மணிச்சித்திரத்தாழே தாழ் திறவாய்

நீங்கள் காலையில் எழுந்து வீட்டு வாசல் கதவைத் திறக்கும் போது கதவு வெளியில் தாழ் போடப்பட்டிருந்தால் என்ன செய்வீர்கள்?

யோசியுங்கள். அதற்குள் ஒரு நிகழ்வைச் சொல்கிறேன்.

வழக்கம் போல 4 மணிக்கு எழுந்து என் பிரார்த்தனை முடித்து, மூன்றாவது காதைப் பொருத்திக் கொண்டு, வாசல் மணிச்சித்திரக் கதவின்! உட்புற தாழ்களை விலக்கியும் கதவு திறக்கவில்லை. இழுத்து இழுத்துப் பார்த்தும் திறக்க முடியவில்லை. அப்புறம்தான் உறைத்தது வெளியில் தாழ்ப்பாள் போடப்பட்டிருப்பது! எப்படி? மர்மம். மனசுக்குள் திக். நானும் அப்பாவும் மட்டுமே வீட்டில் இருந்தோம். இருவருக்குமே செவி கேட்காது. ஆனால் எனக்கு மூன்றாவது காது உண்டு! மூன்றாவது காது - கீதாவின் அகராதி. 

20 மாதங்களுக்கு முன் கண்ணழகி இருந்ததால் முந்தைய வீடு போலவே இதுவும் தனி வீடாகப் பார்த்துக் குடி வந்தோம். வீடு மிகவும் சிறியதுதான் ஆனால் முன்பக்கமும், வலதுபுறமும் கொஞ்சம் இடம் உண்டு. எனவே கேட் உண்டு. வீட்டைச் சுற்றி வர முடுக்கு. இடப்புற மனையில் விரைவில் வீடு வரும் அறிகுறிகள். எதிரில் பெரிய மைதானம். வலப்புறமும், பின்புறமும் ஒட்டினாற் போல் வீடுகள். வெளியில் யார் தாழ் போட்டிருப்பார்கள்? மணிச்சித்திரத்தாழ் மர்மம். மனதில் எச்சரிக்கை உணர்வு.

இங்கு ஒரு விஷயத்தைச் சொல்ல வேண்டும். வீடுகள் ஒட்டிக் கொண்டு இருப்பதால் எந்த வீட்டில் என்ன சத்தம் கேட்டாலும், தெருவில் செல்வோர் பேசுவது, சத்தங்கள் எல்லாம் நம் வீட்டிற்குள் நடப்பது போலவே இருக்கும். புலி வருது கதை போன்று ஏமாறிய தருணங்கள். நல்ல செவித்திறன் உடைய கணவரும் இதைச் சொல்லும் போது மூன்றாவது காதில் வலம் வரும் எனக்குச் சத்தங்கள் எப்படியான குழப்பத்தைத் தரும் என்பது அதன்  பயன்பாட்டில் அனுபவப்பட்டவர்களுக்கு மட்டுமே புரிந்து கொள்ள முடியும். 3 வது காது இல்லாமல் சமாளிக்கும் தைரியமும் உண்டு. சரி விஷயத்திற்கு வருகிறேன்...

71/2 மணி நேரத்திற்கு முன்பான ரீகேப். வழக்கம் போல இரவு 8.30க்கு மெயின் கேட் பூட்டிவிட்டு, வீட்டின் மணிச்சித்திரத்தாழையும் உட்பக்கமாகப் போட்டுவிட்டு, ஹால் ஜன்னல்களை எல்லாம் மூடிவிட்டுப் படுக்கத் தயாரானாலும், எனக்குக் கொஞ்சம் வேலை இருப்பதைச் சொல்லி அப்பாவைப் படுத்துக்கொள்ளச் சொன்னேன்.

அன்றைய என் வேலை ஆங்கிலத்தில் வரும் ஒரு சாகச தொடரின் மொழிபெயர்ப்பைச் சரிபார்க்கும் வேலை. ஹெட்செட் போட்டுக் கொண்டு முடிக்க வேண்டிய வேலையை முடித்து, அனுப்பி விட்டுக் கணினியை மூடிவிட்டுப் படுக்க 9.30 ஆகியிருந்தது.  ஹெட்செட் போட்டுக் கொண்டால் வேறு சத்தம் (எனக்கு) அவ்வளவாகக் கேட்காது.  

