நினைவுகள் தொடர்கதை - அம்மா

  

நினைவுகள் தொடர்கதை என்ற தலைப்பைப் பார்த்ததும் கதையின் தலைப்பு போல இருக்கிறதோ? ஆனால் இது கதையல்ல நிஜம். இந்தத் தலைப்பில் ஒரு கதையும் என் ட்ராஃப்டில் முடிக்கப்படாத நிலையில்!

வலைப்பூவில் ஒரு பதிவை அல்லது பதிவின் ஒரு பகுதியை  வாசிக்கும் போது நமக்கு ஏற்பட்ட கிட்டத்தட்ட அதே போன்ற அனுபவங்களோ அல்லது அதை ஒட்டிய அனுபவங்களோ நம் மனதில் நினைவுக்கு வந்துவிடும்.

எபி ஸ்ரீராம் சமீபத்தில் தன் கனவு பற்றி  -  கனவில் அப்பா புது வீட்டிற்கு வந்தது போலக் கண்டதாகச் சொல்லியிருந்தார். தன் அலுவலக நட்பு ஒருவரின் ஆச்சரியத்தக்க கனவு அனுபவமும் பகிர்ந்திருந்தார்.

ராத்திரி படுத்தால் ஆழ்ந்த உறக்கம் என்பதால் எனக்குக் கனவுகள் வருவதே வெகு வெகு அபூர்வம். அப்படியே வந்தாலும்  நினைவில் இருக்குமா என்றால் அதுவும் இல்லை. அப்படி நினைவில் வந்துவிட்டாலும் அதைத் தொடர்புப்படுத்திப் பார்க்கும் பழக்கமும் ஏனோ இல்லை.

அப்படியான எனக்குச் சில மாதங்களுக்கு முன் கனவில் யாரோ ஒருவரின் மரணம். மறுநாள் எழும் போதே கனவு கொஞ்சம் நினைவுக்கு வந்தாலும் அதை புறம் தள்ளினேன். அன்று அப்பாவிடமிருந்து அழைப்பு. மதுரை வில்லாபுரத்தில் இருந்த, அப்பாவின் மாமா/என் மாமாதாத்தாவின் மகன் என்னை விட 4 வயதே பெரியவர் இறந்துவிட்டார் என்ற செய்தியைச் சொன்னதும் அதிர்ச்சி. என்னால் நம்பவே முடியவில்லை. அப்போதும் கூட நான் கனவையும் இந்த மரணத்தையும் இணைத்துப் பார்க்கவில்லை.

அதற்கு 2 வாரம் முன்தான் அவர் எனக்கு வாட்சப்பில் அவரது மகனின் தற்போதைய நிழற்படம், அனுப்பி (ஏற்கனவே மகனின் ஜாதகம், வேலை விவரங்கள் எல்லாம் என்னிடம் இருக்கிறது) பொண்ணு இருந்தா சொல்லுப்பா என்று சொல்லியிருந்தார். நல்ல வேலையில் இருப்பவன். நல்ல குணமுடைய பையன். பெண் கிடைப்பது கஷ்டமாக இருக்கிறது என்றும் வருந்தியிருந்தார்.

ஸ்ரீராமின் பதிவை வாசித்ததும்தான் நான் இதைத் தொடர்புப்படுத்திப் பார்த்து ஒரு வேளை அப்படியும் இருக்குமோ என்று எண்ண வைத்து இங்கு எழுத வைத்தது.

என்றாலும் எனக்கு இக்கனவை விட, 20 வருடங்களுக்கு முன் நடந்ததை இப்போது நினைத்தாலும் மனது வேதனையடையும்.

பல நிகழ்வுகளையும், அதனால் இதோ, இதனால் அதோ என்று தொடர்பு படுத்தி பட்டர்ஃப்ளை எஃபெக்ட் கேயோட்டிக் தியரி என்று ஆராயாமல், இது அப்படி நடந்து போச்சு அவ்வளவுதான் என்று எளிதாகக் கடந்துவிடும் எனக்கு ஒன்றே ஒன்று மட்டும் எப்போது நினைத்தாலும் மனது கொஞ்சம் நேரமேனும் சங்கடப்படும்.

