வெற்றிப் பிள்ளையார்

“ஹலோ! நண்பா! குட்மார்னிங்க்! உன்னை பார்த்து 2 மாசம் ஆச்சு! சரி, இந்த 2 மாசத்துல என்ன நியூஸ்? 2 மாசம் முன்னாடி ஒரு சவால் கொடுத்தேனே என்னாச்சு? ஹும் நீ எங்கப் பேசப் போற. மர்மச் சிரிப்பு!” என்று வீட்டினருகில், அலுவலகம் செல்லும் வழியில் இருக்கும் நடைபாதை பிள்ளையாரை பார்த்து பேசிவிட்டு இன்று ஞாயிறு என்பதால் வெளியில் வந்து அரசமரத்தடியின் திண்டில் அமர்ந்தேன். இதமான காற்று! தினமும் ஹலோ சொல்லி ஒரு வணக்கம் போட்டுவிட்டுச் செல்வது வழக்கம். அப்ளிக்கேஷன் போடும் பழக்கமோ, உச்சாடனமோ சுத்தமாகக் கிடையாது. ஆத்திகனா நான்? இல்லை. ஆனால் நான் நாத்திகன் அல்ல என்பதையும் உறுதியாகச் சொல்லுவேன். அனைத்தையும் ரசிக்கும் பழக்கம் எனக்கு. அதென்ன சவால் என்று கேட்கிறீர்களா? இருங்கள், அதற்கு முன் என் நண்பரைப் பற்றிச் சொல்ல வேண்டாமா!

நடைபாதை பிள்ளையார் என்றதும், சாதாரணமானவர் என்று நினைத்து விடாதீர்கள்! இப்போதெல்லாம் நண்பரைப் பார்ப்பதே கஷ்டமாக இருக்கிறது! இப்போது அவர் பணக்காரர்! நானோ குசேலன்! நண்பரை பற்றி உங்களிடம் முன்னர் சொல்லியிருக்கிறேனா? தெரியவில்லை. இப்போது சொல்கிறேன்.

எனக்கும் நண்பருக்கும் உள்ள நட்புறவு, நடைபாதையில் உள்ள அரச மரத்தடியில் சிறிய கல்லின் மீது, யாரோ கட்டிவிட்ட ஓர் அழுக்குத் துணியுடன் அவர் வீற்றிருந்த காலம் தொட்டு, நெற்றியில் குட்டிக் கொண்டால் புத்தி தெளியும் என்று சொல்லப்பட்ட வயதிலிருந்து பழக்கம்.  வீட்டில் கிடைத்த அடியிலிருந்து தப்பிக்க, அவர் பின்னால் ஒளிந்து கொண்டு, டென்ஷனில் வரும் ‘ஒன்றினை’ கஷ்டப்பட்டு, நெளிந்து, டிராயரைப் பிடித்து அடக்கிக் கொண்டு, காட்டிக் கொடுத்துவிடாதே என்று அவருடன் டீல் போட்ட காலம் அது! காற்றடித்தால் அவர் பர்த்டே பேபி! ‘ஷேம் ஷேம் பப்பி ஷேம் என்று சொல்லி, துண்டைத் தேடிக் கட்டிவிடுவேன். இல்லை என்றால் வீட்டிலிருந்து ஒரு துண்டைக் கிழித்துக் கொண்டு வந்து கட்டி விடுவேன். ஏனோ எனக்கு என் நண்பரைத் துண்டில்லாமல் பார்க்கப் பிடிக்கவில்லை. அவர் மழையில் நனைந்தால் வீட்டிலிருந்து மூங்கில் தட்டினைக் கொண்டுவந்து அவர் தலையில் கவிழ்த்து வைத்ததுமுண்டு.

பருவ வயதில் என் ரகசியங்களை அவரிடம் தினமும் பகிர்ந்து கொள்வேன்.  அவர் பேச்சுலராக இருந்தால் என்ன!? எத்தனை வருடங்களாகியும் என் மனதில் இருக்கும் என் காதலைப் பற்றி இப்போதும் கூட அவரிடம் பகிர்ந்து கொள்வதுண்டு. பக்தக்கோடிகள் அதிகமாக, பிள்ளையார் வளர்ந்தார். போவோர் வருவோர் இனாமாகத் தோப்புக்கரணம் போட்டுவிட்டு, சூடன் கொளுத்திக் கும்பிட்டுச் சென்ற காலம் எல்லாம் 6 வருடங்கள் முன்னால் வரைதான்.

