பின்னூட்டங்களுக்குப் பதில்கள் - 2

கடந்த எனது பதிவுகளுக்கு வந்த ஒரு சில கருத்துகளுக்கு என் மனதில் எழுந்த கருத்து

இன்று 12-9-2016. உலகெங்கும் இன்று 12-9-2016 தான் ஆனால் 500 வருடங்களுக்கு முன் உலகின் பல பாகங்களில், ஐரோப்பாவில் இருந்தது போல் 12-9-1516 என்பது இருந்ததா? அப்படியானால் 12-9-1016?...12-9-516?...ஆங்கிலேயர்களின் ஆதிக்கத்தற்குப் பிறகு, அறிவியலின் அதிவேக முன்னேற்றத்திற்குப் பிறகு வேகம் கூடியதால் தூரம் குறைந்த பிறகு உலகெங்கும் வந்த மாற்றம் கொண்டு வந்ததுதான் ஆங்கில வருடம் என்று அழைக்கப்படும் க்ரிக்கோரியன் காலெண்டர். ஆனால், அதற்கு முன் இமயம் முதல் குமரி வரை பரந்து கிடந்த இன்றைய இந்தியாவில் வழக்கில் இருந்தவை சக வருடமும், கொல்ல வருடமும், ஹஜிரா வருடமும் தான்.

சக வருடம் 78 வருடமும், ஹஜிரா வருடம் 579 வருடமும், கொல்ல வருடம் 824 வருடமும் ஆங்கில வருடத்திற்குப் பின்னால் நிற்பவை. அவைகளுக்கும் ஆங்கில வருடத்திற்கும் இடையே உள்ள வித்தியாசத்தை கணக்கிட்டுத்தான் நாம் இங்கு நம் நாட்டில் நடந்த பல சம்பவங்களின் காலகட்டத்தை கணக்கிட்டுச் சொல்லுகிறோம். இப்படிச் சொல்வதில் நமக்குத் துணையாவது கல்வெட்டுக்களும், ஓலைச் சுவடிகளும் செப்பேடுகளும், தலைமுறை, தலைமுறையாய் கைமாற்றம் செய்யப்படும் கதைகள் மற்றும் பாடல்களும் தான். இங்கெல்லாம் அதிகாரமுள்ளவர்கள் தங்களது விறுப்பு வெறுப்புகளை வேரூன்றச் செய்யத் தேவையான இடைசெறுகல்களைச் சேர்க்கத் தயங்கி இருக்க மாட்டார்கள்.

இடைச் செருகல்கள் எப்போதும் நடந்து கொண்டேதான் இருக்கிறது. சமீபத்தில் “கேசரி” எனும் பத்திரிகையின் ஓணம் வெளியீட்டில், கே உன்னிக் கிருஷ்ணன் நம்பூதிரி என்பவர், ஓணம் உண்மையிலேயே முன்பு வாமன அவதார ஜெயந்தியாகத்தான் கொண்டாடப்பட்டிருந்ததாகச் சொல்கிறார். ஸ்ரீகண்டேஸ்வரத்தின் “ஸத்த தாராவெளியிலும்”, வெட்டம் மானியின் “புராண நிகண்டு” விலும் பள்ளிப் பாடப்புத்தகங்களிலும் மட்டும்தான் வாமனன் மூன்றடி மண் தானம் கேட்டுச் சதி செய்து மாவேலி மன்னரை பாதாளத்திற்கு அனுப்பினார் என்று குறிப்பிடப்பட்டிருக்கிறது. அதெல்லாம் பொய் என்கிறார். பரசுராம அவதாரத்திற்கு முன்பே தோன்றிய அவதாரம் வாமனன் என்பதால் (ராமவதாரமும், பரசுராமவதாரமும் ஒரே காலகட்டத்தில் இருந்திருக்கிறது!?) மஹாபலி கேரள மன்னரே அல்ல என்கிறார். மஹாபலி குஜராத்தைச் சேர்ந்தவராம். இப்படி, சைவர்களும், வைணவர்களும் சொல்லும் கதைகள் முரண்பாடு உள்ளவைகளாகவே இருக்கிறது. ஆனால், இதைச் சொல்பவர் ஒரு நம்பூதிரி என்பதாலும், இது பிரசுரமானது “கேசரி” யிலானதாலும் இது பல முறை விவாதிக்கப்பட்டு உண்மையாக்கப்பட வாய்ப்பு அதிகம்.

