மயங்கிக் கிடக்கும் மனிதாபிமானம்

படம் இணையத்திலிருந்து

மரணம் எந்த வயதில் யாருக்கு ஏற்பட்டாலும் அது அவரது குடும்பத்தினருக்குத் தரும் வேதனையை வார்த்தைகளால் விவரிக்க முடியாது.

தனக்கு உறுதுணையாகவும், தனது 12 வயது மகளுக்கு எல்லாமுமாக இருந்த தன் மனைவியை, தனது கிராமத்திலிருந்து 60 கிலோமீட்டர் தூரத்திலுள்ள மருத்துவமனைக்குக் கொண்டு செல்லும் போது ஒடிஷாவைச் சேர்ந்த அவருக்குத் தன் மனைவி எப்படியேனும் நோயிலிருந்து குணமாகி விடுவார் என்ற அசையாத நம்பிக்கை இருந்தது. ஆனால் எவ்வளவோ முயன்றும் மனைவியின் உயிரைக் காப்பாற்ற முடியவில்லை என்று மருத்துவர்கள் சொன்னதும் அவரும், மகளும் அதிர்ந்தே போனார்கள். மனைவியின் உயிரற்ற உடலை வீட்டிற்குக் கொண்டு சென்று இறுதி மரியாதை செய்து உடலை அடக்கம் செய்ய வேண்டும்.

கையில் பணம் இல்லாத ஆதிவாசியான அவர் மருத்துவமனையிலிருந்து உடலைக் கொண்டு போக ஆம்புலன்ஸ் கிடைக்குமா என விசாரிக்க, மருத்துவமனையைச் சேர்ந்தவர்கள் கை விரித்துவிட்டார்கள். கூடி நின்றவர்கள் எல்லாம் பரிதாபப்படுவதைத் தவிர வேறு எதுவும் செய்யவில்லை. யாரும் உதவமாட்டார்கள் என்பதை உணர்ந்த அவர் தன் மனைவியின் உயிரற்ற சடலத்தைத் தன் கைவசமிருந்த துணிகளால் சுற்றிக் கட்டி, தோளில் ஏற்றி நடக்கத் தொடங்கினார்.  இதை எழுதும் போது கண்களில் நீர் நிறைகிறது.

சமூகச் சேவை செய்யும் எத்தனையோ இயக்கங்களும், மனிதர்களும் வாழும் நம் நாட்டில், அவருக்கும், கதறி அழும் மகளுக்கும் அப்போது உதவிக்கரம் நீட்ட ஒருவரும் அங்கு இல்லாமல் போனதை எண்ணும் போது மனது துடிக்கிறது. எப்போதும் எல்லா இடத்திலும் அவரவர் பிரச்சனைகள் அவரவருக்குத்தான். காண்போர்கள் காண மட்டுமே செய்வார்கள்.

இந்தக் கால கட்டத்தில் கையில் மொபைல் இருந்தால் அதைப் படம் பிடித்து ஃபேஸ்புக்கிலும், வாட்சப்பிலும் போடுவார்கள் அவ்வளவே. கூடி நிற்கும் கூட்டம் தனக்கு உதவப் போவதில்லை என்பதை உணர்ந்த அவர் தன்னுடன் மரணம் வரை இன்ப துன்பங்களைப் பகிர்ந்து கொண்ட மனைவியின் உடலைத் தோளில் ஏற்றி 60 கிலோமிட்டர் தொலைவிலுள்ள கிராமத்தை நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்துவிட்டார்.

இதனிடையே ஊடகங்கள் வாயிலாக செய்தி உலகெங்கும் பரவியது. ஏதோ ஒரு சேனலைச் சேர்ந்தவர்கள் அச்செய்தியைக் காட்டியதோடு நில்லாமல் மாவட்ட ஆட்சியாளருக்கு அறிவிக்கவும் செய்தார்கள். பல மணி நேரம் கடந்து போனது. அவரோ எதையும் கவனிக்காமல் தன் உயிரற்ற மனைவியின் உடலுடன் நடந்துகொண்டே இருந்தார். அவருக்கு உதவ வந்த ஆம்புலென்ஸ் 12 கிலோமிட்டர் ஓடிய பின் தான் மனைவியின் சடலத்தை தோளில் ஏற்றிச் செல்லும் அவரின் அருகே சென்றடைய முடிந்தது. மயக்கமடைந்த மனிதாபிமானம் சுயநினைவுக்கு வந்து அவரைக் கவனிக்க இப்படிப் பலமணி நேரங்கள் வேண்டி வந்தது.

இதே போல்தான் வாகன விபத்திற்குள்ளாகி சாலையில் கிடப்போரது நிலையும். நேரத்தை வீணாக்காமல் மருத்துவமனையில் அவர்களைக் கொண்டு செல்லத் தயங்குவோர்தான் பெரும்பான்மையினர். நமக்கு ஏன் வம்பு என்று நினைப்பவர்களின் எண்ணிக்கை நாளுக்கு நாள் அதிகமாகிறது.

இதனிடையே அப்படி விபத்து நேரும் நேரம் இரவானால் அப்படி நேரும் இடத்தின் அருகே அதிகமான ஆட்கள் இல்லாத வேளையில் அங்கு செல்லும் சிலர் உயிருக்கு மன்றாடும் பலரது நகைகள் மற்றும் உடைமைகளைக் கைப்பற்றும் மனிதாபிமானமற்ற செயல்களும் நம் நாட்டில் நடக்கத்தான் செய்கிறது.

சில வருடங்களுக்கு முன் சின்னமனூர் அருகே நடந்த சாலை விபத்தில் உயிர் தப்பிய இரு இளைஞர்கள் தூரத்தில் கண்ட ஒரு கடைக்கு ஓடிச் சென்று விபத்தைப் பற்றிய விவரத்தைச் சொல்லி உதவி கேட்டிருக்கிறார்கள். போலீஸ் வழக்கு விசாரணை போன்ற பின் விளைவுகளுக்குப் பயந்துதான் தாங்கள் இது போன்ற நேரத்தில் உதவுவது இல்லை என்று சொல்லி இளைஞர்களைத் திருப்பி அனுப்பிவிட்டார்கள்! ஆக, இப்படிப்பட்ட மனநிலை வர நம் காவல்துறையும், நீதி மன்றங்களும் ஒரு காரணமாகிறது. இந்நிலை மாறி எல்லோரும் மனிதாபிமானமிக்கவர்களும், பிறருக்கு ஆபத்து நேரும் போது உதவுபவர்களாகவும் மாற வேண்டும். மாறுவது எப்போது?!! மனிதாபிமானம் மயங்கிக் கிடக்கிறதா? இல்லை மரித்தே விட்டதா?