சொல்முகூர்த்தம் - 2

நட்சத்திரக் குழந்தைகளுக்கு நாம் “நோ” என்று சொல்லக் கூடாது என்று பயிற்சியில் சொல்லப்படுவதுண்டு. உ.ம். அம்மாவை தொந்தரவு பண்ணக் கூடாது. பண்ணாதே என்று சொல்வதை விட அம்மா முக்கியமான வேலையில் இருக்கிறார். வந்துவிடுவார். கொஞ்சம் பொறு என்று அவர்களுக்குப் புரியும்படி சொல்ல வெண்டும்.

அவர்கள் அதீதமாகச் சாப்பிட்டால், நோ தரமாட்டேன் என்று சொல்வதை விட, இப்ப இதை எடுத்துக் கொள். கொஞ்சம் நேரம் கழித்து – நேரம் சொல்லி விட வேண்டும் – தரேன் மீதியை. ஏன் எடுத்துக் கொள்ளக் கூடாது என்று அவர்களுக்குப் புரியும் வகையில் விளக்கிவிடவும் வேண்டும். இப்படி நிறைய பயிற்சிகள் உண்டு.  சிறிய வயதிலேயே இதை எல்லாம் சொல்லி இவர்களைக் கையாள அன்பு, பொறுமை, பொறுமை, பொறுமை அதிகம் வேண்டும் என்றால் அவர்களது பதின்ம வயதில் பெற்றோர் ஞானியாக இருந்தால் மட்டுமே கையாள முடியும். இதைப் பற்றி நான் விரிவாகச் சொல்லவில்லை இங்கு.

இது சாதாரண குழந்தைகளுக்கும் பொருந்துமா என்றால் பெரும்பான்மையான சதவிகிதத்திற்குப் பொருந்தும். சொன்னதைக் கேட்கவில்லை என்றால் சிறிய தண்டனைகள் கொடுக்கலாம். அதை விட்டு பெல்டால் விளாசுவது, கம்பால் அடிப்பது, கைவிரல்கள் பதியும்படி அடிப்பது என்பது குழந்தைகள் வீட்டை விட்டு வெளியேறத் தூண்டும் செயலாக மாறிவிடும்.

அதே போன்று கோபத்தில் திட்டும் போதும் வார்த்தைகள் நீ லாயக்கில்லை, ஒன்றிற்கும் உதவாக்கரை என்று சொல்வது. குறிப்பாகப் பதின்மவயதுக் குழந்தைகளின் கீறிப்பார்க்கும் சொற்கள். கொல்லும் சொற்கள். ஒரு சிலர் இதை வீம்பாகக் கொண்டு வாழ்வில் முன்னேறிச் செல்வர் ஆனால் எல்லோரும் அப்படி அல்ல. 

இங்கு நான் இருக்கும் தெருவில் நிறைய குழந்தைகள் இருக்கிறார்கள். பல மொழிகளைத் தாய்மொழியாகக் கொண்டவர்கள் ஆனால் கன்னடம் பேசும் குழந்தைகள், கன்னடம் மட்டுமே பேசும் குழந்தைகள் என்று கலந்து கட்டி. எல்லோரும் எனது நட்புகள். வீடு சில சமயங்களில் ஜே ஜே என்றிருக்கும்.

படிப்பைப் பற்றி மட்டும் பேசாமல் பல கதைகள் சொல்லி, விளையாட்டுகளும் விளையாடி, விளையாட்டுடனேயே சில நல்ல விஷயங்களையும், கதைகளும் சொல்லி அவர்கள் லெவலுக்கு இறங்கி தோழமையுடன் பழகினால் குழந்தைகள் நம்மிடம் கற்க வருவார்கள் என்பது இங்கு கொஞ்சமேனும் நிரூபணம் ஆகிறது. பாடத்தில் சந்தேகம் கேட்கவும், ஆங்கிலம் கற்கவும் வருகிறார்கள்.

என்னிடம் இருக்கும் “எப்படி நினைவுத் திறனை வளர்த்தல்” எனும் ஆங்கிலப் புத்தகத்தில் உள்ள விளையாட்டுகளையும் அவர்களுக்கு விளக்கி விளையாட வைப்பதால் ஆண் குழந்தைகள் நான் சொன்னபடி கேட்கிறார்கள் என்று பெண் குழந்தைகள் (சிலர் ஆண் குழந்தைகளின் சகோதரிகள்) வந்து சொல்கின்றார்கள். ஆனால் அப்படி ஒன்றும் இல்லை. அப்பெண் குழந்தைகள் சொன்னது சும்மா டுபாக்கூர்.

