எட்டையப்புரத்தானும்....நாங்கள் ரசித்த துணுக்கும், கவிதையும்.....

இவை அனைத்துமே பலவருடங்களுக்கு முன் கல்கியில் வெளிவந்தவை. நான் சேகரித்து வைத்திருந்த பழைய கட்டுரைகளையும், நாவல்களையும் அகழ்வாராய்ச்சி (!!!!??  ஆம் எல்லாமே மிகப் பழைய புராதான காலத்தவை போல இருக்கின்றன) செய்ததில் கிடைத்தவை.

உழைப்பைத் துதித்தவன்

தாகூரும், பாரதியும், தெய்வ பக்தியையும், மனிதாபிமானத்தையும் இணைத்ததாலேயே அவர்கள் உலக மக்களிடத்தில் ஆண்டவன் திருவுருவைக் கண்டார்கள்.  தாகூர் தமது கீதாஞ்சலியில் பின்வருமாறு பாடுகிறார்:

“தாளிட்ட அடைபட்ட கோயிலின் இருண்ட மூலையில் நீ யாரைப் பூசிக்கின்றாய்? கண்ணைத் திறந்து உன் கடவுள் உன் முன்னிலையில் இல்லை என்பதை அறிந்துகொள்.  கடினமான தரையில் வீடின்றி வாழ்வாரிடமும், சாலை அமைக்கச் சரளைக் கல் பரப்புவோரிடமும் அவன் மழையில் நனைகிறான், வெய்யிலில் காய்கிறான்!”

     பாரதியாரும் கடவுளின் திருவுருவை உழைப்பவர்களின் உருவத்தில் காணத்தான் செய்கிறார்.

அரும்பும் வியர்வை உதிர்ந்துப் புவிமேல்

    ஆயிரம் தொழில் செய்திடுவீரே!

பெரும்புகழ் நுமக்கே இசைக்கின்றேம்

     பிரம்மதேவன் கலை இங்கு நீரே!!

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

பாரதியாரும் வ.வெ.சு ஐயரும் சதுரங்க விளையாட்டு விளையாடுவார்களாம்.  பாரதியாரின் காய்களை எல்லாம் ஐயர் வெகு சீக்கிரத்தில் வெட்டிச் சாய்த்து விடுவாராம்.

“ஐயரே!  இரக்கம் கொஞ்சமேனும் இல்லாமல் வெட்டுகிறீரே!  உமது நெஞ்சம் என்ன கருங்கல்லா, இல்லை இரும்பா?” எனக் கேட்பாராம் பாரதி.

ஐயர் சிரிப்பாராம், “ஐயா, சண்டை போடுகின்றோம், போர்க் களத்திலே வந்து ஒப்பாரி பாடுகிறீரே, எதற்கு?” என்று கிளறி விடுவாராம் பாரதியாரின் கோபத்தை.

பத்துமுறை வெல்லும் ஐயர் பூரிக்க மாட்டார்.  பத்து முறை தோற்று ஒரு முறை வென்றாலும் போதும், பாரதிக்கு மகிழ்ச்சி வெள்ளமாகப் பொங்கிடுமாம்.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

அமெரிக்க, இங்கிலாந்து, இந்திய அதிபர்கள் கடவுளைச் சந்திக்கிறார்கள்.

கடவுளிடம் அமெரிக்க அதிபர் கேட்கிறார்.  “அமெரிக்க மக்கள் எப்போது முழு மகிழ்ச்சி அடைவார்கள்?”

 “ஐம்பது ஆண்டுகளில்” என்கிறார் கடவுள்.

அமெரிக்க அதிபர் “ஐம்பது ஆண்டுகளா” என்று அழுதபடி செல்கிறார்.

அடுத்து இங்கிலாந்து அதிபர் தன் நாட்டு மக்கள் மகிழ்ச்சி அடைவது எப்போது என்று கடவுளைக் கேட்கிறார்,

“நூறு வருடங்களில்” என்கிறார் கடவுள்.  அந்த அதிபரும் அழுதபடி செல்கிறார்.

இறுதியாக இந்திய அதிபர், “இந்தியர்கள் முழு மகிழ்ச்சி அடைவது எப்போது?” என்று கேட்கிறார்.

கடவுள் அழுதபடி அந்த இடத்தை விட்டு மறைகிறார்.

