தண்ணீரில் வரையப்படும் கோலங்கள் - 2

சென்ற பதிவின் தொடர்ச்சி...

ஒருவழியாய், ராமன் குட்டி எனும் அச்சோதனைச் சாவடி அதிகாரி என் கையிலிருந்த என் கல்லூரி அடையாள அட்டையைப் பரிசோதித்த பின் அவர்களிடம், “நீங்கள் நினைப்பது போல் திருடன் அல்ல இவர். நடந்தே கொல்லூர் மூகாம்பிகைக் கோயிலுக்குச் செல்லும் பக்தர்”. என்று சொல்லி அவர்களைத் திருப்பி அனுப்பினார். அப்பகுதியிலுள்ள வீடுகளில் அரபு நாடுகளுக்குச் சென்றவர்களின் குடும்பங்களிலுள்ள பெண்கள், குழந்தைகள், முதியோர்கள் வாழும் வீடுகளை அறிந்து, இரவு நேரங்களில் அவர்களைத் தாக்கிக் கொள்ளையடிக்கும் சம்பவங்கள் இடையிடையே நடப்பதால், இளைஞர்கள் கூட்டணி அப்பகுதியில் புதிய மனிதர்களைக் கண்டால் இப்படிக் கூட்டமாகக் கூடி, விசாரித்து அடி உதை கொடுத்து போலீசாரிடம் ஒப்படைப்பார்களாம்.  எப்படியோ, நான் அதிலிருந்துத் தப்பியதற்கு எல்லாம் வல்ல இறைவனுக்கும், அந்த ராமன் குட்டிக்கும் நன்றி சொன்னேன்.

இடையிடையே, அன்றிரவு, அந்த நாட்களில் பிரபலமான சித்ரா பாடிய “ஆயிரம் கண்ணுமாய் காத்திருந்னு நின்னே ஞான்” (ஆயிரம் கண்களால் உன்னைக் காக்கிறேன் நான்) என்ற பாடலை திரு ராமன் குட்டி பாடிக் கொண்டே இருந்தார். இந்தப் பாடலைக் கேட்கும் போதெல்லாம் என் கண்களில் நீர் நிரைவதுண்டு. அன்று அவர் பாடிய போது என் உடல் சிலிர்த்தது. இறைவன் நேரடியாக நம்மைக் காக்க வரமாட்டார். ஆனால், அவரது உதவி இது போல் ஏதாவது ஒருவரது உருவில் நமக்குத் தேவையான நேரத்தில் கிடைக்கும் என்பது எவ்வளவு உண்மை!

“நாளையும், நீங்கள் இன்று கடந்த தூரத்தைப் போல கடந்து மஞ்சேஸ்வரம் செக் போஸ்டை அடைய வேண்டும். அங்கு நீங்கள் தங்குவதற்கு அனுமதிக்க அங்குள்ள அதிகாரிகளுக்கு நான் ஒரு கடிதம் தருகிறேன்” என்று சொல்லி ஒரு கடிதமும் தந்தார். அருகில் இருந்த ஒரு ஓட்டலில் உணவருந்திக் கொண்டிருந்த போது, ஜாஃபரும், ஃபைசலும் சின்ன குற்ற உணர்வுடன் வந்து என்னுடன் பேசினார்கள். நான் ஓடாமல் ஒரு நிமிடம் தாமதித்திருந்தால் அவர்கள் என்னை அடித்திருக்கலாம். அதன் பின் இதை விட அதிகமான குற்ற உணர்வுடன் என்னிடம் வந்து பேசியும் இருந்திருக்கலாம். இதுதான் மனித இயல்பு.

ராமன்குட்டி சாருக்கு நன்றி சொல்லி, அதிகாலை 6 மணிக்கு அங்கிருந்துக் கிளம்பினேன். அவருக்காகவும் அதன் பின் பிரார்த்திக்கத் தொடங்கினேன். வழியில் பலமுறை தடுத்து நிறுத்தப்பட்ட போது அவர் தந்த கடிதம் மிகவும் உதவியாக இருந்தது. இரவு 7 மணிக்கு மஞ்சேஸ்வரம் சோதனைச் சாவடியை அடைந்து அக்கடிதத்தைக் காட்டிய பின் அவர்கள் காட்டிய இடத்தில் நிம்மதியாகத் தூங்கினேன். மஞ்சேஸ்வரம் தாண்டிவிட்டால் பிறகு கர்நாடகா. அங்கு பயப்பட வேண்டிய அவசியமே இல்லை என்று ராமன் குட்டி சார் சொல்லியிருந்தார்.

