டிங்கர் க்ரீக்கிற்கு (Tinker Creek) ஒரு புனிதப்பயணம் – ஆனி டில்ஆர்ட் (Annie Dillard)

 

புகழ்பெற்ற அமெரிக்க எழுத்தாளரான திருமதி ஆனி டில்லார்ட் (Annie Dillard) ஒரு பிரபலமான இயற்கை ஆர்வலர், இறையியலாளர், கொலாஜிஸ்ட் மற்றும் பாடகரும் ஆவார். அவருடைய கட்டுரைகளெல்லாம் கவிதை அழகையும், ஆழமான தத்துவக் கருத்துக்களையும் தன்னகத்தே கொண்டவை. அவர் சொல்லிக் கேட்கும் போது புரியாத புதிரெல்லாம் எளிதாகும், எளிதென்று நாம் நினைத்ததெல்லாம் புரியாத புதிராகும் என்றும் கருதப்படுகிறது. ‘பில்க்ரிம் அட் டிங்கர் க்ரீக்’ என்பது வெர்ஜீனியாவிலுள்ள டிங்கர் கிரீக்கிற்கு அவர் மேற்கொண்ட புனித பயணத்தைப் பற்றியதுதான். இயற்கை உலகினுள் அவர் செய்த ஆன்மீக யாத்திரை. ஒரு சன்யாசிக்குத் தேவையான நிதானத்துடனும், பொறுமையுடனும் நுண்ணோக்கித் திறன் வாய்ந்த கண்களுடனும் அவர் செய்த புனிதப்பயணத்தை அவர் எழுதி முடித்த போது இதைச் சில சன்யாசிகள்தான் வாசிப்பார்கள் என்று நினைத்திருந்தாராம். ஆனால், இது எல்லோரது வரவேற்பையும் பெற்று அவருக்குப் புலிட்சர் விருதைப் பெற்றுத் தந்தது.

ஒரு கோடை காலத்தில் டிங்கர் க்ரீக்கிலுள்ள ஒரு தீவில் நீர் நிறைந்த ஒரு புல்வெளியிப் பிரதேசத்தில் நடந்து கொண்டிருந்த போது, நீர்த்தவளைகள் அவர் முன்னிலும், பக்கவாட்டிலுமாகத் தாவிப் பறந்த வண்ணமாக இருந்தது அவருக்கு மிகுந்த மகிழ்ச்சியையும், வியப்பையும் ஏற்படுத்தியது. அத்தீவின் ஒரத்தை அடைந்த போது தண்ணீரின் மேல், பாதியும், மீதி நீரிலுமாக ஒரு பச்சை நிறத் தவளை கண்ணில் பட்டது. சத்தமின்றி நடந்து, அத்தவளையிடமிருந்து நான்கடி தூரத்தில், முட்டி போட்டு அமர்ந்து அதைக் கூர்ந்து கவனிக்கத் தொடங்கினார்.

அதன் பெரிய கண்கள், “எனக்கு நீரில் மட்டுமல்ல நிலத்திலும் வாழத் தெரியும்” என்ற இறுமாப்பை வெளிப்படுத்திக் கொண்டிருந்த போது, திடீரென எதிர்பாராத ஒரு மாற்றம் அத்தவளையின் மீது நிகழ்ந்தது. காற்றை இழந்த பந்தைப் போல் சிறிது சிறிதாக அதனுடல் சுருங்கிச் சிறிதாகி மெதுவாகத் தண்ணீரில் மூழ்கத் தொடங்கியது. கூர்ந்து கவனித்த போதுதான் அத்தவளையின் அடியில் ‘பெருநீர் நாவாய்ப்பூச்சி’ (giant water bug) எனும் ஒரு நீர் வாழ் உயிரினத்தைக் காண முடிந்ததது. அது தன் பலமான முன் கால்களால் தவளையை அசையவிடாமல் பிடித்த பின், ஒரு திரவத்தைத் தன் ஊசி போன்ற ஓர் அவயத்தினால் தவளையின் உடலில் செலுத்தி, அதன் சதை எலும்பு மற்றும் உடல் உறுப்புகள் எல்லாவற்றையும் உருக்கி உறிஞ்சிக் குடித்தே விட்டது. உருகாமலிருந்தது என்னவோ தவளையும் வெளித்தோல் மட்டும்தான். அவர் கண் முன் பாவம் அத்தவளை அந்த பெருநீர் நாவாய்ப்பூச்சிக்கு இரையாகிவிட்டது.

இது போன்ற நீர் நிறைந்த பிரதேசங்களில் அச்சம்பவங்களெல்லாம் மிகச் சாதாரணமாக நிகழ்பவைதான். மாமிசம் உண்ணும் எல்லா உயிரினங்களும் தங்களது இரையை இப்படி உயிரோடு உண்பவைதான். தவளை, பாம்பு போன்றவைகள் முழுதாக விழுங்கும் போது, சிங்கம், புலி போன்றவை சிறிது சிறிதாகக்  கடித்து உண்ணும். எறும்பு போன்றவை இரையை அப்படியே சூழ்ந்து சிறிது சிறிதாகச் சுரண்டி உணவாக்கிவிடும். இவ்வுலகிலுள்ள எல்லா உயிரினங்களின் வாழ்வும் இப்படி இரையாகும் முன் கிடைக்கும் தற்காலிகமான ஒரு சின்ன இடைவெளியில்தான். அப்போது மட்டும்தான் பாதுகாப்பு. இதுதான் இயற்கையின் நீதி.  ஒன்று மற்றொன்றுள் வளமாதல், உரமாதல், உணவாதல் என்பது தவிர்க்க முடியாத ஒன்று. சிறு உயிரினங்களை உணவாக்கியத் தவளை இப்போது பெருநீர் நாவாய்ப்பூச்சிக்கு உணவானது போல, இந்தப் பெருநீர் நாவாய்ப்பூச்சி வேறு ஓர் உயிரினத்திற்கு உணவாகத்தான் போகிறது. இவை எல்லாம் இறைவன் சித்தம்.

