வாழ நினைத்தால் வாழலாம்.... வழியா இல்லை ஊரினில் – 2

பொதுவாக எல்லா விபத்துக்கும் காரணமாவது கவனக் குறைவு, அலட்சியம், தேவையில்லாத, தேவைக்கு அதிகமான தைரியம் காட்டும் மனப்பான்மை இப்படி ஏதாவது ஒன்றாகத்தான் இருக்கும். அப்படி ஒரு சிறிய கவனக் குறைவு எர்ணாகுளம் சர்ப்பக்காவைச் சேர்ந்த 25 வயதான விஜயகுமாரது வாழ்வில் ஏற்படுத்தியதோ பேரிழப்பு! ஒரு மருந்துக் கம்பெனியில் விற்பனைப் பிரதிநிதியாகப் பணியாற்றிய அவர் எப்போதும் ரயிலில் பயணிப்பவர்.

கடந்த வருடம் ஒரு நாள் இரவு ரயில் பயணத்தின் போது கழிவறைக்குச் சென்ற அவர் இரண்டு கழிவறைகளிலும் ஆட்கள் இருந்ததால் படிக்கட்டின் கதவருகே நின்றிருக்கிறார். வண்டி கோழிக்கோடு ஃபரூக்கைத் தாண்டித் தெற்கே போய்க்கொண்டிருந்தது. பெரிய பெட்டி மற்றும் பைகளுடன் அவர்களது படுக்கும் இடத்தைத் தேடிப்போகும் ஒரு குடும்பத்திற்கு வழி கொடுக்க கொஞ்சம் பின்னால் தள்ளி நின்ற அவர், எப்படியோ ஒரு கை தன் பிடியை விட ரயிலில் இருந்து வெளியே விழுந்துவிட்டார்! 

இருப்பினும் ஒரு கை தன் பிடியை விடவில்லை.  மறு கையையும் சேர்த்து அக்கம்பியைப் பிடித்துத் தொங்கத் தொடங்கியிருக்கிறார்.  உதவிக்காகக் கத்தியும், கதறியும் எவரும் கேட்க வில்லை ரயிலின் சத்தத்தில்.  கடந்து சென்ற குடும்பமும் அவர் விழுந்ததைக் கவனிக்கவே இல்லை.  இடையே அவரது கால்கள் தட்டியும், மோதியும், உராய்ந்தும் அவருக்குத் தாங்கமுடியாத வலியும், மயக்கமும் வந்த போதும், தன் பெற்றோரையும், மனைவி மற்றும் குழந்தையையும் நினைத்து பிடித்த பிடியை விடவே இல்லை.

அப்படி ஒரு மணி நேரம் தொங்கிக் கொண்டுப் பயணித்திருக்கிறார். அதன் பின் முடியாமல் பிடி தளர ஓரிடத்தில் விழுந்தே விட்டார்.  சிறிது நேரத்திற்குப் பிறகு கைககளை ஊன்றி எழ முயன்றிருக்கிறார். ஒரு காலின் முழங்காலுக்குக் கீழ் ஒரு காலைக் காணவில்லை. மறுகாலில் எலும்புகள் வெளியே நீட்டிக் கொண்டிருந்திருக்கின்றன. உதவிக்காக அலறியிருக்கிறார்! பலனில்லை.  அவரை எதிர்ப்பார்த்து வீட்டில் காத்திருக்கும் நான்கு உயிர்களைப் பற்றி எண்ணிய போது அவருக்கு எங்கிருந்துத் தைரியமும், தெம்பும், சக்தியும் வந்தது என்று தெரியவில்லை.  கைகளை ஊன்றி, தரையில் தவழ்ந்தும், ஊர்ந்தும் தண்டவாளத்தின் இடது புறம் செல்லத் தொடங்கியிருக்கிறார். 

சிறிது தூரம் சென்றதும், தூரத்தில் ஒரு ஆட்டோ நிறுத்தப்பட்டிருப்பதைக் கண்டார்.  அங்குவரைத் தவழ்ந்துச் செல்லும் முன் அந்த ஆட்டோ அங்கிருந்து போய்விட்டால்.....கையில் கிடைத்த ஒரு கல்லை எடுத்து எறிந்தார்.  அடுத்த கல்லை எறியும் முன் யாரோ ஒருவர் தன் அருகே வருவதைக் கண்டார்.....அப்படி அவரது மன உறுதி, அவரை இறுதியில் காக்கும் கரங்களில் ஒப்படைத்திருக்கிறது.  ஏறக்குறைய 5 லட்சம் ரூபாய் செலவானாலும், அவரது இரு கால்களையும் முழங்காலுக்குக் கீழே இழக்க நேர்ந்தாலும், உயிர் பிழைத்துவிட்டார் விஜய குமார். 

