மாதொருபாகன் பற்றிய எங்களது பாகம்

        வெறும் வாயை மெல்லும் எங்களுக்கு “மாதொருபாகன்” எனும் அவலை மெல்லுங்களேன்” என்று சொல்லி எங்களுக்கு இந்த அரிய வாய்ப்பைப் பயன்படுத்த உதவிய பதிவர் சகோதரி/தோழி மைதிலி கஸ்தூரிரங்கன் அவர்களுக்கு முதற்கண் நன்றி.

       இந்தப் புதினத்தை வாங்க முடியாதச் சூழல். வருத்தம். அப்போதுதான் நண்பர் மலர்தரு மது/கஸ்தூரி அவர்கள் தனது வலையில் தரவிறக்கம் செய்யப் பகிர்ந்திருந்தார். நாங்கள் அவருக்கு நன்றி நவில, அவர் டெல்லி தமிழ் சங்கத்தின் தூணான திரு ஷாஜகான் அவர்கள் பகிர்ந்திருந்ததைத்தான் தந்தேன் எனவே அவருக்குத்தான் நன்றி நவில வேண்டும் என்று கைகாட்ட, திரு. ஷாஜகான் அவர்களுக்கு எங்கள் மனமார்ந்த நன்றி!  அதைப் பகிர்ந்த நண்பர் மது அவர்களுக்கும் எங்கள் மனமார்ந்த நன்றி.

                                ************************************************

        “எழுத்தாளன் பெருமாள்முருகன் இனி இல்லை. அவன் கடவுள் அல்ல. அவன் இனி உயிர்த்தெழப் போவதில்லை.  மறுபிறவியில் நம்பிக்கையும் இல்லை.  இனி அற்ப ஆசிரியனாகிய முருகன் என்பவன் மட்டுமே உயிர்வாழ்வான்.”

இதை வாசித்த போது எங்களுக்கு ராபர்ட் ப்ரௌனிங்க் எழுதிய “பேட்ரியட்” (Patriot) எனும் கவிதைதான் நினைவுக்கு வந்தது.  ஒரு வருடம் முன்பு நாட்டுக்குச் செய்த நற் செயலுக்கு வீர நாயகனாக எல்லோராலும் புகழப்பட்ட, வாழ்த்தப்பட்ட, நடந்த வழிகளில் பூக்கள் தூவி வரவேற்கப்பட்ட நாயகன், ஓராண்டுக்குப் பின் ஏதோ ஒரு மன்னிக்க முடியாத சேதம் நாட்டிற்கு இழைத்ததாகக் குற்றம் சாட்டப்பட்டு, கைகள் கட்டப்பட்டு, காண்போரெல்லாம் எறியும் கற்களால் அடிபட்டுக் கழுமரத்திற்குக் கொண்டு செல்லப்படும் போதும், வருந்தாமல் தான் செய்த நற்செயலை தவறாகப் புரிந்து கொண்டதால்தனக்கு  இவ்வுலகில் கிடைக்காத நீதி இறந்த பின் இறைவன் முன் செல்லும் போது கிடைக்கும், என்ற நம்பிக்கையுடன் நடந்து செல்லுகிறான் கழுமரத்தை நோக்கி. வாசிக்கும் ஒவ்வொருவரின் மனதையும் ஒரு போதும் விட்டகலாத அருமையான கவிதை. 

