பாபு டாக்டர் - பகுதி 1

         

        “சுருளிச்சாமி அண்ணே! இந்த ஐநூறு ரூபாயைப் பிடிங்க. நாளைக்கு ஒரு 300 ரூபா தாரேன். இந்த பெஞ்ச் இங்கயே இருக்கட்டும். கொஞ்ச நாள் கழிச்சுத்தான் கொண்டு போவேன்.” என்றபடி அழகுராசா என் கையில் திணிக்க வந்த 500 ரூபாய் நோட்டை வாங்காமலிருக்க கை விரல்களை விறைப்பாகப் பிடித்து இரண்டடி பின்னால் நடந்தேன்.

“அழகுராசா! இந்த பெஞ்சை நம்ம பாபு டாக்டர் ஞாபத்துக்காக வச்சிருக்கேன். ஒரு பெஞ்சுக்கு நீ வேற ஏதாவது ஏற்பாடு பண்ணிக்க”

“அண்ணே! இப்ப இத பிடிங்க. நாளைக்கு 500 ரூபா தாரேன். மொத்தம் ஆயிரம் ரூபாண்ணே”

‘ஏய் அழகு! சொன்னாக் கேளு இந்த பெஞ்சு, டாக்டர், கடைசியா கேரளா போகும் போது எனக்குக் குடுத்தது. முன்னாடி இதே மாதிரி நான் அவர்கிட்ட விலைக்கு கேட்டபோது, இத அவரோட குருநாதர் ஞாபகமா வச்சிருக்கிறதா சொன்னார். அதே மாதிரி நானும் இத விக்க மாட்டேன். சும்மாதான் குடுப்பேன். இப்ப இல்ல. நேரம் வரும் போது” என்றபடி மனவி கோமதியிடம் “கோமதி, அந்தப்பக்கம் பிடி” என்றேன்.

நானும் கோமதியும் அந்த பெஞ்சை வீட்டுக்கு வெளியிலுள்ள கடையில் வைக்க வேண்டாம் என முடிவு செய்தோம். அதற்கு மேல் அங்கிருந்து பலனில்லை என்று அழகுராசா போனதும், அந்த பெஞ்சின் மேல் உட்கார்ந்தேன். இருபுறமும் இரண்டு கைகளையும் ஊன்றி அந்த பெஞ்சைப் பார்த்தேன். மனத்திரையில் சிரித்தபடி பாபு டாக்டர் முகம்.

இருபத்திரண்டு வருடங்களுக்கு முன் ஒரு நாள் வருசநாடு காவல் நிலையம் அருகே “சாந்தா கிளினிக், டாக்டர் பாபு RIMP” என்ற போர்டையே பார்த்தபடி நடந்த நான், என்ன நிகழ்கிறது என்பதை உணரும் முன் திடீரென யாரோ என்னை எடுத்து எறிந்தது போல் ரோடின் வலதுபுறத்திலுள்ள முனியாண்டியின் பலசரக்குக் கடைமுன் விழுந்தேன்.

யாரோ சிலர் என்னை பிடித்துத் தூக்கி அருகிலிருந்த “சாந்தா கிளினிக்”குக்குக் கொண்டு போகும் போது நான் விழுந்த இடத்திற்கு அருகே நின்றிருந்த காரை பார்த்ததும்தான், அந்த கார்தான் என் மேல் மோதியிருக்க வேண்டும் என்று தோன்றியது.

“அண்ணே! சாரிண்ணே! திடீர்ன்னு அந்த சைக்கிள், சந்துலருந்து வந்ததும் கன்ட்ரோல் பண்ண முடியல” என்று சொல்லிக் கொண்டே என்னை வலப்புறம் தாங்கிப் பிடித்தபடி வந்த இளைஞனைப் பார்த்தேன்.

