வையத்துள் வாழ்வாங்கு வாழும் அம்மையார்

 

“நான் எவ்வளவு கஷ்டப்பட்டு நல்ல காரியம் செய்தாலும் எல்லாத்தையும் அறுவடை செஞ்சுக்கிட்டுப் போயிடறாங்க இந்த அம்மா” என்று தன் புத்தக வெளியீட்டு விழாவில், நகைச்சுவை இழையோடும் தனது பாணியிலேயே, மிகவும் பெருமிதத்துடன், இவ்வார்த்தைகளை உதிர்த்தவர்........ வருகின்றோம் சற்று கீழே

ஈன்ற பொழுதிற் பெரிதுவக்கும் தன்மகனைச்

சான்றோன் எனக்கேட்ட தாய்

என்பது வள்ளுவனின் வாக்கு என்பது நாம் எல்லோரும் அறிந்ததே. இந்தப் பதிவிற்காக அதைச் சற்று மாற்றி, ஏதோ எங்களுக்குத் தெரிந்த எழுத்தில் வெளிக் கொணர்ந்தால்? என சிந்தித்ததின் விளைவு.. – தமிழ் சான்றோரும், வள்ளுவரும் மன்னிப்பார்களாக – இது குறள் அல்ல...

அன்னையின் புகழ் கேட்ட மகன்

சொன்னான்

சான்றோராகிய - இவ்

அன்னைக்கு மகனாய் பிறந்திட

என்ன தவம் செய்தனன் நான்.

அம்மா என்பதற்கும், தாய் என்பதற்கும் ஒரே அர்த்தம் கொள்ளப்பட்டாலும், இரண்டிற்கும் இடையில் ஒரு சிறிய நூலிழை வித்தியாசம் இருப்பதாகப்படுகின்றது. எல்லா அம்மாக்களும் தாயாகிவிட முடியாது. ஏனென்றால் எல்லா அம்மாக்களுக்கும் தாய்மை உணர்வு என்பது இருப்பதில்லை.  தாய்மை உணர்வு என்பது மிகச் சிறந்த உணர்வு.  தான் பெற்ற பிள்ளைகளிடம் மட்டுமின்றி இந்த உலகத்தில் இருக்கும் அனைவரிடமும், எந்த வித எதிர்பார்ப்பும் இன்றி  அன்னமிடும் ஒரு அன்னைக்கு ஏற்படும் உணர்வு. ஊரார் பிள்ளைகளை ஊட்டி வளர்த்து தன் பிள்ளைகள் அனைவரும் தானே செம்மையாய் வளர வைத்த தாய்! அவர் வேறு யாருமல்ல, நம் நண்பர் திரு விசுவாசம் (விசுAwesome) அவர்களின் தாய், திருமதி எஸ்தர் கார்னிலியஸ்!  ஆரம்பத்தில் சொல்லப்பட்ட அந்த வார்த்தைகளுக்குச் சொந்தக்காரர் நண்பர் விசு அவர்தான். 

நண்பர் விசுவிற்கே சற்று பெருமை கலந்த பொறாமைதான்!  தன் தாயை நினைத்து. ஏனென்றால் அவர் செல்லும் இடங்களில் எல்லாம் அவர் என்ன பேசினாலும், யானை வரும் பின்னே மணி ஓசை வரும் முன்னே என்பது போல், விசுவைக் கொஞ்சம் பின்னே தள்ளி அவரது அன்னையைப் பற்றி எல்லோரும் பேசி முன்னிருத்தி விடுவதால்! அப்படிப்பட்ட தாய்.... கணவரை இழந்த பின் விடுதியில் சேர்க்கப்பட்டக் குழந்தைகளில் ஒருவரான விசுவிற்கு, பொரி(ருள்) விளங்கா உருண்டைகளைக் கொடுத்து, வாழ்க்கையின் பொருளை விளக்கி, வாக்கையை அர்த்தமாக்கி, உன்னதமான வாழ்க்கைப் பாடத்தைப் புகட்டிய அந்த தாய்.....