2000 மாவது ஆண்டு. சென்னையில் குடியேறி ஒரு வருடமே ஆகியிருந்தது. அம்மா, அப்பா, பாட்டி எல்லோரும் கிராமத்தில். அப்போதெல்லாம் தொலைபேசி எஸ்டிடி கட்டணம் வெகு அதிகம் என்பதால் எப்போதேனும்தான் பேசும் வழக்கம். ஒரு நாள் அம்மாவிடம் இருந்து எதிர்பாராத தொலைபேசி அழைப்பு.

எஸ்டிடி செய்தால் அப்பா கோபித்துக் கொள்வார் என்பதால் அப்பா வேலைக்குச் சென்றதும் அழைத்திருந்தார். சாதாரணமாக அம்மா தொலைபேசியில் அழைத்துப் பேசமாட்டார். காரணம் செவி கேட்காது. கேட்கும் கருவி போட்டிருந்தாலும் தொலைபேசி அழைப்பு எல்லாம் அத்தனை கேட்காது. பேட்டரி நெஞ்சில் தொங்குமே அப்படியான அப்போதைய கருவி. டிஜிட்டல் எல்லாம் வாங்க வசதி இல்லாத நிலை.

“குழந்தே உன்கிட்ட பேசணும் போல இருக்கு. உன் குரல் கேக்கணும் போல இருக்கு. அதான் கூப்பிட்டேன்” என்று சொல்லிட எனக்கு அழுகையே வந்துவிட்டது. பாவம். நான் பேசினாலும் அவருக்குக் கேட்காதே. கட்டணம் கூடிவிடுமே. அப்பா வேறு அம்மாவைக் கோபித்துக் கொள்வாரே என்ற கவலையில்,

“அம்மா நீ வைத்துவிடு நான் அழைக்கிறேன்” என்று நிறுத்தி நிதானமாகச் சொல்லியது அம்மாவின் காதில் விழவில்லை. நான் கட் செய்து விட்டு நான் அழைத்துப் பேசி அவருக்குக் கேட்கிறதா என்று முயற்சி செய்து பார்ப்போம் என்று அழைத்தேன்.  

பாட்டிக்குச் செவி செம ஷார்ப் என்பதால் தொலைபேசி ரிங்க் சத்தத்தை அம்மாவிடம் சொல்லுவாரே என்ற ஒரு நம்பிக்கையும்.  ஆனால் அம்மா எடுக்கவில்லை. ஃபோன் அவுட் ஆஃப் செர்வீஸ் ஆகியிருக்குமோ என்றும் நினைத்தேன். அப்போதெல்லாம் கிராமத்தில் இது ரொம்ப சகஜம். அப்போதுதான் பேசியிருப்போம் அடுத்து அழைக்கும் போது அவுட் ஆஃப் செர்வீஸாகியிருக்கும். பக்கத்தில் தொலைபேசியும் கிடையாது.

அப்பா மாலை வந்துவிடுவாரே அப்போது அழைத்துப் பேசலாம் என்று அழைத்தேன். எடுக்கவில்லை. ஃபோன் அவுட் ஆஃப் சர்வீஸ் என்று நினைத்தேன். அவர்கள் ஃபோன் பேசுவதும் எப்போதேனும் என்பதால் ரிங்க் சத்தமும் வரவில்லை என்றால் ஃபோன் அவுட் ஆஃப் சர்வீஸ் என்பது கூடத் தெரிந்திருக்காது. எனவே கிராமத்தில் இருந்த என் அத்தை மகனை அழைத்தேன். தற்காலிகமாகத் தொடர்பில்லை என்று சொல்லியது.  ஒவ்வொரு நாளும் ஃபோன் சரியாகிவிட்டதா என்று அழைத்துப் பார்த்தும் பயனில்லை. மூன்று வாரம் ஓடியிருக்கும்.

