ஆணுக்குப் பெண் இளைப்பில்லைக் காண் என்றுக் கும்மியடி...?!?

மார்ச் 8 பெண்கள் தினம். ஒவ்வொரு வருடமும் கொண்டாடப்படுவதைப் போன்று இவ்வருடமும், எல்லோரும் வாழ்த்துக்கள் தெரிவித்து, ஊடகங்களாகிய, இதழ்களில் முக்கியமாகப் பெண்கள் இதழ்களில் கட்டுரைகள் எழுதப்பட்டு, தொலைக்காட்சிகளில் விவாதங்கள், பேச்சுக்கள், பெண்கள் தினம் என்பதற்குச் சம்பந்தமே இல்லாமல், ஆனால் பெண்கள் தின சிறப்பு நிகழ்ச்சிகள் என்று திரைப்படங்களும் ஒளிபரப்பப்பட்டு, வலைகளில் பதிவுகள் பல இடப்பட்டு, விழிப்புணர்வு என்று பேசப்பட்டு, ஒரு வழியாக முடிவடைந்தது. 

நானும் ஒரு பெண்தான் என்றாலும் ஏனோ பெண்கள் தினம் என்றுத் தனியாக ஒரு தினம் அறிவிக்கப்பட்டுக் கொண்டாடப்படுவதில் ஒப்புதல் இல்லை. ஏனென்றால் அதில் எந்தப் பிரயோசனமும் இல்லை என்பதே எனது தாழ்மையானக் கருத்து. ஏன்? இந்தப் பெண்கள் தினமும், நம் சுதந்திர தினம், குடியரசு தினம், மற்றும் பிற தினங்கள் போன்றுக் கொண்டாடப்பட்டு, சாதாரணமாகக் கடந்து போகின்றது. விழிப்புணர்வு ஏற்படுத்தும் தினம் என்றால், தினமுமே அந்த விழிப்புணர்வை ஏற்படுத்திக் கொண்டுதான் இருக்க வேண்டும். ஏனென்றால், எல்லா தினமுமே பெண்கள் தினம் தான் ஒரு பெண்ணிற்குள், ஆண்மையும், ஆணிற்குள் பெண்மையும் கலந்து தான் இருக்கும். அதை விளக்குவதுதான் அர்த்தநாரீஸ்வரத் தத்துவம். இது மட்டுமல்ல, இந்த உலகில் தினமுமே ஏதோ ஒரு இடத்தில், மூலையில் பெண்கள் மிதிக்கப்பட்டுக் கொண்டுதான் இருக்கின்றார்கள்! இதோ விஷயத்திற்கு வருகின்றேன்.

பெண்கள் தினத்தன்று காலையில் வாசலில் போடப்பட்டிருந்த பால் பாக்கெட்டை எடுக்கச் சென்ற போது, ஒரு முனகல் சத்தம்.  பூனையின் சத்தம் போல இருந்ததால் பூனை என்று திரும்ப யத்தனித்த போது மீண்டும் அந்த சப்தம் என்னை ஏனோ எங்கிருந்து வருகின்றது என்று தேடவைத்தது.  உன்னிப்பாகக் கவனித்துக் கொண்டு தொடர்ந்த போது, வீட்டின் எதிரில் இருந்தக் குப்பைத் தொட்டிக்கு அருகில் இருந்து வந்தது. சரி ஏதோ பூனை அடிப்பட்டுக் கிடக்கின்றது போலும், எடுத்து வந்துக் காப்பாற்றலாம் என்று நினைத்து உற்றுப் பார்த்தால் அதிர்ச்சி. அது ஒரு பெண் குழந்தை! தொப்புள் கொடி போலும் உதிராத நிலையில். பிறந்து ஓரிரு நாட்களோ, இல்லை சில மணி நேரங்களோதான் ஆகியிருக்க வேண்டும். அருகில் நாய் ஒன்று அதை முகர்ந்து பார்த்து நக்கத் தொடங்கியது.  அதைப் பெற்றவளும் ஒரு பெண் தானே! அந்தப் பெண் வறுமையினால் எறிந்தாளா? மன நிலை சரியில்லாதவளா? இல்லைத் தவறுதலாக, அப்பன் யாரென்று தெரியாமல் பிறந்தக் குழந்தையாக?  இல்லை அப்பன் ஏற்றுக் கொள்ளாமல், இந்தக் கேடு கெட்டச் சமூகத்தை எதிர் கொள்ள சக்தியில்லாமல் அந்தப் பெண் எறிந்திருப்பாளா? இல்லை பெண் குழந்தை என்பதாலா?