அவன்தான் காரை ஓட்டியிருக்க வேண்டும். எனக்கு மூச்சுவிடக் கொஞ்சம் சிரமமாக இருந்தது. காலிலும் இடுப்பிலும் நல்ல வலி. கால்களைத் தரையில் ஊன்ற முடியவில்லை. “சாந்தா கிளினிக்”கில் கிடந்த இந்த பெஞ்சில்தான் அன்று என்னை மெதுவாகச் சரித்து படுக்க வைத்தார்கள்.

            நல்ல சிவந்த ஒரு மனிதர் வந்தார். என் உடலில் வலியுள்ள இடங்கள், காயங்கள் எல்லாவற்றையும் பார்த்த பின் உள்ளே சென்றார். காயங்களைச் சுத்தம் செய்யத் தேவையான பஞ்சு மற்றும் மருந்துகள் அடங்கிய ஒரு ட்ரேயைக் கொண்டு வந்தார். கத்தரிக்கோல் போல் தோன்றிய ஒரு இடுக்கியில் பஞ்சை வைத்து ஏதோ தண்ணீர் போன்ற திரவத்தில் முக்கி நெற்றியிலிருந்த என் காயத்தைத் துடைத்தார். ஏதோ தீக்கங்கை என் காயத்தில் இட்டது போல் உணர்ந்த நான் “ஸ்…ஆ” என்றபடி அவரது கைகளைப் பிடித்தேன். பஞ்சு போன்ற மென்மையான கைகள்.

அதே கைகளை ஐந்து வருடங்களுக்கு முன்பு கேரளாவிலுள்ள கோட்டயத்தில் அவர் உடலை அடக்கம் செய்ய எடுக்கும் முன் தொட்ட உணர்வு..... இப்போதும் உயிரோட்டமுள்ள கையையும், உயிரோட்டமில்லாத கையையும் தொட்ட தொடு உணர்வுகளை உணர முடிகிறது.  அந்த இரண்டு தொடு உணர்வுகளுக்கும் இடையே உள்ள நீண்ட 18 வருடங்கள் மனத்திரையில் ஒன்றுக்குப் பின் ஒன்றாகத் தோன்றியது.

மணமாகும் முன் கோமதியைப் பெண்பார்க்க கண்டமானூர் போன போது அம்மா சொன்ன வார்த்தை, “நாம் சாப்பிடுற ஒவ்வொரு சோத்துப் பருக்கையிலும் நம்ம பேரு எழுதியிருக்கிற மாதிரி நாம் போக வேண்டிய இடம், பாக்க வேண்டிய ஆளுக, பழக வேண்டிய ஆளுக, கூட வாழ வேண்டிய பொண்ணோ ஆணோ இப்படி எல்லாத்துலயும் நம்ம பேரு எழுதியிருக்கும். பொண்ணை போயி பாரு. தெரியும்” என்ற வார்த்தை எவ்வளவு உண்மை!

கோமதியைப் பார்த்தேன். மனது சொன்னது, “இவதான் என்னோட வாழ வேண்டியவள்னு”. அது போல் பாபு டாக்டரைப் பார்த்ததும் ஏதோ ஓர் உள்ளுணர்வு சொன்னது, “இவரோட நட்பு கிடைச்சா நல்லது. கிடைக்குமா?”

அந்தச் சந்திப்பும் அதைத் தொடர்ந்து வந்த சில சந்திப்புகளும் நான் எதிர்பார்த்தது போல உடனே எங்கள் நட்பை வளர்க்கவில்லை. ஆனால், அடுத்த வருடம் அதற்கான ஒரு சந்தர்ப்பம் வாய்த்தது.

            பாபு டாக்டர் என் வீட்டிற்கு எதிர்த்தாற்போல் இருந்த அன்னக்கொடி காம்ப்ளெக்சிற்கு குடியிருக்க வருவதாக அறிந்தேன். மெயின்ரோட்டை ஒட்டியிருக்கும் அந்த காம்ப்ளெக்சின் முன்னே உள்ள நான்கு கடைகளில் ஒன்று நகைக்கடை.  மற்றொன்று துணிக்கடை, ஒரு பலசரக்குக் கடை, ஒன்று ஹார்ட்வேர் கடை. பின்புறமுள்ள விசாலமான நான்கு அறைகளும் ஒரு ஹாலும், சமையலறையும் உள்ள பகுதிதான் பாபு டாக்டர் ஒரு லட்சம் ரூபாய்க்கு ஒற்றிக்கு எடுத்திருந்த வீடு.