அதனால் 17 ஆம் நூற்றாண்டிற்கு முன் நடந்த எந்த ஒரு சம்பவத்தையும் (காகிதமும், அச்சடிக்கும் எந்திரமும் கண்டுபிடிக்கப்பட்டு அச்சடித்தல் சுலபமான பிறகு) அது உண்மையிலேயே நடந்ததற்கு 824 வருடங்களுக்கு முன்பு வரை நடந்ததாகச் சொல்லலாம். நிரூபிக்கலாம். அதனால், 6 ஆம் நூற்றாண்டில் எழுதப்பட்டது என்பது 14 ஆம் நூற்றாண்டில் எழுதப்பட்ட ஒன்றாக வாய்ப்பு அதிகம். அதனால்தான் ராமானுஜரின் காலகட்டம் 10 அல்லது 11 ஆம் நூற்றாண்டுதான் என்பதையும், சங்கராச்சாரியார் 8 ஆம் நூற்றாண்டும், நாதமுனி 9 ஆம் நூற்றாண்டும், கம்பன் 12 ஆம் நூற்றாண்டும் வாழ்ந்தவர்கள் என்று சொல்லப்படுவதையும் நாம் சந்தேகிக்க வேண்டியதாகிறது. இங்கு 14 ஆம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த மத்வாச்சாரியாருக்குப் பின் வந்த ராமானுஜர் எப்படிப் 10 ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்தவர் ஆவார். அதே போல் 9 ஆம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த நாதமுனியின் முன்னிலையில் எப்படி 12 ஆம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த கம்பர் தன் இராமாயணத்தை எழுதி ஸ்ரீரங்கத்தில் வெளியிட்டிருக்க முடியும்?

இப்படி முரண்பாடுள்ள ஏராளமான இடைச்செருகல்களும், கட்டுக்கதைகளும் பலமுறை பலர் சொல்லி உண்மையாக்கும் முயற்சிகள் நடந்துகொண்டேதான் இருக்கிறது. சமீபகாலத்தில் ஓணப்பண்டிகையை 5 ஆம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த “மாங்குடி மருதனார்” தமிழகத்தில் கொண்டாடப்பட்டிருந்ததாகத் தன் பாடலில் குறிப்பிட்டிருப்பதாக ஒரு செய்தி.. 15 ஆம் நூற்றாண்டிலிருந்து கொண்டாடப்படுவதாகச் சொல்லப்படும் ஓணப்பண்டிகை எவ்வளவு எளிதாக 1000 ஆண்டுகளுக்கு அப்பால் பறித்து நடப்பட்டிருக்கிறது!! அசுரர்கள் எவ்வளவு நல்லவர்கள் ஆனாலும் நாடாளக் கூடாது என்பதை வலியுறுத்துவதால் இதை இனி பல முறை பலர் சொல்லி உண்மையாக்கிவிடுவார்கள். சந்தேகமே வேண்டாம்.

ஆனால், அதே சமயத்தில் கோமதி நதிக்கரையில் உள்ள நீம்சாரில் 14 ஆம் நூற்றாண்டில் இந்தியாவில் எங்கும் உள்ள ஓலைச் சுவடிகள், நூல்கள் எல்லாம் சம்ஸ்க்ருத மொழியில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டது என்று சொல்லப்படுவதை நம்மால் நம்பாமல் இருக்க முடியவில்லை. ஏனெனில் அதற்குக் காரணமான பல சம்பவங்கள் இங்கு நிகழ்ந்திருக்கின்றன. 12 ஆம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த ப்ருத்விராஜ் சௌகானின் தோல்விக்குப் பின் இஸ்லாமியர்களின் ஆதிக்கம் வட இந்தியாவில் தொடங்கியது. மதுரை வரை பரவியிருந்த அவ்வாதிக்கம் முடிவடைந்ததோ 1398ல். அதன் பின் முகலாயர்களின் ஆட்சி 1526 முதல் 1858 வரை நீடித்தது. அதன் பின் ஆங்கிலேயர்களின் ஆட்சி. இதனிடையே 1336 முதல் 1646 வரையான விஜயநகர பேரரசு காலக்கட்டத்தில் நடந்த பல சம்பவங்கள்தான் இன்றைய நிலையில் உள்ள இந்து மதமும், வர்ணங்களும், சாதிகளும் தோன்றக் காரணம் என்று நம்புபவர்களில் நானும் ஒருவன். அப்படி அதுவரை இல்லாதிருந்தவை எல்லாம் ஏன் 14, 15, 16 ஆம் நூற்றாண்டுகளில், விஜயநகர மன்னர்களின் காலத்தில் தோன்ற வேண்டும்? அதற்குக் காரணம் முகமது பின்துக்ளக்!? அவர் தன் தலைநகரை மாற்றியதையும், தோலாலான பணத்தை வெளியிட்டதைப் பற்றித்தான் நாம் அதிகமாகப் பேசிக் கேட்டிருக்கிறோம். ஆனால், அவற்றை எல்லாம் விட அவர் செய்த ஒரு காரியம் தான் அவரது வீழ்ச்சிக்கும், இந்தியாவில் இப்போது நாம் காணும், நம்மை வேதனைக்குள்ளாக்கும் பல பிரச்சனைகளுக்கும் மூல காரணம்.

