இறந்தவரை சுமந்தவரும் இறந்திட்டார்…..

“மாமா எங்க வந்திருக்கீங்க?” இது பிஜு.

“மல்லேஸ்வரம்” என்றேன்.

“பக்கத்தில வந்திட்டீங்க. ஆனா பாடிய எடுக்கப் போறாங்க. 4.45க்குத்தான் தகனமாம்….வாங்க”

ஓலா, ஊபர் டாக்ஸி கூப்பிட்டுப் பழக்கப்படாத என்னை நானே சபித்துக் கொண்ட நேரம் அது.

“இறைவா, காலை 6 மணியிலிருந்து 300 கிமீ மேல் பயணித்து பெங்களூரு, வித்யாரண்யபுராவை அடைந்ததே உபேந்திரன் அண்ணன் உடலருகே நின்று, இறுதிச் சடங்கின் போது அவரது ஆத்மாவின் நித்திய சாந்திக்கும், மோட்சப் பிராப்திக்கும் பிரார்த்திக்கத்தானே!. அது நடக்காதா?”

முள்மேல் அமர்ந்து, சாமுண்டீஸ்வரி லேஅவுட் பேருந்து நிறுத்தத்தில் இறங்கி ஓடினேன். மெயின் ரோட்டிலிருந்து திரும்ப வேண்டிய சந்து எது என்று குழம்பி யோசித்துக் கொண்டிருந்த போது அதோ! அண்ணனின், “இரங்கலுக்கு வருந்துகிறோம்………அஞ்சலி……” ஃப்ளக்ஸ்.

அந்த வழியாக வேகமாக நடந்தேன். தூரத்தில் அண்ணன் வீட்டுக்கு வெளியே பந்தல், நாற்காலிகள். அதிகம் ஆட்கள் இல்லை. அண்ணனின் உடல் தகனத்திற்கு எடுத்துச் செல்லப்பட்டுவிட்டது. வீட்டின் தரையில் தண்ணீர் உற்றிக் கழுவிக் கொண்டிருந்தார்கள். உள்ளே நுழையப்போன என் கையைப் பிடித்தது யாரென்று பார்த்தால் பிஜு.

“ஒரு பத்து நிமிஷம் முன்னாடிதான்” என்றான்.

“சரி மதினியைப் பார்த்திட்டு வரேன்” என்றபடி உள்ளே நுழைந்தேன். அண்ணனின் உடல் வைக்கப்பட்டிருந்த இடத்தில் விளக்கு ஏற்றி வைக்கப்பட்டிருந்தது.

“இங்கதானே” என்று கேட்டதும் “ஆம்” என்று யாரோ சொன்ன பதிலைக் கேட்டதும் விளக்கு அருகே நின்று கண் மூடி அவரது ஆத்மாவின் சாந்திக்கும், மோட்ச பிராப்திக்காகவும் பிரார்த்தித்தேன். பின் உள்ளே பெண்கள் மத்தியில் கலங்கிய கண்களுடன் உட்கார்ந்திருந்த அண்ணியிடம் சென்று,

“சேச்சி! இனி நமக்கு அண்ணனின் ஆத்மாவுக்குப் பிரார்த்திக்கத்தானே முடியும்” என்றேன். கண்களைத் துடைத்தபடி அருகிலிருந்த சந்திரா அக்காவைக் காண்பிக்க, அக்காவின் கைகளைப் பிடித்து ஆறுதல் சொன்னேன். கழுவும் மும்முரத்தில் இருந்த பெண்களுக்கு அவர்கள் வேலையை இடையூறு செய்யாதிருக்க எல்லோரும் எழுந்து மாடிக்குச் செல்ல முயன்றதும், நான் வெளியே வந்தேன்.

உபேந்திரன் அண்ணன் எனக்குப் பத்து வயதிருந்த போது ITI முடித்து பம்பாய் சென்றவர். பம்பாய் எனும் பெரு நகரத்தைப் பற்றி அவர் பலமுறை சொல்லி எனக்கு அந்த அதிசய உலகத்தை எப்போதாவது பார்க்க வேண்டுமென்ற ஆவலை உண்டாக்கியவர். மட்டுமல்ல கோவையில் ஜிடி நாயுடு எனும் புரட்சி விஞ்ஞானியை அறிமுகப்படுத்தியவர்.

