POET THE GREAT - எங்களது ஐந்தாவது குறும்படக் குழந்தை - அனுபவம் பகுதி 2

முதலில், இதற்கு முந்தைய முதல் பதிவிற்குப் பின்னூட்டம் இட்ட அனைத்து நண்பர்களுக்கும், சகோதரிகளுக்கும் எங்கள் மனமார்ந்த நன்றி!  நாளை எல்லாவற்றிற்கும் தனித்தனியாகக் கருத்து இடுகின்றோம்.  நாளை முதல் வலைத்தள வருகை ஆரம்பம்.....

(நேற்றைய தொடர்ச்சி.....மறு நாள் காலை 6 மணிக்கு  நண்பர் விபினிடம் இருந்துதொலைபேசி அழைப்பு. கம்யூனிஸ்ட் கட்சித தொண்டர் ஆர்.விஜயன் வடக்கஞ்சேரியில் நேற்று  கொல்லப்பட்டதால், அன்று ஆலத்தூர் தாலுகாவில்   ஹர்த்தால்! நாங்கள் இருக்குமிடம் பாலக்காடு தாலுகா ...ஆனால் படப்பிடிப்பு நடக்குமிடம் ஆலத்தூர் தாலுகாவில் !.)   இனி தொடர்கின்றது....

நேபால் பூகம்பத்தை உடலாலும் மனதாலும் உணர்ந்தேன். சித்தூரில் படப்பிடிப்பு நடத்தலாம். ஆனால், 3ஆம் தேதி படப்பிடிப்பு நடத்திய,4 ஆம் தேதி படப்பிடிப்பு நடத்த வேண்டிய இடத்திற்குப் போக முடியாது. காலை மற்றும் மதிய உணவு தர வேண்டிய திரு கிருஷ்ணன் தன் கடைக்கு நடந்து வந்தால் உணவுப் பொருட்களைக் கொண்டு போகலாம் என்றார். வந்து கொண்டு வருகின்றோம் என்று என்ன தைரியத்தில் சொன்னேன் என்றே எனக்குப் புரியவில்லை. வருவது வரட்டுமென்று சோனி சார் தன் காரில் குடந்தையூராருடனும், ஆவி தன் பைக்கில் பாலகணேஷிடனும் படப்பிடிப்பு நடந்த இடத்திற்குச் செல்ல, நான் மேக்கப் மேன் மற்றும் காமேரா மேனுடன் சித்தூர் சென்றேன்.  7மணி முதல் அங்கு ராதாகிருஷ்ணன் சாரும், கோபாலகிருஷ்ணன் சாரும் காத்திருந்தார்கள்.  7.30 மணிக்குத் சோனி சாரின் ஃபோன். வழிமறியல் செய்தவர்களிடம் பேசி ஒரு வழியாக படப்பிடிப்பு நடந்த இடத்தை அடைந்தோம் என்றதும் அது வரை உயிரற்ற உடலுடன் திரிந்த எனக்குப் போன உயிர் திரும்பி வந்தது போல் இருந்தது. 

சித்தூர் படப்பிடிப்பு எதிர்பார்த்ததை விட சிறப்பாக எடுக்க முடிந்தது.  படப்பிடிப்பை முடித்து அடுத்த படப்பிடிப்பு நடக்கும் இடத்திற்குச் செல்லும் வழியில் 3 இடங்களில் வழிமறியல் செய்தவர்களிடம் கெஞ்சி, 10.45 ற்கு படப்பிடிப்பு நடக்கும் இடத்தை அடைந்தோம்.  இதனிடையே பைக்கில் சென்று காலைச் சிற்றுண்டியை என் சகலை சோமனும், மகன் அருணும் கொண்டு வந்திருந்தார்கள்.  எத்தனை இட்லி எப்படிச் சாப்பிட்டேன் என்று எவ்வளவு மூளையைக் கசக்கிச் சிந்தித்தாலும், இப்போதும் நினைவுக்கு வர மறுக்கிறது.  இதற்கிடையில் கேமரா மேன் அஜித் முந்தைய நாள் நடனக் காட்சியை எடுத்த போது ஆலமரத்தடிக் கோவிலில், விளக்கு, பூக்கள் மற்றும் பூஜைப் பொருட்களை எடுத்த ஃபைலைக் காணவில்லை, எனவே அதை மீண்டும் எடுக்க வேண்டும் என்றதும் தலைச் சுற்றிக் கீழே உட்கார்ந்தே விட்டேன்.  உட்கார முடியாதே! உட்காரக் கூடாதே! கீதாவிடம் பேசி, முடியும் அளவில் அதை மீண்டும் அதே போன்று அமைக்கச் சொன்னேன்.  வழியில் கண்ணில் பட்டப் பூக்கடையில் இருந்து 20 முழம் பூவையும் வாங்கிச் சென்று ஓடினேன்.  பெர்முடா டைரக்டர் திவானின் உதவியுடன் கீதா மரத்தடிக் கோயிலை முதல் நாள் இருந்தது போல் உருவமைத்து விட்டார்! வாடிய பூக்களுக்கிடையே ஆங்காங்கே 20 முழப் பூவைச் செருகி அன்றைய படப்பிடிப்பைத் தொடங்கிய போது மணி 11.30.  இந்தக் காட்சிகள் முடிந்த பிறகு மதியச் சாப்பாடு.  அதன் பின்னும் அதன் தொடர் காட்சிகள் அங்கு எடுக்கப்பட்டது. 

