வெளிவந்த கதையும் வெளிவராத கதையும்

ரங்கனதிட்டு பறவைகளைப் பார்க்க டிக்கெட் வாங்கும் வரை கொஞ்சம் இடைவெளியில் ஒரு பதிவு.

என் ஃபோல்டரில் மூன்று வருடங்களுக்கும் மேலாகக் கிடந்த (அப்பாவின்) நாற்காலி, 2025 மார்ச் மாத கணையாழி இதழில் வெளியானது. கணையாழி ஆசிரியருக்கும், குழுவிற்கும் என் மனமார்ந்த நன்றி. முதன் முறையாக இதழில் வெளிவந்திருக்கிறது. கணையாழிக்கு அனுப்புவதற்கு முதற் காரணமாகவும் தூண்டுகோலாகவும் இருந்தவர் நம்ம நட்பு எங்கள் ப்ளாக் ஸ்ரீராம். அவருக்கு என் நன்றி உரையை வழங்கிக் கொள்கிறேன்!

அதற்கும் முன், இக்கதையை எழுதி முடித்ததும் முதலில் துளசிக்கு அனுப்பினேன். “நல்லா எழுதியிருக்கே” என்று சொன்னார். எப்போதும், ‘யார் என்ன சொன்னாலும் இது நம் எழுத்து, தயங்காதே’ என்று ஊக்கப்படுத்துபவர் ‘பார்த்துக்க, யார் மனதும் பாதிக்காமல்’ என்று சொல்லவும், நான் விளக்கவும், அவரும் ஆமோதித்து ஊக்கப்படுத்தினார்.

அதன் பின் நம்ம எபி ஸ்ரீராம், கதை இருக்கான்னு கேட்டப்ப  ‘உங்கள் பார்வைக்கு’ என்று அனுப்பினேன். வாசித்ததும் நல்லாருக்கு, ஆழமான கதை, எபியில் போட்டிடலாம் என்றதும் எனக்கு ரொம்பவே தயக்கம். வேண்டாம் என்றேன். அவரும் புரிந்து கொண்டார்.

ஒரு பெண்ணின் கோணத்திலான கருத்தைக் கேட்க (கீதாக்கா ஸாரி உங்க சிச்சுவேஷன் தெரியும் என்பதால் உங்களைச் சிரமப்படுத்த தயக்கத்துடன்.....) பானுக்காவுக்கு அனுப்பினேன். அவரும் ‘வழக்கம் போல ஆழமான கதை’ என்று சொன்னார். அப்புறம் சில மாதங்களுக்கு முன் கோமதி அக்காவுக்கும் அனுப்பிக் கேட்டேன். நல்லாருக்கு என்ற பதில். இதற்கிடையில் ஸ்ரீராமும் பானுக்காவும் இந்தப் பத்திரிகைக்கு அனுப்பலாம், அந்தப் பத்திரிகைக்கு அனுப்பலாம் என்று பரிந்துரைத்துக் கொண்டிருந்தனர். வழக்கம் போல் என் தயக்கத்தினால் பெரிதாக முயற்சி எடுக்கவில்லை.

ஸ்ரீராம் கதை இருக்கா என்று கேட்கும் போதெல்லாம் ‘என்னிடம் முடிக்கப்பட்டு இருப்பது இந்த ஒரே ஒரு கதைதான், மற்றவை முடிக்க வேண்டும் ஆனால் மனம் ஒத்துழைக்க மறுக்கிறது’ என்று சொல்லி வந்த வேளையில்தான்…….

முதல் பத்தி கணையாழி விஷயம்...

கணையாழியில் வெளிவந்ததும் துளசிக்கும் ஸ்ரீராமிற்கும் என் மகனுக்கும் மெசேஜ் அனுப்பினேன், ஸ்ரீராம், உடனே, "எபி வாட்சப் குழுவில் போட்டீங்களா" என்றதும், "இல்லை, தயக்கமாக இருக்கு. கூச்சமாக இருக்கு...போடணுமா?" என்றேன். தன்னம்பிக்கை இல்லை.

ஆனால் அடுத்த நொடி, மிகவும் சந்தோஷத்தோடு எபி வாட்சப் குழுவில் மெசேஜை போட்டு இதழையும் இணைத்துவிட்டார், ஸ்ரீராம். என்னிடம், “மகிழ்ச்சியில் மிதப்பது் போல் இருக்கா?” என்றதும் எனக்கு “அப்படி எதுவும் இல்லை ஸ்ரீராம்” என்றதும் “கொஞ்சமாச்சும்?” என்றார். நான் தயக்கத்துடன், பாவம் ஸ்ரீராம் எவ்வளவு சந்தோஷத்தில் இருக்கிறார். அவர் மனம் வருத்தப்படக் கூடாது என்று, “ஆம் கொஞ்சம்” என்று சொன்னேன்.