“ஓரிடத்தில ஒரு செருப்புக்குக் கீழே எழுதியிருக்கும். தொட்டா செருப்படி கிடைக்கும்னு. தொட்டா உடனே அந்த செருப்பு பறந்து வந்து முன்னாடி நின்னு தொடர ஆள் முகத்தில் அடிச்சிட்டு பழையபடி முன்ன இருந்த இடத்துக்குப் போயிடும்.” கேட்க கேட்க ஆச்சரியம்.

ஒரு முறை அவருடன் நடந்து சென்ற போது செருப்பணியாத என் காலைப் பார்த்து, “பம்பாயில் எல்லாம் செருப்பு போடாத ஒரு மனுசனையும் பாக்கவே முடியாது” என்று சொன்னது இப்போதும் காதில் ஒலிக்கிறது.  இப்படி அவரது அனுபவனளை எல்லாம் சேமித்து, விடுமுறையில் வீட்டுக்கு வரும் போது சொன்னவை என் பொது அறிவு பொக்கிஷத்தில் இப்போதும் பசுமையாய் இருக்கிறது.

எனக்கு சட்டை பேன்ட்ஸ்களை அயர்ன் செய்யச் சொல்லிக் கொடுத்தவர். 11 ஆம் வகுப்பு படிக்கையில் தனியாகச் சமையல் செய்ய வேண்டிய கட்டாயச் சூழல் ஏற்பட்ட போது, ஒரு ஸ்டவ் வாங்கித் தந்து அதை எபடி உபயோகிக்க வேண்டும் என்று செய்து காட்டி வகுப்பெடுத்தவர். இப்படி எத்தனை எத்தனையோ இனிய நினைவுகள்.

எட்டாம் வகுப்பில் படித்துக் கொண்டிருந்த போது அவர் தந்த வயலட் கலர் சட்டையும், நீல நிற பேன்ட்சும் இப்போதும் கண் முன் நிற்கிறது. 

அவர் பம்பாயிலிருந்து குவைத்துக்குப் போனபின் நான் அவருக்குத் தமிழில் எழுதும் கடிதங்களை ஏதோ ஒரு தமிழ் அன்பரின் உதவியுடன் வாசித்து அவரைக் கொண்டே தமிழில் பதில் எழுதி அனுப்பிய கடிதங்கள்! மணமான பின்னும் அப்பாவுக்கு எழுதிய கடிதங்களிலெல்லாம் என்னைப் பற்றி விசாரிக்கத் தவறியதேயில்லை. குடும்பத்துடன் குவைத்தில் குடியேறிய அவர், இராக் குவைத்தை ஆக்கிரமித்த போது இறையருளுளால், குடும்பத்துடன் தப்பி இந்தியாவை அடைந்தாலும் மீண்டும் தனியாக அங்கு சென்றவர்.

மீண்டும் வந்தவர்களுக்கு குவைத் அரசும், நிறுவனங்களும், வங்கிகளும் செய்த உதவியால் நஷ்டமான எல்லாவற்றையும் திரும்பப் பெற்றவர். கையிருந்த பணத்தை மிகுந்த கவனத்துடன் பலவிதத்தில் முதலீடு செய்தவர். பெங்களூரில் ஒரு ஷாப்பிங்க் காம்ப்ளெக்சுக்குச் சொந்தக்காரர். மகளை மருத்துவப் படிப்பு படிக்க வைத்து எம் டி ஆக்கியவர். மகனை ஃபேஷன் டிசைனர் ஆக்கியவர். 

