், வயனாட்டுப் பெண்ணும், மேல் வீட்டு ப்ரபையும் கேட்டார்களே ஒரு கேள்வி! என் மானம் என் பாட்டைப் போல பறந்தது!  பரவாயில்லை அதாவது! எனது நாகர்கோவில் தோழி என்னைக் கூப்பிட்ட போது, நான் சஹானாவை சுவரபேதம் செய்யாமல்??!! ஆலாபனை செய்து கொண்டே ஹலோ கூடச் சொல்லாமல், ஏதோ சங்கீதத் தாரகை போன்று, அத்தனை அசுர சாதகமாகப் பாடிக் கொண்டே எடுத்ததும்,

“ஹை!  அக்கா!  சஹானா? சூப்பர்!  கச்சேரி பண்ணப் போறீங்களா என்ன?” என்றதும் எனக்கு ஒரு புறம் சந்தோஷம்.  பின்னே நான் பாடியதைச் சரியாகச் சொல்லிவிட்டாளே! “யார் மனசுல யாரு” என்பதைப் போல் நான் சஹானா என்று நினைத்துப் பாடியது அவள் மனதிலும் சஹானா என்று தோன்றியதே! மறுபுறம், எல்லோரும் நான் வாய் திறந்தாலே கச்சேரியா என்று கேட்கிறார்களே என்ற வருத்தம்! ஏன் வருத்தம்?  எனது சங்கீத ஆசை நிறைவேறாமல் போனதற்கு!  அந்தத் தோழி என்னை அழைத்ததற்குக் காரணம், அவள் சுசீந்தரம் கோயிலில் ஒரு மணி நேரக் கச்சேரி செய்வதற்கு, என்னென்னன பாட்டுகள் தேர்வு செய்யலாம் என்றும், ராகங்கள், மெயின் பாட்டு, துக்கடா என்று ஒரு லிஸ்ட் கேட்டுத்தான்!

இப்படித்தான், என் சங்கீத அனுபவம், இலங்கை, கொழும்புவில் இருந்த போது, என்னை வளர்த்த என் பாட்டி (அப்பாவின் அம்மா) அத்தைகளின் மூலம் தொடங்கியது மிகச் சிறு வயதில்! பயிற்சி என்றால் பயிற்சி எல்லாம் இல்லை! வெறும் கேள்வி ஞானம்தான்.  அவர்கள் எல்லோரும் அங்கு கொலு சீசனில் பாட்டுப் பாடிச் சுண்டல் பெற வேண்டி சாதகம் செய்த போது, காதால் கேட்டு நான் கற்றுக் கொண்ட முதல் பாடல், சாரமதி ராகத்தில் அமைந்த “அருள வேண்டும் தாயே”!  சிறு வயதிலேயே, அதாவது 4 வயதிலேயே இந்தப் பாடலைப் பாடியதால் எனக்கு கை நிறைய சுண்டலும், மடி நிறைய சாக்கலேட்டுகளும், பரிசுகளும் கிடைத்ததால், தேய்ந்த ரெக்கார்ட் போல் இந்தப் பாடல் மட்டுமே எல்லா இடங்களிலும்! 3 ஆம் வகுப்பு  வரை கொழும்பு வாழ்க்கை.  1 ஆம் வகுப்பு படித்த போது, அங்கு வானொலியில் மிகவும் பிரபலமாக இருந்த, திரு. மயில்வாகனன் மற்றும் மறைந்த திருமதி ராஜேஸ்வரி சண்முகம், அவர்களின் முன்னிலையில், அவர்கள் மடியில் அமர்ந்து, கதை சொல்லிப், பாட்டுப் பாடி வானொலியில் பதிவானது இன்னும் மறக்க முடியாத அனுபவம்.

கொழும்புவிலிருந்து நாகர்கோவிலுக்குப் புலம் பெயர, எனது 4 ஆம் வகுப்பு அங்கு தொடங்கியது! புஷ்பமடம் எனும் வீட்டில் வாசம். (சேட்டைக்கார அண்ணா, இந்த புஷ்பமடம் உங்களுக்குத் தெரியுமா? 70களில், நீங்கள் இருந்த வடிவீஸ்வரத்தின் முன் பகுதி, இடர்தீர்த்தப் பெருமாள் கோயில் பக்கம்!) அப்போது எனக்குப் பாட்டு நன்றாக வருகின்றது என்ற ஒரு கற்பனையான எண்ணத்தில் எனது பாட்டியும், அம்மாவும் பாட்டுக் கற்பிக்க, தண்டபாணி வாத்தியாரை ஏற்பாடு செய்ய, தினமும் மாலையில் அவர் சரியான நேரத்திற்குத் திண்ணையில் ஹார்மோனியப் பெட்டியுடன் ஆஜர்!  ஆனால், சிஷ்யை? குருதட்சிணை கொடுத்து ஸ...ப...ஸ பாடியதோடு சரி! பாட்டியும், அம்மாவும் வீட்டைச் சுற்றி ஓடுவார்கள் என்னைத் தேடி! நானோ விடு ஜீட்! ஹைட் அண்ட் சீக் தான்! பாவம்! தண்டபாணி வாத்தியார் தண்டமாக இல்லாமல், சங்கீதத்திற்கேத் தண்டம் சமர்ப்பிக்கும் வகையில், மிகவும் நேர்மையாக நோட்டில் ஸரளி வரிசையிலிருந்து, கீர்த்தனம் வரை எழுதி, கீர்த்தனம் வரை வந்ததாகச் சொல்லிக் கொள்ளலாமே தவிர, அவர்தான் பாடிக் கொண்டிருப்பார். சரச சாம தானா....என்று!  நானோ இந்த சரச சாம தான பேத தண்டத்திற்கு மசிபவளாக இல்லாமல், காதில் வாங்கியதோடு சரி!  ஆனால், வாத்தியாருக்கு நல்ல சாதகம், பயிற்சி எனலாம்! என்னால்! 

