தேர்தல் நாள் - உரிமை, அனுபவம் - நோட்டா-1

தேர்தல் அன்று, இந்திய, தமிழ்நாட்டுக் குடிமகள் என்ற எனது உரிமையை, கடமையை ஆற்றிவிட்டு, பங்களூருக்குப் பயணம் செய்தேன். நான் ரயிலில்தான் பதிவு செய்வேன். இம்முறை பதிவு செய்ய கால அவகாசம் இல்லை, ரயிலில் இடமும் இல்லை என்பதால் அரசுப் போக்குவரத்துக் கழகப் பேருந்தில் இணையத்தில் பதிவு செய்திருந்தேன். காலை 9.45ற்குப் பேருந்து.

கோயம்பேடு பேருந்து நிலையம் வாயிலில் இருந்த இந்த அழைப்பிதழ் ஈர்த்தது. கிளிக்கிவிட்டுப் பேருந்து நிற்கும் 2 வது நடைமேடைக்குச் சென்றேன். அங்கு பங்களூர் செல்லும் பேருந்துகள் நின்று கொண்டிருந்தன.  எந்தப் பேருந்து நான் செல்வதற்கானப் பேருந்து என்பதை என் பதிவுச் சீட்டில் கொடுக்கப்பட்டிருந்த பேருந்தின் எண்ணைப் பார்த்தால் எதுவும் பொருந்தவில்லை. (இது தட எண் அல்ல) 

எந்தப் பேருந்து 9.45 ற்கானது என்று கேட்டால், பணியாளர்கள் யாருக்கும் சரியாகப் பதில் சொல்லத் தெரியவில்லை. கூடுதலாக அன்று தேர்தல் என்பதால் ஓட்டுநர்கள், நடத்துநர்கள் குறைவு, அதனால் தாமதம் ஏற்படும் என்றும் சொன்னார்கள்.

அவர்களும் ஓட்டுப் போட வேண்டும்தான். சரி, தேர்தல் நாள் ஏற்கனவே குறிக்கப்பட்டதுதானே? திட்டமிட்டு இணையத்தில் அதைக் குறிப்பிட்டிருக்கலாமே? அல்லது நடை மேடையிலாவது ஒரு அறிவிப்பு வைத்திருக்கலாம்தானே?

அப்போது புறப்படத் தயாராக இருந்த வண்டியில் அது 9.45 வண்டி என்று சொன்னதால் நான் அதில் ஏறி பதிவு செய்த எனது இருக்கையில் அமர்ந்தேன். சிறிது நேரத்தில் வந்த நடத்துனர் என்னை இறங்கச் சொல்லி அடுத்த வண்டியில் வரச் சொன்னார். ஏன் என்று கேட்டால் விளக்கம் இல்லை. அடுத்த வண்டி எப்போது என்று கேட்டால் ஒருவர் 11 மணிக்கு என்றார்.  மற்றொருவர் அதெல்லாம் தெரியாது என்றார்.

எனக்குக் குழப்பம். நான் பதிவு செய்திருப்பதைச் சொன்னாலும் அவர் இறங்கச் சொன்னார். ஒரு வேளை 9.45ற்கு முன் புறப்பட வேண்டிய வண்டி, தேர்தலானதால் தாமதமாகப் புறப்படுவதால், நான் பயணம் செய்ய வேண்டிய வண்டி இது இல்லாததால் என்னை இறங்கச் சொல்லுகின்றாரோ என்று நினைத்து இறங்கினேன்.

இறங்கியதும் அங்கிருந்த பணியாளர்களிடம் கேட்டால் அவர்கள், அடுத்த வண்டி என்றால் அது 11 மணிக்கு. 5 வது நடைமேடைக்குச் சென்று அங்குள்ள அலுவலகத்தில் உள்ள அதிகாரியிடம் இந்தப் பதிவுச் சீட்டில் ஒரு கையொப்பம் வாங்கி வர வேண்டும் என்றார்கள்.

