ஷோபா மிஸ்ஸினால் கரைந்து போன கோபம்

      கார்த்திக் சரவணன் அவர்கள் எழுதிய கதையைத் தொடர்ந்த மூங்கில் காற்று முரளிதரன் அவர்களின் தளத்தில், மதுரைத் தமிழன் கதையைத் தொடர அழைக்க, அவர்களில் ஒருவராக நாங்களும் இருக்க, ஏற்கனவே நாங்கள் யோசித்த இரு வகை முடிவுகள் வெளியிடப்பட, பின்னர் இதோ எங்கள் வகைக் கதை தொடர்கின்றது. எல்லோருமே மிகவும் நன்றாக எழுதி முடித்திருந்தார்கள்.  அவர்களது சுட்டிகள் இதோ கீழே.  எங்களுக்கும் அழைப்பு விடுத்து, சிந்திக்க வைத்துக் கதை புனைய வைத்த மதுரைத் தமிழனுக்கு மிக்க நன்றி! மதுரைத் தமிழனும் எழுதியிருப்பதை இப்போதுதான் பார்த்தோம் அந்தச் சுட்டியும் இங்கு இப்போது சேர்த்துள்ளோம்...

கார்த்திக் சரவணன்

மூங்கில்காற்று முரளிதரன்

 மைதிலி

கோவை ஆவி

வாத்தியார் பாலகணேஷ்

க்ரேஸ்
மதுரைத் தமிழன்

ராஜேஷ் வேகமாக கோவைப்பழமாகச் சிவந்து கோபமேறிய கண்களுடன்.....நில்லு நில்லு என்னது இது கோவைப்பழமாகச் சிவந்த கண்கள் அப்படி, இப்படினுட்டு...கேப்டனின் கண்கள் போலனு சொல்லு....ஓகே.....கேப்டனின் சிவந்த கண்கள் போல – கோபத்துடன் அந்தப் பள்ளியின் ஆசிரியர்களின் அறையை நோக்கி நடந்தான். அவன் அந்த அறையை அடைவதற்குள் காரணத்தைச் சொல்லி விடுகின்றேன். வேறு ஒன்றும் இல்லை இப்போதெல்லாம் பள்ளியில் குழந்தையை ஒரு சின்னத் தட்டு தட்டினாலே ஆக்ரோஷத்துடன் வந்து விடுகின்றார்கள் இந்தப் பெற்றோர்கள்.  அப்படியான பெற்றோர்களில் ஒருவராய், பொறுப்பான தந்தையாய் நடந்தான். ஆசிரியர்களின் அறை வாசலில் நிழலாடுவதைக் கண்டதும், அங்கு பேசிக் கொண்டிருந்த ஆசிரியைகளில் ஒருவர் வாசலை நோக்க, அவர் அருகில் வந்து என்ன என்று கேட்கும் முன்னரேயே நம்ம ராஜேஷ்,

      “ஷோபா மிஸ் இருக்காங்களா?” என்ற கேள்வியிலேயே சிறிது கடுமை தெரிந்தது.

      “இருக்காங்க.  க்ளாஸ்ல. இப்ப பீரியட் முடிஞ்சு வர்ற நேரம்தான் சார்.  கொஞ்சம் வெயிட் பண்ணுங்க.” என்று பதிலுரைத்து விட்டு, மீண்டும் தனது பேச்சைச் தொடர்ந்த அவர்,

“ஹேய் இது தீபாவோட அப்பால்ல? என்று கேட்ட மற்றொரு ஆசிரியைக்கு, க்ளுக் என்று சிரித்துக் கொண்டே, “ம்ம் ஷோபா இன்னிகுச் செமயா மாட்டிக்கிட்டா இவர்கிட்ட.. எற்கனவே கொஞ்சம் டக்குனு கோபப்படுறவரு....ஆளு செம கடுப்புல இருக்காப்புல தெரியுது..” மீண்டும் சிரிப்பு அங்கு.

