காதலுக்கு கண் மட்டுமல்ல, மூளையும் இல்லை....

கூகுளிலிருந்து.

                “ரூம் நம்பர் 3 ல் ஒரு மாணவி தேர்வு எழுத வரவில்லை.” உடனே ப்ரின்ஸிபல் நிஷா டீச்சர் “யாரது” என்று விசாரிக்க, தேர்வு எழுதிக் கொண்டிருந்த மற்ற மாணவிகள், “அது ஆத்மபிரபா” என்றார்கள். ஆத்மப்ரபா 9.15 ற்குப் பள்ளிக்கூட வாசலில் கலங்கியக் கண்களுமாய் நின்றிருந்ததாகவும், காரணம் கேட்ட போது, “ஹால் டிக்கெட் எடுக்கவில்லை. அப்பாவிடம் ஃபோன் செய்து சொல்லி இருக்கிறேன்.  அவர் ஹால் டிக்கெட்டுடன் வருகிறார். நீங்கள் போங்கள். நான் வருகிறேன்.” என்று சொல்லியதாகச் சொன்னார்கள்.  உடனே பிரின்ஸிபல் நிஷா, அவளை அழைத்துவர பள்ளிக்கூட வாசலிற்கு ஓடினார்கள்.

      வொக்கேஷனல் ஹையர்செகண்டரி பொதுத் தேர்வு பணிக்காக, பாலக்காடு நெம்மாரா, அரசு மகளிர் வொக்கேஷனல் ஹையர் செகண்டரி பள்ளியில், டெபுடி சீஃப் சூப்பரிண்டென்ட் ஆக நியமிக்கப்பட்ட எனக்கு, 09-03-2015 முதல் எல்லாத் தேர்வுகளுக்கும் எல்லா  மாணவிகளும்  அன்று  வரை  வருகை தந்து இருந்ததால் மகிழ்ந்திருந்த நான், அம்மாணவி சிறிது தாமதித்தாலும் வந்து தேர்வு எழுத வேண்டும் என்று மனதில் வேண்டிக் கொண்டேன்.  ஃபோன் செய்தபடி பிரின்சிபல் மட்டும் தனியாக நடந்து வருவதைக் கண்டதும் அருகே ஓடினேன். எல்லாத் தேர்வு அறைகளுக்கும் வினாத் தாள்களைக் கொடுக்க,  அங்குள்ள தேர்வு கண்காணிப்பாளரை ஏற்பித்துவிட்டதால், அதன் பின் நான் இடையிடையே ஒவ்வொரு தேர்வு அறைக்கும் சென்று கண்காணித்தால் போதும் என்பதால், அவர் தொலைபேசியில் பேசுவதைக் கவனமாகக் கேட்டேன்.

 “என்ன? ஹால்டிக்கெட் அவளது பையில் இருந்ததா? அவளது அப்பா, அவளைப் பள்ளிக்கூட வாசலில் கொண்டு விட்டபின் திருச்சூர் சென்று விட்டாரா? பின் ஏன் அவள் அப்படி ஒரு பொய் சொல்லி வெளியில் நிற்க வேண்டும்? தேர்வு தொடங்கி விட்டது.  அவளை வெளியே காணவில்லை”

அப்படியானால், ஹால் டிக்கெட் எடுக்க பதட்டத்துடன் வீட்டிற்கு ஓடிப்போகும் வழியில் ஏதேனும் விபத்து நேர்ந்திருக்குமோ?....யாரேனும் கடத்திச் சென்றிருப்பார்களோ....? இப்படி மனதில் செய்தித் தாள்களிலும், திரைப்படங்களிலும், வாசித்த, கண்ட, மனதை பீதியில் ஆழ்த்தும் சம்பவங்கள் வந்து மறைந்தன.

      “என்ன?...இப்படி ஏதாவதுப் பிரச்சினை என்றால், அவளை என்னிடம் ஏற்பித்து விவரம் சொல்லிச் செல்ல வேண்டாமா?...நான் அவளது தேர்வு முடிந்த பின் அவளை நீங்கள் வரும் வரை ஆஃபீஸில் நிறுத்தி இருப்பேனே?.....இல்லையேல் நீங்கள் யாரேனும் இங்கு தேர்வு முடியும் வரை காத்திருந்துக் கூட்டிச் சென்றிருக்கலாமே? ....அவன் யாரென்று  தெரியுமா?....அது சரி அவனையும் அவர் வீட்டாரையும் தெரியுமா?....அப்படியானால், இனியும் தாமதிக்க வேண்டாம். உடனே போலீசில் புகார் கொடுக்க வேண்டும்.” 

பிரின்சிபாலின் இவ்வார்த்தைகளிலிருந்து, எனக்கு ஓரளவு நடந்த சம்பவங்களை ஊகிக்க முடிந்தது.  17 வயதான ஆத்மபிரபா, அவளது வீடருகே உள்ள ஒரு இளைஞனுடன், பரீட்சை எழுதாமல், வீட்டார்களின் கண்களில் மண்ணைத் தூவி விட்டு எங்கோ சென்று விட்டாள். காதலுக்குக் கண் மட்டுமல்ல, மூளையும் இல்லைதானே. இல்லையேல், இந்த வயதில், தேர்வுக்கிடையில், அந்த ஆத்மப் பிரபாவிற்கு இப்படிச் செய்யத் தோன்றுமா? 

