கற்க கசடற.... கற்பிக்கவும் கசடற...

  

Picture courtesy - google

மாணவருக்கு உண்மையானப் பாடப்புத்தகம் ஆசிரியரே.

ஆசிரியர் தாம் படித்துத் தெரிந்து கொண்டவைகளையெல்லாம் தன்னுடைய சொந்த நடையில் மாணவருக்குச் சொல்லிக் கொடுக்க வேண்டும்.

சொல்லும் விஷயத்தைச் சுவையாகச் சொல்ல வேண்டும். சாதாரண வாய்மொழியாகச் சொல்பவற்றை வெகு எளிதாக மாணவரால் திரும்பச் சொல்ல முடியும்.

கோழையாக இருக்கும் ஓர் ஆசிரியர் தம்மிடம் படிக்கும் மாணவர்களை வீரர்களாக்கிவிட முடியாது.

மாணவர்களை அடிப்பது போன்ற தண்டனையே கூடாது.

வெளிக்காற்றே  படக்கூடாது என்று குழந்தைகளைப் பத்திரமாக மூடிவைத்து வளர்த்து விடுவதால் அவர்களைத் தீமைகள் பற்றாமல் விடுவதில்லை.

சிறுவர், சிறுமிகளைச் சேர்த்து வைத்துப்  போதிக்கும்போது பெற்றோரும் ஆசிரியரும் கடுமையான  சோதனைகளுக்கு  ஆளாகிறார்கள்.

உண்மையான ஆசிரியராகவும் பாதுகாப்பாளாரகவும் இருக்க வேண்டுமாயின் மாணவர்களுடைய உள்ளங்களைத் தொடவேண்டும்.

--காந்தியடிகள்

கற்றல் என்பது நமது அறிவை வளர்த்தல், விரிவாக்கல், பழக்கங்களச் செம்மைப்படுத்தல், கற்றவற்றை நடைமுறைப்படுத்தல், நமது செயல் திறனை விரிவாக்கி மெருகூட்டி வலுவாக்கல், புதிதாகப் பெற்றுக் கொளல் என்பதாகும்.

இங்கு நம் ஔவைப்பாட்டி சொல்லுவதைப் பாருங்கள்.

எழுதரிது முன்னம் எழுதிய பின்னர்

பழுதறவா சிப்பரிது  பண்பாய்  முழுதுமதை

கற்பதரிது நற்பயனை காண்பதரிது கண்டக்கால்

நிற்பதரிது தானந் நிலை

எழுதுவது என்பது அரிதான செயல். எழுதியாகிவிட்டது. அதைத் தவறின்றி வாசித்தல் அரிது. சரி வாசித்தும் ஆயிற்று. அதை முழுவதும் கற்றல் அரிது. கற்றாலும் அதன் நற்பயனைக் காணல்/உணர்தல் அரிது. கண்டாலும்/உணர்ந்தாலும் அதன்படி நிற்றல், மனவலிமையுடன் செயல்படுத்தல் அரிது!  என்ன அருமையான ஒரு அர்த்தமுள்ள பாடல்!

கல்வி என்பது கற்றல். கற்றல் என்பதன் அர்த்தத்தை நமது கல்வியாளர்கள் மறந்துவிட்டார்களோ என்ற ஐயம் அடிக்கடி எழுகின்றது. READING-வாசித்தல், STUDYING-படித்தல், LEARNING-கற்றல். வாசித்தல் என்பதன் அர்த்தம் நாம் எல்லோரும் அறிந்ததே. நமக்கு மிகவும் பிடித்தமான விசயங்களையும், செய்திகளையும், கதைகளையும் வாசிக்கின்றோம். வாசித்தலில் எந்த விதமான கட்டுப்பாடுகளும் இல்லை. கோட்பாடுகள் இல்லை. எல்லைகளும் இல்லை. வாசித்துவிட்டு நாம் பல சமயங்களில் மறந்தும் விடுகின்றோம். வாசித்தல் அவ்வளவே. படித்தல் என்பது விரும்பியும், விரும்பாமலும் ஒரு சிலத் தேவைகளுக்காக, நிர்பந்தங்களுக்காக, தேர்வுகளுக்காக, நம்மை, நம் நினைவுத் திறனை நிரூபிப்பதற்காக நாம் செய்வது. கற்றல் என்பது மேற்சொன்ன இரண்டிற்கும் முக்கியமானது என்றாலும், நம் மரணம் வரை தொடர்ந்து வர வேண்டிய ஒன்று.  கற்றல் என்பது ஒரு ப்ராசஸ். ஒரு செயல்முறை. அறிவையும், மனப் பக்குவத்தையும், புரிதலையும், செயல்முறைப்படுத்தலையும், கேள்விகள் எழுப்பப்பட்டு விடை தேடுதலையும், சிந்தனைகளை வளர்ப்பதும், ஆராய்ச்சிகள் மேற்கொள்வதுமாகும்.  இப்படிப்பட்டக் கற்றல் என்பது காலத்திற்கேற்ப மாறிக் கொண்டும் இருக்கும். ஆம்!  மாற்றம் என்பதுதான் மாறாத் தன்மை உடையது!

