கொக்கரேபெல்லூர் - பறவைகளும் மனிதர்களும் இயைந்து வாழும் கிராமம் - 1

நெடு நாளைய ஓர் ஆசை நிறைவேறியது. (என்னிடம் இப்படியான ஆசைகளுக்குப் பஞ்சமில்லை. Lord Buddha Please! கண்டுக்காதீங்க!) கொக்கரேபெல்லூர். பெயரே வித்தியாசமாக இருக்கு இல்லையா? முதலில் கிராமத்தைப் பற்றிச் சொல்லிவிட்டு அதன் பின் அனுபவங்களைச் சொல்லலாம் என்று நினைத்ததால் பதிவை இரண்டு அல்லது மூன்று பாகங்களாகப் போட வேண்டி வரும் என்று தோன்றுகிறது.

பண்டைய கல்வெட்டுகளின்படி பெல்லூரு, சிக்கபெல்லூரு என்றிருந்த இக்கிராமம் அதன் பின் Painted Storks-மஞ்சள் மூக்கு நாரை/வண்ண நாரைகளும், Spot-billed Pelicans-புள்ளி மூக்கு/சாம்பல்நிற கூழைக்கடாக்களும்  அடையாளமாகி கிராமத்தின் பெயர் கொக்கரே பெல்லூரு என்று ஆனதாகத் தெரிகிறது.

வண்ண நாரைகள்-Painted Storks

Spot-Billed Pelicans - சாம்பல் நிற கூழைக்கடாக்கள்

இது முக்கிய சாலை-இதன் வழி கிராமத்திற்குள் செல்லும் போது இந்த வளைவு-கொக்கரே பெல்லாலிக்கே சுஸ்சுவாகதா - கொக்கரே பெல்லூருக்கு வரவேற்கிறோம். மற்றொரு வழி பற்றி அடுத்த பதிவில்

வழக்கு மொழியில் கொக்ரேபெல்லூர். கன்னடத்தில் கொக்கரே என்றால் நாரை-மஞ்சள் மூக்கு நாரை/வண்ண நாரை/, புள்ளி மூக்கு/சாம்பல் நிற கூழைக்கடா. பெல்லூர் என்பது வெள்ளை கிராமம் - ‘பெல்லக்கி’ வெள்ளைப் பறவைகள் வருவதால். மற்றொரு வகையில் (கிராமம் இருக்கும் மாவட்டமான மாண்டியாவில் கரும்பு விளைச்சலும் வெள்ளைச் சர்க்கரை மற்றும் வெல்லம் தயாரிப்பும் பிராபல்யம்)  கரும்பு விளைச்சல் அதிகம் என்பதாலும் இப்பெயராம். கன்னடத்தில் பெல்லா என்றால் வெல்லம்.

கரும்பு வயல்கள் - ஆட்டோவில் செல்லும் போது எடுத்த படம்

சென்னையில் இருக்கும் போதே இக்கிராமத்தைப் பற்றி அறிந்த போது என் விருப்பப் பட்டியலில் இந்தக் கிராமமும் சேர்ந்து கொள்ள, வாய்ப்பிற்காகக் காத்திருந்தேன். பெங்களூர் வந்ததிலிருந்து ஆசையும் ஆர்வமும் கூடியது. முதலில் இணையத்தில் இந்தக் கிராமம் பற்றித் தெரிந்து கொள்ள வலம் வந்தேன்.

ஒரு வண்ண நாரை பறந்து வந்து உட்காரப் போகிறது. எங்கு உட்கார்ந்திருக்கும் என்பதைச் சொல்ல முடியுமா பாருங்க

இந்தக் கிராமம் பெங்களூரிலிருந்து மைசூர் செல்லும் சாலையில் சுமார் 80 கிலோமீட்டர் தொலைவில் பேருந்தில் 2 - 2 1/2 மணிநேரப் பயணத்தில் - நம் வண்டி என்றால் 1 1/2 மணி நேரப் பயணத்தில் - இருக்கும் மத்தூர் (தாலுக்கா) எனும் சிறிய ஊரிலிருந்து உட்பக்கம் 12-15 கிமீ தூரத்தில், இருக்கிறது என்று தெரிந்தது. ருத்ராக்ஷிப்பூர் - ஹலகுரு சாலை வழியாக

இந்தக் கிராமத்தைப் பற்றிய சில தகவல்கள் என்னை மிகவும் கவர்ந்தன. நேரிலும், அங்கிருந்த தகவல் பலகைகளிலிருந்தும் இணையத்திலிருந்தும்,  மற்றும் பறவைகளைப் புகைப்படம் எடுக்கும் ஆர்வலர், பயணக் காதலர் ராகுல்தேவ் ராஜ்குரு என்பவருக்கு நேரடி அனுபவம் இருந்ததால் அவர் மூலம் அறிந்து கொண்டதையும் தருகிறேன்.