குழந்தைப் பருவத்தில் தந்தை டீ மேக்கராக பணியாற்றிய வெள்ளையர் குடும்பத்தில் தன் வயதொத்த நண்பனுடன் நட்பை வளர்த்து அந்த நண்பனை குவைத்தில் தான் பணியாற்றிய நிறுவனத்தின் உயர் அதிகாரியாக ஒரு நாள் அதிர்ஷ்ட வசமாகக் காணவும் அந்நட்பை அங்கிருந்து தாய்நாடு வரும் வரை வாடாமலும், உடையாமலும் பாதுகாத்தவர்.

குவைத்திலிருந்து திரும்பி பெங்களூர் வந்த பிறகு நல்ல நட்புவட்டங்கள் கிடைக்கப்பெற்று சந்தோஷத்துடன் வாழ்ந்த அவர் வாழ்வில் திடீரென, ஆபத்தான ஒரு அழையா விருந்தாளியாக பார்க்கின்ஸன் நோய் அவரைத் தொற்றிக் கொண்டது. உடல் உறுப்புகளைச் சிறிது சிறிதாகச் செயலிழக்கச் செய்யும் நோய். பலவருடங்களாக அப்போதைக்கு அந்நோயைக் கட்டுப்படுத்தும் மருந்துகளின் உதவியுடனும், எல்லோரது பிரார்த்தனைகளின் சக்தியாலும் அவரது மன உறுதியாலும் வாழ்ந்தவர். 

அந்நிலையிலும் எனது குறும்படமான செயின்ட் த க்ரேட் ல் நம் ஜிஎம்பி சாரைப் போல் ஒரு சிறிய வேடத்தில் அவரது நண்பராக நடிக்க ஒத்துக் கொண்டு நடித்தவர். (கீதாவின் மகனின் நண்பரான கலைஞன் அவருக்குக் குரல் கொடுக்க மிகவும் சிரமப்பட்டு உதட்டசைவுக்கு ஏற்ப பேசி உதவியதை வாழ்வில் மறக்கவே முடியாது.)

யாரையும் தனக்குப் பகைவர்கள் ஆக்காதவர். யாருக்கும் தன்னோடு பகை வராது வாழ்ந்து காட்டியவர்.

2001 ல் என் அப்பா இறந்த போது, செய்தி அறிந்த உடன் எப்படியோ இரவோடு இரவாக பெங்களூரிலிருந்து கிடைத்த வண்டியிலும், லாரியிலும் ஏறி வந்து இறுதிச் சடங்கில் கலந்து கொண்டவர்.

“சித்தப்பாவோட இறுதிச் சடங்கில கலந்துகிட்டு அவரோட ஆத்மாவுக்காகப் பிரார்த்தனை பண்ணாம இருக்க முடியுமா?” என்றவர்.

அப்படிப்பட்ட அவரது இறுதிச் சடங்கில் கலந்து கொள்ள வந்த நான், ஒரு பத்து நிமிடம் தாமதித்துவிட்டேனே! ஒரு முறை பைக்கில் நிலம்பூரிலிருந்து பெங்களூருக்கு வந்திருக்கிறேன். அது போல் இப்போதும் வந்திருக்கலாமோ? என்று தோன்றியது. இப்போதெல்லாம் நீண்ட தூர பைக் பயணம் செய்வதில்லை. கண் அயர்ந்துவிடுகிறது. அந்த பயமும் பைக்கில் வராததற்கு ஒரு காரணம். வேறு யாராவது துணைக்கு இருந்திருந்தால் காரை ஓட்டி வந்திருக்கலாம்தான். என்ன செய்ய? இனி அதை எல்லாம் பேசிப் பயனில்லை! நொந்து கொண்டே வெளியே வந்த என்னிடம் பிஜு,

“மாமா! பைக் இருக்கு. லட்சுமிபுரம் க்ரிமேஷன் யார்டுக்கு 15 நிமிஷத்துல போயிடலாம். போவோமா? என்றதும் பிஜு என் முன் தேவதூதனைப் போல் தோன்றிட,