வெயிட் பண்ணக் கூட பொறுமை இல்லாமல் அங்குமிங்கும் கோபத்துடன் குட்டி போட்ட பூனை போல நடந்து கொண்டிருந்தான் ராஜேஷ்.  பின்னே, அந்தக் காத்திருக்கும் நேரத்தில் கோபம் குறைந்துவிட்டால் மிஸ்ஸுடன் எப்படிச் சண்டை போட முடியும்!

அதோ ஷோபா மிஸ் க்ளாஸ் முடிந்து வந்துவிட்டார். நல்ல மிடுக்கான நடை.  பார்த்தவுடனேயே மரியாதை கொடுக்கும் தோற்றம். கண்களில் கருணை, உதட்டில் புன்னகையுடன் வருபவரா என் மகளை அடித்தார்? தனது கோபம், மண்ணெண்ணை ஸ்டவ் அணைத்ததும் புஸ்ஸென்று மெதுவாகக் குறையுமே அது போல, குறைவதை உணர்ந்தான்.  இருந்தாலும் மீசையில் மண் ஒட்டக் கூடாதே! ம்ம் இல்லை அடித்தார்தான்.  என் மகள் குழந்தை. குழந்தை பொய் சொல்லாது. மனைவியிடமும் வேற டீச்சரே சொல்லி என்னிடம் சொல்லிவிடக் கூடாது என்றும் சொல்லி இருக்கிறாரே...ம்ம்ம்...என்று நினைத்துத் தன் கோபத்திற்கு ஸ்ருதி சேர்த்துக் கொண்டான்.

 “ஹலோ சார் எப்படி இருக்கீங்க? என்ன இந்தப் பக்கம்?” என்று மிகவும் யதார்த்தமாகக் கேட்டுக் கொண்டே வரவும், ஒரு நிமிடம் அந்தக் கம்பீரக் குரலில் ஆடித்தான் போனான் ராஜேஷ்.. இருந்தாலும் சமாளித்துக் கொண்டு...நேரடியாகவே தான் வந்த விஷயத்திற்கு வந்தான்.

“என் மகளை ஏன் அடிச்சீங்க? அதைக் கேட்டுட்டு போகத்தான் வந்தேன்”

“ஓ! அதுவா, நான் ஒண்ணும் அடிக்கலையே சார்.  அவ இடம் மாறி உக்காந்த குறும்பை நினைச்சு சிரிச்சு அவளை ஜஸ்ட் லைக் தாட் கன்னத்துல தட்டி, இனி மாறி உக்காரக் கூடாதுனு மட்டும்தான் சொன்னேன்...”

“இல்ல டீச்சர் நீங்க அடிச்சிருக்கீங்க..சின்னக் குழந்தை பொய் சொல்லாது. நான் என் பொண்ணை இது வரை அடிச்சது... ஏன் திட்டினது கூடக் கிடையாது...நீங்க எப்படி என் பொண்ணை அடிக்கலாம்..”

“சார் நீங்க நினைக்கற மாதிரி நான் ஒண்ணும் அடிக்கலை அவளை. அவளே அதை மறந்திருப்பா சார்” என்று மிகவும் பணிவுடன் சொன்னார்.

“அவ மனசு பாதிக்கும்ல? டீச்சரத்தானே பிள்ளைங்க ரோல்மாடலா நினைக்கறாங்க. அப்படி இருக்க, நீங்க அவளை அடிச்சது தப்பு. நியாயப்படுத்த ட்ரை பண்ணாதீங்க. நீங்க எங்களக் கூப்பிட்டு சொல்லி இருக்கணும். அதை விட்டுட்டு அவள நீங்க எப்படி அடிக்கலாம்? நீங்க சைல்ட் சைக்காலஜி படிச்சிருப்பீங்களே டீச்சர் ட்ரெய்னிங்கல....நீங்க பண்ணினது தப்பு. நான் ஸ்கூல் பிரின்சிப்பால், கரஸ்பாண்டன்ட்கிட்ட கம்ப்ளெய்ன்ட் கொடுக்கத்தான் போறேன்.”