இது போன்ற சம்பவங்களில் இறைவனின் நிலையை விவரிக்க இங்கு டில்ஆர்ட் குர்ரானிலிருந்து ஒரு வாசகத்தை எடுத்துக்காட்டாய்க் கூறுகிறார். “சொர்கமும் பூமியும் உள்ளிட்ட சகலவற்றையும் நான் வீணாக ஒரு காரணமும் இன்றி படைக்கிறேன் என்று எண்ணுகிறாயா?”. இங்கு டில்ஆர்ட், நம்மை மனித மனதால் ஊகிக்கக் கூட முடியாத எண்ணிக்கைகளிலும், வகைகளிலும் படைக்கப்பட்ட உயிரினங்களையும், சூழல்களையும் பற்றி வியப்போடு எண்ண வைக்கிறார். இங்கு 17-ம் நூற்றாண்டில் பிரான்சில் வாழ்ந்த கிறிஸ்தவ எதிர் வாதம் செய்பவரும், கணித மற்றும் இயற்பியல் மேதையுமான பிளெய்ஸ் பாஸ்கல் (Blaise Pascal) இன் கருத்தையும் முன் வைக்கிறார்.

அவர் கருத்துப்படி மனித நிலை மிகவும் பரிதாபத்திற்குரியது. நாம் கண்டும், கேட்டும் அறிந்து கொள்வதில் பெரும்பான்மையானவை ஏற்றுக் கொள்ள முடியாதாவைகளாகவும், மிகக் குறைந்த விசயங்கள் மட்டுமே ஏற்புடையாதாகவும் இருக்கின்றன. ஒருவேளை இறைவன் தன் படைக்கும் வேலைகளை முடித்த பின் என் வேலை முடிந்தது என்று முகம் திருப்பிச் சென்றுவிட்டாரோ? என்ற எண்ணம் சிலருக்கு வரலாம்.

இங்கு டில்ஆர்ட், ஐன்ஸ்டைனின் வார்த்தைகளை நினைவு கூர்கிறார். “இறைவன் புரியாத புதிர். ஆனால் தீங்கிழைக்காதவர். உண்மையிலேயே ஐன்ஸ்டைன் இறைவன் என்று குறிப்பிட்டது இயற்கையைத்தான். இறை எனும் இயற்கை தன் ரகசியங்களை மறைத்து வைத்திருப்பது அதன் பிரமிக்க வைக்கும் அற்புதத்தாலன்றி, மலிவான சூழ்ச்சி அல்லது தந்திரங்களாலல்ல. இறைவன் மறைந்திருக்கவில்லை. எங்கும் நிறைந்திருக்கிறார். எல்லாவற்றிற்கும் அவற்றிற்கான கடமை, கண்ணியம், கட்டுப்பாடு இவற்றை வரையறை செய்திருக்கிறார். பொங்கி எழும் கடலிடமும், “உன் எல்லை இதுவரை. இதை மீறி வர வேண்டாம்” என்று கட்டளையிட்டிருக்கிறார். அதனால் தவளை, பெருநீர் நாவாய்ப்பூச்சிக்கு இரையானது பிரமிப்பூட்டும் இயற்கையின் அற்புதங்களில் ஒன்றாகக் காணும் மனநிலையை நாம் உருவாக்கிக் கொள்ள வேண்டும்.

இப்படி இச்சம்பவத்தின் வாயிலாகக் குர்ரான் மற்றும் பைபிளை மேற்கோள் காட்டி மிக அருமையாக இயற்கையின் பிரமிக்க வைக்கும் அற்புதங்கள் எப்படி நமக்குப் புரியாதவைகளைப் புரிய வைப்பதுடன், புரிந்தவற்றை ஆழமாக முழுமையாகப் புரிய வைத்து நம் மனதை தெளிவுபடுத்துகிறது என்பதை விளக்குகிறார்.

இதை வாசிக்கும் போது உங்கள் அனைவரது மனத்திரையில் தோன்றும் அதே பாடல் என் மனத்திரையிலும் தோன்றத்தான் செய்தது. என் தமிழாசிரியை சுருளியம்மாவின் உருவம். செவியில் அவரது குரல்

உலகம்யாவையும் தாமுளவாக்கலும்

நிலை பெறுத்தலும் நீக்கலும் நீங்கா

அலகிலா விளையாட்டுடை யாரவர்

தலைவர் அன்னவர்க்கே சரண் நாங்களே!

இறுதியாக டில்லார்ட் கேட்கும் ஒரு கேள்வி. உண்மையிலேயே அது ஒரு பிரமிப்பூட்டும்கேள்விதான். அறியாமை இருளைக் கடக்க, காலமாம் கடலில் பயணிக்கும் நாம் கப்பலில் வசதியாக அமர்ந்து நம் முழு கவனத்தையும் நம் கைகளிலுள்ள சீட்டுகளில் செலுத்தி, கப்பலையும், கடலையும் நம் பயணத்தையும் மறந்து சீட்டு விளையாடி நேரத்தை வீணாக்கிக் கொண்டிருப்பது முறையா? என்பதே அக்கேள்வி. அவர் கேட்பது சரிதானே?  

-----துளசிதரன்