எஸ்தர் கார்னிலியஸ் அவர்கள் மதுரையில், தென் இந்திய கிறித்தவ மதகுரு/பாதிரியார்/பாஸ்டர் குடும்பத்தில் பிறந்தமையால், சிறு வயது முதலே நல்ல பண்புகளையும், நல்லொழுக்கத்தையும், மதக் கோட்படுகளையும் கற்று வளர்ந்தார்.  அக்கால கட்டத்திலேயே, மதுரை அமெரிக்கன் கல்லூரியில் படித்தவர். பருவ வயதிலேயே, மாற்றுத் திறனாளிகளுக்கு சேவை செய்யும் பணியில் தன்னை ஈடுபடுத்திக் கொண்டவர்.  குறிப்பாக பார்வை இழந்த குழந்தைகளுக்கு. பல கிராமங்களுக்கும் சென்று சேவை செய்தது மட்டுமல்லாமல், பார்வை இழந்த குழந்தைகளையும், பேசும் திறன், கேட்கும் திறன் இழந்த குழந்தைகளையும் அழைத்து வந்து அதற்கான பள்ளியில் சேர்த்து கல்வி பயில வைத்து அவர்களது வாழ்வில் ஒளியேற்றியவர்.  கல்லூரியில் படித்த போதே, தான் செல்லும் தேவாலயத்தின் அருகில் இருந்த வறுமைக் கோட்டின் கீழ் வாழ்ந்த மக்களின் காப்பகத்தில் மனித நேயச் சேவை செய்யத் தொடங்கினார். அவரது மன உறுதியை நிரூபிக்கும் வகையில் இரு நிகழ்வுகள்.

அந்தக் காப்பகத்தில், பர்மாவிலிருந்து வந்த அகதிகளில் இருந்த, தனது வயதை ஒத்த, பார்வையற்ற ஒரு இளம் பெண், பார்வை இழந்த வயதான மூதாட்டி, மற்றும் மாற்றுத் திறனாளிகள், ஏழைகள் என்று எல்லோருக்கும் தனது சேவையை தொடர்ந்து செய்து வந்த நிலையில், ஒரு நாள் நடு நிசியில், சில சமூக விரோதிகள் பார்வையற்ற அந்த இளம் பெண்ணை விபச்சாரத்திற்கு விற்பதற்காகக் கடத்த முயன்ற போது, அங்கு உருவான குழப்பமான சூழலையும், குரல்களையும் தன் அறை ஜன்னலின் வழி கண்ணுற்று, உடன் தன் வாழ்வை பணயம் வைத்து, காப்பகத்தை நோக்கித் தைரியமாக ஓடி, குரல் கொடுத்து எல்லோரையும் உதவிக்கு அழைத்து, சமூக விரோதிகளிடம் இருந்து அந்தப் பெண்ணைக் காப்பாற்றியிருக்கிறார். பின்னர் அப் பெண்ணைப் பார்வையற்றோருக்கானப் பள்ளியில் கல்வி பயில வைத்து ஆசிரியராக உதவியர்.

அடுத்த நிகழ்வு, அங்கிருந்த பார்வை இழந்த இளம் சிறுவர்களை, திருநெல்வேலியில் இருந்த பார்வை அற்றோருக்கான பள்ளியில் சேர வைத்தது. தனக்கு வந்த கனவில், கடவுள் தன்னைப் பார்வை அற்றவர்களுக்குச் சேவை செய்ய பணித்ததாகப் பொருள் கொண்டு தனது கனவில் சொல்லப்பட்ட பொருளை நனவாக்கி, தன் வாழ்வை இச் சேவைக்காக அர்பணித்துக் கொண்டவர்.

