ம்மா...ம்மா...அம்மா என்றால் அன்பு

அன்று காலை வழக்கம் போல் நடைப்பயிற்சி. என் செல்லம் கண்ணழகியுடன். அவளுக்குத் தினமும் புதிது புதிதாக இடம் வேண்டும். சிறிது தூரம் நடக்கும் கண்ணழகி அவளது இயற்கை உபாதைகளைக் கழிக்க ஆங்காங்கே முகர்ந்துத் தனக்கான இடம் திருப்தி அளித்தபின்னும் பலமுறை அங்குமிங்கும் சுற்றிப் பல சமயங்களில் போகாமலேயே மனம் ஏதேனும் ஒரு காரணத்தால் திசை திரும்பி இழுத்துக் கொண்டு நடக்கத் தொடங்கிவிடுவாள், அடுத்த இடம் தேடிக் கொண்டு.

அப்படித்தான் அன்றும். சரி இதுதான் அவள் வழக்கம் என்று நினைத்துக் கொண்டு அவளையும் பிடித்துக் கொண்டு நடந்தேன். என் கண்ணழகி மிகவும் சமர்த்து. மிகவும் ஓரமாக, குப்பைகள், செடிகள் இருக்கும் இடம் பார்த்துதான் ஒதுங்குவாள். இதுவரை நடுத்தெருவில் போனாள் என்ற சங்கதியே கிடையாது.

அவளைக் கண்டதும் ஒரே ஒருவன் மட்டும் வழக்கம் போல் பல்லைக் காட்டிக் குரைத்துக் கொண்டு ஆவேசமாக வந்தான். அவனை அடக்குவது எளிது. குச்சி. அல்லது பிஸ்கட். லஞ்சம்??!! அவன் பாவம். ஆனால், விவகாரமான மனிதர்களில் சிலர் செய்வது இரண்டாவதை. எதைக் கொடுத்தால் வேலை நடக்கும் என்று!

சிறிது தூரத்தில்  திடீரென்று பின்னோக்கித் திரும்பி உறுமத் தொடங்கினாள்.  பார்த்தால் அங்கு ஒரு கன்றுக் குட்டி வந்து கொண்டிருந்தது.

சரி அதற்கென்ன என்று நான் கண்ணழகியிடம் பேசிக் கொண்டே வா என்று சொல்லவும் என்னுடன் நல்ல பெண் போன்று, திரும்பிப் பார்த்துக் கொண்டே நடக்கத் தொடங்கினாள். கன்றுக்குட்டியும் எங்களைத் தொடர்ந்து வந்து கொண்டிருந்தது.

 லட்சுமியோ, காமாட்சியோ, மீனாட்சியோ என்ன பெயரோ தெரியவில்லை. அதன் சொந்தக்காரரோ இல்லை “கோமாதா” பக்தரோ யாரோ அதன் நெற்றியில் குங்குமப் பொட்டெல்லாம் வைத்திருந்தார்கள். அதற்குள் பொங்கல் வந்துவிட்டதா என்ன? சரி எப்படியோ. “அது” என்று சொல்லுவதை விட “கோமாதா” என்ற பெயரைச் சுருக்கிக் “கோமு” என்று பெயரிடலாமா? உங்களுக்குப் பிடித்திருக்கிறதுதானே! சரி கோமு.

நானும், கண்ணழகியும் நடந்தோம். கோமுவும் தொடர்ந்தாள். “து” என்பது “ள்” இனி. (நல்லகாலம் “தூ” இல்லை!)

ஒரு சில இடங்களைக் கடந்த போது “ம்மா” என்றுக் குரலெழுப்பிக் கொண்டே வந்தாள். நீங்கள் யாரையோ நினைத்தால் அதற்கு நானோ, கோமுவோ பொறுப்பல்ல.

வழக்கமாகச் சாலையைக் கடக்க இருக்கும் மேல் பாலத்தில் ஏறி மறுபுறம் எனது தோழி பக்கிங்ஹேம் கால்வாயை ஒட்டி நடப்போம். இன்று கோமு எங்களுடன் தொடர்ந்ததால் பழைய மகாபலிபுரம் சாலையின் கீழே ஓரமாக இருக்கும் சர்வீஸ் லேனில் நடைபாதையில் திரும்பினோம்.

நடைபாதை முழுவதும் அதிசயமாக ப்ளீச்சிங்க் பௌடர் போடப்பட்டிருந்தது. கண்ணழகிக்குப் பெரும்பாடு. அவளது இயற்கை உபாதை அடங்கிவிடும். கோமுவும் எங்களை நெருங்கி, திரும்பும் சமயம் பெருங்குரலெடுத்து “ம்மா” என்று கத்தினாள்.

எதிரே தாரகை மின்னிக் கொண்டிருந்தார்!! சமீபத்திய புகழ்வாய்ந்த வசனத்துடன். கோமுவுக்கு எப்படித் தெரிந்ததோ! அதானால்தான், கோமுவும் தான் வெள்ளத்தால் பாதிக்கப்பட்டதற்கு நிவாரணம் கேட்டுத்தான் “ம்மா” என்று பெருங்குரலில் கத்தினாளோ? மனு நீதிச் சோழனின் அரண்மனை மணியை, நீதி கேட்டு அடித்த பசுவின் கதை நினைவுக்கு வந்தது. இப்படித்தான் தேவையே இல்லாமல் சில நினைவுகள் படுத்தும்.