Learning is not compulsory; it is contextual. It does not happen all at once, but builds upon and is shaped by what we already know. To that end, learning may be viewed as a process, rather than a collection of factual and procedural knowledge. Learning produces changes in the organism and the changes produced are relatively permanent

ஆயின், நம் கல்வி முறையோ மதிப்பெண்களின் அடிப்படையிலானக் கல்வி முறை. குழந்தைகளை ரோபோக்களகாவும், மனனம் செய்து அதை அப்படியே பரீட்சைத் தாளில் வாந்தி எடுக்க வைப்பதாகவும் இருக்கின்றது. பல வருடங்கள் ஆனாலும் உரிய, தேவையான மாற்றங்களுக்கு உட்படாமல் தேங்கிக் கிடக்கின்றது. சுயமாகச் சிந்திக்கும் திறன், லேட்டரல் திங்கிங்க், கற்றவற்றை சமயோசித புத்தியை உபயோகித்து நடைமுறைப் படுத்துதல், குழந்தைகளின் தனித்திறமையை வளர்க்க உதவுதல் போன்றவற்றைச் செயல்படுத்துவதாக இன்னும் மாறவில்லை. கேள்விகள் எழுப்பப்படுவது வரவேற்கப்பட்டு அதைப் பற்றிய கருத்துரையாடல், விடை தேடுதல் போன்றவை ஊக்கப்படுத்தப்பட்டால்தான் மேற் சொன்ன திறன்கள் வளரும்.

அறிவுப் பூர்வமானக் கேள்விகள் கேட்பது என்பது நமது அறிவுத் திறனை வளர்க்கவும்,  விரிவடையச் செய்வதற்கும் வழிவகுக்கும். எந்த ஒரு விசயத்தையுமே ஆராய்ந்து பாராது, கேள்விகள் எழுந்தால் அதற்கானத் தீர்வைக் காண விழையாது அப்படியே கண்மூடித்தனமாக நம்புவது என்பதுதான் நமது சமூகத்திலும், குடும்பங்களிலும், கல்விக் கூடங்களிலும் இருந்து வருகின்றது. பள்ளிகளில் கேள்வி கேட்டால் வித்தியாசமாகப் பார்க்கப்பட்டு வெளியில் அனுப்பப்படுவதும், தவறென்று சொல்லப்படுவதும் வழக்கத்தில் இருக்கத்தான் செய்கின்றது.  (சென்ற இடுகையில் இது போன்று நடந்தவற்றை சில பின்னூட்டங்கள் தெரிவித்தன). கேள்விகள் எழுப்பப்பட்டாலும், அதற்கான அறிவியல் பூர்வமான விடைகளோ, தர்க ரீதியிலான விடைகளோ, நடைமுறை சார்ந்த விடைகளோ சொல்லப்படுவதில்லை. கற்றல் என்பது வகுப்பறையில் கற்பிக்கப்படும் பாடங்களுக்கும் அப்பாற்பட்டது.

There is no end to education. It is not that you read a book, pass an examination, and finish with education. The whole of life, from the moment you are born to the moment you die, is a process of learning.