கொக்கரேபெல்லூரை முதன்முதலில் 1864 ஆம் ஆண்டில் பிரிட்டிஷ் இயற்கை ஆர்வலர் டிசி ஜெர்டன் உலகுக்கு அறிமுகப்படுத்தினாராம். அவர் இக்கிராமத்தை Pelicanry என்று குறிப்பிட்டிருக்கிறார். அங்கு மனிதர்கள் இருந்தாலும் பயப்படாமல், கிராமங்களில் இருந்த மரங்களில் தங்கள் கூடுகளைக் கட்டி இனப்பெருக்கம் செய்து வந்திருக்கின்றன கூழைக்கடாக்களும் வண்ண நாரைகளும்.

ஷிம்ஷா நதி -  கரையில் தெரியும் கிராமம் பதிவில் சொல்லப்படும் கிராமம் அல்ல. இது ஊரிலிருந்து 9 கிமீ தூரத்தில் - ஆட்டோவில் இருந்து

உள்ளே கிராமத்திற்கு அருகில் ஷிம்ஷா செல்கிறது என்றாலும் தற்போதைய கிராமத்திலிருந்து 4, 5 கிமீ தூரத்தில் இருக்கிறது - ஆட்டோவில் செல்லும் போது எடுத்த படம்

1990களின் தொடக்கத்தில் இக்கிராமம், ஷிம்ஷா நதிக் கரையில் (காவிரி நதியின் கிளை) அமைந்திருந்ததாம். 1916ல் பிளேக் நோய் பரவிய போது இக்கிராம மக்கள் நதிக்கரை ஓர தங்கள் இருப்பிடத்தைத் துறந்து சில கிலோமீட்டர்கள் தள்ளி இருக்கும் பகுதிக்குத் தங்கள் இருப்பிடத்தை மாற்றிய போது வியந்து போயிருக்கின்றனர். தற்போது இக்கிராமம் நதிக்கரையிலிருந்து 4, 5 கிலோமீட்டர் தூரத்தில். 

நதிக்கரை ஓரம் இருந்த போது தங்களுடன் இருந்த பறவைகள் இவர்கள் இடம் பெயர்ந்த அதே இடத்திற்கு இடம் பெயர்ந்ததுதான் ஆச்சரியம். இடம் பெயர்தல் என்பது சாதாரண நிகழ்வுதான் ஆனால், காரணம் அனைத்தும் நீர்நிலைகளைச் சார்ந்து, நீர்நிலை ஓரங்களில் வாழ்பவை.

அப்படியிருக்க பெரிய குளங்களோ, நதியோ இல்லாத இடத்திற்கு மக்கள் இடம் பெயர்ந்த போது இப்பறவைகளும் பின்தொடர்ந்து சென்றிருக்கின்றன. அவர்களுக்கு இது அபூர்வமாகத் தெரிந்திருக்கிறது. பலருக்கும் புரியாத நிகழ்வாக இருந்திருக்கிறது.

ஏற்கனவே நதியின் பக்கம் இருந்த போதே இப்பறவைகளோடு இருந்த பந்தம் இப்படி இடம் பெயர்ந்ததும் இவற்றைத் தங்கள் குழந்தைளாகவே பாவிக்கத் தொடங்கியிருக்கின்றனர். குறிப்பாகப் பறவைகளில் பெண் பறவைகளைத் தங்கள் பெண்களாக எண்ணி பிரசவத்திற்குப் பிறந்த வீடு வருவதாக.

விவசாயம்தான் இவர்களுக்கு வாழ்வியல் - ஆட்டோவில் செல்லும் போது எடுத்த படம்

இப்படி இக்கிராம மக்கள் இப்பறவைகளோடு உணர்வு ரீதியாகப் பாசத்தையும், பிணைப்பையும் கொண்டு, பரம்பரை பரம்பரையாகப் பாரம்பரியமாகக் கருதி வருகின்றனராம். இப்பறவைகள் அவர்களுக்கு அதிர்ஷ்டத்தையும் நல்ல நேரத்தையும் கொண்டு வருவதாகவும் கருதுகின்றனராம். கூடவே விவசாயத்தை மட்டுமே நம்பியிருக்கும் கிராம மக்களுக்கு இப்பறவைகளின் எச்சம் உரமாகவும் பயன்படுகிறதாம்.