வேறு ஒன்றுமில்லை. தீபாவளிக்கு எல்லாரும் வெடி வெடிக்க வேண்டும் என்றார்கள். பக்கத்து வீட்டு வாசல்களில் வெடிக்கக் கூடாது என்று சொல்லி விரட்டி விட்டனர் போலும். நான் சொன்னது “வெடித்துக் கொள்ளுங்கள். எஞ்சாய் செய்யுங்கள். ஆனால் யார் மீதும் பட்டாசு படாம பார்த்துக்கணும். வீடுகளில் தீப்பொறி படாமல் பார்த்துக்கணும். தெருவில் மற்றும் வீடுகளில் விழும் பட்டாசுக் குப்பைகளை எல்லோரும் பெருக்கி எடுத்துப் போடணும். நான் உங்களுடன் சேர்ந்து வெடிக்கவரமாட்டேன். ஆனால், குப்பைகளைப் பெருக்குவதில் நானும் உதவுகிறேன் என்று சொன்னதும் எல்லோருக்கும் மகிழ்ச்சி. ஆளுக்கொரு பொறுப்பையும் கொடுத்தேன். அவ்வளவுதான்.

இரவு வெடித்தார்கள். மறு நாள் காலை எல்லாரும் சேர்ந்து தெருவைப் பெருக்கினோம், வீடுகளில் விழுந்த குப்பையையும் பெருக்கி கவரில் போட்டு வைத்தோம். குப்பை வண்டி வந்ததும் குழந்தைகள் ஓடி வந்து என்னிடம் சொன்னார்கள். இரண்டாவது நாள் வெடித்த குப்பைகளை எல்லாம் அவர்களே பெருக்கி கவரில் போட்டு வைத்து விட்டார்கள். அதே போன்று கரும்புச் சக்கையைத் தெருவில் துப்பக் கூடாது, கடலை சாப்பிட்டு ஓடுகளைத் தெருவில் போடக் கூடாத்து என்பது முதல் பிஸ்கட் கவர்கள், ப்ளாஸ்டிக் எதுவும் தெருவில் போடாமல் குப்பைக் கவரில் போட வேண்டும் என்று சொன்னதையும் பின்பற்றத் தொடங்கியிருக்கிறார்கள். முதலில் நாம் பெரியவர்கள் அதனை அவர்கள் முன் பின்பற்ற வேண்டும் என்பது மிக முக்கியமாச்சே!

இவர்களில் மூன்று சிறு பெண் குழந்தைகளைத் தவிர பதின்ம வயதுக் குழந்தைகள் யாரும் இந்த வருடம் பள்ளிக்குச் செல்லவில்லை. வறுமை ஒரு புறம். என் தொட்டடுத்த வீட்டுப் பையனை அவன் அப்பா அதீதமாக அடித்ததால் பள்ளிக்குச் செல்லாமல் எங்கோ நம் ஊரில் வேலை செய்துவிட்டு இங்கு வந்து ரோட்டில் படுத்துறங்கி என்று இருந்தவன் தற்போது அவன் தங்கைகள் மற்றும் பிற குழந்தைகளுடன் என்னிடம் வந்தான். அவன் புத்திசாலி என்பது தெரிந்தது அவனோடு விளையாடிய போது.

அவன் அம்மாவிடம் சென்று பேசினேன். அவர் இவன் மோசம் அது இது என்று சொன்னதும் நான் இவன் மிக மிக புத்தி சாலி. நல்ல பையன் என்று அவனை வைத்துக் கொண்டே பேசியதும் அவனுக்கு மகிழ்ச்சி. அவன் பள்ளி செல்ல வேண்டும் என்று சொன்னதும் அடுத்த வருடம் பள்ளி செல்லத் துவங்குகிறேன் என்று சொல்லி உறுதி மொழி அளித்துள்ளான். பார்ப்போம். இந்தச் சொல்முகூர்த்தம் பலிக்கிறதா என்று.

அதே போன்று இரு பெண் குழந்தைகள் மற்றும் அவர்கள் சகோதரனை பெற்றோரே இந்த வருடம் பள்ளிக்கு அனுப்பவில்லை. சிறு வயதிலிருந்தே தனியார்ப்பள்ளியில் சேர்த்திருந்ததால் இந்த வருடம் கட்டணம் கட்ட இயலவில்லை என்று அனுப்பவில்லை என்பதை அறிந்ததும் மனம் மிகவும் வருந்தியது. ஏன் அரசுப் பள்ளி இருக்கிறதே சேரலாமே என்றால் அவர்கள் அப்பா அதை விரும்பவில்லையாம். சிறிய வயதிலிருந்தே தனியார்ப்பள்ளியில் படித்ததால். ஐசிஎஸ்ஸி சிலபஸ்ஸாம். கடினமான சிலபஸ். அவர்களின் அப்பா தேநீர்க்கடை வைத்திருக்கிறார்.