ஆத்மபிரபா வீட்டிற்கு மூத்த மகள்.  அப்பாவுக்குச் செல்ல மகள்.  பள்ளியில் கலை மற்றும் நடனத்தில் தன் திறமையைக் கடந்த ஆறு வருடங்களாக நிலை நாட்டிக் கொண்டிருப்பவள்.  10 ஆம் வகுப்பில், உயர்ந்த மதிப்பெண்கள் பெற்ற 10 மாணவிகளில் ஒருவளாக இருந்தவள். மேல்நிலை வகுப்புக்கு வந்ததும் முதலாண்டில் எல்லா பாடங்களிலும், சிரமப்பட்டுத் தேர்ச்சிப் பெறவே முடிந்தது.  வீட்டார்களின் கவனக் குறைவாக இருக்கலாம்.  இல்லையேல், முந்திரிக் கொட்டை போல் முளைத்தக் காதல் படிப்பிலுள்ள ஆர்வத்தைக் குறைத்து இருக்கலாம்.

சிறிது நேரத்தில் அழுது கொண்டே பள்ளிக்கு வந்த, 40 வயதான அந்தத் தாயைக் கண்டதும் எங்கள் கண்களிலும் நீர் நிறைந்தது.

 

“நாங்கள் அவளை அடித்தும் கெஞ்சியும் எவ்வளவோ சொல்லியும் பயனில்லாமல் போனதே.  தேர்வு கூட எழுத விட வேண்டாம் என்று தீர்மானித்திருந்தோம், இப்படி ஏதேனும் நடக்குமோ என்ற பயத்தில்.  ஆனால், அவள், அழுது மன்றாடி, “என் ஒரு வருடம் வீணாகும்” என்றுசொன்னதால் தான் அவள் அப்பா அவள் வார்த்தைகளை நம்பி பள்ளிக் கூட வாசல் முன் இறக்கிவிட்டுச் சென்றார்.  ஆனால், அவள் இப்படி ஒரு சதி செய்வாள் என்று நாங்கள் சிந்திக்கவே இல்லை. ஒரு நல்லவனுடன் போனாள் என்றால், மனதுக்கு ஒரு சமாதானமாவது உண்டாகும்.  ஆனால், அவன் ஒரு போதை மருந்து உபயோகிப்பவன் என்பதை நினைக்கும் போது தாங்க முடியவில்லை.” என்று சொல்லித் தேம்பி அழ ஆரம்பித்து விட்டார்.  உடனே, இனி நேரத்தை வீணாக்காமல், நேராகக் காவல் நிலையம் சென்று புகார் கொடுக்கச் சொன்னோம்.  தகர்ந்து போன மனதுடனும், தளர்ந்து போன உடலுடனும் நடந்து செல்லும் அவரது உருவம் அவ்வளவு சீக்கிரம் என் மனதை விட்டு அகலப் போவது இல்லை. 

கண்ணை இமை போலும் காக்கும் என் பெற்றோர் எனக்கு ஏற்ற ஒரு வாழ்க்கைத் துணையை  நேரம் வரும் போது தேடித் தருவார்கள் என்று சிந்திக்கக் கூடிய மனப் பக்குவம் அந்தப் பதினேழு வயது ஆத்மபிரபாவுக்கு இல்லாமல் போனதே என்று மனம் பதறுகிறது.

தன் மகளிடம் வந்த சிறிய மாற்றத்தை, அந்தப் பெற்றோர்கள் கவனித்து, அதன் காரணமானக் காதலை அறிந்து அவளை அதிலிருந்து மீட்கத் தவறிவிட்டார்களே அந்தப் பெற்றோர்கள் என்று மனம் பதைக்கிறது.

      இதை எல்லாம் விட விபரீதமாக ஒன்றும் நடக்காமல் எல்லோரது வருத்தத்தையும் போக்கும் வகையில், பிரச்சினை இல்லாமல், ஒரு அமைதியான, மகிழ்ச்சியான வாழ்வு ஆத்மப் பிரபாவிற்குக் கிடைக்க வேண்டும் என்று மனம் ஏங்குகின்றது. – அப்படிப் பட்ட ஒரு வாழ்வு அவள் நம்பிச் சென்ற அந்த வாலிபனுடன் ஆனாலும் சரி, இல்லையேல் அவனிடமிருந்துத் தப்பி வேறு ஏதேனும் நல்ல இதயமுள்ள மனிதனுடன் ஆனாலும் சரி.  அதற்காக மனம் உருகி இறைவனிடம் வேண்டுகிறேன்.  நீங்களும் வேண்டிக் கொள்ளுங்களேன். 

பின் குறிப்பு :  இது போல்தான் வேறு ஒரு சம்பவம், 10 வருடங்களுக்கு முன் ஒரு கீதாவுக்கு (எங்கள் கீதா இல்லை) நேர்ந்தது.  பெற்றோர் வயிற்றில் தீயை அள்ளிப் போட்டு, ஒரு ஆட்டோ டிரைவருடன், இறுதித் தேர்வு முடிந்த்தும் ஓடிப் போன அவளை, ஒரு மாத்ததிற்குப் பிறகு, பெற்றோர்கள் கண்ணூரிலிருந்துக் கூட்டி வந்து, 3 ஆண்டு படிக்க வைத்து அதன் பின் மணம் முடித்து வைத்து, இப்போது சென்னையில் ஒரு குழந்தையுடன் சுகமாக வாழ்கின்றாள்.