நான் மீண்டும் அழைத்துப் பார்க்க வேண்டும் என்று நினைத்துக் கொண்டிருந்த அன்று, நாங்கள் திருவனந்தபுரத்தில் இருந்த போது எங்களுக்கு நெருங்கிய நட்பான மாமி ஒருவர் சென்னையில் இருந்த தன் பெண் வீட்டிற்கு வந்திருந்தவர் அங்கு இறந்துவிட்ட செய்தியை அவர் மகள் தொலைபேசியில் சொல்லிட நாங்கள் அதிர்ச்சியாகிவிட்டோம். என் அம்மாவின் வயதுதான் 50 தான். நம்பமுடியாமல் மனவருத்தம், அதிர்ச்சி என்ற பல வேதனைகளுடன் அவர்கள் வீட்டிற்கு விரைந்தோம். 

மகன் சிறியவன். பள்ளியிலிருந்து வரும் முன் வந்து விடவும் வேண்டும். அவர்களுக்கு எங்களால் ஆன உதவிகளைச் செய்துவிட்டு மாலையில் வீடு வந்ததும் குளித்துவிட்டு மனம் கொஞ்சம் சமாதானம் அடைய டூ இன் ஒன்னில் ஏற்கனவே ஒரு ஒலிநாடா இருப்பது தெரியவும் ஆன் செய்தால் பஜகோவிந்தம். மனம் இன்னும் சோகமாகியது.

சட்டென்று அம்மா எப்போதோ என்னிடம் சொல்லியிருந்தது நினைவுக்கு வர வேண்டுமா? வந்தது. “குழந்தே உன் தம்பிக்கு 35 வயசுல கர்மா செய்ய வேண்டிவருமாம். நான் போயிடுவேனாம்”. மனதில் இது மீண்டும் மீண்டும் வந்து கொண்டே இருந்தது. தம்பியின் வயதை மனது கணக்கிட்டது. பேரதிர்ச்சி. அவன் வயது 35. மனம் தவிக்கத் தொடங்கியது. அதை நினைத்துப் பார்க்க மனம் அஞ்சியது. கடவுளே அப்படி எதுவும் இருக்கக் கூடாது என்று கண்ணில் நீர். நான் உடனே வீட்டிற்கு அழைத்தேன். யாரும் எடுக்கவில்லை. என்ன செய்ய என்று தெரியவில்லை. மீண்டும் இரவு அழைத்தேன். பதிலில்லை. என் மனம் தவித்தது. என் அத்தை மகனை அழைத்துப் பார்த்தேன். அவர்கள் ஃபோன் ரிங்க் போகவே இல்லை.  என்ன சோதனை!

அப்போதெல்லாம் வேறு என்ன செய்ய முடியும்? கிராமத்தில் வேறு யார் வீட்டில் ஃபோன் இருந்தது என்றும் தெரியாது. தவிப்புடனே படுத்தேன். தூக்கமும் இல்லை. 

அம்மாவைப் பற்றியே யோசனைகள். அம்மா சர்க்கரை நோயாளி, பிபி இருந்தது. இதயத்திலும் பிரச்சனை இருந்தது, இரு மாதங்கள் முன்தான்  கோமாவிற்கு முந்தைய நிலை வரை சென்று மீண்டு வந்தவர். கொஞ்சம் மனதை அலட்டிக் கொள்பவரும் கூட. என்னையும் என் சகோதரரைப் பற்றியும் அவருக்குப் பல கவலைகள் இருந்தது. மனதில் பிரார்த்தனைகளும் கூடவே.

இரவு 2 மணி. ஃபோன் அடித்தது.  வயிற்றில் கலக்கம். பயந்து கொண்டே எடுத்தேன். 

“அம்மா போய்ட்டாடி குழந்தே” என்று அப்பா.  “ஐயோ” என்னால் வேறு எதுவும் உடன் பேச இயலவில்லை. என் பாட்டியையும் அம்மா என்றே அழைப்பேன். எந்த அம்மா என்றாலும் என்னால் தாங்க இயலாது. என் பாட்டியிடம் அத்தனை பாசம்.

“அப்பா எந்த அம்மாப்பா?”

“உங்கம்மாடி”

அப்படியே அதிர்ச்சியில் உட்கார்ந்துவிட்டேன். அதன்பின் அப்பா சொன்னது எதுவும் காதில் விழவில்லை.