       ஆனால், கவிதை நாயகனுக்கு இருந்த நம்பிக்கை நம் பெருமாள் முருகனுக்கு இல்லை. பதிலாக, ஏறத்தாழ 35 புத்தகங்களை எழுதிய அவர், இனி எழுதப் போவதில்லை என்று சொன்னதோடு நில்லாமல் தான் எழுதிய எல்லா புத்தகங்களையும் பதிப்பகத்தினின்று, தேவையான நஷ்ட ஈடு கொடுத்துத் திரும்பப் பெறப்போவதாகச் சொல்லியது மனதைச் சுடுகின்றது.  ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டு பெங்குவினால் வெளியிடப்பட்ட அவரது “ஒன் பார்ட் வுமன்” க்கு அமோக வரவேற்பு கிடைத்திருக்கின்றது.  இவ்வருடம் அவர் சாகித்திய அகாடமி விருதிற்காகப் பரிந்துரைக்கப்பட்டும் இருந்தார்.  இதற்கிடையில் கொங்கு நாட்டவரின் வரலாற்றை விவரிக்கும் முத்துச்சாமிக் கோனாரின் புத்தகத்தை உயிர்ப்பித்து கொங்கு நாட்டவரின் தனித்தன்மையை உலகறியச் செய்ததால், “க்ரோனிக்ளர் ஆஃப் கொங்கு” என்றெல்லாம் புகழப்பட்ட அவரதுப் புத்தகத்தை (மாதொருபாகனை) அதே கொங்கு வெள்ளாள சமுதாயத்திலுள்ள சிலரை முன்னிருத்தி தீக்கிரையாக்கி அவருள் உயிர் வாழ்ந்த எழுத்தாளரைக் கொன்றே விட்டார்கள்.

       நான்கு வேதங்களும் அத்வைதத்தை ஆதாரமாகக் கொண்டவை. அதனால்தான், ரிக் வேதம் அறிவும், ஞானமுமே இறைவன் என்றும் (ப்ரஞ்ஞானம் பிரம்மா), யஜுர் வேதம் “நானே இறைவன் என்றும்” (அஹம் ப்ரம்மாஸ்மி), சாம வேதம், இறைவன் நீயே என்றும் (தத்துவமசி)  அதர்வ வேதம், இந்த ஆத்மாவே இறைவன் என்றும் (அயமாத்மா ப்ரம்மா) சொல்கின்றன. உன்னுள் கடந்து (கட (உன்) உள்) கடவுளைக் காண வேண்டுமே அன்றி கடவுளைத் தேடிப் போய் பயனில்லை என்பதுதான் அத்வைதத் தத்துவம். இத்தத்துவத்தின் அடிப்படையில்தான், சம்ஸ்க்ருதத்தில்  மொழியாக்கம்  செய்யப்பட்ட வேதங்களை  வாசிக்காமலேயே ,  நம் முன்னோர்களான சித்தர்களாலும், முனிவர்களாலும் த்யானத்தில் ஆழ்ந்து தன்னுள் உறையும் இறைவனாம் சிவலோகத்தையும், சிவ யோகத்தையும், சிவ போகத்தையும் தன்னுள் உணர்ந்து பிறவிப் பெருங்கடலை நீந்திக் கடக்க முடிந்திருக்கின்றது.  பிறப்பு, மற்றும் இறப்பு பற்றிய எண்ணம் அவர்களை ஒருபோதும் பாதிக்கவில்லை, பாதித்ததில்லை  என்பது மட்டுமல்ல, மற்றவர்களை அது பாதிக்கும் பட்சம், அவ்விரண்டிலும் அவர்கள் மற்றவர்களுக்கு உதவியே ஆக வேண்டும் எனும் கட்டம் வரும் போது சித்தர்களும், முனிவர்களும் அத்தகையவர்களுக்கு  உதவுவதும் உண்டு. புராணங்களில் எத்தனையோ முனிகள் வாரிசில்லா வேந்தர்களுக்குக் குழந்தை பாக்கியம் பெற அவர்களது விந்தை வழங்கியதாகச் சொல்லப்படுகின்றது. அதே போல் அளவிற்கு அதிகமான அக்கிரமங்களையும், அநீதியையும் இழைப்பவர்களைக் கொன்று குவித்த பரசுராமனைப் போன்ற முனிகள் மட்டுமல்ல, ஊழ்வினைப் பயனாக துன்புறும் இவ்வுலக வாழ்வைத் துறந்து இறையடி சேர முனிகளிடம் தங்களைக் கொன்று உதவ வேண்டும் என வேண்டுவோரைக் கொன்று உதவும் முனிகளும் நம் நாட்டில் இருந்திருக்கின்றார்கள் . மட்டுமல்ல , நான் கடவுள் படத்தில் காசியில் “அகம் ப்ரம்மாஸ்மி”(நானே கடவுள்) எனும் தத்துவத்துடன் வாழும் முனிகள் இப்போதும் அப்படிச் செய்து, வேண்டுவோருக்கு மோட்சம் கிடைக்கப் பெற உதவுவதாகச் சொல்லப்படுகிறது.