Jiddu Krishnamurti

பெற்றோரிடம், குழந்தை ஒரு கேள்வி எழுப்பினால், “எதிர்த்து என்ன கேள்வி கேட்கின்றாய், நாங்கள் எல்லோரும் எங்கள் பெரியவர்கள் சொன்னதைத்தான் பின்பற்றுகின்றோம். கேள்விகள் கேட்டதில்லை” என்ற பதில் வரும். “இதெல்லாம் கேட்கக் கூடாது, உன் வயதுக்கேற்றதல்ல, பின்னர் தெரிந்து கொள்ளலாம்” போன்ற பதில்கள் வருமே அல்லாது அந்தக் கேள்விக்கான விடைகள் தெரிந்திருந்தாலும் அதைப் பற்றி விளக்கமாகச் சொல்ல வேண்டும் என்ற பொறுமையோ, தெரியவில்லை என்றால் அவற்றைத் தெரிந்து கொண்டு பதில் சொல்ல வேண்டும் என்ற எண்ணமோ இருப்பதில்லை. பள்ளிகளிலும் இப்படித்தான். இந்தக் கேள்விக்கான விடையை அடுத்த வருடம் படிப்பீர்கள், மேல் வகுப்பில் தெரிந்து கொள்வீர்கள் என்ற பதில்தான் வரும் பெரும்பாலான ஆசிரியர்களிடமிருந்து. விதிவிலக்கான ஆசிரியர்களும் இருக்கின்றார்கள் என்பதை இங்கு சொல்லியே ஆகவேண்டும்.  ஏன் நம் வலைத்தளத்தில் எழுதும் ஆசிரியப் பெருமக்கள் அதற்கு சான்று!

நம் குழந்தைகளைச் சுயமாகச் சிந்திக்க விடுவதில்லை. சுயமாக ஒரு முடிவும் எடுக்க அனுமதிப்பதில்லை.  அதனால், அவர்களால் தங்கள் எதிர்காலத்தைக் குறித்த முடிவு எடுப்பதில், அது தொழில் சம்பந்தமாக இருந்தாலும் சரி, திருமணம் சம்பந்தமாக இருந்தாலும் சரி, தனிப்பட்ட வாழ்க்கை குறித்தானாலும் சரி, ஒரு சமநிலையான, தீர்க்கமான முடிவு எடுக்கத் தெரியாமல் குழம்பிப் போய்த் தவிக்கின்றனர். பெற்றோர்களாகிய நாம் அவர்களிடம் நமது எண்ணங்களையும், குறிக்கோளையும் திணிப்பதால். நாம் குரங்காட்டி வித்தைக்காரர்களாகிப் போனதால். இந்த இடத்தில், தன்னைச் சுற்றி நடக்கும் சம்பவங்களையும், வாழ்க்கையைக் குறித்தும் கூர்ந்து நோக்கி, ஆராய்ந்து கற்றல் என்பது அடி வாங்கிப் போகின்றது. கேள்விகள் கேட்டு விடை காணுதல், கலந்துரையாடல், கருத்துப் பறிமாற்றங்கள், நல்லவிதமான விவாதங்கள் நிகழும் போது, பெற்றோர்கள் குழந்தைகளின் இடையேயும், ஆசிரியர்கள் மாணவர்கள் இடையேயும் தோழமை உணர்வும், நல்ல உறவும் உருவாகும். பக்குவமான மனதும், புரிதலும் வளரும். ஆனால், இது இல்லாததால்தான் இந்த உறவு முறைகளில் பல சிக்கல்களும், விரிசல்களும், இடைவெளியும் ஏற்படுகின்றது.

வளர்ச்சி அடைந்த மேலை நாடுகளில், பள்ளி வகுப்பில், குழந்தைகள் கேள்விகள், சந்தேகங்கள் எழுப்பினால், ஆசிரியர்கள் தங்களுக்குத் தெரிந்தால் உடனெ அதைப் பூர்த்தி செய்கின்றனர். இல்லையேல் இணையத்தை உபயோகப்படுத்தி விடை பகர்ந்து தெளிவுபடுத்துகின்றனர்.  அதுவும் இயலவில்லை என்றால் அதைப் படித்துவிட்டு வந்து அடுத்த நாள் சொல்லித் தருவதாகச் சொல்லி, மறுநாள் வகுப்பிற்கு வந்து அந்தப் பதிலைத் தெளிவுபடுத்தி விட்டுத்தான் அன்றைய பாடத்திற்குச் செல்வதாகப் பலர் சொல்லிக் கேட்டிருக்கின்றோம். கல்லூரியிலும் அப்படித்தான். கேள்வி கேட்பவர்கள் பாராட்டப்படுகின்றார்கள். இது எனது மகனின் அனுபவம். அங்கும் விதிவிலக்குகள் இருக்கலாம்.