வெளியில் வராதவர் அன்று வந்தார். 3 நாட்களாக இந்தப் பகுதி முழுவதும் பரபரப்பாகி இருந்தது! கால் கிலோமீட்டர் கூட தொலைவு இல்லாத தூரத்திற்குள் 100 பதாகைகள். அப்படியென்றால் எண்ணிக் கொள்ளுங்கள் தொடக்கத்திலிருந்து நிகழ்வு நடந்த பகுதி வரை எத்தனை பதாகைகள் இருந்திருக்கும் என்று. தமிழ் அகராதியில் இருக்கும், இல்லாத, தமிழ் சான்றோர்கள் கூட அறியாத அத்தனை அடைமொழிகளுடன். வெள்ளம் வந்த சுவடுகள் கூட இன்னும் மறையவில்லை என்பதும் தேவையில்லாமல் நினைவில் முட்டியது.

சென்னையிலுள்ள அத்தனைக் காவல்காரர்களும் சுறு சுறுப்பாக இங்கு குவிந்திருதார்கள். நாங்கள் நடைப்பயிற்ச்சி செய்யும் பாதை, பழைய மாகபலிபுரம் சாலை எல்லாம் துப்புரவு பணியாளர்கள் சிறு தாளைக் கூடப் பொறுக்கிக் கொண்டிருந்தார்கள். பாதை எல்லாம் வெள்ளை மயம்! தூய்மை??!??! மற்ற நாட்கள்? மூச்! நோ க்வெஸ்டின்ஸ்.

கோமுவைக் காணவில்லை.  பார்த்தீர்களா, தேவையில்லாததை உங்களுக்குச் சொல்ல அவளைக் கண்டுகொள்ளாமல் போய்விட்டேன். எங்கு திரும்பியிருப்பாள்? ஒருவேளை தர்பாருக்கே போய்விட்டாளோ? வேண்டாம் மீண்டும் அதற்குள் புகவில்லை. அவளைப் பார்க்க நினைத்த போது அவளது குரல் காட்டிக் கொடுத்துவிட, அவள் நடந்த சாலைக்குள் இப்போது நாங்கள் அவளைப் பின் தொடர்ந்தோம். ஹப்பா. ப்ளீச்சிங்க் இல்லை. கண்ணழகிக்குச் சந்தோஷம். தனது இயற்கை உபாதையை முள்ளுச் செடிகளுக்கிடையில் முடித்துக் கொண்டாள்.

கோமு குரல் கொடுத்தாள்.  அவளைப் பிடிக்க ஒருவன் வந்தான். அவன் தான் அவளது சொந்தக்காரரோ என்று நினைத்தால், அவளோ அவனிடமிருந்து விலகி மீண்டும் குரல் கொடுத்துக் கொண்டே ஓட முயற்சி செய்தாள். அப்படி என்றால் அவன் ஆட்டையைப் போடுபவன் என்று புரிந்தது. எனவே, நான் சற்று வேகமாக கோமுவைத் தொடர்ந்தேன்.  கண்ணழகியும் எனது வேகத்தைப் புரிந்து கொண்டு அவனைப் பார்த்துக் குரைத்துத் தள்ளிவிட்டாள்.  கோமுவிற்குப் பாதுகாப்பு!!!

இப்போது கோமுவின் நடை துரிதமாகி அடுத்தடுத்துக் குரல் கொடுத்தாள். ஓ! அவள் அவளதுக் குழுவைப் பிரிந்திருக்கின்றாள். அவள் தாய் சமீபத்தில் இருப்பது தெரிந்துவிட்டது போலும்.  பதில் குரல் வந்தது. கோமு துள்ளிக் கொண்டு வேகமாக நடந்தாள். மீண்டும் அவள் தாய் குரல் வந்தது ஒரு வளாகத்திலிருந்து. கோமு ஓடிச் சென்று தனது தாய், மற்றும் குழுவினருடன் சென்று சேர்ந்தாள். தாய் அவளை நாவால் வருட, கோமு அவளை உரச அங்கு பாச மழை! காணக் கண்கொள்ளாக் காட்சி!

இப்படியானதைப் பார்த்துதான் நம் இயக்குநர்கள் திரைப்படங்களில் பிரிந்தவர்கள் பாடிக் கொண்டே கண்டுபிடிப்பது போல் காட்சி வைக்கத் தொடங்கினார்களோ?!!!! நாம் இப்படித்தான், விலங்குகள், இயற்கையிடமிருந்துதான் எல்லாமே கற்றுக் கொள்கின்றோம்!!!!. (பொருத்தமான பாடல் டக்கென்றுக் கிடைக்கவில்லை.)

ஒரு நாள் இரவு பகல் போல் நிலவு - காவியத் தலைவி

 அம்மா என்றழைக்காத உயிரில்லையே -  மன்னன் (வேறு அர்த்தம் இல்லை என்னை நம்புங்கள்!!!!)

---கீதா

காணொளிகள் - யுட்யூப்