விடை கிடைக்காமல் அந்தக் குழந்தையை வீட்டிற்குள் எடுத்து வந்து, எங்கள் குடும்பத்தில் இருக்கும் பெண் மருத்துவரைத் தொடர்பு கொண்டு அந்தக் குழந்தைக்கு முதலில் தேவையான முதலுதவியைச் செய்துவிட்டுப் பின்னர், அருகிலிருக்கும் காவல் நிலையத்திற்குச் செல்லும் முன், வக்கீலாக இருக்கும் எங்கள் குடும்ப நண்பரைத் தொடர்பு கொண்டேன். என்னைப் பொறுத்தவரை, அந்தக் குழந்தை, சமூகக் கிருமிகளின் கையில் சிக்கி விடக் கூடாது.  அதில் நான் உறுதியாக இருந்தேன்.

இப்படி அனாதையாகக் கிடக்கும் குழந்தைகள் யார் கண்ணிலும் படவில்லை என்றால், சமூகக் கிருமிகள் குழந்தைகளைப் பிச்சை எடுப்பவர்களாக ஆக்கிவிடுவார்கள், அதுவும், கண்ணையோ, கையையோ, காலையோ சிதைத்து, இல்லை என்றால் வளர்த்து, சிவப்பு விளக்கிற்குத் தாரை வார்த்து விடுவார்கள். இல்லையேல் தாங்களே பலாத்காரம். எனவே, நான் அந்தக் குழந்தையை பாதுகாப்பான சிறார் இல்லத்திலோ, இல்லை, கிறித்தவக் காப்பகத்திலோ ஒப்படைத்து, அவர்கள் பின்னர் சட்ட ரீதியான முறைகளைக் கையாளட்டும் என்பதில் உறுதியாக இருந்தேன். (ஏன் நீயே எடுத்து வளர்க்கலாமே என்று நீங்கள் கேட்கலாம். தற்போதைய நிலைமை, சட்டச் சிக்கல்களை எதிர்கொள்ளும் நிலையில் நாங்கள் இல்லாததால்) வக்கீல் நண்பரும் எனது ஆதங்கத்தைப் புரிந்து கொண்டதால், தான் பார்த்துக் கொள்கின்றேன் என்று சொல்லிக் குழந்தையை எடுத்துச் சென்றார். குழந்தை இப்போது நல்ல உள்ளங்களின் கையில். மருத்துவப் பராமரிப்பிலும் இருக்கின்றது. சட்ட ரீதியிலான சிக்கல்கள் தீர்ந்ததும் அந்தக் குழந்தை அயல்நாடு சென்றுவிடும். ஒரு சில காரணங்களால், முழுத் தகவல்களையும் இங்கு என்னால் தர இயலவில்லை.

இப்படி, எத்தனை அனாதைக் குழந்தைகளோ? அன்று பிறந்த பெண் குழந்தைகளை வரவேற்க முடியவில்லை.  அவர்களது எதிர்காலம் குறித்த கவலை வரத்தான் செய்கின்றது. பெண்கள் தினம் என்று சொல்லப்படும் தினத்தில் கூட, எத்தனைப் பெண் குழந்தைகள், சிறுமிகள், பெண்கள் பாலியல் பலாத்காரத்திற்கு உட்பட்டார்களோ? எத்தனை குழந்தைகள், பெண்கள், மூதாட்டிகள் ஆதரவற்றவர்கள் ஆனார்களோ? இது பெண்களுக்கு மட்டும்தான் என்று நினைக்க வேண்டாம்.  ஆண்களுக்கும் தான்.  ஆனால், அது அவ்வளவாகப் பேசப்படுவதில்லை.

