சில்லு சில்லாய் - 15 - இந்தியாவின் சிலிக்கன் நகரம் உணவு நகரமாய் மாறி வருகிறதா - 2

 

35 வருடங்களுக்கு முன் பங்களூர் அனுபவங்கள் என்றால், கிராமத்தை விட்டு வந்த எனக்குச் சென்னை நகரத்திற்கு அப்புறம் ஒரு நகரத்திற்குப் பயணம் என்றால் அது பெங்களூர், மைசூருக்கு ஒரு வாரம் பயணத்தில் சென்றதுதான். சிலவற்றை இப்போதையதுடன் (கறுப்பு நிற எழுத்துகள்) சேர்த்துச் சொல்லியிருக்கிறேன். அப்போது நாங்கள் தங்கியிருந்தது பெங்களூர் ஐஐஎஸ்ஸி வளாகத்துள் இருந்த உறவினர் வீட்டில்.

பெங்களூரில் பார்த்தது லால்பாக் மட்டுமே. அப்போது ஐயங்கார் பேக்கரிகள் மிகவும் பிரபலமாக இருந்தன. முதன் முதலாக நான் சுவைத்தது பெங்களூர் ஐயங்கார் பேக்கரியின் காரபன்/மசாலா பன். பங்களூரிலிருந்து வருபவர்கள் உனக்கு என்ன வேண்டும் என்று கேட்டால் “காரபன்” என்று சொல்லும் அளவுக்கு எனக்கு மிகவும் பிடித்துப் போனது.

காரா பன் - வீட்டில் செய்தது

பன்னில் ஆங்காங்கே கொத்தமல்லி, புதினா மிகச் சிறிதாகக் கட் செய்து தூவப்பட்டிற்கும் பச்சை மிளகாய், வெங்காயம், சில மசாலா பொருட்கள் மிகச் சிறிதளவில் என்று மாவில் கலந்து செய்திருக்கும் பன். இப்போதும் அதே சுவை இருக்கிறது தற்போதைய வீட்டின் அருகில் இருக்கும் ஐயங்கார் பேக்கரியில். 

(ஒரு காலத்தில் காரபன்/மசாலா பன் என்றால் இதுதான் என்ற நிலை போய் இப்போது கார பன்/மசாலா பன் என்று கேட்டால், மசாலா பன் என்றும் (கீழே உள்ள படம்) ஆலு மசாலா பன் என்றும் அடைத்து செய்யப்பட்டதைக் காட்டுகிறார்கள். நார்மல் ப்ளெய்ன் காரா பன்  என்று சொல்லிக் கேட்க வேண்டியிருக்கிறது.

இப்ப படம் இணையத்திலிருந்து- இப்போது கார பன் என்றால் அல்லது மசாலா பன் என்றால் இதைத் தருகிறார்கள் பல கடைகளில்

இப்போதைய மசாலா பன்னில் பச்சைமிளகாய், கொத்தமல்லி, கருகப்பிலை எள்ளுச் செடியின் இலைகள் – இதுதான் இந்த பன்னின் தனிச் சுவை - என்று சில பொருட்களை சும்மா ஒரு ஓட்டு ஓட்டி அதை தீபவளிப்பட்டாசு சக்கரம் போன்ற உருவில் பன்னின் ஷேப்பின் இடையில் வைத்து பேக் செய்கிறார்கள். (படம்)

வீட்டில் செய்தது - ஆலு மசாலா பன்

ஆலு மசாலா பன் என்றால் உருளைக்கிழங்கு மசாலா அடைத்துச் செய்யப்படும் பன்.)

என்னதான் இப்படி பன்கள் கிடைத்தாலும் ப்ளெய்ன் கார பன் தனி ரகம். ஆனால் நான் சாப்பிடுவது வெகு அபூர்வமாகிவிட்டது.