அவர், IELC – Indian Evangelical Lutheran Church  ஆசிரியராகவும், பாதிரியாராகவும் இருந்த கார்னிலியஸை மணந்து, மதுரையிலிருந்து கணவரின் ஊரான ஆம்பூர் வந்து, அரசுப் பள்ளியில் ஆசிரியையாகப் பணி புரிந்தாலும், ஆம்பூரைச் சுற்றியிருந்த கிராமங்களில், மாற்றுத் திறனாளிகளாக இருந்த குழந்தைகளுக்குத் தன் சேவையைத் தொடர்ந்தார். 1971 ஆம் வருடம், அவ்வாறாக கிராமங்களுக்குச் சென்று வருகையில், ஒரு தினம் கணவர் கார்னிலியஸ் மாரடைப்பால் இறந்துவிட, எஸ்தர்  உறுதுணை இல்லாமல்,  தவித்தார்.  அதே வருட இறுதி நாளான டிசம்பர் 31 அன்று இரவு நேரத்தில், புதிய வருடம் பிறப்பதற்கு முன், தேவாலயங்களில் நடக்கும் பிரார்த்தனைக் கூட்டத்தில், கணவனை இழந்து, மனமொடிந்து, வாழ்வில் அடுத்து தன் பாதை என்ன என்று தெரியாமல் தவிக்கும் தனக்கு, வாழ்க்கைப் பாதையைக் காட்டிட, கடவுள் முன் மண்டியிட்டு மன்றாடிய போது, அந்தக் கூட்டத்திலிருந்து ஒரு குழந்தை தள்ளப்பட்டு அம்மையாரின் மடியில் வந்து அமர, “குழந்தாய்” என்று விளித்து அந்தக் குழந்தையை உற்று நோக்கிய போது, பார்வை இழந்த குழந்தை என்று அறிந்ததும், பார்வையற்ற குழந்தைகளுக்குக் கற்பித்தல் மட்டுமல்ல, அவர்களுக்கு ஒரு தாயாகவும் இருக்க வேண்டும் என்பதுதான் இறைவனின் சித்தம் எனக் கொண்டு, தன் வாழ்க்கைப் பாதையைக் காட்டிய கடவுளுக்கு நன்றி உரைத்த அதே நேரம், ஆலயத்தின் மணி ஒலித்து புதிய வருடம் பிறந்ததாக அறிவிக்கவும், அந்த புதிய வருடத்திலிருந்து, கிடைத்த அந்த ஒரு குழந்தையை ஆரம்பமாக வைத்துக் கொண்டு, குழந்தையை தனது குழந்தையாக எண்ணிக் கொண்டு, மாற்றுத் திறனாளிகளுக்கான சேவைக்கே தனது வாழ்க்கை என்று உறுதி செய்து கொண்டு, தனது அடுத்தகட்ட வாழ்க்கைப் பயணத்தைத் தொடங்கினார். அன்று ஆரம்பித்த சேவை இதோ இன்று வரை, 90 வயதை நெருங்கிக் கொண்டிருக்கும் வேளையிலும், தற்போது அவர் தொலை தூரத்தில் வாழ்ந்தாலும் தொடர்ந்து கொண்டு இருக்கின்றது.

அன்று முடிவு எடுத்தவுடன், தனது 9 குழந்தைகளையும் வெவ்வேறு சிறந்த பள்ளி விடுதிகளில் சேர்த்துவிட்டு, குழந்தைகளைப் பிரியும் ஒரு தாய்க்கான மன பாரத்துடன் கண்ணீர் சிந்தினாலும் மறு புறம், கடவுளின் சித்தத்தை மனதில் உறுதி செய்து கொண்டு, மாற்றுத் திறனாளிக் குழந்தைகளைத் தன் குழந்தைகளாகக் கருதி அவர்களுக்காக வாழத் தொடங்கினார். பார்வையற்ற குழந்தைகளுக்கான பயிற்சி எடுத்துக் கொண்டு, 1972 ஆம் வருடம், பர்கூரில் இக் குழந்தைகளுக்கான பள்ளியைத் தொடங்கினார்.  ஒரு குழந்தையுடன் ஆரம்பிக்கப்பட்ட அந்தப் பள்ளி இன்று பல ஆயிரம் குழந்தைகளின் வாழ்வில் ஒளி ஏற்றி, அவரது சேவை ஆலமரமாக விழுதுகள் ஊன்றி வளர்ந்துள்ளது. ஏற்கனவே அம்மையாருக்கு அமெரிக்கன் கல்லூரியில் படித்த சமயமே, உயர்நிலைப் பள்ளி அறிவியல் ஆசிரியருக்கானப் பயிற்சி அனுபவம் இருந்ததால், தான் தொடங்கியப் பள்ளியின், முதல் தலைமை ஆசிரியப் பொறுப்பேற்று அதனைச் சிறப்புற வழி நடத்தினார். சென்னையில் உள்ள பார்வையற்றோருக்கான பள்ளியிலும், லண்டனிலும் சிறப்புப் பயிற்சி பெற்று, அக் குழந்தைகளுக்கு கல்வி மட்டும் புகட்டாமல், வாழ்க்கைப் பாடமாகிய, வாழும் வாழ்க்கையின் நுணுக்கங்களையும் கற்றுக் கொடுத்தார்.