என்ன காரணம்? ஆணும், பெண்ணும் சமம் என்று நமது சமூகத்திலும், வீடுகளிலும் வளர்க்கப்படுவதில்லை.  பார்க்கப்படுவதில்லை.  மதுரைத் தமிழன் சொல்லியிருந்தது போல், பெண்கள் எப்போதுமே நளினம் மிக்கவர்கள், பூப் போன்றவர்கள், மென்மையானவர்கள் என்று சொல்லிச் சொல்லி வீக்கர் செக்ஸ் என்று பதியப்பட்டு வளர்க்கப்படுகின்றார்கள். (இதைப் பற்றி ஒரு நல்ல பதிவு அவர்கள் உண்மைகள்

ஆண் என்றால் விலகி இருக்க வேண்டும், அதிர்ந்து நடக்கக் கூடாது, தலை குனிந்து அடக்க ஒடுக்கமாக நடக்க வேண்டும், பெண்கள் நடனம் தான் கற்றுக் கொள்ள வேண்டும், விளையாட்டுகளில் பங்குபெறக் கூடாது, ஏனென்றால் அவர்களது உடற்கூறு அப்படிப்பட்டது, பொம்பளைப் பிள்ளையா லட்சணமா இருக்கணும், என்று சொல்லப்பட்டே வளர்க்கப்படுகின்றார்கள். பெண் குழந்தைகள் என்றாலே, என்னதான் தற்போது கல்வி கற்று தன் காலில் நிற்கத் தொடங்கியிருந்தாலும், வெகு சீக்கிரமே, சிறு வயதிலேயே கூடக் கல்யாணம் செய்து அனுப்பி விட வேண்டும் என்றும் இன்னும் பல சமூகங்களில், பால்யத் திருமணங்கள் நடக்கத்தான் செய்கின்றன.

 பெரும்பாலான குடும்பங்களிலும், சமூகத்திலும், ஆண் குழந்தைகள் “நீ ஆம்பளைச் சிங்கம்டா”, ஆண்கள் வீறு கொண்டவர்கள், பல சாலிகள், வெளியில் எந்த நேரத்திலும் செல்லலாம், எங்கும் செல்லலாம் என்ற மனப்பாங்குடன் வளர்க்கப்படுகின்றார்கள்.  (சிங்கம் சிங்கிளாத்தான் வரும் என்று அபத்தமான ஒரு வசனம் வேறு. இந்தச் சிங்கங்கள் என்னவோ கூட்டமாக வந்துதான் பெண்களைச் சின்னா பின்னமாக்குகின்றார்கள்!)  பாவம்!  ஆனால், இயற்கையில் பெண்சிங்கம் தான் வேட்டையாடச் செல்லும். ஆண் சிங்கம் குட்டிகளைப் பார்த்துக் கொள்ளும், பெண் சிங்கம் வரும் வரை. பெண் சிங்கங்கள்தான் ஆண் சிங்கங்களை விட வலிமை வாய்ந்தவை என்று சமூகத்திற்குத் தெரியவில்லை! இரு சிங்கங்களும் சமமாகத்தான் இருக்கின்றன. விலங்குகளில் கூட ஆண் பெண் பேதம் இல்லை. மனித இனத்தில்தான்.