நான் வந்து உங்கள் தந்தையிடம் பேசவா என்றேன். தயங்கினார்கள். இப்போதுதான் சரி என்று சொல்லியிருக்கிறார்கள். சொல்முகூர்த்தம் வேண்டி என்னைத் தயார்ப்படுத்திக் கொண்டு வருகிறேன் அவரிடம் எப்படிப் பேசினால் குழந்தைகள் மீண்டும் பள்ளி செல்ல முடியும் என்று. அதற்கு முதலில் இங்கு அருகில் உள்ள அரசுப் பள்ளிகள் குறித்து ஒரு சிறிய ஆய்வும் நடத்திக் கொண்டிருக்கிறேன். குழந்தைகளின் பெற்றோர் மீதும் எனக்கு வருத்தம் இருக்கிறது. இரு பெண் குழந்தைகளுக்கும் நடுவிலான ஆண் குழந்தையின் வளர்ப்பு சரியில்லை. 

நம் காலம் கண்டிப்பு நிறைந்த காலம். யாரும் விளக்கம் சொன்னதும் இல்லை. ஆனால் இப்போதைய குழந்தைகள் அப்படி இல்லை. குழந்தைகளுக்கு நாம் செய்யக் கூடாது என்று சொல்வதை விட இப்படிச் செய்வது நல்லது என்றோ அல்லது எப்படிச் செய்ய வேண்டும் என்றோ நாமும் அவர்களுடன் சேர்ந்து தோழமையுடன் இடையிடையே நல்லொழுக்கக் கதைகள் சொல்லி என்று சொல்லிக் கொடுத்தால் அவர்கள் அதை கொஞ்சம் ஏற்கிறார்கள். அவர்கள் லெவலுக்கு நாமும் இறங்க வேண்டும் என்பது மிக முக்கியம். எனக்கு என் தாத்தா பாட்டியும், என் மகனுக்கு என் அம்மா இருந்தவரை என் அம்மாவும் - என் நினைவுக்கு வருகிறார்கள்.

என் மகனுக்கு சிறு வயதில் பிடிவாதம் உண்டு. “இப்போ” என்று அழுவான் காலை தரையில் உதைத்துக் கொண்டு. கண்ணில் ஒரு சொட்டு தண்ணீர் வராது. அவன் பிடிவாதத்திற்கோ அல்லது தேவையற்ற போருள் கேட்டு அழுதாலோ அதற்கு இடம் கொடுத்தது இல்லை. நோ என்றால் நோ தான். உதாரணமாக அப்போது நாங்கள் இருந்தது திருவனந்தபுரம். எங்கள் வீட்டில் டிவி பெட்டி கிடையாது. ஆனால், எதிர்த்த வீட்டில் டிவியில் தூர்தர்ஷன் தவிர கார்ட்டூன் சானல்கள் எல்லாம் வரும். இவன் டாம் அண்ட் ஜெர்ரி அங்கு சென்று பார்க்க வேண்டும் என்று அடம் பிடிப்பான்.

நான் சொல்வேன் "ஹிப்போ" தானே வா ஜூவுக்கு  போகலாம் என்று சொல்லி அவனை சிரிக்க வைக்க முயல்வேன். அவனுக்கு ஜூ மிகவும் பிடிக்கும். உடனே தன் பிடிவாதத்தை மாற்றிக் கொண்டு விடுவான். அவனை அழைத்துச் சென்று வருவேன். அதையும் மீறி அவன் அழுதால் அவன் பிடிவாதம் சரியல்ல என்று அவன் புரியும்படி சொல்லி விளக்குவேன் கூடியவரை அவனை டைவேர்ட் செய்வேன். இல்லையா நான் கண்டு கொள்ளவே மாட்டேன். 

உடனே கொஞ்ச நேரமானதும் அவனுக்குப் பொறுக்காது. அம்மா சிரி ப்ளீஸ் அம்மா என்னைப் பாத்து சிரி ப்ளீஸ் என்பான். அதை நான் சாதகமாக்கிக் கொண்டுவிடுவேன். இப்படி அவன் 3, 4 வயதில். அதன் பின் நான் சொல்வதை புரிந்து கொள்ளத் தொடங்கிவிட்டான். கிட்டத்தக்க வேதவாக்கு போல. ஆஹா இதுவும் சரியல்லவே எனது பொறுப்பு இன்னும் கூடியது. என் வார்த்தைகளிலும் செயல்களிலும் மிகவும் கவனமாக இருக்க வேண்டும் என்ற பொறுப்பு. 