பல கிராமங்களுக்கும் சென்று இது போன்ற குழந்தைகளின் குடும்பத்தின் பின்புலம் அறிந்து,  கண் பார்வை, செவித்திறன், பேசும் திறன் இல்லாமல் இருப்பது தலைவிதி என்று கருதி கல்வி அறிவு புகட்டாமல் இருந்த அக்குழந்தைகளின் பெற்றோருக்குக் கல்வி அறிவின் பெருமையைப் புரிய வைத்து பள்ளியில் சேர வைத்து அக் குழந்தைகளுக்கு வாழ்க்கைப் பாதையை வழி வகுத்துக் கொடுத்தவர். 

6 வருடங்கள் பள்ளியின் தலைமை ஆசிரியராகப் பணியாற்றிய பிறகு, கண்காணிக்கும் மேலதிகாரியாகப் பணியாற்றி பின்னர் IELC மறுவாழ்வு மையத்தின் மேலதிகாரியாகப் பணியாற்றியவர். இப்பணியை இன்னும் விரிவாக்கிட, கிராமங்களுக்குச் சென்று தான் அறிந்து கொண்ட மாற்றுத் திறனாளிக் குழந்தைகளின் குடும்ப சூழலைப் பற்றி, ஜெர்மனி போன்ற பல நாடுகளில் வாழ்ந்த, இக் குழந்தைகளுக்கு ஆதரவு அளிக்கும் வகையில் நிதி உதவி செய்யும் பரந்த மனம் படைத்தோரைத் தொடர்பு கொண்டு, “ஒரு குழந்தையைத் தத்தெடுத்தல்” எனும் திட்டத்தை நிர்வகித்து, கல்வி நிறுவனத்தில் பணி புரிவோர், அமைப்பின் நிர்வாகக் குழு மற்றும் குழந்தைகளைத் தத்தெடுத்து நிதி உதவி செய்வோர்களுக்கு இடையில் பாலமாகச் செயல்பட்டு, திட்டமிடுதல் முதல், குழந்தைகளுக்குக் கிடைக்க வேண்டிய அனைத்து வாய்ப்பு நலன்களையும் ஏற்படுத்திக் கொடுப்பதில் முதன்மை வகித்தார். பல ஆண்களுக்கும், பெண்களுக்கும் குறிப்பாக மாற்றுத் திறனாளிகளுக்கும் பயிற்சி அளித்து, இப்பணியில் ஈடுபடுத்தி இச் சேவை தொடர வழி வகுத்துள்ளார். இப்படிப் பல நிகழ்வுகள், அவரது முயற்சிகள், சேவைகள் என்று அவரது வாழ்வில் நிரவிக் கிடக்கின்றன. அவை எல்லாவற்றையும் இங்கு விவரிக்க வேண்டுமெனில் பல பதிவுகள் தேவை என்பதால் சுருக்கமாக, சிறிய பகுதியை மட்டுமே இங்கு பதிந்துள்ளோம்.