“வா! போவோம். வழி தெரியுமா” என்றேன். அருகிலிருந்த சிலரிடம் கன்னடத்தில் கேட்க அவர்கள் தெளிவாகச் சொல்ல, பிஜுவின் அவெஞ்சரில் பறந்தோம். மகனின் திருமணத்தன்று மருத்துவமனையில் சிகிச்சை பெறச் சென்று ஒரு வாரம் தீவிர சிகிச்சைப் பிரிவில்சிகிச்சை பெற்றும் பலனின்றி உயிர் நீத்தவர். அப்படி தன் வீட்டில் நடந்த இந்த இரண்டாவது திருமணம் வரை தன் உடலிலிருந்து உயிர் போகா வண்ணம் பிடித்து வைத்திருந்தது வியப்பாக இருக்கிறது.  தன்  4.30க்கு க்ரிமெட்டோரியத்தை அடைந்தோம். 

இறையருளாலும், பிஜுவின் உதவியாலும் சடங்குகள் தொடங்கும் முன் க்ரிமெட்டோரியம் சென்றதால் அண்ணனின் உடலருகே கண்களை மூடி, என் பெற்றோர்களையும், எனக்குக் காண பாக்கியம் கிடைத்த மூதாதயர்களையும், அவர்கள் வழியாக முகமறியா என் முன் தலைமுறை மூதாதயர்களையும் மனதில் தியானித்து “நம சிவாய” மந்திரம் சொல்லி அண்ணனின் ஆத்மா சிவனடி சேர வேண்டினேன். அண்ணனின் குடும்பத்தினருக்குக் காலமும், பொறுமையும் மருந்தாய் இருந்து துக்கக் கடலை நீந்திக் கடக்க உதவவும் வேண்டிக் கொண்டேன்.

சரியாக 4.50க்கு சடங்குகள் முடிந்து “நம சிவாய” மந்திரம் சொல்லியபடி மூங்கில் பாடையின் ஒரு பகுதியை தோளிலேற்றி, இறந்த என் அப்பாவைத் தோளிலேற்றிய என் அண்ணனின் உடலை மின்சார தகன மேடையில் வைத்தேன். இறந்தவர்களைச் சுமந்தவர்களும், சுமப்பவர்களும் ஒரு நாள் மரணத்தைத் தழுவித்தானே ஆக வேண்டும்! ஆனால் அவர்களது உடல் எரிக்கப்பட்டாலும் அவர்கள் நினைவு, நினைவைச் சுமக்கும் நம் உடலிலிருந்து உயிர் பிரியும் வரை வாழத்தானே செய்யும்!

ஆம்! நாம் ஒவ்வொருவரும், இவ்வுலகில் நாம் தொடர்பு கொள்ளும் ஒவ்வொருவருடனும் செலவிடும் நேரங்கள் கடந்து போய்க் கொண்டிருந்தாலும் அதில் அன்பான வார்த்தைகள், ஆறுதல்கள், அறிவுரைகள், உதவிகள் இவை எல்லாம் உரமாய் நின்று அவர்களின் நினைவுகளை நம் சிந்தையில் வாடாமல்லிகைகளாக மாற்றிவிடும். நம்மை மரணம் தழுவும் வரை அந்நினைவுகளை மனதில் தாலாட்டி, சீராட்டி வாழ்வதும் ஒரு சுகமே. நம் இறந்தகாலம் அவர்கள் தொடர்பான நிகழ்வுகளில் ஒட்டிக் கொண்டிருப்பதும் அதற்கு மிக முக்கியமான காரணம் தான். இது போல் நம்மை மரணம் தழுவும் போது நம்மைப் பற்றிய எண்ணங்கள் சிலரது மனதில் சில காலம் வாழத்தானே செய்யும். எனவே, நாம் நம்மைப் பற்றிய நல்ல நினைவுகளை, நல்ல எண்ணங்களை எல்லோரது மனதிலும் விதைப்போம்!

அதனால் எல்லோரிடமும் நாம் வாழும் மட்டும் இனிய உளவாக இன்னாதது கூறாதிருந்தும் செய்யாதிருந்தும் கனியிருப்பக் காய் கவராதிருக்க முடிவெடுத்து வாழ்வோம்!

-------துளசிதரன்