நிழற்படங்களும் எனது எண்ண அலைகளும்

சமீபத்தில் நடந்த திருமணம் ஒன்றிற்கு மண்டபத்தில் உள்ள அறைகளுக்குப் பூட்டு வேண்டும் என்று எங்கள் உறவினர் கேட்க, வெளியில் வாங்க வேண்டாம் எங்கள் வீட்டில் இல்லாத பூட்டா, சாவியா என்று வெற்றுச் சவடால் விட்டு வீட்டிற்கு வந்து பூட்டுகளையும், சாவியையும் எடுக்க முனைந்தால், பல வருடங்களாகப் புழங்கி வந்த பூட்டுகள் என்னை நோக்கி, "எனக்கு ஏற்ற சாவி எது என்று கண்டுபிடி  பார்க்கலாம். உனக்கு ஒரு சவால்" என்று என்னைப் பார்த்துக் கெக்கலித்தன. ஒரு நான்கு பூட்டுகள், அதற்கேற்ற சாவிகள் கண்டு பிடித்துத் தேற்றி விட்டேன். ஹும் இன்னும் தேடிப் பிடித்துக் கொண்டே இருக்கிறேன்!! 

பூட்டுகளை அதற்கேற்ற சாவிகளுடன் தனித்தனியாக வைத்துக் கொள்வது எனது வழக்கம். யாரேனும் கேட்டால் கொடுத்துவிடுவேன். ஆனால் மீண்டும் வரும் போது பூட்டு அல்லது சாவிகள் மட்டும் வரும். இல்லை என்றால் சோடி சேராத பூட்டும், சாவியும் வரும். அப்படியாகச் சேர்ந்தவைதான் இவை அனைத்தும்! புத்தகங்கள், சிடிக்கள் கொடுத்தால் எப்படி ஒழுங்காகத் திரும்பி வராதோ அப்படித்தான் இவையும். இதை எழுதி வெளியிடுவதற்குச் சேமித்து வைத்திருந்த சமயத்தில் நண்பர் கோ அவர்களின் பதிவு  டைட்டானிக் சாவிகள்!! வாசிக்க நேர்ந்தது. வெனிஸ் நகரில் பூட்டுகளினால் விளைந்த மூடநம்பிக்கையைப் பற்றிய சுவாரஸ்யமான தகவல் ஒன்றை நண்பர் விவரித்திருக்கிறார்.  

இந்தத் தடுப்பு எங்கள் வீட்டிற்கு அருகில் இருக்கும் காவல்நிலைய சோதனைச் சாவடி அருகே இருந்தது. எனக்கு இதனைப் பார்த்ததும் ஆச்சரியமாக இருந்தது. சென்னை மாநகர போக்குவரத்துக் காவலுக்கும் மலபார் தங்கத்திற்கும் என்ன தொடர்பு என்ற கேள்வி எழுந்தது. உங்களுக்குப் புரிந்தால் சொல்லுங்களேன். 

இதைப் பார்த்ததும் ஹும் நம் மக்கள் திருந்தப் போவதே இல்லை என்று தோன்றியது. படித்தவர்களும் இங்கு குப்பை எறிகிறார்கள்.  மாநகராட்சியும் எச்சரிக்கை விடுத்ததோடுத் தன் கடமை முடிந்தது என்று நினைத்திருக்கிறது போலும். அந்த எச்சரிக்கப் பலகையில் உள்ளது போல் மாநகராட்சி எந்தத் தண்டனையும் கொடுக்கவில்லை. மட்டுமல்ல இந்தக் குப்பை எங்கள் பகுதி காவல் நிலையத்து மதிற்சுவர் அருகில்!!! 

இவள் எங்கள் பேட்டைத் தலைவி 

இவள்தான் மூக்கழகி! வாளிப்பாக இருந்தவள். எங்கள் பேட்டைப் பைரவர்களின் தேர்தலில் மூக்கழகிதான்  தலைவியானாள்! தலைவியின் இப்போதைய நிலையைப் பாருங்கள்! பாவம். பேட்டையே அடங்கிக் கிடக்கிறது. குட்டிகள் போட்டாயிற்று. அவளுக்குச் சரியான சாப்பாடு இல்லாமல் வாடிப் போயிருந்தாள். சாப்பாடு கொடுக்க ஆரம்பித்தேன். கடந்த ஒரு வாரமாக அவளைக் காணவில்லை. சிலர் அவள் இறந்துவிட்டாள் என்று சொல்கிறார்கள். சிலர் அவளுக்கு ஏதோ நோய் என்று சொல்கிறார்கள். ஒரு சிலர் அவள் இல்லாதது நன்றாக இருப்பதாகவும் சொல்கிறார்கள். ஆனால்,  கறுப்பழகி காத்துக் கொண்டிருக்கின்றாள். மூக்கழகி இல்லை என்றால் தான் தலைவியாகிவிடலாம் என்று ரவுசு பண்ணிக் கொண்டிருக்கின்றாள்!