பின்னர் அறிந்தது. நான் அன்று மாலை அழைத்த போது ஆஸ்பத்திரிக்குப் போயிருந்திருக்கிறார்கள். அப்போது மொபைல் இல்லையே. நாகர்கோவிலிலும் அப்போதெல்லாம் இப்போது போன்று நவீன வசதிகள் உள்ள மருத்துவமனைகள் கிடையாது. வழக்கமாகச் செல்லும் மருத்துவரிடம்தான் சென்றிருந்திருக்கிறார்கள். கொஞ்ச நேரம் அப்செர்வேஷனில் வைத்துவிட்டு ஊசி போட்டு வீட்டிற்கு அனுப்பியிருக்கிறார். மருத்துவருக்கும் ஏதேனும் சந்தேகமோ தெரியவில்லை. வேறு இதய சிகிச்சை நிபுணரிடமேனும் அனுப்பியிருக்கலாம். ஆனால் காலம் வேறு ஒன்றை நிர்ணயித்திருக்கும் போது?

ராத்திரி வீட்டிற்கு வந்திருக்கிறார்கள். அம்மா புரண்டு புரண்டு படுத்தாராம். அப்புறம் அப்பாவுக்குத் திடீரென்று முழிப்பு கொடுக்கப் பார்த்தால் அம்மா கவிழ்ந்து படுத்திருந்திருக்கிறார். தொட்டுப் பார்த்து அசைத்துப் பார்த்திட, கவிழ்ந்து படுத்திருந்தவர் அப்படியே தூக்கத்தில் போயிருந்திருந்தது தெரிந்திருக்கிறது.

மூன்று வாரம் முன் என்னோடு பேச நினைத்தது. அப்புறம் பேச முடியாமல் போனது, அந்த மாமியின் மரணத்திற்கு நான் சென்றிருந்த போது ஊரில் அம்மாவிற்கு ஏதோ செய்து தவித்திருந்தது, அன்று மாலை எனக்கு அம்மா என்றோ சொன்னது நினைவுக்கு வந்தது... தம்பியின் வயதைக் கணக்கிட்டது…எல்லாம் வியப்பான ஆனால் இப்போது நினைத்தாலும் மனம் என்னைக் கீறி என்னென்னவோ நினைவுகளுக்கு இழுத்துச் சென்றுவிடும் ஒரு நிகழ்வு. அம்மா கடைசியில் கூட என்னை நினைத்திருப்பாரோ? என்னோடு பேச முடியவில்லையே என்று தவித்திருப்பாரோ? நான் அருகில் இருக்க வேண்டும் என்று நினைத்திருப்பாரோ? 

அம்மா மிக மிகக் கஷ்டப்பட்ட ஜீவன். இன்று இருந்திருந்தால் என் மகன் படிப்பதைப் பார்த்து மகிழ்ந்து பூரித்திருப்பார். அம்மாவோடு நான் தினமும் பேசுகிறேன். பிரார்த்தனை வழியாக. ஸாரிம்மா என்று சொல்வதுண்டு.  

அன்று ஊரில், அம்மா தனக்கு என்ன செய்கிறது என்பதைச் சொல்லத் தெரியாமல் தவித்துக் கொண்டிருந்த போது சென்னையில் இருந்த எனக்கு, அவர் மரணத்தை நெருங்குகிறார் என்பதை ஏதோ ஒன்று குறிப்பால் என் மனம் உணர்த்தியதை இன்று நினைத்தாலும் வியப்பும் வேதனையும். இது வரை வேறு எந்த நிகழ்விற்கும் இப்படியானதும் இல்லை, நான் தொடர்புப்படுத்திப் பார்த்ததுமில்லை. அந்த அளவிற்கு அம்மா என்னோடு இருந்திருக்கிறார் என்பதை உணர முடிந்தது. 

ஆனால், பஜகோவிந்தம் பாட்டை எங்கேனும் கேட்க நேர்ந்தால் என் மனம் சிறிது நேரம் ஒரு மாதிரி ஆகிவிடும். அதைக் கேட்கும் அளவிற்கு என் மனம் இன்னும் அத்தனைப் பக்குவப்படவில்லை. 

--------கீதா