“நீங்க சொல்றதுல நியாயம் இருந்தா கண்டிப்பா நான் அதை ஏத்துக்குவேன். நான் வேற ஏதோ கோபத்துலயோ, உணர்ச்சியோடயோ உங்க மகளை அடிச்சிருந்தா என் தப்புதான். ஆனா, நான் அப்படி எதுவும் பண்ணலையே சார். இப்படிக் க்ளாஸ் ரூம்ல நடக்கற சின்னச் சின்ன விஷயத்துக்கு எல்லாத்துக்கும் உங்கள கூப்பிட்டுச் சொல்லணும்னா ஸ்கூல்ல எப்பவும் பேரன்ட்ஸ்-டீச்சர்ஸ் மீட்டிங்க் கூட்டமாத்தான் இருக்கும். ஸ்கூல் நடத்தவே முடியாதுங்க. அப்புறம் நாங்க டீச்சர்ஸ் எதுக்கு சார்? பேரன்ட்ஸும் டீச்சர்ஸ் ஆங்கிள்ல கொஞ்சம் புரிஞ்சுக்கங்க. உங்களுக்கு ஒரு குழந்தை..... இல்லைனா 2 குழந்தைங்க. ஆனா, இங்க வர்ற அத்தனை குழந்தைகளுமே எங்க குழந்தைங்கதான். நாங்க டீச்சர்ஸ் ஒரே சமயத்துல எத்தனை குழந்தைங்கள மேனேஜ் பண்ணனும் பாருங்க. உங்கள் ரெண்டு குழந்தைங்களுக்குள்ள சண்டை வந்துச்சுனா எந்தக் குழந்தை அதிகமா தப்பு செஞ்சுச்சோ அந்தக் குழந்தையக் கண்டிக்க மாட்டீங்களா சார்? அது மாதிரிதான் சார் இதுவும். நானும் ஒரு அம்மாதான்.  ஸோ உங்க ஆங்கிள்ல இருந்தும் திங்க் பண்ண முடியும் சார். எனக்கும் சைல்ட் சைக்காலஜி தெரியும். பேரன்ட்ஸும் கொஞ்சம் சைல்ட் சைக்காலஜி தெரிஞ்சுகிட்டு பிள்ளைங்கள ஓவரா செல்லம் கொடுக்காம, அன்பானக் கண்டிப்போட வளர்க்கணும் சார். இதுக்கு அப்புறமும் நீங்க கம்ப்ளெயின்ட் கொடுக்கணும்னு நீங்க நினைச்சீங்கனா கொடுத்துக்கங்க சார்.” என்று மென்மையாக ஆனால் அதே சமயம் அழுத்தமாகச் சொல்லிவிட்டு அதே மிடுக்குடன் நடந்து சென்றார்.

ராஜேஷிற்கு என்ன சொல்லுவது என்று தெரியாமல் பேச்சிழந்து நின்றான். டீச்சர் சொல்லுவதிலும் நியாயம் இருந்ததாகத் தெரிந்தது.

மாலை. ராஜேஷ் வீட்டிற்குள் நுழையும் போதே மகள், “என்னப்பா எங்க டீச்சர்கிட்ட செம பல்பு வாங்கினியாப்பா? என்னப்பா நீ? எங்க டீச்சர்கிட்டலாம் போயி சண்டை போடுற?  நாளைக்கு டீச்சர் என்னப் பத்தி என்ன நினைப்பாங்க?  கோள் மூட்டினு நினைப்பாங்கல்ல....என்னை பேட் கேர்ள்னு நினைச்சுருவாங்க” என்று கண்ணில் கண்ணீருடனும், கோபத்துடனும் சொல்லவும், தான் .குழந்தையின் இந்தக் கோணத்தை நினைத்துப் பார்க்கலையே என்று தன்னைத்தானே தலையில் குட்டிக் கொண்டான். “ஆமாம் பல்புதான்! ஆனா எனக்குள்ள ஒரு நல்ல வெளிச்சத்தையும் கொடுத்த பல்பு.” என்று நினைத்தவாறே தனது முன் கோபத்தையும் கைவிட முடிவெடுத்தான்.