 6 வருடங்கள் முன்பு ஒரு பெரிய செல்வந்தர் வந்து நண்பரிடம் என்ன டீல் போட்டாரோ தெரியவில்லை, ஏழையாக இருந்த நண்பர் திடீரென்று பணக்காரர் ஆனார். கறுப்புப் பணம் என்று பேசிக் கொண்டனர். என் நண்பருக்கென்ன? மாட்டிக்கவா போகிறார் என்று சிரித்துக் கொண்டேன். பாலைத் தன் துதிக்கையால் குடித்தார் என்று புகழ் பெற்றார்! அவருக்கும் விளம்பரம் தேவை போலும்! பட்டுபீதாம்பரம், கவசம், வைரம் என்று ஜொலிக்கத் தொடங்கினார். இதற்கெல்லாம் ஜிஎஸ்டி, வருமான வரி உண்டா? தெரியவில்லை! கும்பாபிஷேகம் நடைபெறும் அளவு வளர்ந்து விட்டார்.  அவரது மவுசு கூடிப்போனது.  அவரது வாகனமான மௌசும்தான்.  பின்னே மௌசும் இப்போது தங்கத்தில் ஜொலிக்கிறாரே!

காரில் வரும் பக்தகோடிக:ளுக்குப் பார்க்கிங்க் பிரச்சனை ஏற்படத் தொடங்கியது. பிள்ளையார் சதுர்த்திக்கு 10 நாட்கள் திருவிழா! ட்ராஃபிக் டைவெர்ஷன்! தேர்வு சமயங்களில் மாணவ, மாணவிகள், பெற்றோரின் முற்றுகை என்று ஜெகஜோதி ஆனார். வெற்றிப் பிள்ளையார் என்ற பெயர் சூட்டு விழா கூட நடந்து இப்போது நேம் போர்டுடன்! டிக்கெட் கவுண்டர், பிரசாதம், கணினி பில்லிங்க் என்று அவரை பார்க்க ரூபாய் கட்டி அப்பாயின்ட்மென்ட் வாங்கும் அளவு, அதுவும் ஆன்லைன் புக்கிங்க் என்று உலகம் முழுவதும் தான் இருக்கும் இடத்திலிருந்தே இணையம் வழி சுற்றி ஹைடெக்காக ஜெகத்ரஷகன் என்று புகழ் பெற்றுவிட்டார்! இருந்த இடத்திலிருந்தே அவர் அம்மை அப்பனிடம் மாங்கனி பெற்ற கதை நினைவுக்கு வருகிறதோ? அவர் மட்டும்தான் வளர்ந்தாரா? நானும் வளர்ந்தேன். சிறு வயதில் குட்டிக் கொண்டு தோப்புக்கரணம் போட்டதாலோ என்னவோ புத்தி தெளிந்து அவருடன் டீல் போடும் பழக்கமெல்லாம் மலையேறி பல வருடங்கள் ஆகிவிட்டது. எனக்கு அவர் அதே நண்பர்தான்! அதே மர்மப் புன்னகையுடன்!

6 மாதங்களுக்கு முன்பு, மாநகராட்சி அதிகாரிகள் வந்து, நடைபாதையில் நடப்பவர்களுக்கு நடக்க முடியாமல் போக்குவரத்து நெரிசல் என்பதால் நண்பரை ஜாகை மாற்றச் சொன்னார்கள். விடுவார்களா பக்த கோடிகள்! திரளாகக் கூடி ஆர்பாட்டம், உண்ணாவிரதம் என்று சில கட்சிகளும் புகுந்து ஆதரவைக் கூட்டிட நண்பர் இருந்த இடத்தை விட்டு அசையவில்லையே!  நண்பர் பெரிய ஆள்தான் என்று நினைத்துக் கொண்டேன்!

என் குறும்பு எண்ணம் சும்மா இருக்குமா? “பல சாதிக்காரங்க கூடி ஒத்துமையா உனக்காகப் போராடினாங்களே! சாதி அரசியலைத் தமிழகத்துலிருந்து வேரோடு அழிச்சுக் காட்டேன். 108 தேங்காய் உடைக்கிறேன்” என்று டீல் போடும் பழக்கமே இல்லாத நான் டீல் போட்டேன். என்ன சிரிப்பு? நடக்காத விஷயத்துக்கு 108 தேங்காய்னா? அந்த தைரியம்தான்!

இரண்டு மாதங்களில் நிறைய மாற்றங்கள்!  கோவில் விரிவாக்கப்படுகிறது. தேங்காய் உடைப்பதற்கு ஒரு பெரிய தொட்டி கட்டப்பட்டிருக்கிறது. அரசமரக் காற்றைச் சுகித்துக் கொண்டிருந்த நான் நேரமாகிவிட்டதென்று வீட்டிற்குச் செல்ல எழுந்தால் எம் எஸ்ஸின் முதாக்கராத்த மோதகம் கட்டிப் போட்டது. பாடலில் லயித்து, முடிந்ததும் எழுந்து பூக்காரியின் அருகில் விட்ட செருப்பினை எடுத்த போது யாசிப்பவர்களை நோட்டமிட்டேன். யாசிப்பவர்களுக்கு நான் இதுவரை ஒரு ரூபாய் கூடப் போட்டதில்லை. பத்திரமறிந்துப் பிச்சையிடு என்ற எண்ணம்தான் காரணம். இங்கிருந்தவர்கள் வேலை செய்து பிழைக்க முடியாத அளவு மாற்றுத் திறனாளிகளோ, மனம் பிறழ்ந்தவர்களோ கிடையாது!