பல நல்ல இதயம் படைத்தவர்கள் அவருக்கு உதவுகிறார்கள். விபத்திலிருந்து அவரைக் காப்பாற்றிய அவரது மன உறுதி அவருக்கு இனியும் துணை நின்று அவரது உடல் ஊனத்தையும் மறந்து அவரை வாழ வைக்கும் என்பதில் எந்த ஐயமும் இல்லை. வாழ நினைத்த அவர் வாழ்கிறார் இப்போதும்.  அவருக்கு ஆதரவாக அவரதுக் குடும்பமும் , குடும்பத்திற்கு ஆதரவாக அவரும் நலமாய் வாழ இறைவன் அருளட்டும்.

விஜயகுமார் உயிர் தப்ப ஆட்டோவில் கல்லெறிந்தது போல், ஒரு 34 வயது பெண் கோழிக்கோடு இறஞ்சிப்பாலத்திலுள்ள ஒரு அடுக்கு மாடிக் குடியிருப்பிலிருந்த காமவெறியர்களிடமிருந்து உயிர் தப்பி, அருகிலிருந்தக் காவல்நிலையத்திற்கு ஓடி அடைக்கலம் புகுந்தார் சில மாதங்களுக்கு முன். பங்களாதேஷிலுள்ள ஜோஷ்வார் மாவட்டம் ஹானக்கோட்வாலி கிராமத்தைச் சேர்ந்த அவர் தனது 12 வது வயதில் ஒரு ஆட்டோ ஓட்டுநருக்கு மனைவியாகி 14 ஆம் வயதில் தாயாகி அடுத்தடுத்து 3 குழந்தைகளைப் பெற்றவர்.

7 ஆம் தரம் வரைப் படித்த அவர் இதனிடையே, தனியார் வழி 10 ஆம் தரம் தேர்வெழுதித் தேர்ச்சியும் பெற்றவர்.  கணவனால் கைவிடப்பட்ட அவர், குழந்தைகளைக் காப்பாற்றத் தையல் தொழில் செய்தும், பொம்மைகள் செய்து விற்றும் தன் மூன்றுக் குழந்தைகளையும் கஷ்டப்பட்டுப் படிக்க வைத்தவர்.  இதனிடையே பங்களாதேஷிலிருந்து வேலை தேடி இங்கு வந்த அவர், செய்த சிறிய தவறு அவரைக் கடலலை இழுத்துச் செல்வது போல் இழுத்துச் சென்று இறுதியில் கோழிக்கோடு கொண்டு வந்து சிலக் காமவெறியர்களுக்கு முன் தள்ளியிருக்கிறது.

Punarjani and Arm of Joy, a voluntary organisation, have sought to tell the world that Saya is not merely another sex racket victim. These organisations showcased her talent in writing poems and in painting. - Thanks to The Hindu for this information

ஆனால், அவரது 3 குழந்தைகளின் முகம் அவரை அங்கிருந்துத் தப்பித் தன் குழந்தைகளைக் காப்பாற்ற வேண்டும் என்ற எண்ணம் தந்த தைரியத்தால் காவல்துறையினரை அணுகச் செய்தது. புனர்ஜனி பெண்கள் வழக்கறிஞர்கள் சங்கம் அவருக்கு ஆதரவாகவும் செயல்பட, அப்படிக் காவல் துறையினரால் அரசின் பெண்கள் காப்பகத்தில் பாதுகாப்பாகச் சேர்க்கப்பட்டார்.  அங்கு, அவர் தன் தலைவிதியை நினைத்துக் கண்ணீர் சிந்தாமல், கையில் கிடைத்த டைரியில் கவிதைகளும், கதைகளும் எழுதினார். எழுத முடியாதவைகளைச் சித்திரமாக வரையவும் செய்தார். 

copies of the collection of poems (Njan Enna Murivu), translated from Bangla to Malayalam, and the paintings raked in more than Rs.80,000. will be handed over to her, after going through the formalities required for funds transfer to a foreign national. Thanks  to The Hindu - News Paper for the information