14 ஆம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் உலகெங்கும் பயணித்தவர் மொரோக்கோவைச் சேர்ந்த இபிb)ன் (B)பட்டூட்டா (Ibin Battuta). பிரபலாமான ரிஹ்லா (Rihla) எனும் தன் பயணக் கதையை எழுதிய இபின் பட்டுட்டாவை 6 ஆண்டு காலம் துக்ளக் தன் அவையின் நீதிபதியாக நியமித்திருந்தார். ஆனால், இஸ்லாமிய மதத்தவரல்லாத இந்திய மக்களிடையே இஸ்லாமிய மதச் சட்டங்களை நிலை நாட்ட எடுத்த முயற்சி வெற்றி பெறவில்லை. ஆனால், அந்த ஆறு வருடங்கள் அன்றைய இமயம் முதல் குமரி வரை வாழ்ந்தவரிடையே ஏற்படுத்திய ஐயம், பயம் சன்னியாசிகளையும் விட்டுவைக்கவில்லை. அப்படி இஸ்லாமிலிருந்து தங்கள் மத நம்பிக்கை மற்றும் கொள்கைகளை, கலாச்சாரத்தை வாழ்வு நெறியைக் காப்பாற்ற முற்றும் துறந்த முனிவர்களே முன்வர வேண்டியதானது. 12 ஆம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த ரிஷ்ய ச்ருங்க முனியின் சீடர்கள் 1336 முதல் ஹரிஹரா மற்றும் புக்காவை வழி நடத்தி இஸ்லாமிய மத ஆதிக்கமுள்ள அரசின் பிடியிலிருந்து விடுவிக்க எடுக்க்ப்பட்ட முயற்சிகள் 2 நூற்றாண்டுகள் நீடித்து நின்றது. விஜயநகர மன்னர்கள் ஏறத்தாழ 200 ஆண்டுகள் இந்தியாவின் பெரும்பகுதியை ஆண்டார்கள். இங்குதான் கோவில் பராமரிப்பு, பூசைகள் செய்ய மத்வாச்சாரியார் பூணூலை இட்டுச் சிலரை அப்பணியை ஏற்பித்திருக்கிறார்.  அதிகாரம் மது போன்றது. அது அதன் வேலையைச் செய்யத் தொடங்கியது. இஸ்லாமியர்களுக்கு இறைவன் அருளிய நூலான குரானுக்கு இணையான நம் முன்னோர்கள் அருளிய அருள் வாக்கை எல்லாம் சம்ஸ்க்ருத மொழியில் மீம்சாரில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டிருக்கிறது. அங்குதான் சாதி, வர்ணம் பேசும் மனுஸ்மிருதி போன்றவை திருகப்பட்டிருக்கின்றன. (அம்பேத்கர் மனுஸ்மிருதியை மட்டும் தான் தீயிட்டுக் கொளுத்தியிருக்கிறார்!) விஜயநகர மன்னர்கள் காலப்போக்கில் தங்களது வைணவ மதத்தை நிலைநாட்ட திருப்பதி, உடுப்பி, குருவாயூர் போன்ற இடங்களில் இருந்த முருகன் கோயில்களை வெங்கடேஸ்வர மற்றும் கிருஷ்ண கோயில்களாக மாற்றியிருக்கிறார்கள். (அதனால்தான் 2 ஆம் வெங்கிடா குழந்தை பாக்கியம் இன்றி மனம் வருந்தி இறக்க நேர்ந்தது என்கிறார்கள்!!!!சைவர்கள்!!!) சைவர்களான நாயக்க மன்னர்கள் அவர்களை எதிர்த்ததால் மட்டும்தான் இப்போதைய தமிழகத்தில் சைவக் கோயில்களும், சைவ பிராமணர்களும் இப்போதும் நிலைத்திருக்கக் காரணம் என்றும் சொல்லபடுகிறது.