தூங்கும் போது மூன்றாவது காதுடன் தூங்கக் கூடாது என்பதால் வழக்கம் போல அதை எடுத்து பாட்டரியை நீக்கி அதன் பெட்டியில் வைத்துவிட்டு இரவுக் கடனை முடித்துவிட்டு வந்து, பிரார்த்தனை செய்துவிட்டுப் படுத்தேன்.  9.45. மூன்றாவது காது இல்லை என்றாலும், பெரிய சத்தம் கொஞ்சம் கேட்கும். பேச்சுக் குரல்கள் தெளிவாகக் கேட்காது. கவனம் இல்லை என்றால் எதுவும் கேட்காது.

எனவே, 9.30க்குச் சற்று முன்னான நிமிடங்களிலிருந்து (ஹெட்செட் - அதன் பின் மூன்றாவது காது பெட்டிக்குள் – விளக்கு எரிந்து கொண்டிருந்த நிமிடங்கள்) 9.45 வரையான இடைப்பட்ட நேரத்திற்கு மீண்டும் வருவோம் என்பதால் இப்பகுதி நினைவில் இருக்கட்டும்.

நிகழ்காலம் - காலை 4.15 மணி – முந்தைய இரவு எல்லாம் வழக்கம் போலத்தானே! எப்படி வெளியில் கதவு தாழ்போடப்பட்டிருக்கிறது? ஹாலில் உள்ள இரு பக்க ஜன்னல்களையும் திறந்து சுற்றும் முற்றும் பார்த்தேன். வாசல் கிரில் கேட்டில் பூட்டு உருக்குலையாமல் தொங்கிக் கொண்டிருந்தது. இந்த மாதிரி நேரங்களில் மனதின் போக்கு விந்தையாக இருக்கும். எதையோ எதனோடோ முடிச்சுப் போடும்.

வீட்டு உரிமையாளர் பெரிய சினிமா புள்ளியா என்ன ‘தல’ வீட்டு மதிலைப் போல 20 அடி உயரம் கட்ட. மொட்டைமாடி செல்லும் படிகள் மதிலோடு இணைந்து இருப்பதால், நாலடியாரான நானே எளிதாக உயரம் தாண்டுதல் பழகலாம் எனும் போது, யார் வேண்டுமானாலும் குதித்து உள்ளே வரலாம். வீட்டைச் சுற்றியிருக்கும் மதிலும் என் உயரம்தான். எந்தப் பக்கம் வேண்டுமானாலும் குதித்துவிடலாம். பின்பக்கம் முடியாது. பின் வீட்டின் பால்கனி கிரில்தான் இந்த வீட்டின் எல்லை.

கேட்டில் பூட்டு போட்டாலும் போடாவிட்டாலும் ஒன்றுதான். அதென்னவோ பூட்டு போடுவது பெரிய பாதுகாப்பு என்ற மனப்பிரமை. வழக்காமாகிவிட்டது. ஆனால் டச் வுட் இது வரை எந்த அசம்பாவிதமும் நடந்ததில்லை. எங்கள் பகுதியிலும்.

வீட்டின் ஹாலில் இருந்து சிறிய வழியைக் கடந்து கழிவறை, குளியல் அறைக்குத் திரும்பும் இடத்தில் வீட்டின் பின் கதவு உண்டு. (இங்குப் பெரும்பான்மையான தனி வீடுகளில் பின் பக்கம் கதவு இருக்கிறது) இதைத் திறந்து கொண்டு வெளியில் சென்று கதவின் தாழ்ப்பாளைத் திறந்துவிடலாம்தான். ஆனால் காரணம் தெரிந்துகொள்ளாமல் வேண்டாம் என்று மனம் எச்சரித்தது.

யார் வந்திருப்பார்கள்? விஷமம் செய்திருப்பார்களா? கணவருக்கோ, மகனுக்கோ சொல்லலாமா வேண்டாமா என்று யோசித்துக் கொண்டே அலைபேசியை எடுத்த போது பக்கத்துவீட்டுப் பெண் முந்தைய ராத்திரி 9.40ற்கு அழைத்திருந்திருக்கிறார். அதுவும் இரண்டு முறை. மனம் குழம்பியது.  இதற்காகத்தானோ? என்னவாக இருக்கும்?

இப்போது மனம் மீண்டும் கிளை தாவியது. ஜன்னல் வழியாக மீண்டும் சுற்றுமுற்றும் பார்த்தேன். தாறுமாறான கற்பனைக்கு அளவேயில்லை.