       13 ஆம் நூற்றாண்டில், வட இந்தியாவில் முளைத்த ஜாதிகள் ஓரிரு நூற்றாண்டுகளில் தென்னகத்தையும் விழுங்கிவிட்டது. பெரும்பான்மையான வலுவுள்ளவர்களும், வாயுள்ளவர்களும் உயர் சாதியினரான போது, சிறுபான்மையினரான வாயில்லா வலுவிழந்தவர்கள் கீழ் சாதியினராக ஆக்கப்பட்டனர்.  அப்போதும் சித்தர்களுக்கும், முனிவர்களுக்கும் இடையே சாதிகள் நுழையவில்லை.  ஆனால், அதன் பின் நம் நாட்டை ஆண்ட முகலாயர்களும், ஆங்கிலேயர்களும் உயர் சாதியினர் சொன்னதை மட்டும் கேட்டதால், இடையில் தோன்றிய சாதி வேற்றுமைகளை வேரறுக்க அவர்களும்  ஒன்றும் செய்ய வில்லை. அப்படி நிறத்திலும், உருவிலும், மொழியிலும் வித்தியாசமில்லாதவர்கள் சாதியால் மட்டும்  நம் நாட்டில் வித்தியாசப்பட்டுப் போனார்கள். அப்பொதும், சித்தர்கள் மற்றும் முனிவர்கள் இடையே சாதிகள் முளைக்கவில்லை. 19 ஆம் நுற்றாண்டின் இறுதியிலும், 20 ஆம் நூற்றாண்டுத் தொடக்கத்திலும், நம் நாட்டவரிடையே ஆங்கிலேயர் பாதிப்பால் பல மாற்றங்களும் வந்தன. செயலிலும், சிந்தனையிலும் வந்த மாற்றங்கள் மூடநம்பிக்கைகளை எதிர்த்துப் போராடும் திறன் உடையவையாய் இருந்தும் சாதியை எதிர்க்கும் திறன் அதற்கு இல்லாமல் போனது.  அப்படிப்பட்ட ஒரு கால கட்டத்தில் திருச்செங்கோட்டில் நடந்ததாகச் சொல்லப்படும் ஒரு கதை தான் பெருமாள் முருகனின் மாதொருபாகன். 

         ஒரு சமூகம், ஊர்கள், அங்கிருக்கும் பிரசித்தி வாய்ந்த மலைக் கோயில் (அர்தநாரீஸ்வரர் கோயில்), அந்தக் கோயில் திருவிழா, அந்த மலையில் பாவாத்தா என்று தெய்வமாகக் கொண்டாடப்படும் ஒரு பெண் தெய்வம், இதனால், அங்கிருக்கும் சுற்றுப்பட்ட கிராமங்களில் பதிவான நம்பிக்கைகள், அந்த நம்பிக்கைகள் அந்த மக்களின் வாழ்வில் எப்படிப் புரையோடிப் போயிருக்கின்றது, என, கொங்குதமிழில் பயணிக்கின்றான் மாதொருபாகன்.