9 குழந்தைகளைப் பெற்றெடுத்து, கணவனை இழந்த இந்தத் தாய், ஒரு பெண்ணாக, ஒரு பெண்ணால், இந்த சமூகத்தில், இது போன்ற மாற்றுத் திறனாளிக் குழந்தைகளுக்கு வாழ்வளிக்கும் அமைப்பை உருவாக்கி, தலைமை தாங்கி வழி நடத்திச் செல்ல முடியும் என்பதற்கு முன்னோடியாகத் திகழ்ந்தவர் என்றால் மிகையல்ல. தான் பெற்ற குழந்தைகளுக்கு சீரான வாழ்வை அமைத்துக் கொடுத்தது மட்டுமல்லாமல், நூற்றுக் கனக்கான மாற்றுத் திறனாளிக் குழந்தைகளுக்குத் தாயாக இருந்து வழி காட்டி, அவர்கலுக்கும் நல் வாழ்வு வாழ வழி அமைத்துக் கொடுத்த ஒரு புரட்சிப் பெண்ணே.  அவரது பெயரில் அந்தப் பள்ளியில் ஒரு கட்டிடமே இருக்கிறது தற்போது.

அம்மையார் இன்னும் பல ஆண்டுகள் வாழ்ந்து மனித நேயத்துடன் சேவை செய்ய வேண்டும்!  அன்று வழிகாட்டிய அந்த இறைவன் இன்றும், என்றும் வழி காட்டிடுவார், அம்மையாருக்கு!  வாழ்க! திருமதி எஸ்தர் கார்னிலியஸ் அம்மையார்! வளர்க அவரது திருப்பணி!

பின் குறிப்பு: “விசு, துளசியின் வேண்டு கோள்.....எங்களின் அடுத்த இடுகை உங்கள் தாயைப் பற்றியது.....எழுதலாம் இல்லையா?”

“என்ன நீங்க ரெண்டு பேரும் கூடவா? சேந்துட்டீங்களா.....எல்லோரடயும் சேர்ந்து இப்படி என்னையக் கவுத்துட்டீங்களே! நான் என்ன பண்ணினாலும் எல்லாரும் இந்த அம்மாவைப் பத்திதான் பேசுறீங்க...!! இப்ப கூட பாருங்க....இந்தியாவுலருந்து வந்து சரியா தூங்க கூட இல்ல......வீட்டுக்குள்ள இந்த அம்மா நுழையும் போதே, “பாவம் இந்தியாவுல இருக்கற குழந்தைங்க....ஒரு அம்பதாயிரம் கொடு” ன்னு சொல்லிக்கிட்டேதான் நுழையறாங்க......” என்று அவர் அவரது பாணியில் சொல்லும் ஒவ்வொரு வார்த்தையிலும் அவரது தாயைப் பற்றிய பெருமை மிளிர்கிறது....”

தன் புத்தக வெளியீட்டு விழாவுக்கு வந்த விசு, செல்லும் முன், அவரது அம்மாவால் ஆரம்பிக்கப்பட்ட, (ஆம்பூர்/பர்கூர்) இந்தியாவிலேயே முதன் முதலாகப் பார்வை அற்றோருக்காக ஆரம்பிக்கப்பட்ட பள்ளிகளில் ஒன்றான இந்தப் பள்ளியில் பயிலும் பிள்ளைகள் பயணம் செய்வதிலுள்ள சிரமத்தை நேரில் கண்டு வருந்தி அவர்களுக்காக ஒரு ஆட்டோ ஏற்பாடு செய்ய முன் தொகை கொடுத்து பதிவு செய்துவிட்டுத்தான் சென்றார்.  பிறருக்கு உதவும் மனம் படைத்த சிலர் இதை அறிந்த உடனே ஆட்டோ வாங்கத் தேவையான 2 1/2 லட்சத்தில் மீதமுள்ள தொகையை தந்து உதவவும் முன் வந்திருக்கிறார்கள்.  இதற்குத்தான் தாயை போல் பிள்ளை நூலைப் போல் சேலை என்று சொல்வார்களோ!!!?.......

விசு அவர்களின் புத்தக வெளியீட்டு காணொளிகள். இதில் அவரது தாயாரைப் பற்றி பேசிய பகுதிகள் உள்ளன.