மறுநாள், மஞ்சேஸ்வரத்திலிருந்து புறப்பட்டேன். கர்நாடகா மங்கலாபுரத்திலிருந்து 10 கிலோமீட்டர் தொலைவிலுள்ள ஒரு கணபதி கோயிலை அன்று இரவு அடைந்து பூசாரியிடம் அங்கு தங்க முடியுமா என்று கேட்டேன். தங்க முடியாது என்றார். கோயிலை வலம் வந்து கொண்டிருந்த இளங்கலை முதல் வருடம் படித்துக் கொண்டிருந்த சந்தோஷ் எனும் இளைஞன் 13 வயது சிறுவன் ஒருவனை அழைத்து விவரம் சொல்ல, எனக்குத் தெரிந்த கன்னடத்தில் (நான் பிறந்து வளர்ந்த ராசிங்கபுரத்தில் 85% கன்னடம் பேசுபவர்கள்) அச்சிறுவனிடம் விவரம் சொல்லி, ஒரு சைவ உணவகத்திற்குச் சென்று உணவுண்டு, அவன் அழைத்துச் சென்று காட்டிய, சாவடி போல் தோன்றிய அறையில் தூங்கினேன்.

10 ஆம் நாள், குந்தபுரா அருகே பிரம்மவரா எனும் ஊரிலுள்ள மல்லிங்கேஸ்வரர் கோயிலில் இரவு தங்க அனுமதி கேட்டேன். அங்கே வாமன சாமி என்றொருவர் தங்கியிருக்கிறார். அவர் 7 மணி அளவில் அங்கு வருவார். அவருடன் தங்கிக் கொள்ளலாம் என்றும் சொன்னார்கள். கோயில் குளத்தில் குளித்து வந்த போது, வாமனசாமி அடுப்பு மூட்டிக் கொண்டிருந்தார். நான் அருகிலுள்ள உணவகத்தில் சாப்பிட்டு வருகிறேன் என்றதும், “உங்களுக்கும் சேர்த்துதான் உலை வைத்திருக்கிறேன். நான் சமைப்பதை என்னுடன் உண்பதில் ஆட்சேபனை இல்லை என்றால் சாப்பிடலாம். கஞ்சிதான். கடையிலிருந்து வாங்கிய ஊறுகாய் இருக்கிறது. அரிசியை நான் கடையிலிருந்துதான் வாங்குகிறேன்”, என்றார்.

பிச்சை எடுத்துப் பிழைக்கும் அவருடன் நான் இருந்த அந்த இரவு என் வாழ்வில் ஏற்படுத்திய மாற்றத்தின் விளைவுதான் இக்குறும்படங்கள். அவரதுக் குடும்பத்தைப் பற்றி அதிகம் சொல்லவில்லை. 10 வருடங்களுக்கு முன் மாவேலிக்கரைக்கு அருகே தன் பெயரிலிருந்த இடம் மற்றும் வீட்டை மனைவியின் பெயரில் எழுதிக் கொடுக்கச் சென்ற போது மனைவி மற்றும் பிள்ளைகளைப் பார்த்ததாகவும், அதுவே கடைசி என்றும் சொன்னார். அச்சமயத்தில் அவர் திருச்சி தாயுமானவர் கோயிலில் தங்கியிருந்தாராம். மலையாளம், தமிழ், கன்னடம், துளு, இந்தி மொழிகளில் சரளமாகப் பேசினார். நானும் என் மனம் திறந்து பலவற்றைப் பகிர்ந்து கொண்டேன். என் ஜென்ம நட்சத்திரம், பிறந்த இடம் பற்றிக் கேட்ட அவர் இடையே என் கை ரேகைகளையும் பார்த்தார். “ஆன்மீக வாழ்க்கை அல்ல, இல்லற வாழ்க்கைதான். விதி ரேகை பலமாக இருப்பதால் இறையருள் உண்டு என்றார்”. பிறகு “கடந்த 15 வருடங்களாக ஆன்மீக சுகம் தேடி அலையும் என்னிடம் பல இடங்களில் பலர் சொன்ன விஷயங்களையும், நான் அறிந்தவைகளையும் உங்களிடம் சொல்ல வேண்டும் போல் தோன்றுகிறது”, என்றவர் கூறியவைகளை முதலில் அவரை மகிழ்விப்பதற்காகக் கேட்க ஆரம்பித்தேன். ஆனால், அவை எல்லாம் என்னுள் பசுமரத்து ஆணி போல் பதிந்துவிட்டது. அவை சரிதானா என்று என்னால் இயன்றமட்டும் நீண்டகாலம் பரிசோதித்துப் பார்த்து அவை எல்லாம் உண்மைக்குப் புறம்பல்ல என்றும் உணர்ந்தேன்.