       காளி, பொன்னாள் என்ற இரு முக்கியக் கதாபாத்திரங்கள். அவர்கள் வாழ்வியல், அவர்களின் தனிப்பட்ட வாழ்வு, சமூக நம்பிக்கைகள், குறிப்பாகக் குழந்தை பிறக்கவில்லை என்றால், அந்த மலைக் கோயில் திருவிழாவின் 14 ஆம் நாள், சாமி மலையேறுவதற்கு முந்தைய நாள், அங்கு வரும் முனிகள் மற்றும் சித்தர்கள் மட்டுமல்ல , ஆண்கள்  அனைவரும் ,சாமிகள் என்றும், குழந்தையில்லாப் பெண்கள் இந்த சாமிகளில் எந்தச் சாமியுடனும்/ஆணுடனும் இணைந்தும்  குழந்தை பெறலாம், பிறக்கவில்லை என்றால் அடுத்த வருடம் நடக்கும் திருவிழாவில் 14 ஆம் நாள் இது போன்று இணைந்து பெறப்படும் குழந்தைகள் சாமி பிள்ளைகள் என்று நம்பப்படும் ஒரு வழக்கத்தினாலும், குழந்தை இல்லை என்பதால் எழும் மனதைத் துளைக்கும் உணர்வு பூர்வமான ஊர் பேச்சுக்களும், குழந்தைப் பேறு இல்லாமல் போனாலும், மிகவும் அந்யோன்யமாக, அன்பான தாம்பத்தியத்துடன், வாழும் காளி, பொன்னா வாழ்க்கையை எவ்வாறு பாதிக்கின்றது என்பதுதான் கதை.

       காளி, பொன்னாள் இருவருக்குள்ளும் இருக்கும் அன்பும், அந்யோன்யமான தாம்பத்தியமும், கதை முழுவதும் மிகவும் அருமையாகப் பரவிக் கிடக்கின்றது.  கதைக் களத்தின் வர்ணனைகள், விவரணங்கள், மலையைப் பற்றிய வர்ணனைகள், காளியும், பொன்னாளின் அண்ணன் முத்துவும் குடிப்பதற்காகத் தேடிக் கண்டறியும் மலையின் ரகசியமான, அழகான இடங்களின் வர்ணனைகள், நம் கண்முன் காட்சிகளை விரிய வைத்து, நம்மையும் அந்த இடங்களுக்கே பயணிக்க வைக்கின்றார், அந்த மண்ணிற்கே உரிய மணத்துடன்.

       தம்பதியருக்குக் குழந்தை இல்லை என்றால் சமூகம் என்ன பேச்சு பேசுகின்றது என்பதை, காளியும், பொன்னாவும் அந்த வார்த்தைகளால் படும் கஷ்டங்களின் மூலம் கண் முன் கொண்டுவருகின்றார் ஆசிரியர்.  இப்படிப் பேசப்படுவது இப்போதும் கூட பல கிராமங்களில் இருந்துதானே வருகின்றது. ஒரு சமூகத்தின் நிகழ்வுகள், வாழ்வியல், நாகரீகம் என்று பல தகவல்களைப் பதிந்துள்ளார் என்றால் அது மிகையாகாது.  பல இடங்களில் சாதிகள் பற்றிய சிறிய கேலிகள் இருப்பது ஆசிரியரின் சாதி எதிர்ப்பு பற்றிய எண்ணங்களைப் பிரதிபலிக்கின்றது.

        கதை வலுவிழக்கும் இடங்கள்: குழந்தை இல்லை என்றால், குறைபாடு காளி, பொன்னாள் இருவருக்கும் இருந்திருக்கலாம், இல்லையென்றால் இருவரில் ஒருவருக்கு இருந்திருக்கலாம். இதை ஆசிரியர் ஒரே ஒரு இடத்தில் சொல்லி இருந்தாலும், அதை வலுவாகச் சொல்லாததால் அங்கு சறுக்கல். இந்தக் காலகட்டத்தில் கூட, குழந்தை இல்லை என்றால், சமூகம் பெண்களைத்தான் முதலில் குறை சொல்லுகின்றது. அப்படியிருக்க, இக்கதை சொல்லப்படும் காலகட்டத்தில் இன்னும் மோசமாகத்தான் இருந்திருக்கும். அதனால், காளியின் தாயார், காளிக்கு இரண்டாவது மணம் பற்றி வற்புறுத்துவது, பொன்னாளின் அம்மாவிற்கும் அதில் எதிர் கருத்து இல்லை என்பதால் கதை சரியாகச் செல்வதாகத்தான் உள்ளது. குறை பொன்னாளிடம் என்று சொல்லப்படுவதாக அர்த்தமாகின்றது. ஆனால், அடுத்து, காளியின் அம்மாவும், பொன்னாளின் அம்மாவும், பொன்னாளை திருவிழாவின் இறுதி நாளாகிய 14 ஆம் நாளுக்கு, சாமி பிள்ளை பெற வேண்டி வேறொரு ஆணுடன் இணைய அனுப்ப முடிவெடுக்கிறார்கள் .  குறை உள்ள பொன்னாள் என்பதாக அவர்கள் நினைத்ததால் தானே காளிக்கு இரண்டாவது திருமணம் பற்றிய பேச்சு எழுந்தது. அப்படியிருக்க பொன்னாள் எப்படிச் சாமிப் பிள்ளை பெற முடியும்? காளிக்குக் குறை இருப்பதாக ஆசிரியர் எந்த ஒரு இடத்திலும் சொல்லவில்லை.  பரிகாரமும், கஷாயங்களும் பொன்னாளுக்குத்தான்.

