பார்வதி அக்கா - நிறைவுப்பகுதி

பார்வதி அக்கா முதல் பகுதி  தொடர்ச்சி இதோ....

யாரோ என் தோளில் கை வைக்கத் திரும்பினேன். கோபி அண்ணன்!! அவரும் அக்காவின் நினைவில் மூழ்கியிருந்திருக்க வேண்டும். பார்வதி அக்காவின் இளைய தம்பியான அவர் 1980ல் தன் பழைய அம்பாசிடர் சீருந்தை மாற்றி, புதிய “மார்க் 4” சீருந்தை வாங்க முடிவு செய்த போது பலவந்தமாக அவரிடமிருந்து அப்பணத்தை எடுத்துச் சென்று, தனது மற்றும் தனது மற்றொரு தம்பியான விஜயனின் கையிலிருந்த பணத்தையும் சேர்த்து, அணைக்கரையில் 5 ஏக்கர் இடம் அவர் பெயரில் வாங்கிக் கொடுத்தார். இதை எல்லாம் சொல்லியதைக் கேட்டபோது, சர்க்கரை வியாதியால் பாதிக்கப்பட்டிருக்கும் கோபி அண்ணன், பார்வதி அக்கா அவருக்கு இது போன்ற தேவையான உதவிகளைத் தக்க தருணத்தில் அவரது சம்மதத்திற்குக் கூடக் காத்திருக்காமல் செய்ததை அசைபோட்டுக் கொண்டிருந்திருக்க வேண்டும் என நினைத்தேன்.

நோய்வாய்ப்பட்டு பிறர் உதவியின்றி எங்கும் செல்ல முடியாது எனும் நிலை வந்ததும் பார்வதி அக்கா தன் சொத்துக்களை எல்லாம் விற்று, தம்பி, தங்கைகளுக்கும் அவரது பிள்ளைகளுக்கும் கொடுத்து மீதம் வந்த 15 லட்சம் ரூபாயை தன் பெயரில் வங்கியில் போட்டு வைத்திருந்திருக்கின்றார். எனவே அவரைத் தங்களுடன் வைத்துக் கொள்ள யாருக்கும் தயக்கம் இருந்திருக்கவில்லை போலும். மட்டுமல்ல அவருக்குத் தேவையான மருத்துவ செலவுகளுக்கு வேறு யாரையும் நாட வேண்டிய அவசியமும் இல்லாமலேயே போனது. அப்படி 84 ஆண்டுகள் வாழ்ந்து, எல்லோருக்கும் தன்னால் ஆன உதவிகளைச் செய்து மறைந்த பார்வதி அக்காவின் உடலை எரிக்கத் தேவையான பொருட்களுடன் ஒரு சிறிய வண்டி வந்து நின்றது. ஒருவேளை பணம் இல்லாதிருந்திருந்தால்? என்ற எண்ணமும் கூடவே வரத்தான் செய்தது. உலகம் அப்படித்தானே இயங்குகின்றது! நல்ல காலம் பணத்தைப் பெற்றுக் கொண்டு அக்காவை புறம்தள்ளிவிடாமல் பாதுகாத்தது மனதிற்குச் சற்று ஆறுதலாகவும் இருந்தது.

என் மனதிலும் பார்வதி அக்காவின் பேச்சுகளும், செயல்களும், சிரிப்பும் மாறி மாறி வந்தாலும், விடை கிடைக்காத ஒரு சம்பவம் என்னை வருத்தியது. பெரியப்பா (என் அப்பாவின் அண்ணன், பார்வதி அக்காவின் அப்பா) நான் 5 ஆம் வகுப்புப் படித்துக் கொண்டிருந்த போது ராசிங்கபுரத்தில் எங்களுடன் தங்கியிருந்த வேளையில்தான் இறந்தார். அவரது உடல்நிலை மோசமானதை உணர்ந்த அப்பா அவர் இறப்பதற்குச் சிலநாட்களுக்கு முன் அவரிடம், “அண்ணா வீட்டுக்குப் போய் கொஞ்ச நாள் தங்கினால் தெம்பாயிடுவீங்க” என்றதும், “உனக்கு நான் பாரமா? சொல்லு. நான் எங்கேயாவது போய்க்கிறேன். ஆனா, அங்கே மட்டும் போக மாட்டேன்”, என்று சொன்னது என் காதில் மீண்டும் ஒலித்தது. 