மகனுக்குக் கற்றல் குறைபாடு இருந்ததால் பள்ளியில் அவன் பின் பெஞ்சுப் பையன் என்பதால் நண்பர்களும் கிடையாது. ஆசிரியர்களும் கண்டு கொண்டதில்லை. அவனுக்குத் தாழ்வுமனப்பான்மை வந்துவிடக் கூடாது என்றும், அவன் நடத்தை நல்லதாக இருக்க வேண்டும் என்பதிலும், கற்றலில் ஆர்வம் இல்லாது போய்விடக் கூடாது என்பதிலும் மிகக் கவனமாக இருந்தோம். அதற்கு உதவியது வெல்லும் சொற்கள். அதன் பின் அவன் சுயமாகச் சிந்திக்கத் தொடங்கிய பிறகு எனக்கும் அவன் தன் அனுபவத்தில் கற்பதை சொல்லித் தரத் தொடங்கினான் இப்போதும் தொடர்கிறது.

எந்தக் குழந்தையும் நல்லது செய்யும் போது தட்டிக் கொடுத்து, ஊக்கப்படுத்தி, நல்ல வார்த்தைகள் சொல்லி பாராட்ட வேண்டும். அப்படிச் செய்யும் போதுதான் அவர்கள் தவறு செய்யும் போது நாம் சுட்டிக் காட்டுவதும் புரியத் தொடங்கும். பாராட்டவும் செய்கிறார்கள், தப்பு செய்தால் திருத்தவும் செய்கிறார்கள் என்பது. சும்மானாலும் நான் ரொம்ப ஸ்ட்ரிக்ட்டாக்கும் அது இது என்று ஹிட்லர் போல இருந்தால் குழந்தைகள் நல்லவர்களாக இருந்தாலும், வளர்ந்தாலும் நம்மிடம் இருந்து விலகிப் போக வழிகள் பல. இவை எல்லாம் பொதுவாகச் சொல்லப்படுபவை. யதார்த்தம் மாறுபடலாம்.

கொல்லும் வார்த்தைகள் அவர்களது ஈகோவை அதிகப்படுத்தும். அந்த ஈகோ நல்லவிதமாக, ஓர் எல்லைக்குள் அமைந்துவிட்டால் பிரச்சனை இல்லை. ஆனால் அது கெட்ட ஈகோவாக மாறிவிட்டால் எல்லை மீறிவிட்டால் விபரீதம். அதனாலேயே வெல்லும் வார்த்தைகளைப் பயன்படுத்துதல் முக்கியம். இது ஒரு பேசும் கலை. கொஞ்சம் கடினமான விஷயம்தான். ஆனால் முயன்று பார்ப்பதில் தவறில்லையே! எனவே, கூடியவரை வெல்லும் வார்த்தைகளப் பயன்படுத்த முயற்சி செய்வோமே. (வெல்லும் வார்த்தைகள், கொல்லும் வார்த்தைகள்– நன்றி ஸ்ரீராம்)

கீதாக்கா குழந்தைகளைக் கையாளுதல் குறித்து அருமையான கருத்துகளைக் கொண்ட பதிவு போட்டிருந்தார்.  http://sivamgss.blogspot.com/2018/11/blog-post_14.html

மேலே சொல்லப்பட்டது ஒரு வகையானது என்றால் மற்றொரு வகை நாம் பேசும் போது நல்ல வார்த்தைகளையே பயன்படுத்த வேண்டும் – சொல்முகூர்த்தம் - என்று சொல்லப்படுவது எவ்வளவு மகத்துவமானது என்பது நம்மில் பலருக்கும் புரிந்தாலும் பல சமயங்களில் நாம் கொல்லும் வார்த்தைகளை நம்மை அறியாமலேயே பயன்படுத்துகிறோம் நாவில் நரம்பில்லாமல். நெல்லை கூடச் சொல்லியிருந்தார் யாராவது நெகட்டிவாகப் பேசினால் நான் தவிர்ப்பேன் என்று. நானும் நெகட்டிவ் வார்த்தைகள் கேட்க நேரிடும் போது அந்த இடத்தை விட்டு அகன்றிடுவேன். அகல முடியாத சூழல் என்றால் என் மூன்றாவது காதை கழட்டி வைத்துவிடுவேன்!! என்ன தக்கனிக்கி!!! காது கேட்காதது கூட வரம் தான்! சில சமயங்களில். 

இந்த சொல்மூகூர்த்தம் எப்படி எல்லாம் ததாஸ்து சொல்லப்பட்டு பலித்து விளையாடுகிறது என்பதை நான் இரு கதைகளாக எழுத நினைத்துள்ளேன். பார்ப்போம் அதற்கான முகூர்த்தம் எப்படி என்று!

------கீதா