2. காளிக்கு மறுமணத்தில் முற்றிலும் உடன்பாடில்லை என்பதையும், பின்னர் இரு தாய்மார்களும், பொன்னாளை திருவிழாவின் 14 ஆம் நாள் அன்று அனுப்பி சாமி குழந்தை பெற வைக்கலாம் என்று முடிவெடுப்பதை அறியும் காளி, குழந்தை இல்லை என்றாலும், பரவாயில்லை, மறுமணமோ, சாமி குழந்தையோ தேவையில்லை, பொன்னாள் மட்டும் போதும், சாமிக் குழந்தை என்று பெறுவது எல்லாம் முன்பு வழக்கமாக இருந்திருக்கலாம், ஆனால் இப்போது அப்படியிருக்க வேண்டும் என்றில்லை, தனக்கு அதில் உடன்பாடு இல்லை என்றும், பொன்னாள் தன் உடம்பின் ஒரு பாகம் என்பதையும், அவன் பல இடங்களில் சொல்லி, முத்துவிடமும் சொல்லி, மாதொருபாகன் என்ற அர்த்தத்தை அருமையாக, அந்த சமூகத்தின் ஒரு சாதாரண மனிதனின் அடையாளமாகக் காட்டி வரும், ஆசிரியர் இறுதியில் பொன்னாளின் முடிவின் மூலம் பதைபதைக்க வைப்பது மட்டுமின்றி காளியின் மூலம் காட்டும் அர்த்தத்தையே மாற்றிவிடுவது போல் உள்ளது.

       3. திருவிழாவின் 14 ஆம் நாள் பொன்னாளை அவளது பெற்றோரும், தனது தாயும் அனுப்பி விடுவார்களோ என்று அவன் இரு வருடங்கள் திருவிழா நோன்பிக்கு அனுப்பாமல் இருந்து, அப்படிக்  குழந்தை பெறுவதில் காளிக்கு முற்றிலும் உடன்பாடில்லை என்று அறிந்தும், குழந்தை இல்லை என்றாலும், அவர்களது தாம்பத்யம் மிகுந்த அன்புடனும், இனிமையாகவும் இருந்தும், அவனது அன்பை முழுமையாகப் புரிந்து இருந்தும், பொன்னாள் இறுதியில், வீட்டாரின் பேச்சைக் கேட்டு, அன்பானக் கணவனைத் துறந்து, அந்த நாளுக்குச் செல்வது ஆச்சரியமாக உள்ளது.  எந்தப் பெண்ணும், இத்தனை அன்பான கணவன் இருக்கும் போது இது போன்ற ஒரு செயலைச் செய்வாளா என்பது இடிக்கின்றது. அதற்கு இரு பெண்கள் அதுவும் தாயார்கள் துணை நிற்பது நெருடுகின்றது.