அப்பயணத்தில், இப்போது நெல்லை ஞாயிறு தோறும் எபியில் எழுதி வரும் கோயில்களுக்கும், ஸ்ரீரங்கப்பட்டினத்திற்கும் சென்றிருக்கிறேன். அப்போது சாப்பிட்ட மைசூர் மஸாலா தோசை, கர்நாடகா புளியோதரை, மைசூர்/கர்நாடகா ரசம், ராகி மொத்தே விடுவனா உடனே எப்படிச் செய்கிறார்கள் என்று கற்றுக் கொண்டாச்சு.

அப்போது மேம்பாலங்கள் இல்லை. கார்ப்பரேட் கம்பெனிகளின் பெருக்கம் இல்லை. உணவகங்களும் வெகு குறைவுதான். தேடிச் சென்றுதான் சாப்பிட வேண்டியதாக இருந்தது. நடைபாதை உணவகங்கள் கூட அத்தனை பார்த்ததாக நினைவில்லை. 

இரண்டாவது முறை பெங்களூர் வந்தது என் தம்பி வீட்டிற்கு. இங்கு அவன் பணியில் இருந்த சமயம், யஸ்வந்த்பூரில் இருந்தான். முதல் பயணத்திற்குப் பிறகு பத்து வருடங்கள் கழித்து. மூன்று நாட்கள் தங்கியிருந்த போது தம்பி மனைவியுடன் யெஸ்வந்த்பூர் மெயின் ரோட், மல்லேஸ்வரம் நடைபாதை கடைகள் என்று சும்மா சுற்றி வந்தோம். (இப்போதும் அதே சாலைகள் அதே நடைபாதை கடைகள் என்று ஜே ஜே தான்!) இங்கு பானி பூரி, பேல் பூரி நன்றாக இருக்கும் என்று வாங்கிக் கொடுத்தாள், தம்பி மனைவி. அதே போன்று இங்கு மிளகாய் பஜ்ஜி செய்யும் முறை என்று பஜ்ஜி மிளகாயினுள் ஆம்சூர் பொடி, காரட் எல்லாம் கொஞ்சம் அடைத்து வீட்டில் செய்து கொடுத்தது சுவையாக இருந்திட நானும் அப்படிச் செய்யத் தொடங்கினேன்.

அப்போதிலிருந்தே, இதோ இப்போதும் கூட இங்கு சாட் பிரசித்தி, குறிப்பாக பானி பூரி, பேல் பூரி என்று தெரிகிறது. இப்போது எங்கு பார்த்தாலும் பெரிய கடைகளுக்கு முன்னால் அல்லது ஒவ்வொரு முக்கிலும், ஏன் 200 அடிக்கு ஒரு பானி பூரி, பானிபூரி/மசாலா பேல் பூரி தள்ளுவண்டிகளைப் பார்க்கலாம். மும்பை, தில்லியைப் போன்று பங்களூரிலும் Street Food எனும்  நடைபாதை உணவுக் கடைகள் பெருகியிருக்கின்றன.

அடுத்ததாக 2001ல் பங்களூர் வந்து இங்கு வசித்த போது சுவைத்தவை - நந்தினியில் விற்கப்பட்ட பால் ஸ்வீட், மற்றும் உயரமான சோடா பாட்டிலில் விற்கப்பட்ட ஃப்ளேவர்ட் மில்க். இப்போது இந்த பாட்டில்கள் இல்லை. அப்போது நந்தினியின் இந்த இரண்டும் அத்தனை சுவையாக இருக்கும். அப்போது நந்தினியின் விற்பனைகள் இப்போது போன்று பொருட்கள் இல்லை.

நந்தினியின் இந்த இனிப்பு பாலில் முந்திரிப்பருப்பு கொஞ்சம் அரைத்துச் சேர்த்து கொஞ்சம் பருப்புகளை அப்படியே துண்டுகளாகப் போட்டு, சர்க்கரை சேர்த்துக் குறுக்கி ஸ்வீட்டாகச் செய்வது. ப்ரௌன் நிறத்தில் பால் முந்திரி சுவையுடன் இருக்கும். என் மகனும் நானும் அப்போது  கையில் மேப்பை வைத்துக் கொண்டு ஊர் சுற்றிய நேரங்களில் வாங்கிச் சாப்பிட மகனுக்கு இந்த ஸ்வீட் ரொம்பப் பிடித்துப் போனது. 