உண்மையில், மகிழ்ந்தவர்கள் துளசி, ஸ்ரீராம், அப்புறம் அக்காஸ்.

ஆனால், எனக்கு எந்தவிதமான உணர்வும் இல்லை என்பதுதான் உண்மை. வாழ்க்கையில் அடிபட்டு அடிபட்டு, 2 படி ஏறினால் சறுக்குதலும், ஒரு படி ஏறினால் சறுக்கி மூழ்குதலுமான அனுபவங்களினால் வந்ததால் இருக்கலாம்.

மிகச் சிறிய வயதில், என் மிகச் சிறிய திறமைகளையும் கூடப் பாராட்டி ஊக்கப்படுத்தும் ஃப்ரீ சைல்ட் சூழலில் இருந்து மிக மிகக் கட்டுப்பாடான கூட்டுக் குடும்பச் சூழலுக்குத் தள்ளப்பட்டதால் நொறுங்கிய ஒவ்வொரு தருணங்களின் காயங்கள்.

என் திறமைகளுக்குப் பூட்டு போட்டு, படிப்பு மட்டுமே, அதுவும் ரேங்க் ஒப்பீடும், Corporal Punishments ம். 22 வயது வரை தொடர்ந்ததால் என்னை ஒரு Rebellious Child ஆக மாற்றியது.

வெளியில் தெரியாத மறைமுகமான மனஅழுத்தம். வெளியில் Bubbly Child/Person. நல்ல விஷயங்களை அறியும் வாசிக்கும் ஆர்வம் இருந்ததால் Behavioural Issues இல்லாமல் நல்ல பெயருடன் கடந்து வந்துவிட்டேன். காரணம் என் பள்ளி ஆசிரியர்கள் - மேரி லீலா, ஸ்டெல்லா மேரி, கல்லூரி ஆசிரியர் உஷா ஜார்ஜ். இவர்கள் counsellors அல்ல ஆனால் எனக்கு counsellors!

வேலைக்கான பரீட்சைகள் எழுதியும் வேலை கிடக்காத போதான தருணங்கள்  தனிக்கதை. மத்திய அரசு வேலை அதுவும் தில்லியில் கிடைத்த போது சுதந்திரப் பறவையாக இருக்க வேண்டும். என் விருப்பமான வாசிப்பு, எழுத்து போன்றவை செய்ய வேண்டும் என்று கனவு கண்ட வேளையில் வாழ்க்கைப் பாதை மாறியது.  

நன்றாக இருந்த கொஞ்சமே கொஞ்சம் அறிவும் சிந்தனைத் திறனும் அதை வெளிக் கொணரும் சூழல் இல்லாமல் பல வருடங்கள் சுருண்டு கொண்டது. துளசியுடன் வலைப்பக்கம் தொடங்கியதும் மகிழ்ச்சியுடன் சுருண்டு கிடந்தவை எழுந்து எழுதத் தொடங்கினேன். அப்போது எங்கள் தளத்தில் நான் எழுதிய கதைக்கு நம் ஸ்ரீராம் பாராட்டி இட்ட கருத்துடன் அவர் என்னிடம் “கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதை” க்குக் கேட்க அப்படி அனுப்பும் வழக்கம் தொடங்கியது. 

வலைப்பக்கம் தொடங்கியதும் மகிழ்ச்சியுடன் எழுதத் தொடங்கினாலும், மீண்டும் தொய்வு. காரணம் அதளபாதாளத்திற்குச் சறுக்கி விழுந்த தருணங்கள்.

பிரச்சனைகளை எதிர்கொள்வதிலும், வேலைகள் செய்வதிலும், தனியாக எங்கு வேண்டுமானாலும் செல்வதிலும் தன்னம்பிக்கை இருந்தாலும், என் விருப்பமான எழுத்தில் தன்னம்பிக்கை குறைவாகத்தான் இருக்கிறது. என்னை எழுதத் தூண்டும் துளசி மற்றும் நம் நட்புகள் இருந்தாலும்…….