டாக்டரும் மனைவி சாந்தம்மாவும் அங்கு குடியேறினார்கள். மகன் மனோஜ் கோட்டயத்தில் ப்ளஸ்டூ முடித்து எலக்ட்ரானிக்ஸ் கோர்ஸ் படிப்பதாக அறிந்தேன். என் மகன் பன்னீர் செல்வத்தின் வயதுதான். பாபு டாக்டரின் மகன் மனோஜ் அவர்கள் வீட்டிற்கு வந்த போது பன்னீருடன் பழகி, இருவரும் நல்ல நண்பர்களாகிவிட்டார்கள். 

பாபு டாக்டரும் இடையிடையே என் டீக்கடையில் வடை சுடும் போது சூடாக வடை வாங்கிச் செல்வார்.

நன்றி: ஓவியர் தமிழ் செல்வன்

காய்ச்சல் சீசன் வந்த போதெல்லாம் நானும் என் குடும்பமும் பாபு டாக்டரிடம் ஒரு ஊசியுடன் ஓரிருநாள் மாத்திரைகளும், கூடவே ஓய்வும் எடுத்துக் குணமாக்கிக் கொள்வோம்.

இடையில் எப்போதாவது பூச்சி மருந்து குடித்துத் தற்கொலை செய்ய முயலும் கேஸ்கள் வரும். அப்போது அவர்களுக்கு எனிமா கொடுத்து, வாந்தி எடுக்க வைத்து பல மணி நேரங்கள் க்ளினிக்கிலேயே தங்க வைத்து கண் காணிப்பார்கள்.

ஒரு சில நேரங்களில் அத்தகைய பரபரப்பான பாய்ஸன் கேஸ்கள் (டாக்டரும், டாக்டரம்மாவும் பூச்சி மருந்து குடித்து தற்கொலைக்கு முயல்பவர்களை பாய்ஸன் கேஸ் என்பார்கள்) இரவு நேரங்களில் வரும். அப்போதெல்லாம் இரவு முழுக்க டாக்டருக்கும் டாக்டரம்மாவுக்கும் சிவராத்திரிதான்.

தற்கொலை முயற்சி செய்தது பெண் என்றால் டாக்டரம்மாதான் எனிமா கொடுப்பதும் அருகில் இருப்பதும் (சாந்தம்மா பத்துவருட காலம் ராஜஸ்தானில் அரசு மருத்துவமனையில் நர்சாகப் பணியாற்றியவராம்) அப்போதெல்லாம் டாக்டர் வெளியில் வந்துவிடுவார். அது போன்ற சந்தர்ப்பங்களில் நானும் அவரும் பேசிக் கொண்டிருப்போம்.

ஆண்டுகள் பல ஆனதும் எங்களுக்குள் ஒரு நல்ல நட்பு மலர்ந்தது. பல நேரங்களில்,

“என் கூடப் படிச்ச ‘ஜோய்’ கிட்டத்தான் அதுவும் நான் 15, 16 வயதிருந்த போதுதான் இப்படி மனசு திறந்து உங்ககிட்ட பேசுற மாதிரி பேசியிருக்கேன்” என்பார்.

ஆமாம் வருசநாடு வரும் முன் அவர் தேவாரம் அருகே உள்ள தம்மிநாயக்கன்பட்டி, வீரபாண்டி, கண்டமானூர், அம்பாசமுத்திரம், இப்படி பல ஊர்களில் மருத்துவமனை வைத்துத் தங்கியிருந்திருக்கிறார். அங்கெல்லாம் யாரிடமும் இப்படி ஒரு நெருக்கமான நட்பு இருந்ததில்லையாம். அவரது பெற்றோர் கேரளாவிலிருந்து 1957ல் ராசிங்கபுரம் வந்து மருத்துவத் தொழில் செய்தவர்களாம்.  ஆனால் இவர் கேரளாவில் தாத்தா வீட்டில் தங்கி பத்தாவது வரை படித்து 1970 ல் தான் இங்கு பெற்றோரிடம் வந்திருக்கிறார்.