மைசூரைச் சேர்ந்த இயற்கை ஆர்வலர் மனு கே என்பவரால் ஹெஜ்ஜர்லே பாலகா (கன்னடத்தில் ஹெஜ்ஜர்லே என்றால் பெலிக்கன்-கூழைக்கடா)  - ‘பெலிக்கனின் நண்பர்கள்’ எனும் ஒரு  உள்ளூர் குழு உருவாக்கப்பட்டது. இந்த அமைப்பு பறவைகளின் குஞ்சுகளைக் கீழே விழாமல் பாதுகாப்பது, வண்ண நாரைகளும் சாம்பல்நிற கூழைக்கடாக்களும் புளியமரங்கள் பூவரசு மரங்களில் கூடு கட்டும் வழக்கம் உடையதால் அம்மரங்களை நடுதல், நீர்நிலைகளைச் சுத்தம் செய்தல், பறவைகளோடு எப்படி நட்புடன் இருக்க வேண்டும் என்ற விழிப்புணர்வை ஏற்படுத்துதல் போன்றவற்றால் மக்களும் விழிப்புணர்வுடன் செயல்படுகிறார்கள். 

25, 26 வருடங்களுக்கு முன்னால் உள்ளூர் விவசாயி ஒருவர் பறவைகளின் இருப்பிடமான புளியமரத்தை வெட்டுவதை இந்த ஹெஜ்ஜர்லே பாலகா குழுவினர் தடுத்ததோடு அந்த மரத்திற்கான வாடகையைக் கொடுப்பதாகச் சொல்லி ஏற்பாடும் செய்தனராம். அப்படி மரம் இருக்கும் ஒவ்வொரு வீட்டிற்கும், வனத்துறை பணம் கொடுத்து பறவைகளைப் பாதுகாக்கும் நடவடிக்கைகளையும் எடுத்துள்ளதாகச் சொன்னார்கள். கிராமத்தின் வழி செல்லும் மின்சாரக் கம்பியால் மின்சாரம் தாக்கி ஒவ்வொரு பருவகாலத்திலும் பல பறவைகள் இறந்ததால் அதிகாரிகளின் கவனத்திற்கு அது கொண்டு செல்லப்பட்டு 48 லட்சம் செலவழிக்கப்பட்டு கம்பிகள் insulation செய்யப்பட்டனவாம். முன்னெடுத்துச் செய்தவர்  அக்கிராமத்தைச் சேர்ந்த திரு லிங்கெ கௌடா. மற்றும் அவருக்கு உதவியாக இருக்கும் திரு சிவப்பா. அவர் பேசும் காணொளி கூட இணையத்தில் இருக்கிறது. இவர், இப்பறவைகள்தான் தங்கள் கிராமத்தை உலகிற்கே அடையாளம் காட்டியுள்ளன என்று பெருமைப்படுகிறார்.

இந்த ஹெஜ்ஜர்லே பாலகா குழுவின் முயற்சியால் 2007 ஆம் ஆண்டில், வனவிலங்கு பாதுகாப்புச் சட்டத்தின் கீழ் இக்கிராமம் 'சமுதாய சம்ரக்ஷிதா பிரதேஷா' (Community Bird Conservation) என்று அறிவிக்கப்பட்டது. கர்நாடகாவில் இப்படிப் பறவைகளின் காப்பகமாக இருக்கும் கிராமம் இது ஒன்று மட்டுமே. இந்த சம்ரஷிதா பிரதேஷா பகுதிக்குள் அரசின் அனுமதி இன்றி, கிராம மக்கள் எந்த வளர்ச்சிப் பணியையும் மேற்கொள்ள முடியாது என்பதோடு அடுக்கு மாடிகள் கொண்ட வீடுகளையும் கட்ட முடியாது. 

நாங்கள் சென்று வந்த போது பார்த்த, அறிந்த விவரங்களைப் பற்றி அடுத்த பதிவில்/பதிவுகளில் சொல்கிறேன்.

-----கீதா