“எப்போதாவது சீர்காழி சட்டநாதன் கோயிலுக்குப் போங்கள். அப்போது அக்கோயிலுக்கும், கேரளாவிற்கும் உள்ள தொடர்பு உங்களுக்கு விளங்கும்”.

“மார்த்தாண்டவர்மா “படையோட்டம்” நடத்தி பறிமுதல் செய்த, என்றென்றும் காக்கப்பட வேண்டிய, நம் முன்னோர்கள் சன்மானமாக வழங்கிய ஓலைச் சுவடிகளை எல்லாம் எரித்துச் சாம்பலாக்கி, விலைமதிக்கவியலா ஆபரணங்களை எல்லாம் பத்மநாபரின் காலில் புதைத்தும் விட்டார்.”

“கேரளத்தில் வைணவம், சைவத்தை முழுதுமாக விழுங்கிவிட்டது. பிரணவ மந்திரத்தைத் தந்தைக்கு உபதேசித்து குருவான, குருவாயூரப்பன், உடுப்பியில் சிவ சுதனான சுப்ரமணியன் உடுப்பிக் கிருஷ்ணனாக மாறியது போல், முருகன் திருப்பதியில் திருமாலாய் ஆனது போல், முருகன் உன்னிக் கிருஷ்ணனாக மாறியது ஓர் உதாரணம். அது போல் கர்நாடகத்தில் வைணவம் வளராததற்குக் காரணம் பசவண்ணாதான்”.

“வட இந்தியாவில் உள்ள கோயில்களில் சமஸ்க்ருதம் தெரியாதவர்களை அடித்து விரட்டுவார்கள். பலரும் நெற்றியில் நாமம் போட்டு வாயே திறக்காமல் இருப்பார்கள். நாமம் போட்டவர்களை அங்குள்ளவர்கள் ஏனோ தொல்லை செய்வதில்லை. நாமம் போடாதவர்களைப் போடச் சொல்லி வற்புறுத்துவதும் உண்டு. இதற்கெல்லாம் பின்னில், சைவத்தை வேறோடு பிடுங்கி எறிய முயலும் சிலர் இருக்கிறார்கள் என்பது உறுதி”. இது போன்ற அவரது வார்த்தைகள் ஏனோ என் மனதை விட்டு நீங்க மறுக்கிறது.

கொல்லூர் மூகாம்பிகை கோயில் இணையத்திலிருந்து

அப்படி 12 ஆம் நாள் இரவு 7 மணி அளவில் நான் கொல்லூரை அடைந்தேன். கால் பாதத்தில் பல இடங்களில் ரத்தம் கசிய மூகாம்பியைக் கண் குளிரக் கண்டேன். என்ன வேண்டுவது என்று தெரியாமல் கண்களில் நீர் கசிய நின்றேன். அன்று 5 ரூபாய் அறையில் தங்கினேன். அடுத்த நாள் முழுவதையும் கோயிலில் செலவிட்டேன். மதிய உணவு அன்ன தானம். அடுத்த நாள், காலுக்குத் தேவையான ஓய்வு கிடைத்ததால், சிரமமின்றி நடக்க முடிந்தது. வண்டி ஏறினேன். நான் ஒரு நாள் கடந்த தூரத்தை, பேருந்து ½ மணிநேரம் ¾ மணி நேரத்தில் கடந்தது. அடுத்த நாள் நவம்பர் 30 ஆம் தேதி, 10 மணிக்கு வீட்டை அடைந்தேன். மதியம் 12 மணிக்கு ஒரு தந்தி! தாத்தாவிற்கு சீரியஸ் என்று. மாலை 6 மணிக்குத் திருவல்லா வண்டி ஏறினோம். மறுநாள் காலை 9 மணிக்கு வீட்டை அடைந்தோம். முந்தைய இரவு 11 மணி அளவில் தாத்தா இறைவனடி சேர்ந்திருந்தார்.  அன்று மாலை 5 மணிக்கு இறுதிச் சடங்குகள் முடிந்தன.