பாபு டாக்டரின் அப்பாவிடம் அப்போது மருத்துவம் கற்க வந்த எல்லோரும் (பெரும்பாலும் அனைவரும் அவரது சகோதர சகோதரி பிள்ளைகள்தானாம்) ஓரிரு வருடம் அப்பாவுடன் தங்கி மருத்துவக் கல்வி அனுபவம் பெற்று அவரிடமிருந்து பெறும் அனுபவச் சான்றிதழ் உதவியால் பாளையங்கோட்டை சித்த மருத்துவமனை கல்லூரியிலிருந்து RIMP எனும் சான்றிதழ் பெற்ற பின் சொந்தமாக ஒரு மருத்துவமனை ஏதேனும் ஒரு கிராமத்தில் தொடங்குவது வழக்கமாக இருந்ததாம்

  அதே போல் இவரும் ஒரு சான்றிதழ் பெற்று 1978 முதல் மருத்துவம் செய்து வந்ததாகச் சொன்னார். சான்றிதழ் சித்த மருத்துவம் செய்யத்தான் என்றாலும் அலோபதி மருத்துவம்தான் (ஆங்கில மருத்துவம்) எல்லோரையும் போல் இவரும் செய்துவந்திருக்கிறார்.

கடந்த இருபது ஆண்டுகளில் அலோபதி மருத்துவர்களது (ஆங்கில மருத்துவர்களது) எண்ணிக்கை அதிகரித்ததால் இது போன்ற RIMP  எனும் சான்றிதழ் பெற்றவர்கள் அலோபதி மருத்துவம் (ஆங்கில மருத்துவம்) செய்யக் கூடாது என அரசு உத்தரவிட்டிருப்பதால் இது சட்ட விரோதம்தான். ஆனாலும், 30 ஆண்டுகள் அவர்கள் இதை ஒரு தொழிலாகச் செய்து வந்ததால் அவர்களை விடுத்து இது போல் புதிதாய் முளைக்கும் போலி மருத்துவர்களுக்கு எதிராக அரசும், சம்பந்தப்பட்டவர்களும் நடவடிக்கைகள் எடுத்தார்கள் என்பது போன்ற பல தொழில் ரகசியங்களைப் பகிர்ந்து கொள்ளுமளவுக்கு எங்கள் நட்பு நாளடைவில் வளர்ந்தது.

மகன் மனோஜ் கோட்டயத்தில் படிப்பை முடித்து ஒரிரு பிசினஸ் முயற்சிகள் தோல்வியடைந்ததின் வருத்தத்தைப் பகிர்ந்து கொண்ட அவர், அதனிடையே அவனுள் மலர்ந்த அவனது காதலை ஆரம்பத்தில் எதிர்த்தாலும் இறுதியில் அனுமதித்து, மகன் காதலித்த கிறித்தவப் பெண்ணை அவனுக்கு மணமுடித்து வைக்கப் போவதாகவும் சொன்னார்.

திருமணத்திற்கு நானும் மகன் பன்னீர் செல்வமும் சென்றிருந்தோம். காலையில் ஒரு கோயிலில் இந்து சமய முறைப்படி கல்யாணம். மதியம் ஒரு சர்ச்சில் கிறித்தவ முறைப்படித் திருமணம். அது எனக்கு மிகவும் புதுமையாக இருந்தது..