சரி இதை எதற்குச் சொல்கிறேன்? ஹிஹிஹி….அதாங்க அப்பப்ப ஏன் என்னால் எழுத முடியாமப் போகுது? ஏன் மேலே சொன்ன தயக்கம் வருகிறது? எதனால் என்று என்னையே என்னை கேள்விகள் கேட்டுக் கொண்டு ஆராய்ந்த போது காரணம் தெரிந்தது இருந்தாலும், உளவியல் Counsellor ஆன  என் தங்கை பெண்ணிடமும்  உரையாடினேன். Pin Point பண்ணிய போது மேலே சொன்ன அந்த ஃப்ளாஷ்பேக்கும் ஒரு காரணம் என்பதைத் தெரிந்து கொள்ள முடிந்தது. “அதெல்லாம் மறந்து பல வருஷங்கள் ஆச்சே” என்றேன். “இல்லை…..அது என்னதான் ஆறியிருந்தாலும், நீ வெளியில் ஜாலியாக இருந்தாலும், உள் மனதில் அவை முழுவதும் குணமாகாததால் அவ்வப்போது வருகிறது, அதை முதலில் ஹீல் செய்ய வேண்டும்” என்று இருவருமாகப் பேசி அது ஓகேயானது இப்போது.

அதோடு தொடர்புடைய மற்றொன்றுதான் இப்போது தலைதூக்கி நிற்கிறது. மனம் மிகவும் வேகமாகச் செயல்படுவதால், கதைகளுக்கும் கட்டுரைகளுக்குமான சிந்தனைகள், கற்பனைகள் மூளைக்குள் முட்டி மோதுகின்றன. எழுத்தில் போட்டு வைக்கலாம் என்று முனையும் போது, வேறு பல வேலைகளின், எண்ணங்களின் குறுக்கீட்டில் அவை காணாமல் போய்விடுகின்றன.

அல்லது கொஞ்சமே கொஞ்சம் நினைவில் தங்குவதைப் போட்டு வைத்துவிடுவோம் எனும் போது அடுக்களை வேலைகள், வீட்டு வேலைகள், வெளி வேலைகள், துளசி மற்றும் கணவரின் வீடியோ வேலைகள், சின்ன வருமானத்திற்குச் செய்யும் வேலைகள் என்று இப்படி ஏதோ ஒன்று முட்டும் போது எழுதுவதற்கான நேரம் பின் தள்ளப்பட்டு எழுதுவதும் பின் தள்ளப்படுகிறது. அதுவும் அமைதியான எந்தவிதமான தொந்தரவும் இல்லாத நேரம், அறை? ம்ஹூம்.

எதிர்கொள்ளும் தைரியமும், தன்னம்பிக்கையும் என்னை வழிநடத்தி வந்தாலும், எழுத்தில், என் திறமைகளின் மீதான என் தன்னம்பிக்கை மட்டும் ஆட்டம் காணும். அதனாலேயே தயக்கம். சமீப வருடங்களில் மனம் மிகவும் சோர்ந்து போனப்பதான் தெரிந்தது ஏன் என் தைரியமும் தன்னம்பிக்கையும் ஆட்டம் காண்கின்றன என்பதற்கான காரணங்கள் மேலே சொன்னவையும். ஆழ் மனதுள் உறைந்து கிடக்கும் தாழ்வுமனப்பான்மையும், நமக்கு எந்தத் திறமையும் இல்லை என்ற எண்ணமும்தான்.

எழுத முடியாமல் போகிறதே நாம் விரும்புவதைச் செய்ய முடியாமல் போகிறதே என்ற மனப்போராட்டம். எழுத உட்கார்ந்தால் ஏதேனும் வேலை நினைவுக்கு வரும். வேலை செய்யும் போது எழுதுவதற்கு மனம் முனையும். இப்படி மனம் அங்குமிங்கும் கிளை கிளையாகத் தாவும்.

கொஞ்சம் நேரம் கிடைத்தாலும், கதைகளோ பதிவுகளோ எழுத நிறைய நேரம் தேவைப்படுகிறது என்பதால், மனம் relax செய்யத்தான் விரும்புகிறது.

இதென்ன பெரிசா சொல்ற? பெரும்பான்மை மக்களுக்கு நடப்பதுதானே? உண்மைதான். ஒவ்வொருவரின் மனதை, மனவலிமையைப் பொருத்து இது வேறுபடும்.

மனதுள் பல விஷயங்கள் ஓடுவதால், மூளை பலவற்றை ப்ராஸஸ் செய்வதால் System slowdown! ஆக இருக்கு. இது அவ்வப்போது நடக்கும் ஒன்று. மனதின் ஆர்கனைஸரை தாறுமாறாக அடுக்கி வைத்திருக்கும் வில்லியை விரட்ட ஹீரோயின் கீதா எழ வேண்டும்!!!!!

கணையாழியில் வெளி வந்த கதை =======> எங்கள் ப்ளாகில் <===== இன்று கேட்டு வாங்கிப் போடும் கதையில்.

-----கீதா