பின்னர் ஏனோ என் அம்மாவிற்கு, என் அப்பாவின் அம்மாவின் இந்தப் பாட்டு, நடனக் கலைகள்  எனக்குக் கற்பித்து வளர்ப்பது பிடிக்காமல், அவரது அம்மாவின் வளர்ப்பில், அவரது சகோதரர்களின் குழந்தைகள் படிப்பு மட்டுமே போதிக்கப்பட்டு வளர்க்கப்படுவதுதான் சரி என்று தீர்மானித்து என்னை அந்த மிலிட்டரி வாழ்க்கைக்கு மாற்றிச் சென்றார்.  7 ஆம் வகுப்பிலிருந்து நாகர்கோவிலிலேயே அம்மாவின் அம்மா வீட்டில், கிராம வாழ்க்கை! கிராம வாழ்க்கை நன்றாகத்தான் இருந்தது. ஆனால் மிலிட்டரி வாழ்க்கைதான் பிடிக்கவில்லை! நான் சங்கீதம் கற்கவில்லையே தவிர என் காதுகளில் அது விழுந்து கொண்டுதான் இருந்தது.  கோயில் கச்சேரிகள், வானொலி என்று! பாட்டிக்கும், மாமாக்களுக்கும், அம்மாவிற்கும் தெரியாமல் என் அப்பா வானொலியில் சங்கீதம் கேட்டதாலும்! அப்பாவுக்கு அபார ஞானம் உண்டு!  ஆலாபனை செய்யும் அளவு! ஆனால், பயிற்சி கிடையாது!

இப்படியாகப் போன எனது வாழ்வில் 9 ஆம் வகுப்பு வந்த போது, கோயில் திருவிழாவில், திரு சேஷ கோபாலன் அவர்கள் சங்கீத உலகில் வளர்ந்து வந்து கொண்டிருந்த சமயத்தில், அவரது கச்சேரி! எங்களுக்குத் தூரத்துச் சொந்தம் என்றும் சொல்லுவதுண்டு. எங்கள் ஊர் கோயிலில் தான் அவரது முதல் பொதுக் கச்சேரி என்றும் சொன்னார்கள். ஆனால், அது எவ்வளவு தூரம் சரி என்று தெரியவில்லை! திரு. சந்திரசேகரன் அவர்களும், அவரது மகள் பாரதியும் வயலின். அவர்கள் இருவரும் தனியாக வயலின் கச்சேரி செய்தார்கள் மற்றொரு நாள். இவர்கள் எல்லோருக்கும் எங்கள் வீட்டில்தான் சாப்பாடு! எனவே, நான் கச்சேரிக்கு ஆஜர்! அவர்களை அழைத்து வரும் பொறுப்பு என்னிடம் ஆதலால்!

கச்சேரி செய்பவர் எங்களுக்குச் சொந்தம், எங்கள் வீட்டிற்கு சாப்பிட வருகிறார் என்று அங்கு வந்தவர்களிடம் எல்லாம் பெருமை பீற்றிக் கொண்டே, மணலில் கீச்சு, கீச்சுத் தாம்பாளம் விளையாடிக் கொண்டு கச்சேரி கேட்கவும், முதன் முதலாக என்னுள் மறைந்து, உறைந்து இருந்த அந்த சங்கீத உணர்வை, சேஷுவின் குரலும், அவரது அபார சங்கீத ஞானமும், ஸ்வரக் கோர்வைகளும், சந்திரசேகர் அவர்களின் உற்சாகமான வயலின் வாசிப்பும், அவர் இடையிடையே மிகவும் ரசித்து, லயித்துச் சொல்லும் சபாஷ் போன்றவையும், உருக்கி மேலெழச் செய்தது!  அன்றுதான் முதன் முதலாக நான் மிகவும் வருந்தியது! எனது அப்பாவின் அம்மா, அத்தைகள், தண்டபாணி வாத்தியார் ஆகியோர் எனக்குக் கற்பிக்க எடுத்துக் கொண்ட அந்த முயற்சியை நான் வீணாக்கி விட்டேனே/னோ என்று! கிராமத்திற்கே கமாண்டர், இந்திராகாந்தியாக இருந்த என் பாட்டியிடம் பேசுவதற்கே எல்லோரும், வீட்டில் உள்ளவர் உட்பட அஞ்சிய போது, பாட்டியிடம் தைரியமாகப் பேசும் ஒரே நபர் நான், அவர்கள் முன்னால் சென்று “எனக்குப் பாட்டுக் கற்க வேண்டும். அதுவும் திரு. சேஷகோபாலனிடம்” என்றேன். பாட்டியின் பதில் என்னவாக இருந்திருக்கும்?...

.நாளை .தொடரும்....... அபஸ்வரமாகிப் போன எனது அபூர்வ ராகம்!!

-கீதா 

படங்கள் - நன்றி கூகுள்.

அன்பர்கள் அனைவருக்கும் எங்கள் மனமார்ந்த இனிய தீபாவளி நல் வாழ்த்துக்கள்!

-துளசிதரன்-கீதா