சில நாட்கள் முன்தான் பன்னேர்கட்டா தேசிய விலங்குகள் பூங்காவிலிருந்து ஒரு புலி தப்பி சில குடியிருப்புகளுக்குள் புகுந்த விஷயம் சில சிசிடிவி கேமராக்களில் பதிவாகியிருப்பதாகவும் இன்னும் பிடிபடவில்லை என்றும் படத்துடன் செய்தி வந்திருந்தது. மனம் குரங்காய்த் தாவியது! ஆனால் குரங்கால் புலியைப் பிடிக்க முடியுமோ!

நான் இருப்பதோ பங்களூரின் வடக்கில். புலியின் இருப்பிடமோ தென்மேற்குப் பகுதியில். அதற்குத் தெரியுமா, காடாக இருந்த பன்னேர்கட்டா பகுதி முழுவதும் இப்போது கட்டிடக்காடாக மாறியிருப்பது? எங்கள் பகுதிக்கு வருவதற்குள், காரில் வந்தாலே 2.1/2 மணி நேர மொக்கைப் படத்தைப் பார்த்துவிடலாம் எனும் அளவிற்குப் போக்குவரத்து நெரிசல். “போதுமடா சாமி இதற்குத்தானா ஆசைப்பட்டாய்” என்று புலி மிரண்டே போய்விடும்.

என் மனம் போகும்  போக்கை நினைத்து எனக்கே சிரிப்பு வந்தது. 

இரவு ஏதேனும் சம்பவித்திருக்குமோ? இருவருக்கும் காது கேட்காது என்பதால் காலையில் நாங்கள் கதவை திறந்துவிடக் கூடாது என்று பக்கத்துவீட்டுப் பெண் வெளியே கதவைத் தாழ்போட்டிருக்கிறாரோ? அப்படி என்றால் அழைத்தவர் குறுஞ்செய்தி கொடுத்திருக்கலாமே! அதுவுமில்லை. அவரை அந்த நேரத்தில் அழைக்க முடியாது.

சரி, தகவல் சொல்லிக் குறுஞ்செய்தி அனுப்பிவிட்டு என் வேலைகளைத் தொடங்கலாம் என்று தொடங்கும் போது அப்பா எழுந்துவிட நான் வாசற்கதவைத் திறக்காமல் வேலை செய்கிறேன் என்று கதவுப்பக்கம் போனார்.

அந்த அதிகாலை வேளையில் அவருக்குச் சத்தமாகச் சொல்ல வேண்டாம் என்று சைகை மொழியில் சொன்னால் அவரோ புரிந்துகொள்ளாமல் கதவு திறக்கவில்லை என்று பதற்றமாகி “ஓ” என்று என்னைப் பார்க்க நான் மெதுவாகச் சொல்ல (ரகசியம் பேசினாலே பக்கத்து வீடுகளுக்குக் கேட்கும் அத்தனை நெருக்கமாக வீடுகள்) அவருக்கு நான் சொல்வது புரியாமல்....எனக்கோ எழுதிக்காட்ட அயற்சி.

அவரிடம் பக்கத்துவீட்டுப் பெண்ணின் அழைப்பையும், நான் கொடுத்த செய்தியையும் காட்டி, "இன்னும் 1 மணி நேரத்தில் விடிந்துவிடும் அமைதியாகப் பல் தேய்த்து விட்டு வாருங்கள் காபி குடிப்போம்" என்று சொன்னால் மனுஷன் கேட்பதாக இல்லை. “அதுக்கும் நாம் கதவு திறக்கறதுக்கும் என்ன சம்பந்தம்? கதவு திறக்காம எவ்வளவு நேரம் இப்படி இருக்க முடியும் இதென்ன கூத்து. பின் பக்கம் வழியா போய் கதவைத் திறக்கலாமே” என்று அவர் பர பரக்க.....நான் அவரை அடக்கி வைக்க மிகவும் சிரமப்பட்டேன்.

மனிதர் தன் காலைக்கடன்களுக்காகக் கூடப் போகாமல் இந்த நிமிஷம் கதவைத் திறந்தால்தான் ஆச்சு என்று அடம் பிடித்து முகத்தைத் தூக்கி வைத்துக் கொண்டு பதற்றத்துடன் உட்கார்ந்திருக்க...