பழையன கழிதலும், புதியன புகுதலும் போல ஒரு சிலர் காணாமல் போயிருந்தனர்.  ஒரு சிலர் புதியவர்களாக இருந்தனர். புதியவர்களில் ஒருவரை எங்கேயோ பார்த்தது போன்று இருந்தது. அந்தக் கூட்டத்தில் மிகவும் வித்தியாசமாக, யாரிடமும் யாசிக்காமல் எதையோ பறிகொடுத்தது போன்று கோயிலையே வெறித்தபடி இருந்தார்.  நான் ஆராய்வதைப் பார்த்த பூக்காரி 2 மாதக் கதையை கூறத் தொடங்கினாள். 

கோயிலை அப்புறப்படுத்த வந்த மாநகராட்சியின் இரு அதிகாரிகளின் மகள்களுக்கும் 12 ஆம் வகுப்புப் பொதுத் தேர்வில் மதிப்பெண்கள் குறைந்ததாம் சாமிகுற்றமாம். அதை உணர்ந்த அவர்கள் இப்போது   நண்பரின் பக்தகோடிகளில், எல்லாவற்றிற்கும் முன் வரிசையில் நிற்பவர்களாக மாறியிருப்பதாகச் சொன்னாள். அது அவர்களது நம்பிக்கை.

பூக்காரி அந்தப் புதியவரைப் பற்றிச் சொன்னதும் அவர் யாரென்று எனக்குப் புரிந்தது. ஏதோ ஒரு கம்பெனி நடத்தி ஊழலில் மாட்டிக் கொண்டு இவர் செய்யாத குற்றத்திற்குப் பொறுப்பேற்கும் நிலையில் பணம் எல்லாம் இழந்து போலீஸ் கேஸ் என்று ஆகிட, மனைவியும், உறவினர்களும் கிடைத்ததை எல்லாம் அமுக்கிக் கொண்டு பிறந்தகம் சென்று டைவேர்ஸும் அப்ளை செய்துவிட இவர் மனமுடைந்ததாக ஏதோ ஒரு பேப்பரில் சிறிய செய்தியாக வாசித்த நினைவு.

பூக்காரி தொடர்ந்தாள். “இப்படியா புருஷங்காரனை நடுத்தெருல வுட்டுட்டுப் போவா? இவலாம் பொம்பள ‘ப்பு’!  கோயிலு ஐயருதான் இவுருக்கு ப்ரசாதம் கொடுப்பாரு.  இவுரு செல சமயம் வாங்கிக்குவாரு.  செல சமயம் இந்தா இப்படித்தான் பித்துப் புடிச்சாபுல உக்காந்துருப்பாரு. ஹும்! என்ன பாவம் செஞ்சாரோ இவுரு. இந்தப் பிள்ளையார்தான் ஏதாச்சும் வழி காட்டணும்.” பாவ புண்ணியங்கள், முற்பிறப்பு, இப்பிறப்பு ம்ம்ம்ம்..இந்நொடியில் வாழும் எனக்குப் பெருமூச்சு வந்தது! அந்தப் புதியவரை நினைத்து மனது வேதனையுற்றது.

பூக்காரி சொன்ன வார்த்தைகள் என் மனதில் ஓடியது. “அப்புறம் ஏதோ ஒரு சமூகச் சேவையாம், மூணு பேரு வந்து இங்க இருந்த சிலதுங்கள கூட்டர வேலை, தோட்ட வேலைன்னு இட்டுகினு போயிருச்சுங்க. இவுருக்கும் யாராச்சும் வேலை கொடுத்தா நல்லாருக்கும்.” நாளை, என் பாஸிடம், புதியவருக்கு ஏதேனும் செய்ய முடியுமா என்று கேட்க வேண்டும். மனம் உற்சாகமடைந்தது. நல்லது செய்யும் எண்ணம் வந்து விட்டால் நமது மனதில் எப்படி ஒரு இனம் புரியாத மகிழ்வுணர்வு தொற்றிக் கொண்டு விடுகிறது! நண்பரைத் திரும்பிப் பார்த்தேன்! அப்போதும் அவரிடம் அதே மர்மப் புன்னகை! அதன் அர்த்தம் என்னவாக இருக்கும் என்று சிந்தித்துக் கொண்டே வீடு வந்து சேர்ந்தேன்.

----கீதா

இது ஒரு மீள் பதிவு. வலைப்பூ தொடங்கி எழுதத் தெரியாத காலகட்டத்தில் எழுதியது. இப்போது நிறைய மாற்றங்களுடன்! ஓல்ட் வைன் இன் ந்யூ பாட்டில் என்பது போல!!!