மகனுக்குப் பால் கலந்த இனிப்புகள் மிகவும் பிடிக்கும் என்பதால் நான் பெரும்பாலான இனிப்புகள், கேக்குகளில் பால் பவுடர் சேர்ப்பது வழக்கமாகிவிட்டது. “பாட்டியும் (என் அம்மா), நீயும் செய்யற ஸ்வீட்மா” என்று வெளியில் சென்ற போதெல்லாம் மெஜஸ்டிக் பேருந்து நிலையத்தில் இருந்த நந்தினி Bபாரில் வாங்கிச் சுவைப்பது வழக்கம். இப்போது கோக்கோ பொடி சேர்க்கிறார்களோ என்று தோன்றுகிறது. ஒரு சிறிய கவரில் நல்ல கடும் ப்ரௌன் நிறத்தில் பைட்ஸ் என்று விற்கப்படுகிறது.

நாங்கள் அப்போது இருந்த பிடிஎம் லே அவுட்லிருந்து 45 நிமிடம் நடைப்பயிற்சியாகச் சென்றால் KMF – கர்நாடகா பால் ஃபெடரேஷன் வளாகம். அங்கு வாசலில் செக்யூரிட்டி கேட் அருகில் நந்தினியின் விற்பனை Counter இருந்தது. இப்போது இருக்கிறதா என்று தெரியவில்லை. அங்குதான் ஃப்ளேவர்ட் மில்க், பாட்டிலில் முதன் முதல் ருசித்த அனுபவம். அது கண்டென்ஸ்ட் மில்க் சுவையுடன் காரமலைஸ் செய்த சர்க்கரையில் செய்தது போல் அட்டகாசமான சுவையில் இருக்கும். இப்போது கிடைக்கும் அதே நந்தினியின் ஃப்ளேவர்ட் மில்க் வெவ்வேறு சுவைகளில் வந்தாலும் ஏனோ அந்த கண்டென்ஸ்ட் மில்க் சுவை இல்லை! Gone are those golden products!

மெஜஸ்டிக் பேருந்து நிலயத்தினுள் அப்போது ஒரு ஜூஸ் கடையில் குடித்த ஸ்ட்ராபெர்ரி பழங்களைப் பாலில் போட்டு அடித்த மில்க் ஷேக் என்ன சொல்ல! சொர்கம் இந்த ஷேக்கிலே. நானும் மகனும் சுவைத்துவிட்டு வீட்டிற்கு வந்து அவன் தன் அப்பாவிடம் சொன்னதும் அடுத்து வெளியில் சென்ற போதெல்லாம் மெஜஸ்டிக் பேருந்து நிலையம் வந்துதானே போக வேண்டும், அப்போதெல்லாம் ஸ்ட்ராபெர்ரி ஷேக் குடிப்பது தவறாத வழக்கமாயிற்று. பெரிய க்ளாஸில் தருவார்கள். அப்போதைய விலை ரூ 10! அப்போதே பை டூ என்பது மிகவும் பிராபல்யம் இங்கு. பைடூ என்று சொல்லிவிட்டால் இரண்டாகப் பிரித்து தனி தனி க்ளாஸில் கொடுப்பார்கள்.

அந்த சமயங்களில் மெஜஸ்டிக் அருகே இருந்த ஒரு உணவகம், பெயர் சரியாக நினைவில்லை, மதியம் உணவு சாப்பிட்ட போது கோவைக்காய் பொரியல் அட்டகாசமாகச் செய்திருந்தார்கள். (கோவைக்காய் பிடிக்காதவங்க (எனக்கு யாரென்று தெரியும்!) கண்ணை மூடிக் கொண்டு வாசிக்கவும்!)

