காலம் செய்யும் விளையாட்டு

காலம் செய்யும் விளையாட்டு 

காலம் செய்யும் விளையாட்டு – இது

கண்ணாமூச்சி விளையாட்டு!

மிகவும் வேதனையோடும் பயத்தோடும் கொரோனா-கோவிட்19 எனும் பெயரை இவ்வுலகிலுள்ள ஒவ்வொருவரும் உருவிட்டுக் கொண்டிருக்கும் நிலையில் என் மனம் எப்போதும் உருவிட்டுக் கொண்டிருக்கும் வரிகள்தான் இவை.  ஒரு உலகப் போருக்குச் சமமான பீதிச் சூழலை கொரோனா-கோவிட் 19 உலகெங்கும் ஏற்படுத்தியிருக்கிறது. கடந்த 2019 நவம்பரில் சைனாவிலுள்ள வுஹான் மாமிச மார்க்கெட்டிலிருந்து பரவியதாகச் சொல்லப்படும் இந்த வைரஸ் தொற்று நோய் இன்றைய விவரப்படி 1,90,000 ற்கும் மேல் உயிர்களைக் குடித்திருக்கிறது. கடந்த 1850 வருடங்களில் இது போன்ற தொற்று நோய்களால் இவ்வுலகில் 90 கோடிக்கும் மேல் உயிர்சேதம் ஏற்பட்டிருக்கிறதாம். 

AD 541 கான்ஸ்டாண்டிநோபிளில் தோன்றிய ஜஸ்டினியன் ப்ளேக் அன்றைய உலக மக்கள் தொகையின் பாதி பேரான 5 கோடிப்பேரது உயிரைக் குடித்ததாம். அதன் முன்பும் பின்புமாக பல தொற்று நோய்கள் லட்சக்கணக்கான மனிதர்களின் உயிரைக் குடித்திருக்கிறதாம். 1347 தோன்றிய இரண்டாம் ப்ளேக் ஐரோப்பாவில் படர்ந்து 20 கோடிப்பேரை பலிவாங்கியது. 1981 தோன்றிய ஹெச் ஐ வி/எய்ட்ஸ் 3 கோடிப்பேருக்கும் மேலானவர்களைக் கொன்று குவித்தது. இந்த நூற்றாண்டில் ஹெச்1என்1 மற்றும் எபோலாவால் லட்சக்கணக்கானோர் உயிரிழந்தார்கள்.

இப்போது 2019 ல் கொரோனா. இனி எத்தனை உயிர்கள் பலியாகுமோ என்று சொல்ல முடியாத நிலை. என்று வரை தொடரும் என்பதும் ஊகிக்க முடியவில்லை. மருந்து ஏதேனும் கண்டுபிடிக்கப்படும் வரை நோயும் மரணமும் தொடரும் என்றுதான் தோன்றுகிறது. இல்லையேல் ஒவ்வொருவருக்கும் இந்நோயை எதிர்க்கும் எதிர்ப்புச் சக்தி உடலில் இனி தோன்ற வேண்டும். இல்லையேல் கடல் கொந்தளிப்பு தனியே அடங்குவது போல் இந்நோயை இல்லாமற் செய்ய ஒரு சூழலை இயற்கையே உருவாக்க வேண்டும். இப்படி ஏதேனும் நிகழும் வரை நாம் ஒவ்வொருவரும் நம்மை இந்நோயின் பிடியிலிருந்து பாதுகாத்துக் கொள்வதைத் தவிர வழியேதும் இப்போதைக்கு இல்லை.

நமக்குத் தெரிந்த தெரியாத எத்தனையோ விபத்துக்களும், விபரீதங்களும், இயற்கையின் சீற்றமும் இவ்வுலகில் இது போல் நிகழ்ந்திருக்கிறதுதான். இது போலவே அப்போதும் இங்கு வாழ்ந்தவர்களையும், வாழ்ந்தவைகளையும் அவை பாதித்துமிருக்கிறதுதான். அது போல் இப்போது கொரோனா-கோவிட்19. லட்சக்கணக்கான மனித உயிர்கள் பலியாவதைத் தவிர்க்க முடியாது. ஆனால் ஒன்றுமட்டும் உறுதி. இதுவும் கடந்து போகும். இன, மத, மொழி, பண வேற்றுமை காரணமாக மனிதம் மறந்து பலவிதமாக யுத்தம் செய்து கொண்டிருந்தவர்கள், பாதுகாப்புச் சுவர் எழுப்பியவர்கள், புதிய சட்டங்கள் ஏற்படுத்திக் கொண்டிருந்தவர்கள் எல்லாம் ஒரு போதும் சிந்தித்துப் பார்த்திராத நிலநடுக்கம், நிலச்சரிவு, சுனாமி, சூறாவளி போன்றவற்றில் சிக்கியது போல் நடுங்கிப்போய் செய்வதறியாது பதறும் நிலை.