 ஆண் குழந்தைகள் தவறு செய்தால் கண்டிக்காமல், ஆம்பளனா அப்படித்தான் என்றும், பெண் பிள்ளைகள் தவறு செய்யும் போது அவர்களை அளவிற்கு மீறித் தண்டித்தல் இல்லை என்றால் கண்டிக்காமல் இருத்தல், ஆண் குழந்தைக்கும், பெண்குழந்தைக்கும் இடையில் சண்டைகள் வரும் போது, “பொம்பளைப் பிள்ளைல நீ விட்டுக் கொடுக்கணும்” என்றும் சொல்லப்பட்டுச், சொல்லப்பட்டு, ஆண்மை அளவிற்கு மீறி உசுப்பேத்தப்பட்டு வளர்க்கப்படுகின்றார்கள். இதில் வளர்க்கப்படும் எந்த அணுகு முறையுமே சரியில்லை. இதற்கு, இப்போது பரபரப்பாகப் பேசப்படும் “இந்தியாவின் மகள்” காணொளியில் பேசிய அந்தக் குற்றவாளியே சாட்சி. பொதுவாக, நம் சமுதாயத்தில் எப்படி ஆண் குழந்தைகள் வளர்க்கப்படுகின்றார்கள் என்பதற்கு. அவன் கூறியதுதான் சரி என்று சில வக்கீல்களும் சொல்லுவதைக் கேட்கும் போது சிரிப்புதான் வருகின்றது. சரி அப்படியே இருக்கட்டும். அப்படி என்றால் வயதான பெண் அதுவும் கன்னியாஸ்த்ரீ 8 கயவர்களால் கற்பழிக்கப்பட்டுக் கொல்லப்பட்டிருக்கிறார். (சகோதரி தென்றல் கீதா அவர்களும் இதைச் சொல்லியிருக்கின்றார்கள்)இதற்கு என்ன பதில்?  இப்படிப் பெண்களுக்கு ஆதரவாகக் குரல் கொடுக்கும் அதே சமயம் நாம் பெண்ணின் மறுபக்கத்தையும் சிறிது ஆராய வேண்டும். அனாதையான அந்தப், பிறந்த பெண் குழந்தை எந்த அபாயச் சூழலிலும் சிக்கிவிடக் கூடாது என்று நினைக்கும் அதே சமயம் பெண்களைப் பற்றிய வேறு சில எண்ணங்களும் பெண்ணாகிய என் மனதில் தோன்றத்தான் செய்கின்றது. மதிக்கத்தகுந்த பெண்களும் இருக்கின்றார்கள்! மதிக்க முடியாத அளவிலும் பெண்கள் இருக்கின்றார்கள்! 

பெண் என்றால் பேயும் இறங்கும் என்ற வசனம் மிகவும் சரிதானோ என்று எண்ண வைக்கின்றது. பெண்கள் இழிவுபடுத்தப்படுவது ஒரு புறம் இருந்தாலும், பெண்கள் என்றால் ஒரு சில விசயங்கள் கண்டும் காணாமலும் கடத்தப்படுகின்றது என்பதையும், சலுகைகள் அத்து மீறியும் வழங்கப்படுகின்றது என்பதையும் இங்குச் சொல்லியே ஆக வேண்டும். சாலையில் ஆண்களும், பெண்களும் சரிசமமாக வண்டிகள் ஓட்டுகின்றனர்தான்.  ஆனால், பெரும்பாலும் ஆண்களைத்தான் காவல் துறையினர் பிடிக்கின்றனர், தலைக் கவசம் போடவில்லை என்றாலும், உரிமம் மற்றும் வண்டியின் ஆவணங்களைச் சரிபார்க்கவும். பெண்கள் பெரும்பாலும் பிடிக்கப்படுவதில்லை. இதைத் தங்களுக்குச் சாதகமாக எடுத்துக் கொண்டு எத்தனைப் பெண்கள் உரிமம் இல்லாமல் வண்டி ஒட்டுகின்றார்கள் தெரியுமா? இது சாலையில் மட்டுமல்ல. உரிமம் வழங்கப்படும் இடத்திலும் கூட சலுகைகள் உண்டு! இது போன்று பல பொது இடங்களில் வரிசையில் நிற்கும் போதும் சலுகைகள். இந்தச் சலுகைகள் பெண்களைத் தங்களுக்குச் சாதகமாக அந்தச் சூழலை மாற்றவும், பெண் என்றால் எல்லோரும் கனிவு காட்ட வேண்டும் என்ற எதிர்ப்பார்ப்புகளும் உருவாகின்றது. இது பொது இடங்களில் பல சமயங்களில் ஆண்களிடையே ஒரு சிறிய சலசலப்பை ஏற்படுத்துகின்றது. பெண்களைத் தரக் குறைவாகக் குறிப்பிடும் அளவிற்கு.  இதற்குக் காரணம் பெண்கள் தங்களுக்கு வழங்கப்படும் மரியாதையைச் சரியான விதத்தில் எடுத்துக் கொண்டு அதைக் காப்பாற்றிக் கொள்ளத் தெரியாததால்.