பின் கதவைத் திறந்தால் இரண்டு பாழடைந்த படிகள் இறங்க வேண்டும். அதை ஒட்டி பின் வீட்டு பால்கனி கிரில்... இருட்டு. லைட் கிடையாது.  அப்பாவிற்கோ நடப்பதில் சில சமயம் தடுமாற்றம். அந்த நேரத்தில் அவர் இறங்கி எங்கேனும் அடிபட்டுக்கொண்டாலோ என்று நான் அவரிடம் விளக்கி, “அமைதியா பொறுமையா இருக்கலாம், நீங்க முதல்ல பாத்ரூம் போய், பல் தேய்த்துவிட்டு வாருங்கள்” என்று மீண்டும் சொல்லி அவரை ஒரு வழியாக அனுப்பினேன்.

வந்ததும் வைத்திருந்த காஃபியைக் கூடக் குடிக்காமல், டார்ச்சை எடுத்துக் கொண்டு வந்து பின் பக்கக் கதவைத் திறந்து போகலாம் என்று மீண்டும் பிடிவதாகமாக நின்றார்.

“அப்பா, நம்ம வீட்டுக்கு யாரும் வரப் போறதில்லை. நாமும் வெளியில் போக வேண்டிய அவசியம் இல்லை. அப்புறம் ஏம்பா பதற்றம். 6 மணி வரை பொறுமையா இருங்களேன். நீங்கதான் ஸ்லோகம் சொல்லுவீங்களே சொல்லிக் கொண்டிருங்கள்” என்று சைகையில், உட்கார்த்தி வைத்து காபியைக் குடிக்க வைத்து...ஸ்பாஆஆஅ

6 மணி ஆனது. வாசல் கேட்டில் 'ஆண்டீ' என்று கூப்பிட்டபடி பக்கத்துவீட்டுப் பெண். கையில் ஒரு பார்சல்.  ஆங்கிலத்தில் உரையாடல். “ஆன்டிநான் உங்கள் குறுஞ்செய்தி பார்த்தேன். குழம்பிப் போனேன். ஏன் இன்னும் கேட் திறக்கலை?” என்றதும் நான் ஏகத்துக்கும் குழம்பிப் போனேன்.  

“வாசல் கதவு வெளியில் தாழ் போடப்பட்டுள்ளது. உங்கள் அழைப்பும் இருந்தது அதனால்தான் என்ன விஷயமாக இருக்கும் என்று உங்களுக்கு மெசேஜ் கொடுத்து விட்டுக் காத்திருக்கிறேன்” என்று ஜன்னல் வழி சொல்லியபடியே, நிம்மதியாக பின் பக்கக் கதவைத் திறந்து, வெளியில் சென்று வாசல் கதவைத் திறந்துவிட்டு, கேட்டையும் திறந்தேன்.  அப்பா என்னைப் பார்த்து முறைத்தார்! “இதை அப்பவே செஞ்சிருக்கலாமே! என்னவோ பெரிசா பேசினியே ஆனை பூனைன்னு”

அந்தப் பெண்ணின் கையில் காபி பொடி மணத்தது. நான் எதிர்பார்க்காத விஷயம். என் மர மண்டைக்குள் இளித்த பல்பு! விஷயம் இதுதான்.

வீட்டருகில் ஒரு மெஸ். நடத்தும் கணவன் மனைவி, கன்னடத்தில் மாத்தாடும் சுந்தரத் தெலுங்கினர்.  நல்லவர்கள். மெஸ் தொடங்கும் முன் முந்திரி, பாதாம் உலர்பழங்கள் விற்பனையும், வறுத்த காபி கொட்டையை அரைத்துத் தரும் விற்பனையும் செய்து வந்தவர் அந்தக் கணவர். நான் காபி பொடிக்கு வழக்கமான வாடிக்கையாளர். நட்பானார்.

கொரோனா சமயத்தில் பல இளைஞர்கள் இளைஞிகள் சாப்பாட்டிற்குத் திண்டாட, கணவனும் மனைவியும் மெஸ் தொடங்கினர். என்றாலும் காஃபி பொடி பிஸினஸை எங்களுக்காகவேனும் விடவில்லை என்றும் சொல்லலாம். வேறு யாரும் அங்கு காஃபிபொடி வாங்குவதாகத் தெரியவில்லை.