இது போல் ஒரு நிலையை இதுவரை மனிதனின் அறிவியல், பொருளாதார அறிவு சிந்தித்துக் கூடப் பார்த்ததில்லை. (ஒரு வேளை எழுத்தாளர்கள் அவர்கள் கற்பனைக் கதைகளில் கண்டிருக்கலாம்.) இது போன்ற ஒரு நிலை எல்லாம் வராது. அப்படி வந்தால் அப்போது அதை எதிர்கொள்வோம்  என்பதுதான் இவ்வுலகோரின் கொள்கை. மனிதனின் அறிவிலும் திறனிலும் நம் எல்லோருக்கும் அவ்வளவு நம்பிக்கை. நம் ஆறிவிற்கும் திறனிற்கும் அப்பாற்பட்ட இயற்கையின் நியதியையும் சீற்றத்தையும் பற்றி அறிந்தும், அறியாதது போல் பாவிக்கும் ஓர் அசட்டுத் தைரியம். அந்த அசட்டு தைரியம் தான் மனிதனை, நாளடைவில் மனிதத்தை மறக்கச் செய்தது.  இயற்கையை அல்லது இயற்கையின் இயக்கமான இறையை மறக்கச் செய்தது. அல்லது செயற்கையின் விளைவால் காலப்போக்கில் உருவாக்கப்பட்ட தவறான அல்லது இறையின் விருப்பங்களை நிறைவேற்றுகிறேன் பேர்வழி என்று உலகிற்கும் உலகத்தவர்க்கும் தீங்கு விளைவிக்கும் செயல்களைத் தூண்டியது.

இப்போது அந்த அசட்டுத் தைரியம் ஆட்டம் கண்டுவிட்டது. நாம் பயணிப்பது நடுக்கடலில் என்பதை எல்லோருக்கும் நினைவூட்டிவிட்டது. இவ்வுலகாம் கப்பலில் பயணிக்கும் கப்பித்தான் முதல் கடை ஊழியன் வரை, தரத்திலும், நிறத்திலும் வேற்றுமை இருந்தாலும் கப்பலைக் கடல் கொந்தளிப்பிலிருந்து காப்பாற்றி கரை சேர்க்க வேண்டியது மிக மிக அவசியம் என்பதை உணரச் செய்துவிட்டது. ஒவ்வொருவரும் கப்பலையும் கூடவே தங்களது உயிர்களையும் காப்பாற்ற என்னென்ன செய்ய முயல வேண்டுமோ அதைக் கடல் சீற்றம் தணியும் வரை செய்து கொண்டே இருக்க வேண்டும்.  உறுதியாய் நாம் கரை சேர்வோம். கரை சேர்ந்த பின் மட்டுமல்ல, அதன் பின் தொடரும் கடல் பயணத்திலும். (கப்பல் எப்போதும் கடலில்தான்!) இந்த இக்கட்டான நிலையில், இதுவரை நாம் மறந்திருந்த, இப்போது நாம் மீண்டும் கற்றுக் கொண்ட கட்டுப்பாடு, ஒற்றுமை, மனித நேயம் மற்றும் நம்பிக்கையுடன் (நம்பிக்கை நம் ஒவ்வொருவரிலும் மட்டுமல்ல இயற்கையின் மீதும் இயற்கையை இயக்கும் இறையின் மீதும்) வாழ்க்கைப் படகில் பயணித்துக் காலம் செய்யும் விளையாட்டை இது போல் இனியும் நிகழும்போதெல்லாம் எதிர்கொள்வோம்.

துளசிதரன்