பெண்களே பெண்களுக்கு எதிரியாவதும் நடக்கின்றதே! பாட்டியாக, தாயாக, மகளாக, மருமகளாக, மனைவியாக, தோழியாக, சகோதரியாக, நாத்தனாராக இப்படிப் பல பொறுப்புகளில் இருக்கும் போது, தாயாக இருக்கும் அதே பெண் மாமியார் எனும் பொறுப்பைப் பெறும் போது அவளது மனம் மாறுகின்றதே!  மகள் என்பவள், மனைவி, மருமகள் என ஆகும் போது அவளது புதிய குடும்பத்தைப் பற்றியக் கண்ணோட்டம், அந்தக் குடும்பத்தில் இருக்கும் பெண்களைப் பற்றிய பார்வை மாறுகின்றதே. சகோதரியாக இருப்பவள் தன் சகோதரனின் மனைவி என்று வரும் பெண்ணின் மீதான பார்வை வேறாகின்றதே! அன்னையும் பெண்தான்.  அதே அன்னை தனது பெண்ணைப் பல சமயங்களில் இழிவு படுத்துகின்றளே! மனைவி தன் கணவனின் தாயோடும், சகோதரியோடும் நல்ல உறவைப் பலப்படுத்திக் கொள்ளாமல், கணவனைப் பிரிக்கும் போதும், கணவனின் பெற்றோரை அனாதை இல்லத்திற்கு அனுப்பும் போதும் அந்த ஆணிற்கு மனைவி என்ற பெண்ணின் மீது எப்படி மரியாதையும், அன்பும் வரும்? தனது அன்னையே, தனது மனைவியைக் கொடுமைப் படுத்தும் போது அந்த ஆணிற்குத் தன் அன்னையின் மீதிருக்கும் அன்பு வற்றிவிடுமே!

சமுதாயத்தை எடுத்துக் கொண்டால், பல ஆண்களின் காமப் பசிக்குப் பலியாக்குவதும், தன் குழந்தைகளை விற்பதும் அன்னை என்ற பெண்தானே!  பல பெண்களை, ஆண்களுக்குக் கூட்டிக் கொடுப்பவர், பெண்களைச் சிவப்பு விளக்கிற்கு விற்பவர் பெண்ணாகவும் இருக்கிறாரே! பெண் சிசுக்களைக் கொல்பவர்களும் பெண்களாக இருக்கின்றார்களே. பெண் குழந்தைகளைக் குப்பைத் தொட்டியிலோ, வீதியிலோ விடுபவர்களும் பெண்களே! 

பெண்ணியம் பேசுவதில் தவறில்லை.  ஆனால், பெண்கள் தங்கள் உரிமைக்காகப் போராடும் அதேசமயம், தங்கள் குடும்ப, சமூகப் பொறுப்புகளையும், கடமைகளையும் உணர்ந்து மனதில் கொள்ள வேண்டும். பெண்களுக்குப் பெண்களே எதிரியாக மாறுவதையும், இருப்பதையும்  நாம் மாற்றிக் கொள்ள வேண்டும்.