காப்பகத்திற்கு உதவி புரியும் “ஆர்ம் ஆஃப் ஜாய்” (ARM OF JOY) எனும் இயக்கத்தின் மேனேஜிங்க் டரஸ்டியான அனூப் அதைக் காண நேர்ந்தது. பங்களாதேஷிலுள்ள அவரது நண்பரது உதவியால், பங்க்ளா மொழியில் இருந்த அவரது எழுத்துகளை எல்லாம் ஆங்கிலத்தில் மொழியாக்கம் செய்து, அதன் பின் அதை மலையாளத்திலும் மொழியாக்கம் செய்து, கடந்த மாதம் ஸாயா எனும் புனைபெயர் சூடிய அப்பெண்ணின் “ஞான் எந்ந முறிவு” (நான் எனும் புண்) புத்தகத்தை அனூப் வெளியிட்டேவிட்டார்.

சில நாட்களுக்கு முன் 18 வயதுள்ள மூத்த மகளான ஹீராவுடன் ஸாயா பேசிய போது, தன் தாயின் அன்பையும், திறமையையும், தைரியத்தையும் அறிந்த அவள் “அம்மா முதலில் எனக்கு உங்க ஆட்டோகிராஃப் வேணும்” என்றதும், அத்தாயின் மனம் பூரித்துப் போய் ஆனந்தக் கண்ணீர் வடித்து, தன்னைத் தானாக்கிய நல்ல உள்ளம் படைத்த அனூப் போன்றவர்களுக்கு எப்படி நன்றி சொல்வது என்று தெரியாமல் தத்தளித்தது.  வேதனை மிகுந்த நாட்களைத் தந்த அதே நாட்டில், உயர்ந்து வந்த உதவிக்கரங்களின் உதவியால் விரைவில் தன் நாடு சென்று தன் குழந்தைகளுடன், நடந்தது எல்லாம் ஒரு பேய் கனவாக நினைத்து வாழத் தயாராகிக் கொண்டிருக்கின்றார், ஸாயா எனும் புனைபெயர் கொண்ட அப்பெண்.  பங்களாதேஷ் தேசீய பெண்கள் வழக்குரைஞர்கள் சங்கம் அவரை வரவேற்று, பாதுகாப்பாக அவருக்கு மறுவாழ்வு அமைத்துக் கொடுக்கத் தயாராக உள்ளது என்பதைக் கேட்கவும் மகிழ்ச்சியாக உள்ளது.

ஸாயாவுக்கும் அவரது குழந்தைகளுக்கும் நன்மை பயக்க எல்லாம் வல்ல இறைவன் அருள்வாராக.  இப்படி வாழ நினைப்பவர்கள் வாழத் தேவையான வழிகள், அவர்கள் முயன்றால் அவர்களுக்குக் கண்டிப்பாக வழிகாட்டும். ஒவ்வொருவரும் அவர்களுக்காக மட்டும் வாழவில்லை.  அவர்களை நம்பி இருக்கும், அன்பு செலுத்த வேண்டிய அவர்கள் குடும்பத்தினருக்காகவும்தான் வாழ்கிறோம் என்று நினைத்தாலே போதும். வெயர் தேர் இஸ் அ வில் தேர் இஸ் அ வே என்பது போல் அத்திடம் கொண்ட மனதிற்குத் தேவையான மார்கங்கள் கண்ணில் தோன்றும்.  எத்தகைய விபத்து நேர்ந்தாலும் அதிலிருந்து எல்லாம் அவர்கள் தப்பி அவர்களது அன்பு உள்ளங்களின் அருகே விஜயகுமாரும், ஸாயாவும் சென்றடைந்தது போல் சென்று மகிழ்ந்து வாழமுடியும். வாழ நினைத்தால் வாழலாம். வழியா இல்லை பூமியில்!

படங்கள் : இணையத்திலிருந்து

(இன்றிலிருந்து சனிக்கிழமை வரை நண்பர்கள்/சகோதரிகளின் தளத்திற்கு வருவதற்குச் சற்று சிரமமாக இருக்கலாம். முடிந்தால் வருகின்றோம். பயணம். கீதாவின் தெனாலி, குண்டூர் பயணக் குறிப்புப் பதிவுகள் வரும். இப்போது பதிவுகள் செட் செய்யப்பட்டு வெளிவரலாம். மீண்டும் ஞாயிறு சந்திப்போம்)