மனைவியுடன் மனோஜ் வருசநாட்டில் பெற்றோருடனேயே தங்கினான். அவனுக்கு ஒரு ஓம்னி வேன் வாங்கிக் கொடுத்தார். ஓரளவு நல்ல வருமானம் மனோஜிற்குக் கிடைத்தது. மருமகள், டாக்டருக்கும் டாக்டரம்மாவுக்கும் உதவியாக இருந்தாள். அவர்களுக்கு முதல் குழந்தை சச்சின் பிறந்தான். மனோஜின் கல்யாணத்திற்குப் பின் என் மகன் பன்னீருக்கு மணமாகி ஒரு பெண் குழந்தை அமுதா பிறந்தாள்.

எங்கள் நட்பு வளர்ந்தது போல், மனோஜ், பன்னீரின் நட்பும் வளர்ந்தது. ஆனால் அவர்களுடன் மது எனும் நச்சு நட்பும் வளர்ந்தது. அப்போதெல்லாம் எங்கள் பேச்சில் மனோஜ், பன்னீரின் குடிப் பிரச்சனைகளும், அவற்றால் வீட்டில் உண்டாகும் பிரச்சனைகளும்தான் அதிகம். இடையிடையே பாலைவனச்சோலை போல் என் பேத்தி அமுதா மற்றும் டாக்டரின் பேரன் சச்சினின் சேட்டைகள் பற்றிப் பேசி மகிழ்வோம்.

இதனிடையே மனோஜின் மனைவி மீண்டும் கர்ப்பம் தரித்தாள். பிரசவம் கேரளா கோட்டயத்தில் நடத்த முடிவானது. நார்மல் பிரசவம் சிரமம் என்றதால் சிசேரியன் செய்ய முடிவானது.

பாபு டாக்டர், ஜாதகம், சோதிடம் போன்றவற்றில் அவ்வளவாக நம்பிக்கை இல்லாதவர். ஆனால், சாந்தம்மா அதிலெல்லாம் அளவுகடந்த நம்பிக்கை உள்ளவர். இடையிடையே மனோஜின் ஜாதகத்தையும், சச்சினின் ஜாதகத்தையும் எடுத்துக் கொண்டு கண்டமானூர் சோதிடரிடம் ஓடுவார்.

 சிசேரியனுக்கான தினம்  நவம்பர் 15 (2007) என்று சொல்லப்பட்டதால், இந்த தினத்தைப் பற்றியும் அறிய சோதிடரிடம் ஓடினார். அன்று ஏதோ கருத்த பூராடமாம். அதனால் அதற்கு முன்போ பின்போ பிறப்பதுதான் நல்லது என்றாராம் ஜோசியர்.

ஆனால் மனோஜின் மனைவிக்கு அந்த நவம்பர் 15 அன்றுதான் சிசேரியன் என்று தீர்மானித்துவிட்டார்கள்.  மருத்துவர்களுக்கு ஏற்ற நாள் என்பதாக அவர்கள் சொன்னதும் மனோஜின் மனைவி வீட்டார்களும், சோதிடத்தில் நம்பிக்கை இல்லாததால், அதற்குச் சம்மதித்து விட்டார்கள்.

அதிர்ந்த சாந்தம்மா எவ்வளவோ மன்றாடியும் யாரும் செவி கொடுத்துக் கேட்கவில்லை. பாபு டாக்டர் வீட்டில் 14 ஆம் தேதி இரவில் எல்லாம் இதைப் பற்றி வாதங்கள் நடந்தது. 15 ஆம் தேதி அதிகாலை 4 மணிக்கு மனோஜும் சாந்தம்மாவும் ஓம்னியில் கோட்டயம் மருத்துவமனைக்குப் பயணமானார்கள்.  ஏனோ பாபு டாக்டர் அடுத்த நாள் போக முடிவு செய்தார்.

அன்று  முற்பகல் 11 மணிக்கு பாபு டாக்டர் வீட்டில் அவர்களுக்கு உதவிக்குப் பணியாற்றும் ராசாத்தி ஓடி வந்து என்னிடம்,

“ஏதோ பிரச்சனை. வாங்க” என்றார் பதற்றத்துடன்.

------அடுத்த பகுதியில் நிறைவு பெறும்.

 

--------துளசிதரன்