வேலையும், சம்பளமும் உள்ள அக்காவுக்கும் அவரைச் சார்ந்து வாழ்ந்த பெரியப்பாவுக்கும் இடையே அந்த நாட்களில் எப்போதோ ஏற்பட்ட வாக்குவாதத்தில் வேதனை தரக்கூடிய வார்த்தைகளை அக்கா பெரியப்பாவிடம் சொல்லியிருக்கலாம். அதற்கான காரணம் என்னவானாலும், அப்படிச் சொன்னதற்காக, பெரியப்பாவின் மரணத்திற்குப் பின் அக்கா எவ்வளவோ வருந்தியிருக்கலாம். எப்போதுமே உயிருடன் இருக்கும் வரை ஒருவரது மதிப்பு, சிறப்புகள், நல்லவை தெரிவதில்லை. அவர்களைப் பற்றிய மனவருத்தங்கள் மட்டுமே தலை தூக்கி நின்று, பேச்சு வார்த்தைகள் கூட இல்லாமல் இருக்கின்றோம்.  ஆனால், அவ்வுயிர் மறைந்ததும் பல சமயங்களில் அதன் மதிப்பு தெரிந்து, நாம் உதாசீனப் படுத்தியது நினைவில் வந்து மோதிட மனம் வேதனை அடையும்.

“தீயினாற் சுட்டப்புண் உள்ளாறும் ஆறாதே

நாவினால் சுட்ட வடு.”

என்ற வாக்கின் பொருளறிந்த நாமெல்லாம் நாவை அடக்கத் தவறி இது போல் தவறு செய்தவர்களோ, செய்யப் போகிறவர்களோதானே. அது போல் அக்கா “எங்களுக்குத் தந்தது போதாது என்றோ ஒன்றும் தரவில்லை என்றோ சொல்லி அங்குக் கூடியிருக்கும் பலரும் நாவினால் நேரடியாகவும், மறைமுகமாகவும் சுட்டதாகப் பலரும் சொல்லக் கேட்டேன். அவர்களும் அப்போது அங்கு நின்று, “அன்றைக்குப் பார்வதி அம்மாகிட்ட-அக்காகிட்ட அப்படிப் பேசாம இருந்திருக்கலாம்!” என்று வருந்திக் கொண்டும், மன்னிக்க வேண்டிக் கொண்டும் நின்று கொண்டிருந்திருப்பார்களோ என்று தோன்றியது.

 

3 மணிக்கு இறுதிச் சடங்குகள் தொடங்கி 3.30 மணிக்கு உடல் எரிக்கப்பட்டது. இனி பார்வதி அக்கா நினைவுகளில் மட்டும் வாழ்வார் – அதுவும் அவரை நினைப்பவர்கள் வாழ்ந்திருக்கும் வரை மட்டும்! அவருடைய ஆத்மா சாந்தியடைய வேண்டிக் கொண்டு அண்ணஞ்சி செல்லும் நந்தகுமார் அண்ணனின் வண்டியில் தேனி வரை சென்று அங்கிருந்துப் பேருந்தில்  பொள்ளாச்சி வழி பாலக்காடு செல்லப் பயணித்தேன். 5.30 மணிக்குத் தேனி பேருந்து நிலையத்தில் வண்டி நின்றதும் நன்றி கூறி இறங்கினேன்.

முல்லைப் பெரியார் அணை கட்டி 4 மாவட்டங்களுக்கு குடிக்க, மற்றும் விவசாயம் செய்யத் தேவையான தண்ணீர் தந்த மனிதருள் மாணிக்கமான பென்னிக்விக்கின் நினைவாக நிறுவப்படும் அப்பேருந்துநிலையத்தைப் பார்க்கவே பெருமையாக இருந்தது. உயிர் பிரிந்தால், உடலுக்குத்தான் அழிவு, உயிரோடு இருந்த போது நாம் செய்யும் நற்செயல் ஒவ்வொன்றும் அதன் தகுதிக்கேற்ப இது போல் வரலாற்றின் பாகமாய் மாறி சாகாவரம் பெற்று நிற்கும்தானே! நாம் சாதனைகள் எதுவும் புரியவில்லை என்றாலும், வரலாற்றில் இடம்பெறவில்லை என்றாலும், நம்மைச் சுற்றியுள்ளவர்கள் மனதில், நம் இறப்பிற்குப் பிறகும் வாழ்ந்திடவேனும் எல்லோரிடமும் அன்பு செலுத்தி வாழ்ந்திடுவோம்!