நாகர்கோவிலிலும், திருவனந்தபுரத்திலும் அப்போதெல்லாம் பார்த்திராத கோவைக்காயை நான் பார்த்ததே சென்னை வந்த பிறகுதான். வீட்டில் அதை வதக்குவார்கள். வேறு எதுவும் செய்து பார்த்ததில்லை. அந்தக் கோவைக்காயை பங்களூரில் நீள நீளமாக நறுக்கி, கடுகு, உளுத்தம்பருப்பு, பச்சை மிளகாய் எல்லாம் தாளித்து, எங்களுக்குப் பிடித்த வெங்காயமும் சேர்த்து மஞ்சள் பொடி போட்டு கோவைக்காயும் சேர்த்து வெந்து, நிலக்கடலை, தேங்காய் போட்டு செய்திருந்த பொரியல் ஆஹா! அதன் பின் வீட்டிலும் அப்படிச் செய்வது வழக்கமாகிவிட்டது.

பங்களூர் உறவினர் வீட்டில் வேறொரு முறையிலும் அதாவது மங்களூர் செய்முறையில் கர்நாடக ரசப்பொடி சேர்த்து இந்த ஊர்ப்படி கொஞ்சம் வெல்லமும் சேர்த்துச் செய்திருந்தாங்க. அதுவும் நன்றாக இருந்ததால் அதுவும் வீட்டில் செய்யப்படும்! (எதுதான் உங்களுக்குப் பிடிக்காது!!!!)

அப்போது சுவைத்த மற்றொன்று மங்களூர் பன். இது பூரி போன்று ஆனால் மைதாவில் செய்து கொஞ்சம் தடியாகப் பொரித்தெடுப்பது. இதுவும் ஒரு அசட்டுத் தித்திப்புச் சுவை சர்க்கரை சேர்த்துச் செய்வதால்.

அப்போது ஒரு நாள் மதிய உணவிற்கு எம் டி ஆர் - லால்பாகின் அருகில் இருக்கும் ஒரிஜினல் மெயின் உணவகத்திற்குச் சென்று இங்கு பிராபல்யமான பிஸிபேளாபாத் ஆர்டர் செய்து சாப்பிட்டோம்.  அதில் சின்ன வெங்காயம் போட்டிருந்தார்கள். ஆனால் வெங்கடேஷ் பட் சொல்வதோ பிஸிபேளா பாத்தில் சின்ன வெங்காயம் போடுவது க்ரைம் என்றும், Authentic பிபேபா வில் இவை எதுவும் கிடையாது என்று. அப்படினா எதுங்க Authentic பிபேபா எம் டி ஆர் செய்வதா? வெ ப செய்வதா!! எதுவா இருந்தா என்ன? நாக்குக்கு நல்லா இருக்கா அம்புட்டுத்தான், கீதா! கேள்வி எல்லாம் கேட்கப்படாது!

இப்படி,  பங்களூர்/கார்நாடக புகழ் ரவா இட்லி, காரபாத் (உப்புமாதான்) கேசரிபாத், மசால் தோசை, பென்னே தோசை, பென்னே மசால் தோசை, பிஸிபேளாபாத் என்று அப்போதும் சுவைத்திருந்தாலும் அப்போது விட தற்போது 5 வருடங்களுக்கு முன் 2018ல் இங்கு வந்து வசிக்கத் தொடங்கியதும் பெருகியிருந்த பெருகிக் கொண்டே இருக்கும் உணவகங்களைப் பார்க்கும் போது ஆச்சரியமாக இருக்கிறது! எப்படி எல்லோருக்கும் வியாபாரம் நடக்கிறது என்று!

இன்னும் இருக்கு. இங்கு பிராபல்யமான ஒரு வடை பத்தி சொல்லாம போனா பெங்களூர் என்னைத் திட்டித் துரத்திவிடும்! 

பெங்களூர் சுவை, உணவு மகாத்மியம் தொடரும்...

****************

சில்லு - 2 - சிறுதானிய தோ/டோக்ளா - செய்முறை எதுவும் இல்லை. சும்மா  ஒரு ஷோதான்!!!!!!!! 

வீட்டில் செய்த சிறுதானிய தோ/டோக்ளா. சிறிய காணொளிதான் முடிஞ்சா பாருங்க.

https://youtube.com/shorts/_w8VYR6fXGE

----கீதா