       பொன்னாள் புறப்பட்டுப் போகும் போது, அவள் அப்படி யாருடனும் இணைந்து விடக் கூடாது என்று, அவளது அந்தப் பயணம் முழுவதும் மனம் பதைபதைக்கின்றது, கதையை வாசிக்கும் போது. ஆசிரியர் பொன்னாளை அதே பொன்னாளாக மீட்டு வந்துக் கதையை முடிக்க வேண்டும் என்று மனது வேண்டத்தான் செய்தது. பொன்னாள் எவனோ ஒருவனைப் பார்த்து புன்னகைத்து அவனுடன் சேரும் போது மனது வேதனித்தது. காளி அந்தப் பழக்கத்திற்கு முற்றிலும் எதிராக இருப்பதாகக் காட்டிய இடத்திலும், இறுதியில், காளி தன்னை ஏமாற்றிய பொன்னாளை நினைத்துத் துடித்து, வெறுத்துக் கத்தும் இடத்திலும் பிரதிபலிக்கும் கதாசிரியரின் எண்ணங்கள் ஏனோ இந்த சர்ச்சை செய்யும் மனிதர்களின் கண்களில் படாமல் போனது. பொன்னாளையும் அந்த நிகழ்விற்குப் போகாமல், அதற்கு உடன்படாத, அதை எதிர்க்கும் பெண்ணாகக் காட்டி, அந்த நம்பிக்கைக்கு எதிரான ஒரு பெண்ணாக உருவகப்படுத்தி புரட்சிப் பெண்ணாகக் கதையை முடித்திருக்கலாமோ என்றும் தோன்றியதை மறுக்க முடியவில்லை.

          மாதொருபாகன் என்ற தத்துவத்தின் அர்த்தத்தையும், சாமி பிள்ளை என்ற வழக்கத்தையும், கதாசிரியர் இந்தப் புனைவில் முடிச்சுப் போட்டு தவறான கோணத்தில் பார்த்திருப்பதாகத்தான் முடிவு சொல்லுகின்றது. அதனால்தான் பொன்னாளை அந்த சாமிப் பிள்ளை வழக்கத்தை ஏற்பது போல் முடித்துள்ளார். காளியின் மூலம் வெளிப்படும் மாதொருபாகனும், பொன்னாவின் மூலம் வெளிப்படும் மாதொருபாகனும் முரண்படுகின்றது. மாதொருபாகனின் தொடர்ச்சிதான் ஆலவாயனும், அர்த்தநாரீஸ்வரரும் என்றால் அந்த பாகங்களையும் படித்துவிட்டுத்தான் நாம் முழுக் கருத்தையும் முன்வைக்க முடியும்.  இந்தப் பார்வை பாகம் மாதொருபாகனுக்கு மட்டுமே.  முழுப் பார்வை என்று கொள்வதிற்கில்லை.  ஏனென்றால் காளி இறுதியில் ஏமாற்றம் அடைந்து “நீ தவிச்சுக் கிடக்கோணும்டி” என்று சொல்லுவதும் , கயிற்றையும்மரக் கிளையை  பார்ப்பதன் விளைவும்    ஒருவேளை மற்றைய பாகங்களில் பேசப்பட்டிருக்குமோ?  வாசிக்க வேண்டும்.  பேசப்பட்டிருந்தால், ஆசிரியரின் பார்வை எப்படிச் செல்லுகின்றது என்று பார்க்க வேண்டும்.

       மகாபாரதம், புராணங்களில் எல்லாம் சொல்லப்படுவது போல், ஒரு காலத்தில், மலை கோவிலில் நடக்கும் 14 நாள் திருவிழாவிற்கு சித்தர்களும், முனிவர்களும் குழந்தைப் பேறு இல்லாத மாதர்களுக்குக் குழந்தை பெறும் பாக்கியத்தைக் கொடுத்திருக்கலாம். நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்பு சாமிக் குழந்தைகளுக்கு சாதி தேவை இல்லாமல் இருந்தது.  ஆனால், பிற்காலத்தில் சாதி அறிய வாய்ப்பில்லாததால் சில குழந்தைகள் பாபக் குழந்தைகள் என சொல்லப்பட்டிருக்கலாம்.  இப்பொதும் சில குழந்தைகள் வாடகைக் கர்பப்பையிலும், தானம் செய்யப்படும் விந்துவாலும் நவீன மருதுவமனைகளில் பிறப்பதுண்டுதானே.  அதே போல், அதே அளவில் அன்று சாமிக் குழந்தைகள் பிறந்திருக்கலாம். அறிவியல் ரீதியாகப்  பேசும்போது  ஒத்துக்கொள்பவர்கள் , ஆன்மீக ரீதியில் சொன்னால் ஒத்துக்கொள்ள மாட்டார்கள்தானே .மட்டுமல்ல ,   பெருமாள் முருகன் சொல்லி வந்த போது திருவிழாவின் 14 ஆம் நாள் மலை எங்கும் காமப்பசியுடன் வரும் ஆண்களும், குழந்தை பெற ஆசையுடன் வரும் பெண்களும் அலைந்து திரியும் இடமாகத் திருச்செங்கோடு ஆகி விடுகின்றது. அத்துடன்  ஏராளமான சாமிக் குழந்தைகளும் அவர்களது பின் தலைமுறையினரும் வாழும் இடமாகத் திருச்செங்கோடு ஆக்கப்பட்டதால் அங்குள்ளோரின் கோபத்திற்கு ஆளாகி இருக்கிறார் பெருமாள் முருகன்.  நிற்க,