எதற்கு நான் கையொப்பம் வாங்க வேண்டும்? அப்படி என்றால் இதுதானே நான் செல்ல வேண்டிய வண்டி? எதற்கு நான் 11 மணி வண்டியில் பயணம் செய்ய வேண்டும்? நான் தான் பதிவுச் சீட்டு வைத்திருக்கின்றேனே என்றால் அது அப்படித்தான் போய் வாங்கிட்டு வாங்க என்றார்கள். எனக்குக் குழப்பம். சரி அதையும் பார்த்துவிடுவோம் என்று, நேரமும் குறைவாக இருந்ததால் 5 வது நடைமேடை நோக்கி முதுகுப் பையுடன் ஓடினேன். நான் அந்த அலுவலகம் சென்று நடந்தவற்றை விளக்க, அங்கிருந்த அலுவலகரோ “ஏன் அவர்கள் உங்களை இறக்கினார்கள்?” என்று கேட்டாரே பார்க்கலாம்!  இருங்க நான் பேசுகின்றேன் என்றார்.  யாரிடம் பேசினார் என்று தெரியவில்லை.

உடனே எனது சீட்டில் ஏதோ எழுதி, கையெழுத்து இட்டு, இணையத்தில் எனது பதிவைச் சரிபார்த்து அந்தப் பதிவையே ஒரு சின்ன தாளில் அச்சேடுத்து என்னிடம் கொடுத்து அந்த வண்டியில் ஏறிக் கொள்ளுங்கள் என்றார். எனக்கு நடப்பது ஒன்றும் புரியவில்லை. விளக்கம் கேட்டால் அந்த அலுவலகருக்குக் கோபம் வந்தது.

வேறு வழியின்றி, 5 நிமிடங்களே இருந்ததால் அந்தப் பேருந்தில் ஏற மீண்டும் ஓட்டம் 2 வது நடைமேடைக்கு. அப்போது ஒவ்வொரு நடை மேடையாகக் கடக்கும் போது எதிரில் ஒரு நடத்துனர் வந்து, நீங்க தானே அந்தப் பேருந்தில் இருந்து இறக்கி விடப்பட்டவர்? அந்தப் பேருந்து கிளம்பிச் சென்றுவிட்டது எனவும், நான் அப்படியே நின்றுவிட்டேன்.

அதெப்படி? அது 9.45 பேருந்துதானே என்றேன். அவரும், ஆமாம், ஆனால் அதெல்லாம் நீங்கள் அந்த அலுவலகத்தில் சென்று முறையிடுங்கள் வாருங்கள் என்னுடன் என்றார். மீண்டும் அலுவலகம் சென்றேன்.  இந்த முறை நான் எனது பொறுமையைக் கொஞ்சம் கைவிட்டேன். அந்த அதிகாரியிடம், சற்று உரத்தக் குரலில்,

இங்கு என்ன நடக்கிறது? அந்தப் பேருந்திலிருந்து ஏன் நான் இறக்கிவிடப்பட்டேன்? எதற்காக இந்தக் கையொப்பம்? பேருந்து புறப்பட்டுவிட்டது என்று சொல்லுகிறாரே? ஆனால் நான் பயணம் செய்ய வேண்டியது இந்தப் பேருந்து. அடுத்த பேருந்து 11 மணிக்கு என்றால் எனது திட்டமிட்டப் பயணம் தாமதமாவதற்கு உங்கள் பதில் என்ன? எனக்கு இப்போது விளக்கம் நீங்கள் தரவேண்டும். இல்லை என்றால் நான் எனது புகாரைக் பதிவு செய்வேன் என்ற்ன்.

பதிலில்லை.... எந்த விளக்கமும் இல்லை. மாறாக, “அப்படித் தள்ளி நில்லும்மா...சும்மா கத்திப் பிரச்சனை பண்ணாம...”. பெண் என்ற நினைப்பு போலும் அவர்களுக்கு. அவர்கள் முகத்தில் கடுகடுப்பு. எந்த பதிலும் இல்லாததால், மீண்டும் அவரிடம் எனக்கு என்ன பதில்? நான் என்ன செய்ய வேண்டும் என்று கேட்ட போது அங்கிருந்த அலுவலகர்கள் எரிந்து விழுந்தார்கள் சற்று அசிங்கமாக. என் சுயமரியாதை கொஞ்சம் தலைதூக்கியது. தட்டி அடக்கினேன்.....பொறுமை பொறுமை என்று.