பெண்களே சற்று யோசியுங்கள்.  மதர் தெரசா, டாக்டர் முத்துலட்சுமி, வேலு நாச்சியார் (சகோதரர் கரந்தையாருக்கு மிக்க நன்றி!) போன்ற, இன்னும் பல ஆளுமை மிக்கப் பெண்களும், தற்போதைய காலத்திலும் கூட பெண்கள் தினம் பற்றி ஒன்றும் தெரியாத, இராஜஸ்தானில் இருக்கும் பேர் கூடக் கேட்டிராத ஒரு சிறிய கிராமத்தில் உள்ள மக்கள் (ஆண்களும் அடக்கம்) “கடந்த எட்டு வருடங்களாக சிசுக்கொலைத் தடுப்பிற்கும், பெண்களின் வளர்ச்சிக்கும், கூடவே இயற்கையைக் காப்பதற்கும் சத்தமில்லாது ஒரு சாதனை செய்து வருகின்ற, கிராமத்தில் ஒவ்வொரு பெண் குழந்தை பிறக்கும் போதும் 111 மரக்கன்றுகளை நட்டு அதை வளர்க்கின்ற,  குழந்தைகளை வளர்க்கும் பெற்றோர்கள் தங்கள் குழந்தைகளோடு மரங்களையும் சேர்த்து வளர்க்கின்ற” மக்களும் வாழ்கின்ற நாட்டில்தான் மேலே சொன்ன பெண்களும் வாழ்கின்றார்கள். (இந்தக் கிராமத்தைப் பற்றித் தெரிந்து கொள்ள இவரது பக்கம் செல்லுங்கள். வெங்கட்நாகராஜ்  (நன்றி வெங்கட் ஜி!) பெண்கள் தினம் என்பதைப் பற்றித் தெரியாமல் இப்படி ஒரு அருமையான மாற்றம், நம் நாட்டின் ஏதோ ஒரு மூலையில் சத்தமில்லாமல் நடக்கும் போது இதையே நாம் ஒரு முன் மாதிரியாக எடுத்துக் கொள்ளலாமே!

பெற்றோர்களே! உங்கள் பெண் குழந்தைகளை, இந்தச் சமுதாயத்தைத் தைரியமாக எதிர் கொள்ளவும், அநீதிகளுக்கு எதிராகப் போராடும், மன, உடல் வலிமை மிக்கவர்களாகவும், பிறர் மதிக்க வேண்டும் என்று எதிர்பார்ப்பதை விடத், தன் சுயமரியாதயைக் காப்பாற்றிக் கொள்ளக் கற்றுக் கொடுங்கள். ஆண், பெண் பேதம் பார்க்காமல் எல்லோரையும் நீங்களும் மதியுங்கள், குழந்தைகளுக்கும் எல்லோரையும் மதிக்கக் கற்றுக் கொடுங்கள். பெண்கள் இல்லையேல் இந்த உலகமே இல்லையே. அதே போன்று ஆண்கள் இல்லையேலும் இந்த உலகமே இல்லைதானே. இருவரும் சமம்தானே! நல்லவர்கள் ஆண்களிலும் இருக்கின்றார்கள்! கெட்டவர்கள் பெண்களிலும் இருக்கின்றார்கள்! இரு பாலோரையும் சமமாக மதிக்கக் கற்றுக் கொடுத்து, திடங் கொண்ட மனதுடன், அன்புடன் தோழமையுடன் வாழக் கற்று கொடுங்கள்! மலர்தரு அதுவே போதுமானது! ஒரு தினம் என்று கொண்டாடி விழிப்புணர்வை ஏற்படுத்துகின்றோம் என்று சொல்லிவிட்டு பின் மறப்பதை விட, தினமுமே எல்லோரையும் மதிக்கும் நல்ல செயலை விதைத்து வேரூன்றி வளரச் செய்திடுவோமே!! 

-கீதா

படங்கல் - நன்றி கூகுள்