இது நகைச்சுவையாகச் சொல்லப்பட்டாலும், பல வருடங்களுக்கு முன்னர் கல்கியில் வெளிவந்த இந்தத் துணுக்கு இத்தனை வருடங்களாகியும் நம் நாட்டிற்குப் பொருத்தமாக இருப்பதை நினைத்தால், நம் இந்தியா வளரவில்லை என்பது புலனாகின்றது.

அப்படித்தானே நிகழ்வுகளும் இருக்கின்றன! கல்வியின் தரம் தாழ்வதிலிருந்தும், அதற்கான கட்டணம் விண்ணைத் தொடும் அளவு பெருகுவதிலிருந்தும், சாதிப் பிரச்சனைகளும், அதனால் விளையும் கொலைகளும், சச்சரவுகளும், எழுதுவதுற்குக் கூட உரிமை இல்லாத நிலைமையும் (திரு இராயச் செல்லப்பா அவர்கள் மிக அழகான ஒரு பதிவு பதிந்திருந்தார் இது குறித்து http://chellappatamildiary.blogspot.com/2015/06/blog-post_9.html) நம் அரசியல்வாதிகளின் ஆட்சியையும் நினைக்கும் போது அந்தத் துணுக்கு இன்னும் எத்தனை காலமானாலும் பொருந்துமோ என்ற வேதனையும் வரத்தான் செய்கின்றது.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

இப்போது மட்டும் ஏன்?

தொட்டிலிலே கிடந்த போது

பாலுக்கு அழுதேன்;

பால் தந்தீர்கள்.

தரையில் தவழ்ந்த போது

பொம்மைக்கு அழுதேன்;

பொம்மை தந்தீர்கள்.

பள்ளியிலே சேர்த்த போது

புத்தகத்திற்கு அழுதேன்;

புத்தகம் தந்தீர்கள்.

சின்னஞ் சிறுசினிலே

கொலுசுக்கு, வளையலுக்கு அழுதேன்;

வாங்கித் தந்தீர்கள்.

தோழியரோடு ஆடிய போது

பாவாடை தாவணிக்கு அழதேன்;

தந்து மகிழ்ந்தீர்கள்.

கலைகளை ரசித்த போது

வீணைக்கு அழுதேன்;

மீட்டச் சொன்னீர்கள்.

ஈரெட்டு வயது வரை எது எதற்கோ அழுதேன்;

எல்லாம் தந்தீர்கள்.

காதலித்து நின்ற போது

காதலனுக்கு அழுதேன்;

சாபம் ஏன் தருகின்றீர்கள்?

தடை ஏன் போடுகின்றீர்கள்?

-எஸ் அறிவுமணி

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

புதுக் குறள் (இது “எங்கள் ப்ளாகிலும்” நண்பர் பகிர்ந்துள்ளார்....)

கோவை பழைய புத்தகக் கடை ஒன்றில் உள்ள போர்டில்

“கற்க கசடறக் கற்க கற்றபின்

விற்க அதன் எடைக்குத் தக”

     எழுத்தாளர் திரு ராமகிருஷ்ணன் அவர்கள் கடைத்தெருவில் நடந்து சென்றுகொண்டிருந்த போது  பழைய கலைப் பொருட்கள் விற்கப்படும் கடையைக் கடந்து செல்லும் போது அவருக்குத் தோன்றியதான எண்ணத்தைப் பதிந்திருந்தது நினைவுக்கு வருகின்றது.  “இன்று நமது என்று சொல்லிக் கொள்ளும் பொருட்கள் நாளை யாருடையதோ?”  இது எல்லாவற்றிற்கும் பொருந்தும்தான்.  வீடு உட்பட......

எனவேதான் நான் எதையுமே எனது என்று சொல்லிக் கொள்வதில்லை.  பல வருடங்களாக, எனது சிறு வயது முதலே. அதைத் தனி பதிவாக எழுதுகின்றேன்.

       இப்படித்தான் பல இடுகைகளில் தனிப் பதிவு வேறொரு சமயம் என்பேன். எப்போது என்று கேட்காதீர்கள். எனக்கு மூட் வரும் போது. இன்னும் நிறைய இடுகைகள் “எங்களை எப்போது முடித்துப் பதிவிடப் போகிறாய்” என்ற ஏக்கத்துடன் என்னைப் பார்த்து முழித்துக் கொண்டிருக்கின்றன வரிசையில். நல்லநேரம் பார்த்துக் கொண்டிருக்கின்றேன்.  இப்போதைக்கு இங்கு ஒரு “.” ஆனால் “,”வுடன்.....

-----கீதா