ஆனால் மலைநாடான கேரளத்தில் மஹாபலியைத் தந்திரத்தால் வென்ற வாமனன் அவரது நாட்டைக் கைப்பற்றி வைணவம் வளர்க்கத் தொடங்கியது 15 ஆம் நூற்றாண்டின் பின் பகுதியில்தான் என்று சொல்லப்படுகிறது. 18 ஆம் நூற்றாண்டில் மார்த்தாண்ட வர்மா அரியணை ஏறிய போதுதான், மீம்சார் கோயிலில் நடந்தது போல் மலைநாட்டின் எல்லா பகுதிகளிலிருந்தும் சேகரித்த ஓலைச் சுவடிகளைத் தீக்கிரையாக்கி “குளியும் தேவாரமுமாக”வாழ்ந்த மலைநாட்டு மக்களுக்கு, “தேவாரம் என்றால் அது நெற்றியில் இடும் ஹரி சந்தனம்” என்று சொல்லும் சூழலை ஏற்படுத்தியிருக்கிறார்.

உண்மையை எவ்வளவு ஆழத்தில் புதைத்தாலும் அது வேரிட்டுத் தளிர்க்கும் தானே. அதற்கு நல்ல ஒரு உதாரணம் தான் திருவனந்தபுரம் பத்மநாபர் கோயிலில் பதுக்கி வைக்கப்பட்டிருந்தப் பொக்கிஷம். தலைமுறைகள் பல கடந்தாலும் சுந்தர்ராஜனின் உருவில் அந்த உண்மை புலனானது. (கோயிலில் உள்ள பொக்கிஷம் கொள்ளையடிக்கப்படாமல் இருக்க நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டும் என நீதிமன்றத்தில் வழக்குத் தொடுத்தவர் சுந்தர்ராஜன்.) மார்த்தாண்டவர்மாவின் ஆட்சியின் போது திருப்பதி கோயிலுக்குக் கொண்டு போவதற்காக மலைநாட்டிலுள்ள கோயில்கள் மற்றும் சிற்றரசர்களிடமிருந்து கவர்ந்தவைகளை திப்புவிற்கும் ஆங்கிலேயர்களுக்கும் பயந்துதான் அங்கிருந்து அப்பொக்கிஷத்தை அகற்றவில்லை. நடந்து முடிந்த ஏராளமான சம்பவங்களும் அதைத் தொடர்ந்து நடந்த சம்பவங்களும்தான் இப்போதைய இந்த நாட்களுக்குக் காரணம். 

இனி நடக்கப் போவதெல்லாம் அதன் தொடர்ச்சியாகத்தான் இருக்கும். சாதிகளைச் சட்டம் இயற்றியும், அவற்றிற்கு எதிராகப் பேசியும் எழுதியும் ஒழிக்க முடியாது. ஆனால், சாதி காலப்போக்கில் ஒழிந்துவிடும். பணம் இப்போதே சாதியை ஓரளவு ஒழிப்பதில் வெற்றி கண்டிருக்கிறது. இனி பணத்தின் அடிப்படையில் மனிதர்களிடையே வர்ணமும், சாதியும், குலமும் தோன்றும். அப்போது முன்பெல்லாம் பணத்தின் அடிப்படையில் அல்ல பரம்பரையும், இனத்தின், மொழியின், நிறத்தின் அடிப்படையில் மனிதர்கள் வேறுபடுத்தப்பட்டிருந்தார்கள் என்று சொல்ல சிலர் வருவார்கள். இந்தக் காலக்கட்டத்திற்கு ஒவ்வாதவற்றைச் சொல்லும் இவர்கள் பைத்தியக்காரர்களே என்று அப்படிச் சொல்பவர்களை எள்ளி நடையாடிச் செல்வார்கள் மற்றவர்கள். வாழ்க்கை முன்னோக்கித்தான் போக வேண்டும். இருப்பினும், இடையிடையே பின்னால் திரும்பிப் பார்த்துப் போக வேண்டியதும் அவசியமே.