பாவம் எங்கள் பேட்டைத் தலைவிக்குச் சொத்துச் சேர்க்கத் தெரியவில்லை! அப்பிராணி! அவளது அல்லக்கைகளையும் காணவில்லை. ஒரு வேளை தலைவி சீக்கிரம் உயிர்த்தெழுந்து வர வேண்டும் என்று அவர்கள் தெய்வமான பைரவருக்கு வேண்டிக் கொண்டு அங்கப்பிரதட்சிணம் செய்யப் போயிருக்கிறார்களோ என்னவோ??!!!! ஏதேனும் ஜோசியர் எங்கள் பேட்டைத் தலைவி பற்றி ஆரூடம் சொல்லுவாரா? சொன்னால் நன்றாக இருக்கும். ஒரு வேளை நாலுகால் ஆர்வலர்கள் யாரேனும் அவளை சிகிச்சைக்குக் கொண்டு சென்றிருக்கிறார்களோ என்னவோ. அங்கு அவள் தன் பேட்டையைத் தொடங்கிவிட்டாளோ?! இவளைக் காணவில்லை என்பது எங்கள் தெரு மக்களுக்கு ஒரே மர்மமாக இருக்கிறது. எனக்கும் தான். எல்லோருக்கும் அத்தனைச் செல்லம்!

இந்தப் படம் இணையத்திலிருந்து

தெரு நாய்கள் தங்கள் எல்லையைக் குறித்துக் கொண்டு, அடுத்த பகுதி நாய்களைத் தங்கள் பகுதிக்குள் வர விடாமல், "இது என் ஏரியா உள்ள வராதே" என்பது போல் சண்டை போடுவதை நாம் எல்லோருமே பார்த்திருப்போம். பண்டு தொட்டே மனித சமூகம் ஒவ்வொன்றும் தங்கள் எல்லையை வகுத்துக் கொண்டுதான் வாழத்தொடங்கினார்கள். அப்படி வளர்ந்த சமூகங்கள் இன்று நாடுகளாகி, அரசியல், ஆட்சி என்று விரிந்திருக்கிறது. மேலே சொல்லப்பட்டவை ஐந்தறிவு படைத்தவை. 

ஆனால், ஆறறிவு என்று சொல்லிக் கொள்ளும் மனிதர்களும் இதற்கு விதிவிலக்கல்ல என்பதும் எத்தனைதான் மண் ஆசை என்பது பண்டு தொட்டே இருந்து வரும் ஒன்று என்றாலும், பண்பாடு, நாகரீகம், தொழில் நுட்பம் என்று வளர்ந்து பொருளாதாரமும் வளர்ந்து வரும் இந்தக் காலத்திலும் மனிதனின் மண் வெறி மட்டும் இன்னும் அடங்கவில்லை என்பது நிரூபணம் ஆகிக் கொண்டே வருகிறது.  

இதோ நம் இந்தியப் பாகிஸ்தான் எல்லையில் பதட்டம். போருக்கானப் பதட்டம் எல்லையில் மட்டுமின்றி எல்லையில் இருக்கும் மாநிலங்களிலும், தலைநகரிலும் நிலவுகிறது. போர் என்றால் அதன் பின் விளைவுகளைப் பற்றி நாம் எல்லோருமே அறிவோம்.  போரில் வெற்றி, தோல்வி என்பதை விட இரு தரப்பினருக்குமே அதீத அழிவுகள் ஏற்படத்தான் செய்யும். உயிர் சேதத்திலிருந்து, பொருளாதாரச் சேதம் வரை, நடைமுறை வாழ்க்கையே மாறி, இந்தப் பேரழிவிலிருந்து இரு தரப்பினருமே மீண்டு வருவது என்பதற்குப் பல வருடங்கள் ஆகிவிடும். ஆறறிவு படைத்தவர்கள் இரு தரப்பினரும் சிந்திக்கலாம். சிந்திக்க வேண்டும்.  அப்படிப்பட்ட ஒன்று நிகழாமல் இருக்கும் என்று நம்புவோம். 

-----கீதா