அப்படி, அங்கு எடுக்க வேண்டியக் காட்சிகளை எல்லாம் எடுத்து முடித்த போது மாலை 5 மணி. கடைசிக் காட்சி எடுக்க வேண்டியது அங்கிருந்து 4 கிலோமீட்டர் தொலைவிலுள்ள ஒரு பழைய வீட்டில்.  5 மணிக்குப் பின் அவ்வளவு தூரம் சென்று அங்கு எல்லாவற்றையும் அமைத்து எடுப்பது சிரமம் என்பதால் பக்கத்திலேயே எங்கேனும் அதை வைத்துக் கொள்ள முடியுமா என்று சிந்திக்கத் தொடங்கினோம்.  ஒரு காடு போன்ற தோற்றமுள்ள இடம் கிடைத்தால் நன்றாக இருக்கும், மட்டுமல்ல சிறிது நேரத்தில் இருட்டாகும் போது மின்சார விளக்குககும் தேவை.  இடையே அருகே மின் விளக்குகளுக்குத் தேவையான மின்சாரம் எடுக்க ஒரு வீடும் அக்காட்டிற்கு அருகே வேண்டும் என்றதும், காவில்பகவதி கோயிலில் எழுத்தாளரான சுஜித் தன் வீட்டிற்குப் பின்புறம் காட்சிக்குத் தேவையான காடு இருப்பதாகவும், தன் வீட்டிலிருந்து, மின் விளக்குகளுக்குத் தேவையான மின்சாரம் எடுக்கலாம் என்றதும் அங்கு ஓடினோம். 

அருமையான் இடம்! ஏற்ற இடம் காட்டிய இறைவனுக்கும், சுஜித்திற்கும் நன்றி கூறி பம்பரமாய் சுழன்று 6 மணிக்கு முதல் வசனத்தைப் படம் பிடிக்கத் தொடங்கியதும், தூரத்தில் கேட்ட இடி என் நெஞ்சுள் விழுந்தது போல் இருந்தது.  எல்லோரும் பரிதாபகரமாக விழித்தோம்.  மழை தூரத் தொடங்கியது.  எல்லாவற்றையும் எடுத்து பக்கத்தில் உள்ள சுஜித்தின் வீட்டிற்கு ஓடினோம்.  ½ மணி நேரம் பெய்த மழை ஓய்ந்தது.  பின் மின் விளக்குகளை எல்லாம் உரிய இடத்தில் வைத்து மீண்டும் படப்பிடிப்பைத் தொடங்கிய போது 7 மணி.  குடந்தையூராருக்கு 8.30மணிக்கு இரயில்.  அவரும் பாலகணேஷும், என்னை மருத்துவமனை ஐசி யூனிட்டில் கிடப்பவரைப் பரிதாபகரமாய் பார்ப்பது போல் பார்த்து விட்டு, மனமில்லா மனதுடன் விடை பெற்றனர்.  அஜித்தின் காமேராவில் இடம் இல்லாததால் இடையிடையே எடுக்கப்படும் ஒவ்வொரு காட்சியையும் அவரது லேப்டாப்பில் பதிவு செய்ய வேண்டி இருந்தது. ஒவ்வொருவரும் நீண்ட வசனம் பேச வேண்டிய அந்த இறுதிக் காட்சி நேரமில்லாததால் ஒரே ஆங்கிளில் தான் அதிகமும் எடுக்க முடிந்தது.  அப்படி எடுத்து முடித்த பின் சொல்லப்பட்ட பேக்கப் தான் அது. மணி இரவு 11. அதற்கு நன்றி சொல்ல வேண்டியது இறைவனுக்கும், இத்தனைச் சிரமங்களையும் பொருட்படுத்தாமல் அதைப் படம் பிடிக்க உதவிய, அதன் பாகமாக மாறிய நம் நண்பர்களுக்கும் தான்.  கூடவே இதை வாசிக்கும் உங்களுக்கும் தான்.  உங்கள் அனைவரின் வாழ்த்துக்களும், பிரார்த்தனைகளும் இல்லாதிருந்தால் இத்தகைய இக்கட்டான சூழலில் என்னால் அந்தப் பேக்கப் சொல்லி இருக்க முடியாது.  நன்றி! உங்கள் வாழ்த்துக்களுக்கும், பிரார்த்தனைக்கும்!

முற்றும்.  அடுத்து எங்கள் பயணக் குறிப்பை கீதா தொடர்வார்....