3 நாள் கழித்து, அம்மாவுடன் நிலம்பூருக்குச் செல்லும் வழியில் நாங்கள் எர்ணாகுளம் களமசேரியிலுள்ள அக்கா மற்றும் மாமாவின் வீட்டிற்குச் சென்றோம். அக்கா என்னை வா என்றழைத்து பாலாடிவட்டம் சந்திப்பில் உள்ள எங்கள் உறவினர் ஒருவர் நடத்தும் நிறுவனமான “லாபெல்லா ஃபினான்சியர்ஸ்”க்கு அழைத்துச் சென்றார்கள்.. அக்கா என் வேலை விஷயமாக வந்தேன் என்றதும் நான் அதிர்ந்தேன். சொல்லாமல் கொள்ளாமல் வேலையை விட்டுப் போன ஸ்டாக் கீப்பரது வேலையில் நாளையே சேர வேண்டும் என்றார்.  ரூ 450 சம்பளம்.  அப்படி அன்று முதல் இன்று வரை புகுந்த வீட்டில்(கேரளத்தில்) ஓரளவு தேவையான வருமானத்துடன் மகிழ்வுடன் வாழ்கிறேன்.

திருவெறும்பூர் கோயில் இணையத்திலிருந்து

இனி குறும்பட விசயங்கள். அந்த யாத்திரைக்குப் பின்னும் இடையிடையே பாதயாத்திரை மேற்கொள்வது வழக்கம். அப்படி 1996 ஆம் வருடம் திருச்சி தாயுமானவர் கோயிலிருந்து, தஞ்சாவூர் பிரகதீஸ்வரர் கோயிலுக்கு பாதயாத்திரை போனபோது, திருவெறும்பூர் குன்றேறி பூட்டிக் கிடந்த கோயில் முன் களைப்பில் சர்வாங்கமாய் விழுந்தவன் அப்படியே சிறிது நேரம் படுத்துக் கிடந்தேன். “இங்க வந்து படுங்க கொஞ்ச நேரம்”! குரல் வந்த திசையில் ஒரு பெரியவர். பலதும் பேசினோம். இடையே “சட்டநாதரைப் போய் பாருங்க. கோயிலுக்கு உள்ளே படி இருக்கு ஏறணும்”. என்றதும் வாமன சுவாமி நினைவுக்கு வந்தார். “இவ்வளவு படிச்சுருக்கீங்க. உங்க அனுபவங்களையும் நீங்க சொல்லியே ஆக வேண்டியதையும் பயமில்லாம எழுதுங்க. ஏன் முடிஞ்சா படமே பிடிச்சுக் காட்டுங்க”. என்றார். எனக்கு அது ஒரு நினைவுப்படுத்தல் போல் தோன்றியது. இதுதான் என் குறும்படங்களின் பின்புலம்.

இவ்வுலகில் நம் வாழ்வில் நடக்கும் ஒவ்வொரு சிறிய சம்பவங்களுக்குப் பின்னாலும் இறைவன் இருக்கிறான் அல்லது இப்பிரபஞ்சத்தை இயக்கும் சக்தி இருக்கிறது என்பது என் நம்பிக்கை. அது எல்லோராலும் எல்லா நேரங்களிலும் உணர முடிவதில்லை. அதை உணரவும், உணர்ந்த பின் அதன்படி நம் வாழ்வை அமைத்துக் கொள்ளவும் சிலரால்தான் முடிகிறது. வழக்குரைஞர் காந்தி, காந்திஜியாக மாறக் காரணமாக, தென்னாப்பிரிக்க ரயில் பயணத்தில் அவர் வாசிக்க நேர்ந்த, ரஸ்கினின் முதல்…புத்தகமான “Unto this Last” இருந்தது போல், இச்சம்பவங்கள் என் வாழ்விலும் சில தீர்மானங்களை எடுக்க வைத்தது. நான் காந்தியல்ல. நான் ஆங்கில மொழி கற்பிக்கும் ஒரு சாதாரண ஆசிரியன். இடையில் மனதில் படுவதை எழுதியும், படமாக்கியும் (அவை எல்லாம் தண்ணீரில் வரைந்த கோலங்கள் என்று அறிந்தும்) திருப்தி அடைபவன். அவ்வளவே.

மிகவும் சிரமப்படுத்திவிட்டேனோ? இப்போதைக்கு இதுவே அதிகம். பிறிதொரு சமயத்தில் தொடர்கின்றேன். நேரம் வாய்க்கும் போது (25 நிமிடம்) “செயின்ட் த க்ரேட்” குறும்படத்தைப் பாருங்கள். கருத்துகளைப் பதியுங்கள். லிங்க் இதோ……