இப்படிக் கேள்விகள் கேட்டு விடை காண முயல்வதும், சிந்திப்பதும், நாம் காண்பதிலிருந்தும், கேட்பதிலிருந்தும், வாசிப்பதிலிருந்தும் நமது அனுபவங்களிலிருந்தும் கிடைக்கும் பாடங்களை நுண்ணறிவு கொண்டு நோக்கும் போதுதான் கற்றல் என்பது வளர்கின்றது.  இது இறுதிவரை தொடரும் ஒன்றாகும். இந்தக் கற்றல்தான் நமக்கு மனப்பக்குவத்தையும், வாழ்க்கையை எதிர்கொள்ளும் நேர்மறை எண்ணங்களையும், சக்தியையும் கொடுக்கின்றது. நமது கல்வி இந்தக் கற்றலை வளர்க்காமல், ஏட்டுச்சுரைக்காய் போல் அமைந்ததுனாலும், மதிப்பெண் என்ற ஒரு இலக்கை நிர்ணயித்ததாலும், சமுதாயத்தில் தொழில் சார்ந்த அந்தஸ்து என்ற ஒன்று அதாவது எந்தத் துறை எளிதில் வேலைவாய்ப்பு பெற்றுத்தரும், பணம் ஈட்ட உதவும் என்ற ஒரு மனப்பான்மை மக்களிடையே புழங்கி வருவதாலும், வாழ்க்கையில் பணம் ஈட்டுவது ஒன்றே குறி என்ற இலக்கை நோக்கிப் பயணிப்பதாலும், பெற்றோரும், கல்வியும் ஒரு மாணவனுக்குத் தேவையான அடிப்படைக் கல்வியையும், வாழ்க்கையைத் திடங்கொண்டு போராடும் மனவலிமையையும், வாழ்க்கை என்றால் என்ன என்ற புரிதலையும் கற்றுக் கொடுக்காததாலும், அதற்கான நல்லொழுக்கமும் போதிக்கப்படாததாலும், சமுதாயச் சீர்கேடுகளும், அவலங்களும், மேற்சொன்ன உறவு முறை விரிசல்களும் ஏற்படுகின்றன.

குழந்தைகளுக்கு கற்றல் என்பது விளையாட்டிலிருந்து, சுற்றி நடக்கும் நிகழ்வுகள் வரை எல்லாமே போதிக்கின்றது. ஒரு சிறு உதாரணம்.  நானும் எனது மகனும், அவனது சிறு வயதில், ஏணியும், பாம்பும் என்று சொல்லப்படும் விளையாட்டை விளையாடும் போது, “ஏணியில் ஏறி விட்டு திடீரென்று பாம்பின் வாயில் நுழைந்து பூஜ்ஜியதிற்கு வருவது போன்றுதான் வாழ்க்கை.  மேலே பறக்கவும் தெரிய வேண்டும், தரையில் படுக்கவும் தெரிய வேண்டும். அந்த அனுபவம், நாம் மேலே செல்வதற்கான விடா முயற்சியையும், உழைப்பையும் கற்றுக் கொடுக்கும். நாம் எத்தனை உயரங்கள் தொட்டாலும், இந்தத் தரைதான் நிரந்தரம் என்பதை மனதில் கொண்டு இலக்கை நோக்கிப் பயணிக்க வேண்டும், நம் அனுபவப் பாடங்கள் கொடுக்கும் கற்றலை உள்வாங்கி, சுயமான சிந்தனைகளுடனும், தீர்க்கமான முடிவு எடுக்கும் திறனுடனும், மரணம் வரை பயணிக்க வேண்டும்” என்று அவனுக்குச் சொல்வதுண்டு.  இப்படி, நாம் நம்மைச் சுற்றி நடக்கும் ஒவ்வொரு நிகழ்விலிருந்தும் பல பாடங்களைக் கற்றுக் கொண்டு நமது வாழ்க்கையை மட்டுமல்ல, எதிர்கால சந்ததியினருக்கும் இந்தக் கற்றலைப் புரிய வைத்து, வாழ்க்கையை இன்பமாக நுகரச் செய்வோம்.  நாமும் கற்றலை வளர்த்துக் கொள்வோம்.

யாதானும் நாடாமால் ஊராமால் என்னொருவன்

சாந்துணையும் கல்லாத வாறு

கற்க, கற்க எல்லா நாடும் தன் நாடே, எல்லா ஊரும் தன் ஊரே என்ற பேருணர்வு உண்டாகிறது; அப்படியிருக்க, ஒருவன் சாகும் வரை கற்காதிருப்பது எதனால்?  விடை தேட வேண்டும்!