          என்றாலும், இப்போது எழுந்திருப்பது தேவையில்லாத சர்ச்சைகள். சல்மான் ருஷ்டி,  Hitchens, Christopher (2007), God Is Not Great: How Religion Poisons Everything, கும், ஏன் நம் சுஜாதாவிற்கும் எதிர்ப்புகள் வரத்தான் செய்தன.  சுஜாதாவின் நாவல் நிறுத்தப்பட்டதும் உண்டு. அது தொடராக வந்ததால். ஒரு எழுத்து என்று வரும் போது மாறுபட்டக் கருத்துக்கள் வரலாம். விமர்சிக்கப்படலாம். நல்ல ஆரோக்கியமான நிலையில். தவறில்லை. ஆனால், அதை முடக்கும் அளவிற்குப் போவது என்பது அதிகபட்சம்.  

இறுதியாகச் சொல்லிக் கொள்வது, நம் வாசிப்பு விரிவடைய வேண்டும். நமது பார்வையும் விரிவடைய வேண்டும். சமூகம், மதம், ஜாதி, நம்பிக்கைகள் என்ற ஒரு எல்லைக்குள் இல்லாமல், எல்லைக்கு அப்பாற்பட்டதாக, ஒரு பக்கச் சார்புடையதாக இல்லாமல், நடுநிலைமையுடன், தீர்க்கமான பார்வையுடன் வாசிப்பு இருந்தால், இது போன்ற சர்ச்சைகள் எழாமல், ஆரோக்கியமான விவாதங்களும், இன்னும் பல நல்ல படைப்புகளும் வெளிவரும் என்பதில் ஐயமில்லை. சமூகத்தில் சமத்துவம் , சம உரிமை, சகோதரத்துவத்தை , சாதி,தீண்டாமை  மற்றும் பாலினம் பேசி தகர்த்தெரிந்த, டாக்டர் அம்பேத்கரால் தீ கொளுத்தப்பட்ட,கொளுத்தப்பட  வேண்டிய  மனுஸ்ம்ருதியும், அதுபோல்  கொளுத்தப்பட வேண்டியபலவற்றையும்  கொளுத்தியும், அது சாம்பலாகாமல் இருக்கும் போது, மாதொருபாகனை அவ்வளவு எளிதாகச் சாம்பலாக்கி விட முடியாது.  சாம்பலாகிப் போக அனுமதிக்கவும் கூடாது. இச்சூதின் பின் பொறாமை உள்ள எழுத்தாளர்களும், சந்தர்ப்பவாதிகளான அரசியல் வாதிகளும் ஏன் கொங்கு சமுதாயத்தினரை இழிவுபடுத்தக் காத்திருக்கும் சந்தர்ப்பவாதிகளும் இருக்கலாம். அவர்களது வெற்றி தற்காலிகமே! தர்மத்தின் வாழ்வுதனைச் சூது கவ்வி இருக்கிறது. ஆனால், தர்மம் வெல்லவே செய்யும்! முருகன், பெருமாள் முருகனாகி மீண்டும் எழுதத்தான் வேண்டும்!  எழுதத்தான் செய்வார்! நம்புவோம் .... காத்திருப்போம்.