20 நிமிடங்களின் காத்திருப்பிற்குப் பிறகு, அந்த நடத்துனர் என்னை அடுத்த பேருந்தில் ஏற்றிவிடுவார் என்று சொல்லி அனுப்பினார் அந்த அலுவலகர். அந்த நடத்துனரிடம் நான் விளக்கம் கேட்டேன் பதிலில்லை. மாறாக அவர் சொன்ன பதில் என்னை ஆச்சரியத்தில் வீழ்த்தியது. “நீங்க ஏன் அரசு பஸ்ல பதிவு செஞ்சீங்க? ட்ராவல்சில பதிவு செஞ்சுருக்கணும். 5, 51/2 மணி நேரத்தில் கொண்டுவிட்டுருவான்.”

எதுக்குங்க? அரசு பேருந்து விடும் போது நான் தனியாரில் பதிவு செய்யணும்? என்று மட்டும் கேட்டேன்.  வேறு எதுவும் பேசவில்லை. என்னை அடுத்த பேருந்தில், அந்த ஓட்டுநரிடமும், நடத்துனரிடமும் “இவங்க அவசரமாகப் போகணுமாம். இதுல ஏத்திக்கங்க” என்று சொல்லி ஏற்றிவிட்டார்.  எப்படி இருக்கு கதை பாருங்கள். நான் பதிவு செய்திருந்தது 9 ஆம் எண் ஜன்னல் இருக்கை. என் பதிவு இருக்கை கிடைக்கவில்லை. பேருந்தில் இறுதி இருக்கைகளுக்கு முன் இருந்த ஜன்னல் இருக்கையில் அமர்ந்து கொண்டேன். வேறு வழி? 10.30 க்கு வண்டி புறப்பட்டது.

பங்களூரிலிருந்து 17 ஆம் தேதி இரவு 10.1 ற்கு சென்னை நோக்கிப் பயணம். அன்று தேர்தல் நாள் இல்லை. ஆனால் பேருந்து புறப்பட்ட நேரம் 10.45. சென்னை சென்னை என்று கூவி அழைத்துக் கொண்டிருந்தார்கள் அரசின் பேருந்திற்கும் கூட! இதுதான் நம் அரசுப் பேருந்துகளின் அவல நிலை. ஜன்னல்கள் பல திறக்க முடியாத நிலை. அல்ட்ரா டீலக்ஸ் வண்டி!

அரசு மக்களுக்காகப் பேருந்துகள் பல விடும் போது சாதாரணக் குடிமகன் எதற்காகத் தனியாருக்கு அதிகமாகப் பணம் கொடுத்துப் பதிவு செய்ய வேண்டும்? அரசு பேருந்துகளை நல்ல முறையில் பராமரித்து, பயணிகளுக்கான நல்ல வசதிகளுடன் விடலாமே. அப்புறம் எதற்கு அரசு சேவை? எல்லாமே தனியார் மயமாக்கலாமே. அப்படி ஆகிவருவதால்தானே கல்வியிலிருந்து, மருத்துவம் வரை இப்போது ஊழல் பெருகி சாதாரண மக்கள் இங்கு வாழ முடியாமல் போய்க் கொண்டிருக்கின்றது. இந்த எண்ண அலைகளுடன் பயணத்தைத் தொடர்ந்தேன்.

நம் உரிமையை, கடமையை நிலைநாட்டும் நாளன்று,  ஒரு சாதரண இந்திய, தமிழ்க் குடிமகளாகிய நான் எனது அடிப்படை உரிமைக்காகப் போராட வேண்டியிருந்ததை நினைத்து எழுந்த எனது எண்ண அலைகளை

இந்தப் பதிவு நீண்டு வருவதால் அடுத்த பதிவில் தொடர்கின்றேன்.

------கீதா