இந்தச் சம்பவத்தின் முதல் நாள் காஃபி பொடி வாங்கி வர அவர் மெஸ்ஸிற்குச் சென்றேன். கரன்ட் இல்லை. வந்ததும் அரைத்துக் கொண்டு வந்து தருகிறேன் என்றார்.  அவர் சிரமப்பட வேண்டாம் என்றும் மதியம் மெஸ் மூடுவதற்குள்ளோ அல்லது மறுநாள் காலையிலோ வந்து வாங்கிக் கொள்கிறேன் என்று சொல்லிவிட்டு வந்துவிட்டேன்.  அதனால் அவரை அந்த இரவு வேளையில் எதிர்பார்க்கவில்லை.

இப்போது 9.30-945 இந்த இடைப்பட்ட நேரத்திற்கு மீண்டும் வருவோம்.  நான் வேலை முடித்து கணினியை மூடும் வேலைகளைச் செய்யும் சமயம் அந்த நண்பர் அரைத்த காபி பொடியைக் கொண்டு வந்து கேட் பூட்டியிருந்ததால் அங்கிருந்தே சத்தம் கொடுத்திருக்கிறார்.

ஜன்னல் மூடியிருக்க, ஹெட்செட் காதில். கேட்டிருக்க வாய்ப்பில்லை. விளக்கு எரிந்து கொண்டிருந்தது என்பதால் அவர் பக்கத்து வீட்டுக்குச் சென்று கேட்டிட, அப்பெண்ணும் அவரது சிறிய பையனும் வீட்டின் வாசலில் வந்து கூப்பிட்டிருந்திருக்கிறார்கள். அப்போது என் மூன்றாவது காது பெட்டிக்குள்.

லைட் எரிந்தும் வீட்டிலிருந்து எந்த அறிகுறியும் இல்லை என்று அந்தச் சின்ன பையன் சுவர் தாண்டிக் குதித்து வந்து கதவை மெதுவாகத் தட்டியிருக்கிறான். காலிங்க் பெல்லை அழுத்தவில்லை. அழுத்தியிருந்தாலும் எனக்குக் கேட்டிருக்காது.

நான் இரவுக்கடனை முடிக்கச் சென்றிருந்த போதுதான்....அப்பெண் மொபைலிலும் கூப்பிட்டிருந்திருக்கிறார். வீட்டில் குரல் பதிவுகள் நடப்பதால் என் மொபைல் எப்போதுமே அமைதிகாக்கும். மொபைலை நான் பார்க்கவும் இல்லை.

இத்தனையும் சொல்லி மன்னிப்பும் நன்றியும் சொல்லிக் காபி பொடியை வாங்கிக் கொண்டு மீண்டும் மன்னிப்பு கேட்டு நன்றி சொன்னேன். “ஆனால், எப்படிக் கதவின் வெளியில் தாழ்ப்பாள் போட்டிருந்தது! என்பதுதான் குழப்பமாக இருக்கிறது” என்றேன். அவளுக்கும் குழப்பம். அப்போது குட்டிப் பையன் சொன்னான்,

“நான் தாழ்ப்பாளை பிடித்துக் கொண்டு ஆட்டி ஆட்டிப் பார்த்தேன்” என்று!

ஆ! ஆட்டியதில் தாழ்ப்பாள் ஓட்டைக்குள் புகுந்து தாழ்போட்டுக் கொண்டிருந்திருக்கிறது! எப்படியோ ஒரு வழியாய் மணிச்சித்திரத்தாழ் மர்மம் முடிவுக்கு வந்தது! 

பின்குறிப்பு: 1. இப்போது தாழ்ப்பாள் செருகும் ஓட்டைக்குள் பேப்பரைச் சுருட்டி அடைத்து விட்டேன்.

என் இரு செல்லப் பெண்களையும் நினைத்து மாய்ந்து போனேன். அழுகை பீறிட்டு வந்தது. என்னைப் பார்த்துக்கொண்டே என் அருகில் வந்தும் வாசல் பக்கம் ஓடியும் குரைத்து என்னை இழுக்காத குறையாக இழுத்திருப்பார்கள். அவர்கள் இருந்தவரை  24 மணி நேரமும், அருகில், தெருவில் என்ன நடக்கிறது, நடமாட்டம் எல்லாம் தெரிந்துவிடும். அதைப் பற்றி வேறொரு பதிவில். வரும் ஜூலை 4 கண்ணழகியின் முதலாண்டு நினைவுநாள். 

----கீதா